Vandaag was de grote dag waar ik al een tijdje naar had uitgekeken; mijn ouders kwamen deze kant op uit Kruger Park. Ze verblijven in een lodge hier vlakbij en kwamen me om 15:30 ophalen om met ze mee terug te gaan naar de lodge en daar bij te praten. Omdat ik nog niet klaar stond bij het hek, en Cobus net arriveerde, konden ze die gelijk de hand schudden. Hij liet ze binnen zodat ze met de auto naar mijn huisje konden rijden. Ik liep precies op dat moment echter aan de andere kant langs het klaslokaal, waardoor ik ze niet zag. Enfin, om een lang verhaal kort te maken; ze hadden inmiddels ook al Vic (die ze kenden van alle foto’s omdat hij in mijn groep zit) en Sean ontmoet, voordat ik uiteindelijk aan kwam lopen. Ik ben heel blij om ze na drie maanden weer te zien. Daarnaast is dit natuurlijk een een mooie gelegenheid om ze eens te laten zien waar ik een half jaar doorbreng.

Omdat we in de baan van het (denkbeeldige) schot stonden (de medestudenten waren op dat moment druk aan het droogoefenen voor de Advanced Rifle Assessments van deze week), snel weer in de auto gestapt om richting de lodge te gaan. Aldaar hebben we goed bij kunnen kletsen (en in alle rust, omdat er verder geen gasten zijn tot vrijdag). Aanstaande vrijdag mag ik met ze gaan rijden in Makalali (onder begeleiding van Trevor), dus daar kijken we allemaal naar uit. Van zaterdag op zondag blijf ik zelf ook in de lodge, waarna we naar Kaapstad vliegen waar Lia op dezelfde avond ook aankomt. Ook weer een iets om naar uit te kijken…

Dit alles dus in de middag. ’s Ochtends waren we met Cobus naar Makalali gegaan voor een gamedrive. Deze keer zagen we meermaals aasgieren van dichtbij en zagen we ook eindelijk weer eens de twee mannetjes-Cheetahs die we nota bene de allereerste gamedrive gezien hebben en daarna niet meer (op een korte flits tijdens een nachtdrive na). Mooie gelegenheid om foto’s te maken, ik had Cheetahs in de safari’s tot nu toe nooit zo goed vast kunnen leggen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de gamedrive was Trevor zo vriendelijk met mij het assessment van morgenochtend vroeger dan de rest door te nemen, zodat ik om 15:30 klaar was om mijn ouders te ontmoeten. Nu nog gauw even de ARH-assessment DVD doornemen, zodat ik morgenochtend scherp ben. Dan moet het gebeuren!

 

Het hout van een Leadwood-boom weegt 1200 kilo per kubieke meter. In een
kubieke meter gaan 1000 liter, dus dat is omgerekend 1,2 kilo per liter. Water weegt 1 kilo
per liter, wat betekent dat het hout van de Leadwood zinkt als je het in het water gooit.

Het hout heeft bovendien zo’n grote dichtheid dat de vonken er van
afspringen als je het machinaal zaagt.

… zo zal de komende tijd eruit zien (met daar tussenin een welkome vrije week, volgende week). Vanmorgen met Cobus naar Makalali voor een gamedrive. Vooral veel vogels gezien en het leuke is dat we nu in staat zijn (in ieder geval visueel) vogels snel te herkennen en benoemen. Op basis van geluid blijft erg lastig. Daarnaast het eerste zebra-veulen gezien en een aantal giraffen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanmiddag hadden we lang de tijd om te studeren, omdat er geen middag gamedrive, maar een nightdrive gepland stond. Op de kamer dus verder met de vogelgeluiden. Aangezien dat het meest relaxed op bed gaat, is het nadeel dat je af en toe moet vechten tegen de slaap (zeker als je om 4:15 bent opgestaan). Uiteindelijk toch een paar rondjes langs alle 160 vogels kunnen doen en weer iets meer kunnen herkennen. Het wordt een race tegen de klok om voor zaterdag op het niveau te komen dat ik 75% juist kan identificeren. Vandaag trouwens het resultaat van de allerlaatste module binnengekregen; 90% voor Geschiedenis.

Na het vervroegde avondeten om 18 uur vertrokken voor de nightdrive. Deze keer kwamen we olifanten tegen. Het grootste mannetje in Makalali zat in deze groep en kwam hoogstpersoonlijk polshoogte nemen. Aan mijn kant van de wagen, dus extra spannend. Conraad (waar we vanavond mee reden) moest even zijn stem verheffen en dat was genoeg om de olifant tot halt te brengen. Je ziet hem letterlijk twijfelen wat te doen en dan uiteindelijk toch maar omdraaien om de bosjes in te lopen. Wel een mooie ervaring om een olifant tot een meter of vier te zien naderen vanuit een open wagen. Ze zijn dan toch wel erg groot.

Daarnaast nog een uil gezien die we nog niet gezien hadden; een Southern White-faced Scops Owl (riepen we in koor, goed om te merken dat de studie vruchten afwerpt).

 

Er zijn verschillende soorten relaties tussen dieren van verschillende soorten. Eén
daarvan is mutualisme, waarbij beide dieren voordeel hebben van de relatie. Een goed
voorbeeld van mutualisme is te zien op een van de foto’s hierboven; de Red-billed
Oxpecker eet de Teken van een Giraf (en krijgt dus voedsel) en de Giraf wordt zo
verlost van het ongedierte.

Als je echter goed kijkt op de foto zie je dat de Oxpecker daarnaast ook wondjes
maakt en openhoudt, waaruit hij bloed drinkt. Daar heeft de Giraf dus last van,
waarmee de relatie in dit geval verandert in parasitisme van de Oxpecker op de Giraf.

Als je meer dan 100 vogelgeluiden vier keer op een dag herhaalt wordt je daar behoorlijk tureluurs van. Sterker nog, ik vraag me af of het herkennen van al die geluiden wel te doen is voor zaterdag…. Gelukkig hadden we vandaag ook nog oefenen met het jachtgeweer voor ons praktijk-assessment donderdag. Dat gaat inmiddels redelijk goed, al zal het erg lastig worden donderdag ook echt mijn Advanced Rifle Handling te halen. Voor de beeldvorming; van de 17 studenten uit de vorige groep hebben het er maar vier gehaald. Waarschijnlijk mensen met al wat schietervaring. Desalniettemin heb ik er veel zin in, omdat het ook gewoon erg leuk is. Charles neemt de assessments af, en heeft daarin wat moeten schuiven omdat hij morgen en overmorgen zelf een assessment heeft. Hij gaat op voor “SKS Birding Specialist”; het hoogste niveau dat je kunt halen. Als wij iets te klagen hadden over onze honderd vogelgeluiden; hij moet er meer dan 300 kennen.

In de middag hebben James en ik de laatste hand gelegd aan het muggenscherm voor ons raam; het bijsnijden van het overtollige schuim. Het begint er goed uit te zien, alleen nog een likje verf in de kleur van het houtwerk en je zou denken dat het er hoort te zitten. Gisteren hadden we de boel al dichtgeplamuurd waardoor we eindeljk ’s nachts een raam open kunnen doen en dat is een verademing nu het warmer wordt.

Om 15:30 met Trevor vertrokken naar Makhutswi voor een gamedrive. Je merkt dat de sfeer anders wordt tijdens de gamedrives; iedereen is serieuzer en betrokkener (al wordt erook nog genoeg gelachen). Nu iedereen zo’n beetje weet waar hij of zij de placement gaat doen en de praktijkassessments minder dan een maand weg zijn, voelt iedereen de behoefte om echt gebruik te maken van de tijd buiten. Gevolg is dat we veel meer doorvragen (aan elkaar en aan Trevor) over wat we vertellen, om op die manier zo veel mogelijk praktische kennis op te doen die we zelf weer kunnen gebruiken. Eigenlijk is het zonde dat ik het straks niet in de praktijk toe ga kunnen passen. Alhoewel, als alles goed is mag ik vrijdag (onder begeleiding van Trevor) mijn ouders in Makalali meenemen op gamedrive. Mooie gelegenheid om het geleerde in de praktijk te brengen.

Vandaag nog wat resultaten teruggekregen van eerdere examens; 88% voor vogels, 98% voor Conservation Management en 100% voor Weer & Klimaat. Mis nog één resultaat (Geschiedenis van afgelopen zaterdag), maar vrijdag krijg ik in de eindevaluatie van dit semester mijn Bushwise-gemiddelde over alle modules te horen (ik baal nog steeds van die 50% op Bomen in het eerste semester…)

 

Een Baboon-spider (familie van de bij ons beter bekende vogelspin) kan wel 25 jaar
oud worden. Hij graaft een tunnel in de grond met onderin een vertakking naar
een ruimte waar hij de meeste tijd doorbrengt.  Mocht het hol vernietigd worden,
dan zal de Baboon-spider geen nieuw hol graven en is hij ten dode opgeschreven

Onderzoekers hebben geprobeerd een exacte kopie van het hol te maken, maar zijn
er nog niet in geslaagd iets te construeren wat de Baboon-spider ook
daadwerkelijk wil betrekken. Zelf wanneer het hol in tact (met aarde en al) naar een
andere plaats overgebracht wordt, is hij er met geen stok naar binnen te krijgen.

Gisteren geen blogbericht gedaan omdat we met onze groep het eten moesten verzorgen (braai) én we bijzondere gasten hadden. Cobus had een paar vrienden de muziek maken bereid gevonden voor ons een open-lucht concert te geven. De band was om een uur of vijf begonnen de boel op te zetten zodat we na het eten van 20:00 tot 22:00 uur live rockmuziek hadden. Was erg leuk en een rare gewaarwording om ineens een rockband in the middle of nowhere aan tafel te hebben.

De dag was gisteren begonnen met de laatste twee examens; Geschiedenis en Conservation Management. Daarna weer de stad in met Matt (het lijkt gisteren dat ik dit vorige week ook vertelde, zo snel gaat de tijd nu). In de middag zijn James en ik begonnen met project muggenscherm (ik had afgelopen woensdag eindelijk het muggen-gaas weten te bemachtigen. Het frame voor het gaas zat snel in elkaar en was niet alleen stevig, maar paste ook nog eens perfect in het raam. Het probleem waar we mee zaten was het opvullen van de grote gaten tussen het frame en de natuurstenen (en erg ongelijke muur). De logische oplossing was om pur-schuim te gebruiken maar dat blijkt toch iets meer uit te zetten dan we verwachten. En als het dan nog niet droog is, valt het in trage kledders naar beneden, een besmeurde muur achterlatend. Na enige oefening ging het gelukkig wat beter en na een paar uur merkten we al dat het frame muurvast zat.

Vanmorgen begonnen met het voorbereiden van onze vogel-identificatie-test van zaterdag. We moeten 162 vogels van beeld herkennen en 107 van geluid. Dat klinkt veel en dat is ook veel. Vooral van de geluiden wordt je tureluurs (er zijn nogal wat vogels die qua geluid op elkaar lijken maar qua uiterlijk niet en andersom). Ik vraag me af of het gaat lukken voor zaterdag, maar dat zien we dan wel (het is uiteindelijk niet bepalend voor het eindresultaat van de opleiding).

Ondertussen wil ik deze week zo veel mogelijk van mijn inhoud voor mijn praktijkassessment uitwerken (en daar heb ik de rest van vandaag aan besteed). Aanstaande zaterdag begint de volgende vrije week weer, die ik met mijn ouders en zus ga doorbrengen (en dan wil ik uiteraard zo min mogelijk met m’n neus in in de boeken). En passant hebben we donderdag ook nog eens ons Advanced Rifle Handling assessment, waarvoor we de komende dagen weer veel tijd in droogoefenen gaan steken.

 

Mannetjes-kikkers bespringen alle andere kikkers van hun eigen soort in een poging
om te paren. Wanneer de kikker in kwestie een mannetje blijkt te zijn, of een vrouwtje
dat niet klaar is om te paren, slaken deze een zogenaamde “release-call”. Door lucht uit de longen te persen gaan hun zijden trillen, wat voor de gulle minnaar het signaal is om
direct los te laten.

Daarnaast vertonen sommige kikkers “satellietgedrag”. Wanneer een mannetjeskikker
een grotere en indrukwekkender kwakender concurrent heeft, houdt hij zich stil en
verschuilt hij zich. Wanneer de ander een vrouwtje met zijn gekwaak naar zich toe lokt,
wordt deze vervolgens onderschept (= wederom besprongen) door de stille satelliet-kikker.

Vanmorgen konden we zowaar uitslapen; pas om half 9 zouden we vertrekken naar een game farm om daar een rondleiding te krijgen. Van uitslapen komt uiteraard niks, want we zitten zo in het ritme van tussen 4 en 5 opstaan, dat 6 uur al laat is. Komt goed uit, want er moet gestudeerd worden voor de laatste twee examens morgen (voor wat betreft de FGASA level 1 lesstof).

We gaan ’s ochtends dus naar een game farm, vlakbij de brug over de Ga-Selati (waar we in de vogelweek ook twee keer zijn geweest). Een minuut of twintig naar het noorden over de onverharde weg waaraan onze campus ook ligt. De game farm heet “Murchison View” en is eigendom van Sophie Niemann (een van de eigenaren van Bushwise) en haar man, Roelof. Met drie wagens vertrekken we samen met Trevor, Conraad en Cobus (plus kids). We worden welkom geheten door Sophie, waarna Roelof met ons meerijdt over hun terrein. Ze fokken er buffels, (zwarte) Impala’s en Sable-antilope. Interessant om te horen hoe dat allemaal in zijn werk gaat en waar allemaal rekening mee gehouden moet worden. Van genetica (hoe fok je een zwarte Impala?) tot de vereiste regels rond het houden van buffels (quarantaine e.d.).

En passant horen we ook over competitie tussen grassen en bomen en hoe daarmee om te gaan om te zorgen voor voldoende voedsel voor het wild. Na anderhalf uur zijn we rond en hebben we behoorlijke wat praktijkkennis opgedaan met betrekking tot conservation management, een van de examens morgen. Daar was dit uitstapje uiteraard ook om te doen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

’s Middags studeren geblazen… om 13:00 uur hebben we Q&A; vraag en antwoord over de examens van morgen. Normaal gesproken is dat elke vrijdagmiddag om 16:00 uur, maar deze keer is het vervroegd omdat de trainers bij Sophie en Roelof een afscheidbraai hebben voor Trevor (zijn vertrek komt langzaam maar zeker dichterbij). Wat ook dichterbij komt, is ons praktijkexamens; de practical assessments. Shirell heeft de schema’s meegenomen waarin we deze examens moeten doen. Ik ben op maandag 4 november de allereerste die moet afrijden! Daar ben ik eigenlijk wel blij mee (ook al heb ik vier dagen minder om me voor te bereiden dan de mensen die op vrijdag gaan). Charles is mijn assessor en ook weten we nu al wie er op onze game drive als “toerist” meegaan. In mijn geval zijn het Andy, James, Lawrence, Matt en Anna. Eén van hen zal ik waarschijnlijk vragen om als tracker te fungeren (= op het stoeltje voorop de wagen klimmen en samen met mij wild proberen te spotten).

Inmiddels hebben veel mensen uit de groep ook al te horen gekregen waar ze geplaatst gaan (of kunnen) worden voor hun half jaar werkervaring na de opleiding. James heeft te horen gekregen dat hij naar de Oostkaap mag; geweldig natuurlijk, want dan zit je ook dichtbij de oceaan. Anderen zijn meer in de omgeving terecht gekomen en weer anderen moeten nog even geduld hebben. Dat is lastig voor hen, want je merkt dat de sfeer met het bekend worden van het assessment-schema en de placements ineens een stuk serieuzer is. Iedereen heeft ineens het gevoel dat het er bijna op zit! Raar eigenlijk, maar ook niet zo gek. James en Sean moeten bijvoorbeeld waarschijnlijk al op 17 november al naar hun placement; dat is al over zes weken. Ik heb dan bijna een maand de kamer voor mij alleen, maar ik vind het eigenlijk vooral jammer dat hij er niet meer bij is die tijd.

Nu weer gauw studeren, want alles op zijn tijd. Eerst alle modules met goed gevolg afsluiten…

Inmiddels zijn er dit jaar 704 neushoorn gestroopt in Zuid-Afrika. Dat is nu al meer dan
in heel 2012 (toen vielen er 668). De verwachting is dat dit jaar het absolute record
neergezet gaat worden; misschien wel 900 tot 1000 stuks. Zeer droevig nieuws dus,
en dat alles voor hoorn dat volledig uit keratine bestaat (hetzelfde materiaal waar onze haren
en nagels ook van gemaakt zijn). Je zou dus hopen dat de mensen die het als geneesmiddel of afrodisiacum gebruiken kiezen voor het alternatief: nagels bijten. Werkt ook niet,
maar zorgt er in ieder geval voor dat we deze dieren vanaf 2021 niet hoeven te missen.
Dat is namelijk het moment dat ze uitgestorven zullen zijn als de slachtpartijen in het
huidige tempo doorgaan…