Na bijna drie maanden zonder een druppel regen (de buitjes in St. Lucia even niet meegerekend), hadden we vanmorgen de eerste druppels. Niet echt zwaar, maar genoeg voor de regenjas. Inmiddels is alles hier zo kurkdroog dat het wel tijd werd voor een bui. Een gamedrive in dit weer is trouwens niet echt een pretje. Vanaf deze week zijn de gamedrives trouwens echt anders. Charles (onze trainer vandaag) ging op de bank achter de chauffeur zitten en bemoeide zich zo min mogelijk met de rit. Vanaf nu moeten we het helemaal zelf doen en dat is een goede oefening voor ons praktijkexamen. Het is woensdag of donderdag aan mij de beurt om weer te rijden/ gidsen.

Omdat het weer er niet goed uitzag, had ik geen camera meegenomen. Ik wist toen ik dat besloot al dat ik daar spijt van zou krijgen en inderdaad, we zagen weer bijzondere dingen. Voor het eerst een hyena overdag van dichtbij mét een enorm bot met vlees in zijn bek. Prachtig plaatje dat ik dus helaas niet kan delen (maar voor de verandering ook eens niet door een camera heb hoeven zien, wat ook wel een keer leuk is). Daarnaast nog twee joekels van African Hawk Eagles, was ook mooi geweest die in de vlucht te fotograferen maar helaas, not to be.

Volgende keer beter (morgen alweer). Over het delen van beelden gesproken, mijn laptop begint zorgwekkende kuren te vertonen. Mijn pogingen om het filmpje van St. Lucia klaar te maken voor YouTube stranden steeds na een uur doordat mijn computer vastloopt. De temperatuur loopt zo hoog op dat ‘ie op tilt slaat. Zojuist sloeg hij ook al vast zonder dat ik iets bijzonders deed. Voorlopig waarschijnlijk geen bewegende beelden meer en eigenlijk hoop ik nu vooral dat hij het nog twee maanden uit wil houden voor tekst en foto’s…

In de middag de een-na-laatste theorieles gehad; Conservation Management, ook door Charles. Interessant om te horen wat er zoal gedaan moet worden om een wildreservaat in goede conditie en in balans te houden. Van gecontroleerd branden tot het binnen de perken houden van de wildstand door dieren af te schieten. De discussie kwam uiteindelijk op de commerciële jacht, wat garant staat voor meningen die haaks op elkaar staan. Financieel gezien is het begrijpelijk en onmisbaar, ethisch gezien zijn er wat verschillende gezichtspunten. Onder de juiste omstandigheden is het acceptabel om ’trophy-hunting’ toe te laten, maar het vereist ook de nodige uitleg. Charles maakte het punt dat het belangrijk is dat zo veel mogelijk mensen de juiste nuance aanbrengen in de discussie en dat ook wij daar een rol in hebben.

Een giraf heeft een tong van maar liefst 45 centimeter, waarvan hij er 30 uit zijn mond
kan steken. Met zijn tong kan hij bovendien heel gericht ‘grijpen’, waardoor hij
in staat is voorzichtig blaadjes van Acacia-takken met scherpe doorns af te ritsen.

Giraffen lopen tegen de wind in als ze eten. Eén van de theorieën is dat ze dit doen is om een zelfverdedigingsmechanisme van de bomen waaraan ze eten tegen te gaan.
Wanneer een boom aangevreten wordt, laat deze tanine los in de bladeren. Dit verpest de smaak (denk aan een hele droge wijn), waardoor de bladeren beschermd worden. De bomen verspreiden daarnaast via de wind als waarschuwing chemicaliën die andere bomen oppikken. Deze maken in reactie daarop alvast tanine aan zodat ze niet meer eetbaar zijn. Een giraf loopt dus tegen de wind in om zo nietsvermoedende bomen te kunnen overvallen.