Voor de vierde dag op rij ging de wekker om 4:45 uur en zaten we om 6 uur in de auto richting Makalali. In de ochtend hebben we niet heel veel sporen meer geoefend, maar vooral tijd besteedt aan ’trailing’, oftewel het volgen van een spoor. Dit deden we door in twee groepen uit elkaar te gaan, waarbij de ene groep de andere moest proberen te volgen door de bush. Dat blijkt niet al te lastig, al wist Colin ons uiteraard nog wat tips te geven waardoor het nog makkelijker werd.
We wachten geduldig in de Jeeps tot Colin de eerste sporen uitgekozen heeft
Na de brunch was het tijd voor het echte werk; we vertrokken om 14 uur naar Makalali voor het eerste deel van ons assessment. Het assessment beslaat anderhalve dag, waarin we minimaal 35, maar waarschijnlijk meer dan 50 sporen of soorten mest moeten identificeren. Daarbij kunnen we vragen krijgen die variëren van welk dier het was, tot wat zich op een bepaalde plek heeft afgespeeld. Soms krijgen we een pootafdruk waarvan we dan aan moeten geven welke van de vier poten het is. De vragen worden ingedeeld in drie categorieën van moeilijkheid; niveau 1, 2 en 3. Voor niveau 1 vragen krijg je 1 punt als je het goed hebt, maar 3 punten aftrek als je het fout hebt. Voor niveau 2 krijg je 2 punten als je het goed hebt en 2 strafpunten als je het fout hebt en voor niveau 3 krijg je 3 punten als je het goed hebt en 1 punt aftrek als je het fout hebt. Interessante manier van scoren dus.
Van onder naar boven: Shawn, Andy, CJ en Vic. Foto: Macon Bianucci
Omdat we met zijn twintigen zijn worden we steeds in groepjes van vier tot een aantal sporen toegelaten. Er is dus relatief veel wachttijd tussendoor, met daarbij natuurlijk het vergelijken van antwoorden. Daarnaast merk je dat de spanning van het examen af en toe afgeblazen moet worden. Er worden dus ook veel gelachen en druk gedaan.
Eén van de manieren om de tijd te doden was het vermaarde ‘poep-spoegen’. Dat is inderdaad precies wat het woord zegt (ik kan er helaas niks mooiers van maken). Had me voorgenomen hier niet aan mee te doen, maar kon natuurlijk niet achterblijven nu het zover was. Het gaat als volgt in z’n werk: je pakt een mooie gedroogde keutel van een Kudu, stopt die in je mond en probeert die vervolgens zo ver mogelijk uit te spoegen.
Het is gelukkig minder smerig dan het klinkt, kan ik nu gelukkig uit eigen ervaring vertellen. Bovendien leek het er lange tijd op dat ik ging winnen… totdat ik uiteindelijk door de laatste deelnemer verslagen werd. Het was (hoe kan het ook anders in de laatste minuut) onze Duitser Bernhard. Ergens ben ik ook wel blij dat ik de toch ietwat twijfelachtige eer van ‘verste poep-spoeger’ niet hoef te dragen… Helaas (gelukkig?) is er geen beeldmateriaal van dit evenement.
Stable Tennis of Dungball; over de naam van deze nieuwe sport zijn we het nog niet helemaal eens. V.l.n.r.: Nuria, Debby en Emma
Daarnaast hebben de dames een nieuwe sport ontwikkeld; kaatsen met Zebra-mest. Is het te merken dat we niet meer vies zijn van uitwerpselen? Eén met de natuur zullen we maar zeggen…
Om alle baldadigheid heen zijn we uiteraard ook zeer serieus bezig geweest en hebben we uiteindelijk 15 sporen gedaan in drie etappes. Na elke etappe heeft Colin ons meegenomen langs de sporen en de groede antwoorden gegeven en uitgelegd. Uiteindelijk bleek ik er 13 van de 15 goed te hebben. Colin geeft bewust niet aan wat het moeilijkheidsniveau is van de vragen dus ik heb geen idee hoe zwaar dit op het totaal gaat wegen, maar het is in ieder geval veel beter dan het de hele week geweest is!
Met Andy na afloop van het assessment vandaag. Foto: Macon Bianucci
Zegt nog niks, maar geeft de burger moed voor de overige 35+ vragen van morgen…
… nu ga ik maar eens lang en hard mijn tanden poetsen.