Gisterenochtend werden we in twee groepen van tien gesplitst. Voor mij begon de ochtend met een wandeling over de campus, of eigenlijk daarachter. De campus zoals die te zien is op het filmpje dat ik eerder gepost heb, beslaat maar een klein deel van het totale grondgebied. Achter ons ‘bewoonde’ deel ligt namelijk nog een groot stuk wildgebied. Daar loopt geen Big 5 of ander gevaarlijk wild, maar ‘general game’; Impala’s, Nyala’s, Kudu’s, Wrattenzwijnen etc. Daarnaast hebben we ook een Honey Badger en een African Civet onder de gelederen.

We maken eigenlijk veel te weinig gebruik van dit stuk natuur, waar we direct uit de kamer zo in kunnen wandelen. Cobus neemt ons gedurende twee uur mee, en laat ons wat insecten zien. Daarnaast oefenen we wat bomen en vogels die we tegenkomen.

Om 9 uur zijn we terug en is het onze beurt om weer een ‘Rifle Dry Run’ te doen; droogoefenen voor onze Rifle-assessment in de laatste week van dit semester. Inmiddels is dit al de vierde ronde en zo langzamerhand begint het wat vertrouwder te worden om met een jachtgeweer om te gaan. Onderstaande filmpje heb ik opgenomen met mijn GoPro op het geweer vastgemaakt; geeft een beeld van de oefeningen die we moeten doen.

Na de lunch is het weer studietijd. De tijdsdruk begint toe te nemen nu de praktijkassessments nog maar anderhalve maand weg zijn. Dat betekent dat we nu echt snel heel veel kennis over planten, bomen, dieren, vogels, insecten etc. paraat moeten hebben om een soepele gamedrive aan elkaar te kunnen praten. Tijd dus om te beginnen met wat kaartjes met feiten over (om te beginnen) bomen. Kost vrij veel uitzoektijd, maar eenmaal op een kaartje kan je het vrij gemakkelijk uit je hoofd leren. Tegelijkertijd moeten we natuurlijk studeren voor zaterdag. Kwestie van de beschikbare tijd goed besteden en niet te veel stilzitten…

Om 15:00 uur vertrekken we voor onze ‘sleep-out’. Het feest vindt plaats in de zelfde drooggevallen rivier waar we de vorige keer ook waren, alleen een stukje verderop. Als de zon ondergaat, lijkt hij aan de andere kant ergens in te weerspiegelen. Als we nog eens goed kijken, blijkt het de maan te zijn. Nog nooit zoiets gezien; feloranje gekleurd. Niet de juiste spullen bij me om een goede foto te kunnen maken, maar toch een poging gewaagd. Alle fotoliefhebbers zijn nu trouwens een kwartiertje zoet om te kijken hoe ze dit vast kunnen leggen.

Hayley heeft vandaag de braai voor ons gedaan. Het is een favoriet; boerewors (dat betekent boerenworst). Na nog een bak koffie gaat iedereen alweer snel de slaapzak in. De maan staat inmiddels hoger en geeft veel licht; je kunt er bijna bij lezen. James en ik hebben deze keer minder geluk met de loting van de tijden dat er wacht gehouden moet worden; we zijn de klos van 3:20 tot 4:10 uur. Tegelijk met ons houdt ook Trevor de wacht, dus we hebben nog een gezellig praatje ook. Daarna weinig meer geslapen, maar iedereen was er om 5:30 alweer uit, dus dat was geen probleem.

De kampeerplek is een behoorlijk eind Makalali in. Ik was de gelukkige die vandaag terug naar huis mocht rijden. Een hele goede oefening omdat je dan echt wat kilometers achter elkaar kan rijden. Op de ‘grote’ weg terug naar de campus zien we de wagen van Charles stilstaan. Ze staan te kijken bij een Leopard Tortoise (schildpad) die de weg oversteekt. Het is een enorme worsteling voor het dier om over de zijkant van de weg te komen, maar uiteindelijk lukt het hem.

Nu weer terug op de campus, studeren in het klaslokaal voor morgen. Het is nog steeds witverziekend heet, met een temperatuurtje van rond de 35 graden (vooral de luchtvochtigheid maakt het zwaar). Het is nu ook echt kurkdroog hier, omdat er al lang geen regen meer gevallen is. Morgen móeten we naar Hoedspruit, want ik ben inmiddels door mijn voorraad mineraalwater heen….

Vanmorgen opgestaan met een prachtige zonsopgang. Nu het warmer wordt, is er ook meer vocht in de lucht. Samen met stof zorgt dat voor spectaculaire zonsopkomsten en -ondergangen. Om 6 uur vertrokken met Trevor voor een gamedrive in Makalali. Het is prachtig weer, met zeer fel licht. De aandacht gaat vooral uit naar vogels, het belangrijkste onderwerp dit semester. We zien een groot aantal roofvogels (vier Dark Chanting Goshawks, een African Harrier Hawk, African Hawk Eagle en een Whitebacked Vulture).

Tijdens de koffiepauze vroeg Trevor ons alle zeven rond te kijken op de plek waar we stopten en iets interessants te vertellen over iets wat we daar zagen. Al zoekende naar iets om over te praten zag ik ineens een stuk verroest ijzerdraad liggen. Tot 1994 werd Makalali gebruikt om vee te laten grazen en nog steeds komen we ijzerdraad van de oude hekken tegen. Ik ging er dus van uit dat dit ook zo’n stuk ijzerdraad was, maar toen ik het beetpakte bleek het een valstrik te zijn.

Het lag los en kon dus geen kwaad meer, maar toch bijzonder zoiets te vinden. Trevor vertelde prompt een anecdote van een luipaard die hij in een vorige baan eens moest bevrijden uit zo’n snare. Treurig om te horen hoe de dieren zichzelf verwonden in een ultieme poging om los te komen.

Na een half uurtje verhaaltjes vertellen aan elkaar (ik vertel nog iets over de Apple-Leaf Tree), rijden we weer verder. Daarnaast bezoeken we het water bij een van de lodges in Makalali, waar altijd nijlpaarden en watervogels te vinden zijn. Aan het eind van de gamedrive komen we bij de poort weer uit bij een boom waar Red-Headed Weavers bezig zijn om hun nesten te bouwen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de lunch stond de Rifle Dry Run weer op het programma; oefenen met het laden en schietklaar maken van het geweer. Dat is een belangrijk onderdeel van onze Advanced Rifle Handling-assessment, die in de laatste week van dit semester op het programma staat. Ik heb mijn GoPro-videocameraatje vastgemaakt aan de loop, en naar achteren gericht. Zo kun je mooi zien hoe de oefening gaat (en waar ik nog kan verbeteren). Het zal even duren voordat het filmpje is geüpload naar YouTube, maar ik zal hem zo snel mogelijk plaatsen. Ook nog wat opnames gemaakt van Conraad, die voor heeft gedaan hoe het moet.

Rond de oefeningen hangen mensen wat rond bij het klaslokaal tot ze aan de beurt zijn. Omdat het inmiddels echt bloedheet was geworden, werd het zwembad voor het eerst echt goed gebruikt. Te beginnen door groep C, die met z’n allen na de gamedrive met kleren aan in het zwembad sprongen. Ik ben er zelf nog niet ingeweest, omdat ik nog druk was met het voorbereiden voor de examens van zaterdag. Morgen gaat we weer uit kamperen, dus is er geen tijd om iets te doen tot vrijdagmiddag. Dat betekent ook dat ik morgenavond geen bericht kan plaatsen; ik meld me vrijdag weer…

De ochtend begon met weer een waarschuwing dat we goed op moeten letten; Ben is gestoken door een schorpioen toen hij het filter van de zwembadpomp schoon wilde maken. Het was weliswaar een Buthidae (kleine scharen, dikke staart en dus gevaarlijk), maar gelukkig nog een heel kleintje. Voor Ben was het al de vierde schorpioenensteek (hij werkt al een aantal jaar in de tropen), en deze viel gelukkig mee. Maar zoals gezegd, oppassen dus, en nooit meer zomaar ongezien ergens in grijpen.

Vanochtend zijn we weer met Cobus op gamedrive gegaan, net als gisterenmiddag. Deze keer in Makalali, waar altijd wel wat te zien is. Deze keer kwamen we de twee mannetjesleeuwen (de broers) weer tegen. Ze lagen wat te luieren maar waren zo vriendelijk af en toe nog hun kop omhoog te steken zodat we wat foto’s konden nemen. Naast de leeuwen ook voor het eerst op Makalali een Eland gezien. Beetje verwarrend, maar wat wij een eland noemen is iets heel anders dan wat ze hier een eland noemen. In ieder geval zijn het allebei grote beesten; de Afrikaanse eland is de grootste antilope.

 

 

 

 

 

 

 

 

De gamedrive eindigde met een spoor dat Cobus had gevonden. Moeilijk te identificeren, waardoor we met z’n allen probeerden het te volgen om te kijken of we erachter konden komen wat het was. Uiteindelijk moesten na drie kwartier en een meter of tweehonderd de achtervolging staken, omdat we al tegen etenstijd aanzaten. Jammer, had graag geweten waar het spoor naartoe zou leiden. Voor de liefhebbers; zie bijgaande foto. Ik stuur ook foto’s naar Colin, die onze Track & Sign examens heeft afgenomen, in de hoop dat hij weet welk dier dit is.

 

 

In de middag aan de slag gegaan met de voorbereidingen van alles wat met vogels te maken heeft (een belangrijk deel van dit semester). Aan het eind worden we getoetst op het herkennen van een groot aantal vogels op uiterlijk en op geluid. Ik heb nu een presentatie met 60 soorten inclusief geluid, dus ik kan de komende weken gaan oefenen. Ik geloof dat we er naast deze 60 ook nog eens 40 op uiterlijk alleen moeten kunnen identificeren dus het wordt een hele kluif.

De middag afgesloten met een college van Conraad over weer & klimaat, het tweede examen dat we zaterdag aanstaande moeten doen. Met betrekking tot de quizvraag van gisteren…. de Hadida-Ibis schijnt inderdaad HADIDA te roepen, al klinkt het mij meer als HAHAAAHA in de oren (ik klink toch niet als een vogelaar he?)

De lente is hier echt begonnen, met temperaturen boven de dertig graden en een hoge luchtvochtigheid. Zoals gisteren ook al gezegd, begint nu alles uit z’n schulp te kruipen. Vandaag zat ik op m’n vaste stekkie naast het zwembad m’n werkboek bij te werken, toen Ben (Duitse buurman naast ons) me ineens riep. “Snake! Big one!”. Recht voor onze kamer! Hij was er op nog geen halve meter langs gelopen. Snel daar naartoe en nog net de achterste helft van het dier kunnen zien. De eerste gedachte was dat het een Black Mamba was, doordat hij een grijs-groene glans leek te hebben. Tina en Sean stonden aan de andere kant te kijken en zagen de voorkant; het bleek een Mozambique Spitting Cobra te zijn.

Dat is een van de echt gevaarlijke slangen. Hij kan op twee manieren aanvallen; door van een afstand tot maximaal drie meter gif in je ogen te spuiten (met grote precisie), of door een beet. Als hij je in je ogen raakt kun je daar blind van worden (op zijn minst schijnt het extreem pijnlijk te zijn). In dit geval is het eens een voordeel als je brildrager bent dus. Grappig in dit verband is dat de Spitting Cobra, wanneer je een zonnebril aan een touwtje om je nek hebt hangen, de neiging heeft daarop te mikken.

Het gif van deze slang is ‘cytotoxic’ en zorgt voor grote schade aan de huid en het onderliggende weefsel bij een beet. Kan dodelijk zijn, maar dat komt maar zeer zelden voor. In ieder geval is het duidelijk dat iedereen in staat van opperste alertheid is. Van de andere kant van de campus komen onze medestudenten opgetogen aanrennen; het is niet de angst die overheerst maar vooral opgewondenheid om dit dier te kunnen zien. Wel zet iedereen alvast zijn zonnebril op.

Van twee kanten lopen we op de slang af, die tegen de muur naast ons huisje omhoog klimt, naar de andere kant gaat en een gat in de muur inkruipt, zodat we hem niet meer zien. James is deze week Camp Manager, en belt een van de trainers (Conraad), omdat ze op dit moment allen van de campus weg zijn. Conraad springt in de auto en komt direct naar ons toe, wij pakken ondertussen de slangen-stokken (met haken, om ze te vangen) en de slangen-mand (om ze in op te bergen). Tegen de tijd dat Conraad arriveert, kan hij eigenlijk alleen nog maar constateren dat de slang inderdaad in de muur zit en er niet uit komt. Het beste om te doen is hem met rust laten, zodat hij zelf weg kan gaan. Wij doen wel gelijk voor de zekerheid alle ramen dicht in onze douchecel, want daar is hij in het voorjaar ook al eens gesignaleerd. De komende dagen zullen we ’s nachts waarschijnlijk iets voorzichtiger zijn wanneer we naar het toilet gaan en deuren en ramen constant gesloten houden…

De dag was begonnen met een les over “Biomes” in Zuid-Afrika; oftewel de verschillende ecologische omgevingen. Deze week hebben we ook Weer & Klimaat op het programma staan en de middag kunnen we gelijk goed gebruiken om het werkboek voor beide onderwerpen bij te werken. De rest van de week wordt opgevuld met meer Rifle Dry-Runs (dit semester doen we onze assessments voor Advanced Rifle Handling, dus veel oefenen is het credo) en met de sleep-out (van donderdag op vrijdag).

Daar omheen steeds meer gamedrives, hard nodig om ons klaar te stomen voor de praktijkexamens in november.

Trouwens weer vier cijfers van examens teruggekregen; 85% voor Ethology (gedrag van dieren), 93% voor Vissen, 95% voor Arthropods (geleedpotigen) en 97% voor Amfibieën. Vanmiddag ook mijn oorkonde gekregen voor mijn Track & Sign level I; leuk om te hebben en al met al bouwen we een aardige verzameling certificaten voor het plakboek op.

 

 

In de middag stond er weer een gamedrive op het programma; we zijn met Cobus naar Makthutswi gegaan. We zijn inmiddels gewend aan het feit dat we hier weinig zien (net als in Chimoyo), dus we besteden de tijd nuttig door bomen en sporen te bekijken en te bespreken. Bij een kunstmatig meer blijven we een tijdje staan en zien we Whistling Ducks (ik weet niet of fluiteenden de officiële vertaling is, maar dat is letterlijk wat het zijn). Daarnaast ook nog twee Hadida-Ibissen die aan komen vliegen. We stoppen voor onze koffiepauze bij een enorm termietenheuvel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als het donker wordt klimt Lawrence op de tracker-seat voorop de Jeep en spot hij na een tijdje een Schorpioen.

De eerste die wij zien sinds we hier zijn! We hebben net het examen Arthropods gehad, dat onder andere over schorpioenen ging, dus we kunnen gelijk vaststellen of hij gevaarlijk is of niet. Daar is een makkelijke vuistregels voor; grote scharen en een smalle staart = niet gevaarlijk (Scorpionidae), kleine scharen en dikke staart = wel gevaarlijk (Buthidae). In dit geval is ‘ie niet gevaarlijk, Scorpionidae dus. Cobus vertelt van alles en nog wat over de schorpioen en pakt hem op een gegeven moment zelfs beet.

Dit is een lastig karweitje, want ondanks dat hij niet echt gevaarlijk is, is hij nog steeds giftig en is een steek behoorlijk pijnlijk. We krijgen de kans om hem goed te bekijken en te fotograferen. Helaas had ik alleen mijn zoomlens bij me, waardoor ik afhankelijk ben van de foto’s van anderen. Gelukkig heeft Ash er een paar geslaagde gemaakt.

Er zit weer een dag op, ik ga maar eens mijn kamer opzoeken. Heel voorzichtig en met een grote zaklamp….

 

Gisteren zijn we teruggereden van St. Lucia naar de campus via de zelfde route als heen. Dat betekende dat we op het eind weer via de J.G. Strydomtonnel het Lowveld inreden. Een mooi uitzicht en een punt waarop je, als je er langs rijdt, het gevoel hebt dat de safari kan gaan beginnen. Het weer op de campus is “iets” anders dan wij in St. Lucia hadden; 38 graden en behoorlijk klam. Na de vermoeiende rit betekent dat de genadeklap; even gaan liggen en je bent vertrokken (vandaar ook geen blogbericht gisteren).

Vandaag met James, Ash en Mayra naar Hoedspruit gegaan om te lunchen bij Sleepers en nog wat boodschappen te doen bij d’n Pick & Pay. In de rij bij de kassa zag ik nog net hoe Willie en Tharina Drinkwater de Pick & Pay uitliepen! Dat zijn de mensen waar ik in 2008 met Marko en Hans op hun gamefarm op safari ben geweest en samen met Hans in 2009 mee naar Botswana ben geweest. Het was al wachten tot het moment dat ik ze in Hoedspruit tegen zou komen; veel meer plaatsen in de omgeving om boodschappen te doen heb je niet. Had niet meer de kans om ze te spreken maar dat komt vast nog wel.

Na de boodschappen wilden we de auto gaan inleveren (Avis had al gebeld waar we bleven, omdat we hem eigenlijk zaterdag al in hadden moeten leveren). Ons idee was om vanaf Avis een taxi terug te nemen naar de campus. Ter plekke bleek dat echter niet zo simpel. Gelukkig was er een mevrouw van een touroperator met een busje die net gasten bij het vliegveld had afgezet. Zij had verder niets te doen en kon ons wel helpen, ze moest alleen even bellen met de baas om te horen wat de prijs was. “350 Rand”, klonk het toen ze opgehangen had. Hartstikke redelijk, dat is nog geen 30 euro, “… per person”. Oeps, da’s andere koek. Afzetterij, zeg maar. Het is wel een ritje van 60 kilometer, maar om daar meer dan 100 euro voor te rekenen is voor Zuid-Afrikaanse begrippen belachelijk. Na de eerste weigering kon ze echt niet minder rekenen dan 300 Rand p.p. Nog steeds veel te veel, dus we bedankten voor de eer. Uiteindelijk wilde ze tot 250 Rand per persoon gaan, maar wij waren er wel klaar mee.

We zouden wel een van onze medestudenten bellen om ons op te komen halen (voor de helft van dat geld). In de meeste gevallen hebben we op de campus alleen bereik in het klaslokaal. Geen van onze medestudenten bleek daar op dat moment te zijn. De enigen die we konden bereiken, zaten op dat moment in Tzaneen op 2 uur rijden van Hoedspruit, dus ook geen optie. Uiteindelijk hebben we maar besloten de auto nog een dag te houden. Morgenochtend om 7 uur bellen en vragen of ze hem van Avis in Makalali willen komen ophalen… (komt vast goed, toch?)

De rest van de middag bezig geweest met de was en het bekijken van de videobeelden van St. Lucia. Hopelijk kom ik ertoe ergens komend weekend een compilatie op m’n blog te zetten.

Oh, nog snel een update. Ik hoor hier een kikker heel hard kwaken bij het zwembad. Onderzoek met zaklamp (het is hier om 18 uur altijd al donker) wijst uit dat het een kleintje betreft. Zou je niet zeggen op basis van het volume. Dit is trouwens één van de tekenen dat de beestjes langzaam uit hun schulp kruipen met het veranderen van het weer. Afgelopen week vonden de studenten die op de campus waren gebleven al een heel breed slangenspoor (formaat Python) en vandaag was er een Spotted Bushsnake in de damesdouche…. Om over alle spinnen en vliegende gevaartes nog maar te zwijgen.