Maandagochtend om 10:30 was het verzamelen bij de tourist info op de luchthaven in Johannesburg. Uiteindelijk waren we met z’n dertienen, allemaal internationale studenten. De Zuid-Afrikanen moesten op eigen gelegenheid naar de campus komen.
Mijn huisje
Na een lange rit op de achterbank van het busje (met tussendoor gelukkig twee stops om de benen te strekken), kwamen we rond 18 uur aan op de Bushwise campus. Alle trainers en medewerkers stonden klaar om ons te begroeten, en ook de Zuid-Afrikaanse studenten waren inmiddels allemaal aanwezig. Na een kort rondje handen geven zijn we naar onze kamers gebracht.
Mijn kamergenoot is James, een Ier van 30. Leuk om eindelijk te weten met wie ik een half jaar een hut mag delen. De campus is verdeeld in twee gedeelten, noordelijk en zuidelijk. Wij zitten, samen met een Duits stel naast ons, in het noordelijk gedeelte.
Van binnen…
Daar bevindt zich ook het klaslokaal, het zwembad en de ‘ shooting range’ (pal naast ons huisje, dus hopelijk kan iedereen straks enigszins rechtuit schieten!). De rest van de studenten zitten in het zuidelijk gedeelte (ongeveer 100 meter verderop), waar ook de keuken en het volleybalveldje is. Voordeel voor ons is dat het klaslokaal de enige plek is met internet en mobiele telefoonontvangst!
Het programma voor deze week
Inmiddels kan ik uit eigen ervaring bevestigen dat het internet hier niet erg voorspelbaar is. Gisterenavond geprobeerd in te loggen met de laptop, maar dat lukte niet. Gek genoeg ging het wel met alle mobiele apparaten. Hopelijk kunnen we dit z.s.m. oplossen. Ik schrijf dit bericht nu vanuit een Internetcafe in Hoedspruit (dichtstbijzijnde plaatsje), waar we vandaag zijn om onze uniformen op te halen bij ‘Khaki Fever’ (een outlet van het merk met dezelfde naam). Om de tent niet met z’n twintigen te overlopen, werd de groep in tweeën gesplitst. Enerzijds iedereen die zijn Zuid-Afrikaanse rijbewijs moest halen (alle buitenlanders die na de opleiding bij een lodge moeten gaan werken). Anderzijds de Zuid-Afrikanen, Mayra en Macon (beiden te jong om hun Zuid-Afrikaanse rijbewijs te halen) en ik. Na enig pas- en meetwerk was ik twee uniformen (één lang en één kort) en een reserveshirt rijker. Daarna nog een hoed erbij om de outfit compleet te maken.
De slaapzak en mat die ik wegens ruimtegebrek niet mee had kunnen nemen uit Nederland, had ik eerder al via internet gereserveerd bij een outdoorwinkel naast Khaki Fever. Men wist daar direct wie ik was en ik kon m’n spullen gelijk meenemen. Ondertussen was de andere groep veel eerder dan verwacht klaar bij het verkeersbureau en konden we gaan lunchen. The place to be waar het eten betreft in Hoedspruit is Sleepers, in een voormalige spoorwegrestauratie.
Aan het eind van de dag zijn we voor het eerst op gamedrive gegaan. Voorafgaand werd ons duidelijk gemaakt dat het prima is om foto’s en verhalen van wat we meemaken op de gamedrives op internet te zetten, met twee uitzonderingen. Wanneer we olifanten zien met groter dan gemiddelde slagtanden, of wanneer we neushoorns zien. Het stropersprobleem begint serieuze vormen aan te nemen en men doet er alles aan om dat tegen te gaan. Het niet verspreiden van informatie is daar een belangrijk onderdeel van. Bovendien hebben veel nieuwe camera’s GPS die in de EXIF van de foto’s opgenomen wordt, waardoor stropers de precieze waar de dieren gezien zijn ook nog in de schoot geworpen krijgen. Al met al genoeg reden genoeg om gehoor te geven aan deze oproep. Ik hoop uiteraard veel ‘big tuskers’ en neushoorns te zien, maar op m’n blog zal ik daar nooit iets over zeggen of laten zien. Dat zal moeten wachten tot de verhalen na terugkomst.
Wat hebben we gezien op de gamedrive? Onze hoofdtrainer Charles gaf aan het begin aan dat we een rondje gingen rijden met name om eens te zien hoe het er aan toe gaat, en niet zo zeer om gelijk dingen te gaan zien. Er zijn twee mensen in mijn groep die nog nooit op safari zijn geweest, dus dat is begrijpelijk.
Eén van de twee cheetahs
Hij had het echter nog niet gezegd of er kwamen twee mannetjes cheetahs op de weg aanlopen in onze richting. We waren in staat deze lang te volgen, mede doordat het in Makalali toegestaan is om van de weg te gaan en dieren (op gepaste wijze) door de bush te volgen. Fantastisch dus. Niet zozeer voor de foto’s (het was aardig donker aan het worden en bovendien bewolkt), maar wel omdat je niks verwacht van een eerste gamedrive. Na wat klein spul (impala’s etc.) zagen we als klap op de vuurpijl nog een stekelvarken (eerste keer voor mij, in Afrika dan). Volgens de trainer een kleintje, maar volgens mij naar schatting nog steeds een stuk of tien keer zo groot dan de stekelvarkens zoals we die in Nederland kennen.. Na een stop met koffie en beskuit, teruggereden en na een laatste sighting van een spotted eagle owl gingen we weer huiswaarts.
Boeken, boeken en… nog eens boeken
Gisteren zijn we vooral bezig geweest met de huishoudelijke zaken, en alles met betrekking tot veiligheid. Daarnaast hebben we onze boeken voor het komend half jaar gekregen (met de tip alvast te beginnen, gezien de hoeveelheid). De dagen zijn vol en ze houden ons tot nu toe goed bezig. Het eten is erg goed, binnenkort dus gauw uitzoeken waar er hardgelopen kan worden.
We sloten de dag af met onze eerste echte braai. Naast de keuken (en het volleybalveld) hebben we een eigen braai- en kampvuurplaats. Op het menu stond eland-steak. Niet het soort eland die we uit het noorden kennen, maar de grootste antilopesoort in Afrika. Nog geen millipap (de Zuid-Afrikanen hier eten dit trouwens voor het ontbijt, warm) maar wel geroosterde maïskolven met boter en zout. Na het eten zijn we met z’n allen om het kampvuur gaan zitten voor een uitgebreide meet & greet. Iedereen heeft verteld wie ‘ie (m/v) was, waar ‘ie vandaan komt en waarom ‘ie ervoor heeft gekozen deze opleiding te gaan doen. Er zijn er meer die in het bedrijfsleven werkten, maar die hebben allemaal hun baan opgezegd om te proberen van guiding hun werk te maken. Ik ben de enige die terug gaat naar zijn baan. Toen ik dat vertelde werd me door de rest van de groep duidelijk gemaakt dat ik daar wel anders over zou denken aan het eind van het jaar…
Hopelijk is internet snel in orde op de campus en kan ik op korte termijn weer een berichtje plaatsen. Oh ja, iedereen bedankt voor alle leuke reacties!