Het kan niet altijd feest zijn, zullen we maar zeggen. Gisteren al beschreven dat het de komende vier weken erg druk wordt met alle eindassessments en -examens. Het is zaak elke dag maximaal te gebruiken en vandaag laat in ieder geval niet dat gevoel achter.

Vanmorgen begonnen met de bomen-identificatie-test. De trainers hadden 20 bomen genummerd op de campus, die we identificeren. Aangezien bomen niet mijn sterkste kant is, en er ook nauwelijks tijd was om het voor te bereiden, hield ik al rekening met een slecht resultaat. Uiteindelijk heb ik 5 van de 20 punten gehaald, mijn minste resultaat tot nu toe. Is geen ramp, want deze test is niet doorslaggevend, maar toont wel nog eens aan dat ik echt met bomen aan de slag moet voor mijn praktijk-assessment over twee weken.

Er zijn wat wijzigingen in het programma door het aankomende FGASA level 1 examen. De gamedrives zijn vanaf nu optioneel en op vrije inschrijving (om mensen de tijd te geven te studeren), wat ertoe leidt dat we ze niet meer in onze eigen groepen doen. Als er te weinig animo is gaan ze niet door, maar wat vervelender is, is dat het rij-schema die we in onze groep hanteerden daarmee overboord kan. Ik had graag mijn route nog eens gereden maar moet er nu rekening mee houden dat dat niet meer gaat lukken voor mijn assessment-drive.

De geplande herkansingen voor het Advanced Rifle Handling van morgen gaat niet door en wordt verschoven naar de laatste week van dit semester. Wel hebben we deze week nog een hele dag Kruger Park; ik heb gekozen om dat op de woensdag te doen. Dat betekent dat we op donderdag voor de mensen die dan naar Kruger gaan gastheer moeten spelen bij het avondeten; één van de dingen waarop we beoordeeld worden.

Na de bomentest weer snel aan de studie, waarbij het nog even zoeken is hoe het aan te pakken. Alle stof die we tot nu toe gehad hebben moeten we voor volgende week woensdag in het hoofd hebben. Ik merk dat ik van veel dingen nog ongeveer iets weet, maar net te weinig om er in een schriftelijk examen punten voor te krijgen. Vandaag wat aan mijn werkboek gewerkt, zonder dat ik echt meters kon maken. Daarbij nog hinderlijk onderbroken met de vraag om één van de Landrovers schoon te maken. Hoort erbij, maar komt op dit soort momenten wel heel erg slecht uit.

Vervolgens besloten een rondje te gaan lopen langs de bomen van de test, aangezien de nummers er nog aan hingen. Van elke boom foto’s gemaakt van het geheel, de stam en de bladeren. Uiteindelijk met de bedoeling iets in elkaar te zetten waarmee ik makkelijker bomen kan identificeren. Maar, ook dat moet ergens tussendoor.

In de middag namen de drie trainers ons mee om te demonstreren hoe we onze assessment-drives moeten doen. We (groep A) waren hoogst verbaasd om te horen dat wij dat op Makhutswi moesten doen (het privé-reservaat naast ons waar vrijwel niets te zien is). De andere twee groepen konden wel naar Makalali, waar we allemaal onze praktijk-assessments krijgen. Zoals te verwachten was er ook nu weer helemaal niets te beleven op Makhutswi, waardoor de rit zich vooral kenmerkte door stilte. Een aantal tips van Conraad gingen over gebieden in Makalali, wat niet echt werkt als je op dat moment in een ander reservaat rijdt.

De sfeer bij ons achterin ging van geïrriteerd naar lacherig, in ieder geval niet de sfeer die je verwacht in de rit die ons moet voorbereiden op het assessment. Ik kan het Conraad niet kwalijk nemen, want er was echt niets te zien en je kunt moeilijk handige tips geven in een omgeving waar het assessment niet plaats gaat vinden. Terug bij het avondeten kregen we van de andere twee groepen zeer enthousiaste verhalen over hoe hun ritten met Cobus en Charles waren geweest. Dat wil je dan effe niet horen (al is het ze van harte gegund natuurlijk). Ik hoop dat groep A ook nog ergens de kans krijgt om te zien hoe het hoort en praktische tips te krijgen over hoe we onze assessment-drives het beste kunnen doen, maar ik vrees het ergste. Ook geen foto’s dus van de gamedrive van vandaag en dat blijft ook zo als we nog een keer op Makhutswi of Chimoyo moeten rijden.

Kortom, niet de beste dag. Snel vergeten en weer door, want er is geen tijd te verliezen! Trouwens nog het resultaat van mijn vogel-identificatietest van anderhalve week geleden gekregen; 79% waarmee ik het gehaald heb (toch nog een lichtpuntje dus).

Ander positief nieuws: intussen heb ik het eerste deel van mijn dagboek van de vorige week afgemaakt, zie het bericht hieronder.

Onderstaand mijn dagboek van het eerste deel van het weekje weg met m’n ouders en zus… deel 2 (Hermanus) volgt zo spoedig mogelijk…

Zaterdag 12 oktober

De dag begon met onze vogel-identificatietest. Die bleek wat langer te duren dan ik verwacht had, aangezien het uit drie delen bestond; foto-identificatie met en zonder boek en de vogelgeluidentest. Al met al ging het volgens mij wel redelijk (de vereiste 75% moet ik denk ik wel gehaald hebben). Helaas duurde het wel bijna drie uur, waardoor ik geen tijd meer had om te pakken voordat ik met m’n ouders naar Hoedspruit ging. Als vast onderdeel van de Bushwise-week (zaterdag naar Hoedspruit), mochten mijn ouders dit natuurlijk ook niet missen. Van Khaki Fever (waar onze uniformen vandaan komen) tot de Pick & Pay, tot Sleepers, waar we gegeten hebben.

’s Avonds heb ik overnacht in Mahlahla Lodge, waar mijn ouders vier dagen verbleven. De lodge is vlakbij de Bushwise campus (ongeveer 1 minuut rijden) en wordt beheerd door dezelfde eigenaar als onze campus (ligt allemaal op een stuk grond). Omdat het zaterdagavond is, melden zich ook een groot aantal medestudenten. Alsmede trainer Conraad, die op het terrein woont en in de bar van de lodge een rugby-wedstrijd komt kijken. Na het eten met James, Ash, Matt, Vic en Emma wat potjes gaan poolen. Dat het niet zo lekker liep lag aan de tafel (uiteraard). Niet al te lang gebleven, want de volgende ochtend moeten we in alle vroegte op om te vertrekken.

Zondag 13 oktober

We (mijn ouders en ik) vliegen vandaag vanaf Johannesburg naar Kaapstad, waar we Lia ’s avonds opwachten die dan aankomt uit Nederland. De vlucht uit Johannesburg vertrekt om 17:45 en aangezien het een behoorlijke rit is vanaf de campus en we niet het risico willen missen de vlucht te missen, vertrekken we om 8 uur. Dit geeft ons de mogelijkheid lekker rustig aan te doen. Onderweg stoppen we een paar keer, waaronder in Dullstroom. In 2008 ben ik hier gestopt met Hans en Marko, op weg naar het huis van de Drinkwaters en in 2009 waren we hier met m’n ouders, Lia, Dick en de kinderen ook al geweest. Het begint een soort traditie te worden dus, zo ook de koekzusters (soort donut-achtige gevlochten zoetigheid voor bij de koffie) op dezelfde plek als de vorige keer.

Keurig op tijd komen we rond 15:00 uur aan op het vliegveld. Meteen al valt op dat er veel vluchten vertraagd zijn. Als we later nog eens goed kijken, zijn het er toch wel erg veel. Gauw even internet gecheckt op mijn mobieltje en wat blijkt, er is de nacht ervoor een poging gedaan om elektriciteitskabels te jatten. Niet succesvol, maar wel met als gevolg dat de elektriciteit van het pompstation voor het bijtanken van de vliegtuigen onvoldoende stroom heeft. Daardoor gaat het bijtanken zeer langzaam en krijgen steeds meer vluchten vertraging.

Wonder boven wonder blijft de schade voor ons beperkt tot 45 minuten. Dat is erg prettig, anders hadden we Lia niet op kunnen wachten en stond er een taxi naar het hotel voor niets te wachten. Na aankomst nog een uurtje wachten en vervolgens Lia (die wel keurig op tijd was) kunnen begroeten. Op naar ons hotel, de Breakwater Lodge, vlakbij de Victoria & Alfred Waterfront (het grote winkel- en restaurantcentrum van Kaapstad).

 

 

Maandag 14 oktober

De komende twee dagen wordt het mooi weer, dus we kopen direct kaartjes voor de hop-on hop-off bus voor 48 uur. De beste manier om je door de stad te verplaatsen, met als bonus het uitzicht van bovenop en de informatie die je via de koptelefoon krijgt. Eerste afstapplaats in de ‘Bokaap’ (oftewel Boven-Kaap), een wijk met felgekleurde huisjes waar Lia en ik tijdens onze rondreis in Zuid-Afrika in 2006 niet de kans hadden gehad uit te stappen. Even rustig rondgelopen om de schade in te halen en wat foto’s te maken. Een bakkie koffie met een muffin in het ochtendzonnetje en je hebt wel het idee dat je op vakantie bent.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vervolgens weer de bus op en naar Tafelberg. Er lag vandaag namelijk geen ‘kleedje’ op (wolkendek dat er negen van de tien keer te vinden is waardoor je geen uitzicht hebt). De ervaring leert dus dat je dan direct van de mogelijkheid gebruik moet maken om naar boven te gaan. Een paar uur boven doorgebracht en gelijk ook daar gelunched. Een van de opvallende dingen die we daar zagen waren Rock Hyraxes, oftewel Rots Dassies in het Afrikaans. Geloof het of niet, maar deze dieren zijn het nauwst verwant aan… olifanten! Dit komt door de voetstructuur (het zijn beide ‘near-ungulates’, zie het bericht van 18 juli) en doordat ze allebei aangepaste snijtanden hebben (al zijn de slagtanden van olifanten wel wat opvallender).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de tafelberg weer terug naar beneden met de kabelbaan, en een boottochtje door het binnen-kanaal bij de haven gemaakt. Vervolgens wat gedronken bij het plaatselijke Belgische restaurant en een hapje gaan eten op de Waterfront, wat we elke avond zouden doen.

 

Dinsdag 15 oktober

De tweede dag op de bus en deze keer nemen we de route buitenom, langs de kustplaatsjes naast Kaapstad. Op weg daar naartoe stoppen we bij Kirstenbosch Botanical Garden. Een enorme botanische tuin, waar we het grootste deel van de ochtend hebben doorgebracht. Ik heb geprobeerd bomen te vinden de ‘wij’ hier in de buurt van Krugerpark ook hebben, maar niet geslaagd. Wel van dichtbij het Fynbos-bioom kunnen meemaken, waarover we geleerd hadden in de “Biomes”-module van de opleiding.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Oktober is nog net in het bloeiseizoen, dus we hebben de nodig bloemen en planten in bloei kunnen zien. Terwijl we op weg waren naar de Protea’s, zag mijn vader ineens een grote uil in de boom zitten. Op het eerste oog leek het op een Spotted Eagle Owl (goeie kans om mijn vogel-identificatie-skills in de praktijk te testen), maar hij bleek oranje in plaats van gele ogen te hebben. Even gecheckt in mijn vogel-app en het bleek hier om een Cape Eagle Owl te gaan (moet familie van zijn). Een stukje verderop zagen we een Cape Francolin, druk bezig met een stof-bad. Hij trok zich nergens iets van aan, dus konden we dichtbij komen en zien hoe dat in zijn werk gaat. Een paar weken terug met theorie moeten leren en goed om eens in het echt te zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de tuin rondgelopen te zijn, hebben we nog gelunched in het restaurant, waarna we de route met de hop-on hop-off bus weer vervolgden. Inmiddels was het vrij koud bovenop de bus, dus we waren blij toen we weer bij het hotel waren. Al ging dat nog even mis; door een ongeluk stond het verkeer vast. De chauffeur van de bus gaf op een gegeven moment aan dat we maar uit moesten stappen om het laatste stukje te lopen. Toen mijn ouders en ik al buiten waren, ging het verkeer plotseling weer rijden, en dus onze bus ook. Lia zat nog binnen, dus wij zetten te voet de achtervolging op de bus in. Die duurde niet al te lang, zodat we snel in de Waterfront weer aan de koffie zaten. Rihanna gaf die avond een concert in Kaapstad en Lia en ik hebben nog steeds het idee dat we haar tegen zijn gekomen die middag in de Waterfront…

 

 Woensdag 16 oktober

Vandaag staat het centrum van Kaapstad op het programma; te beginnen met de Compagnie-tuinen en de kerk die daarvoor ligt. De VOC heeft deze tuinen in de zeventiende eeuw aangelegd om passeerde schepen te kunnen voorzien van groente en fruit. Die worden er nu uiteraard niet meer geteeld, maar het is nog wel als park bewaard gebleven. Aan het park ligt ook het tuinhuis van de president van Zuid-Afrika.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na het bezoek aan de tuinen was het tijd om te winkelen; door de straten rond het centrum liggen vele kraampjes en marktjes verscholen waar je uren rond kunt dwalen. We zijn geëindigd bij het kasteel, waar we nog wat foto’s genomen hebben. Toen was het tijd om naar het Mount Nelson Hotel te wandelen. Mijn moeder trakteerde op een ‘high tea’, waar dat hotel bekend om staat. In een echte engelse sfeer, met live piano-muziek, thee gedronken en allerlei hartige en zoete dingen gegeten. Tip: wacht met de chocolade-hazelnoot taart tot het laatst, want die is erg machtig (of misschien waren mijn ogen groter dan mijn buik). Het was in ieder geval erg lekker allemaal.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

’s Avonds alvast de koffer gepakt voor Hermanus, want daar vertrekken we donderdag naartoe voor het tweede deel van ons weekje vakantie…