Eindelijk is mijn blog dan online! Toen ik er in januari aan begon dacht ik dat ik er wel erg vroeg bij was, achteraf blijkt dus dat ik eigenlijk net op tijd klaar ben. Ik hoop het komend half jaar zo veel mogelijk updates te geven van het leven op de Bushwise-campus in Zuid-Afrika. Of dat lukt zal afhankelijk zijn van de vrije tijd die ik tot mijn beschikking heb én de internetverbinding ter plekke (naar het schijnt en niet geheel verrassend is deze enigszins onbetrouwbaar in de bush).

Volgende week zondag ga ik vliegen en met nog een week te gaan begint de ‘gezonde wedstrijdspanning’ op te borrelen. Heb ik alles geregeld? Wat moet ik niet vergeten? Moet ik nog iets kopen? Hoe krijg ik alles veilig over?…. Het kan mij niet snel genoeg maandag 8 juli zijn, wanneer ik ter plaatse ben en we starten met de opleiding. ‘We’ zijn mijn 19 medestudenten en ik, een groep van in totaal 10 mannen en 10 vrouwen. Ik ben erg benieuwd met wie ik het half jaar door mag brengen… van de mensen die nu al op de Facebook-pagina aangemeld staan weet ik in ieder geval dat het een bont internationaal gezelschap wordt.

Nog even kort over dit blog; in het menu bovenin vindt je vier tabjes. ‘Blog’ spreekt voor zich (is ook de pagina waar deze website mee opent). ‘Opleiding’ en ‘Omgeving’ geven wat achtergrondinformatie over wat ik nou precies ga doen en waar ik dat ga doen. Onderaan elk bericht in het blog staat een ‘Reageer’-link, waarmee je direct op een bericht kunt reageren. Mocht je echter een privé-bericht willen sturen dat niet voor iedereen leesbaar is, dan kan dat via het formulier onder ‘Contact’ in het menu.

Voor iedereen die mijn blog wil volgen: alvast veel leesplezier. Alle suggesties en reacties zijn van harte welkom…

Groeten, Frank

Gisterenavond aangekomen in Johannesburg na een voorspoedige vlucht. Ze hebben hier trouwens een nieuwigheidje op de luchthaven; bij de paspoortcontrole wordt iedereen met een infraroodscanner gescand op koorts. Je kunt zelf ook gelijk je ‘heat map’ bekijken op het scherm. Is een cool gezicht alleen vindt de mevrouw van de scanner het niet zo leuk als je er te lang naar kijkt.

Uitzicht uit m’n hotelkamer

Paspoortcontrole en het ophalen van de koffer verliep erg snel, en de shuttlebus liet ook niet lang op zich wachten. Al met al zat ik binnen een uur na de landing al op m’n hotelkamer.

Vanmorgen liep het in de ontbijtzaal ineens vol met allemaal groene trainingspakken. Zo te zien een jeugdselectie van de Zuid Afrikaanse rugbyploeg…. gelijk de laatste springbokken die ik ga zien, want die (de beesten dan) heb je niet waar ik zit.

Over een uurtje ga ik weer terug naar het vliegveld, waar we om 10:30 verzamelen bij het meeting point. Ga ik eindelijk mijn (internationale) medestudenten voor het eerst zien! Daarna een busreis van zo’n zes uur naar de Bushwise campus, waar we de Zuid-Afrikaanse studenten ontmoeten (die mogen niet met de bus mee).

Nu gaat het écht beginnen…

Maandagochtend om 10:30 was het verzamelen bij de tourist info op de luchthaven in Johannesburg. Uiteindelijk waren we met z’n dertienen, allemaal internationale studenten. De Zuid-Afrikanen moesten op eigen gelegenheid naar de campus komen.

Mijn huisje

Na een lange rit op de achterbank van het busje (met tussendoor gelukkig twee stops om de benen te strekken), kwamen we rond 18 uur aan op de Bushwise campus. Alle trainers en medewerkers stonden klaar om ons te begroeten, en ook de Zuid-Afrikaanse studenten waren inmiddels allemaal aanwezig. Na een kort rondje handen geven zijn we naar onze kamers gebracht.

Mijn kamergenoot is James, een Ier van 30. Leuk om eindelijk te weten met wie ik een half jaar een hut mag delen. De campus is verdeeld in twee gedeelten, noordelijk en zuidelijk. Wij zitten, samen met een Duits stel naast ons, in het noordelijk gedeelte.

Van binnen…

Daar bevindt zich ook het klaslokaal, het zwembad en de ‘ shooting range’  (pal naast ons huisje, dus hopelijk kan iedereen straks enigszins rechtuit schieten!). De rest van de studenten zitten in het zuidelijk gedeelte (ongeveer 100 meter verderop), waar ook de keuken en het volleybalveldje is. Voordeel voor ons is dat het klaslokaal de enige plek is met internet en mobiele telefoonontvangst!

Het programma voor deze week

Inmiddels kan ik uit eigen ervaring bevestigen dat het internet hier niet erg voorspelbaar is. Gisterenavond geprobeerd in te loggen met de laptop, maar dat lukte niet. Gek genoeg ging het wel met alle mobiele apparaten. Hopelijk kunnen we dit z.s.m. oplossen. Ik schrijf dit bericht nu vanuit een Internetcafe in Hoedspruit (dichtstbijzijnde plaatsje), waar we vandaag zijn om onze uniformen op te halen bij ‘Khaki Fever’  (een outlet van het merk met dezelfde naam). Om de tent niet met z’n twintigen te overlopen, werd de groep in tweeën gesplitst. Enerzijds iedereen die zijn Zuid-Afrikaanse rijbewijs moest halen (alle buitenlanders die na de opleiding bij een lodge moeten gaan werken). Anderzijds de Zuid-Afrikanen, Mayra en Macon (beiden te jong om hun Zuid-Afrikaanse rijbewijs te halen) en ik. Na enig pas- en meetwerk was ik twee uniformen (één lang en één kort) en een reserveshirt rijker. Daarna nog een hoed erbij om de outfit compleet te maken.

De slaapzak en mat die ik wegens ruimtegebrek niet mee had kunnen nemen uit Nederland, had ik eerder al via internet gereserveerd bij een outdoorwinkel naast Khaki Fever. Men wist daar direct wie ik was en ik kon m’n spullen gelijk meenemen. Ondertussen was de andere groep veel eerder dan verwacht klaar bij het verkeersbureau en konden we gaan lunchen. The place to be waar het eten betreft in Hoedspruit is Sleepers, in een voormalige spoorwegrestauratie.

Aan het eind van de dag zijn we voor het eerst op gamedrive gegaan. Voorafgaand werd ons duidelijk gemaakt dat het prima is om foto’s en verhalen van wat we meemaken op de gamedrives op internet te zetten, met twee uitzonderingen. Wanneer we olifanten zien met groter dan gemiddelde slagtanden, of wanneer we neushoorns zien. Het stropersprobleem begint serieuze vormen aan te nemen en men doet er alles aan om dat tegen te gaan. Het niet verspreiden van informatie is daar een belangrijk onderdeel van. Bovendien hebben veel nieuwe camera’s GPS die in de EXIF van de foto’s opgenomen wordt, waardoor stropers de precieze waar de dieren gezien zijn ook nog in de schoot geworpen krijgen. Al met al genoeg reden genoeg om gehoor te geven aan deze oproep. Ik hoop uiteraard veel ‘big tuskers’ en neushoorns te zien, maar op m’n blog zal ik daar nooit iets over zeggen of laten zien. Dat zal moeten wachten tot de verhalen na terugkomst.

Wat hebben we gezien op de gamedrive? Onze hoofdtrainer Charles gaf aan het begin aan dat we een rondje gingen rijden met name om eens te zien hoe het er aan toe gaat, en niet zo zeer om gelijk dingen te gaan zien. Er zijn twee mensen in mijn groep die nog nooit op safari zijn geweest, dus dat is begrijpelijk.

Eén van de twee cheetahs

Hij had het echter nog niet gezegd of er kwamen twee mannetjes cheetahs op de weg aanlopen in onze richting. We waren in staat deze lang te volgen, mede doordat het in Makalali toegestaan is om van de weg te gaan en dieren (op gepaste wijze) door de bush te volgen. Fantastisch dus. Niet zozeer voor de foto’s (het was aardig donker aan het worden en bovendien bewolkt), maar wel omdat je niks verwacht van een eerste gamedrive. Na wat klein spul (impala’s etc.) zagen we als klap op de vuurpijl nog een stekelvarken (eerste keer voor mij, in Afrika dan). Volgens de trainer een kleintje, maar volgens mij naar schatting nog steeds een stuk of tien keer zo groot dan de stekelvarkens zoals we die in Nederland kennen.. Na een stop met koffie en beskuit, teruggereden en na een laatste sighting van een spotted eagle owl gingen we weer huiswaarts.

Boeken, boeken en… nog eens boeken

Gisteren zijn we vooral bezig geweest met de huishoudelijke zaken, en alles met betrekking tot veiligheid. Daarnaast hebben we onze boeken voor het komend half jaar gekregen (met de tip alvast te beginnen, gezien de hoeveelheid). De dagen zijn vol en ze houden ons tot nu toe goed bezig. Het eten is erg goed, binnenkort dus gauw uitzoeken waar er hardgelopen kan worden.

We sloten de dag af met onze eerste echte braai. Naast de keuken (en het volleybalveld) hebben we een eigen braai- en kampvuurplaats. Op het menu stond eland-steak. Niet het soort eland die we uit het noorden kennen, maar de grootste antilopesoort in Afrika. Nog geen millipap (de Zuid-Afrikanen hier eten dit trouwens voor het ontbijt, warm) maar wel geroosterde maïskolven met boter en zout. Na het eten zijn we met z’n allen om het kampvuur gaan zitten voor een uitgebreide meet & greet. Iedereen heeft verteld wie ‘ie (m/v) was, waar ‘ie vandaan komt en waarom ‘ie ervoor heeft gekozen deze opleiding te gaan doen. Er zijn er meer die in het bedrijfsleven werkten, maar die hebben allemaal hun baan opgezegd om te proberen van guiding hun werk te maken. Ik ben de enige die terug gaat naar zijn baan. Toen ik dat vertelde werd me door de rest van de groep duidelijk gemaakt dat ik daar wel anders over zou denken aan het eind van het jaar…

Hopelijk is internet snel in orde op de campus en kan ik op korte termijn weer een berichtje plaatsen. Oh ja, iedereen bedankt voor alle leuke reacties!

Vandaag (onze eerste dag in uniform) staat de hele dag in het teken van First Aid level 1, oftewel EHBO. Aan het begin werd ik door degene die de cursus gaf (een zelfstandige ondernemer uit de omgeving met een eigen ambulancedienst) direct uit de groep gepikt.

Sean reanimeert een slachtoffer zonder ledematen

Hij had mn naam gezien en vond het leuk een landgenoot in de groep te hebben. Bleek dat ‘ie uit Groningen kwam.. Oorspronkelijk dan, want hij was als jongetje in 1961 naar Zuid-Afrika geëmigreerd.

Hij bracht de stof luchtig en met veel praktijkoefening, wat maar goed was ook, want we kregen een enorme hoeveelheid informatie te verwerken. Ik weet nu hoe mond-op-mond beademing te geven, een arm of been te spalken, een slangenbeet te verbinden en nog wat van die dingen. Hopelijk weten we het allemaal te herinneren mocht het onverhoopt ooit mis gaan.

Na een pittige dag waren we om vijf uur klaar, waarna om zes uur het eten alweer op ons stond te wachten. Beef Stroganoff, niet echt typisch Afrikaans, maar zoals alles tot nu toe weer erg goed klaargemaakt. Vandaag ben ik er en passant achter gekomen dat we helemaal niet met 10 mannen en 10 vrouwen waren, maar met 11 mannen en 9 vrouwen. Ik had ze nooit nageteld… De verwarring was bij de organisatie ontstaan door een engelse jongen die Ashley heet (we noemen hem Ash). In Zuid-Afrika kennen ze dit alleen als meisjesnaam. Gekoppeld aan zijn wel heel oude paspoortfoto waarop ‘ie zo voor vrouw doorkan (dat zegt ‘ie zelf gelukkig ook), is men er al die tijd vanuit gegaan dat het ook echt een vrouw betrof. Al met al is er dus geen probleem ontstaan doordat er per se een man en vrouw in een hut samen moesten.

Vanmorgen begonnen om 7 uur in het klaslokaal. Charles geeft drie uur lang een introductie over guiding. In grote lijnen komt een groot aantal onderwerpen langs. hoe je je dient te gedragen, wat belangrijk is als je aan het werk wilt komen als Field Guide, hoe je een briefing doet voor een game drive, etc. Gelijk ook onze eerste huiswerkopdracht gekregen; iedereen moet een eigen briefing schrijven voor een game drive, die over twee weken in de praktijk getest wordt.

Na de les zoals gebruikelijk om 11 uur de brunch, waarna ik voor het eerst de boeken ingedoken ben. valt nog niet mee, lang geleden dat ik echt heb moeten studeren. Misschien ook niet zo’n handig onderwerp om mee te beginnen: taxonomie; alle klassen van zoogdieren, de soorten die daarvan in Afrika voorkomen en de onderlinge samenhang. niet verder dan twee pagina’s gekomen, dus het tempo zal echt omhoog moeten.

Om 15:30 vertrokken op onze tweede gamedrive. Deze keer met Cobus, één van de trainers, die level 3 Field Guide is (net als Charles). Beiden zijn ook nog eens assessor voor FGASA. Het is te merken tijdens gamedrives: deze gasten weten echt superveel en doen het ook nog eens waanzinnig goed als gids en trainer. Ongelofelijk hoeveel enthousiasme ze uitstralen; je merkt dat dat meteen overslaat naar de groep (waar het bepaald al niet ontbrak aan enthousiasme). Het was voor het grootste gedeelte van de gamedrive te donker om foto’s te maken. Wel veel gezien: waterbokken, kudu’s, giraffen, een vliegende saddlebilled stork en nog wat kleiner spul. Als praktijkoefening liet Cobus ons op het verste punt terugnavigeren. Inmiddels was het pikkedonker, dus moesten we vertrouwen op een combinatie van gevoel én het feit dat iemand wist hoe je door het zuiderkruis in de sterren te zoeken het zuiden kon bepalen. Cobus hielp niet en reed overal naartoe waar wij heen wilden. Uiteindelijk kwamen we pas rond acht uur terug bij de campus, maar het was een hele goede ervaring. Je krijgt de neiging om (zelfs wanneer je op de goede weg zit) aan jezelf te gaan twijfelen en om te draaien. Vooral voor de mensen die straks echt gasten moeten rondrijden goed om te leren vooral je gevoel te volgen. Het eten was inmiddels koud, maar dat mocht de pret niet drukken.