Maand archief: november 2013

Kruger Dagboek 2

zaterdag 23 november

Aangezien Kruger Park geen internet heeft, heb ik sinds afgelopen dinsdag geen berichten kunnen plaatsen. Hieronder het dagboek van de afgelopen vier dagen…

Dinsdag 19 november

Om 5:00 uur gaat de wekker van James en hij staat direct naast zijn bed. Vandaag vertrekt hij samen met Sean naar zijn nieuwe thuis, Sibuya Lodge in de Eastern Cape. Dat zo’n 1200 kilometer naar het zuidoosten, aan de Indische oceaan. Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat dit de plaats is waar ik naartoe was gegaan, als ik alsnog een placement had willen doen.

Rond 7:00 uur zijn James en Sean klaar om te vertrekken en zwaaien Vic (Sean’s kamergenoot) en ik hen uit. Eenmaal terug in de kamer is het opvallend stil; James is een hele gezellige gozer die een gat in de dag kletst en dat valt des te meer op nu hij weg is. Ook is zijn kant van de kamer nu helemaal leeg en is alles aan die kant van de muur af. Voor het eerst dringt het door dat de opleiding echt voorbij is en dat zo’n beetje iedereen weg is (al was dat natuurlijk voor het grootste deel al zo sinds afgelopen zaterdag). Omdat Ben, Tina, Hayley, Shawn, Macon en Ash al vertrokken zijn voor hun off-week zijn Vic en ik nu de enigen op de campus (met Vic’s kamer helemaal aan de andere kant). Ik ben dus blij dat ik het kamp kan verlaten voor drie dagen Kruger Park, want je wordt niet vrolijk van zo’n spookcampus.

Om 9:00 uur vertrokken richting Orpen Gate. Lekker rustig op de weg met een muziekje aan en zonder enig oponthoud ben in na anderhalf uur in Kruger Park. Ash had me ’s ochtends al gesmst dat hij in de buurt van Satara Rest Camp was. Hij heeft deze week zijn zus en een nicht op bezoek, die hij meeneemt door Kruger Park. Omdat ik drie dagen in Satara verblijf, was het makkelijk afspreken. Ik stapte letterlijk net uit toen ik Ash al zag staan. Snel kennis gemaakt met zus (Gemma) en nicht (Jasmin) en even bijgepraat. Afgesproken dat we ergens deze dagen een keer met z’n vieren gaan rijden. Ondertussen ook met Ben en Tina contact gehad; zij blijven tot woensdag in Kruger Park en zijn nu in Olifants Rest Camp, ook niet al te ver weg. Kijken of ik die morgen nog kan ontmoeten.

Crested Barbet

Crested Barbet

Eenmaal op de kamer blijkt dat ik geen water heb! Het lijkt me te achtervolgen na alle waterellende op de campus van de laatste weken, zou het soms aan mij liggen?! Als ik naar buiten loop zie ik dat ze aan het werk zijn aan de leiding en binnen een half uurtje is het alweer hersteld. Aan het eind van de middag vertrek ik voor een gamedrive in mijn Toyota Corolla (rijdt lekker maar is eigenlijk net iets te laag voor het mooi). Op zoek gegaan naar Ratelpan vogelhut en ook gevonden. Weinig activiteit, zeker niet te vergelijken met Lake Panic waar we eerder een keer geweest zijn op een dagtrip met Bushwise. Wel middenin een troep bavianen terecht gekomen én een aantal speciale vogels van dichtbij gezien (Burchell’s Coucal, Crested Barbet en Greater Blue-eared Starling). Weer terug in Satara de ochtend gamedrive geboekt. Oeps! 3:45 uur verzamelen….

Baby Baviaantje

Baby Baviaantje

Baviaan in een boom

Baviaan in een boom

 

 

 

 

 

 

 

 

Jong geleerd...

Jong geleerd…

 

... oud gedaan

… oud gedaan

Woensdag 20 november

We vertrekken vanaf de parkeerplaats, waar de gids eerst alle ‘indemnity-forms’ inzamelt (Waarin je verklaart gezond te zijn en Kruger niet aansprakelijk te zullen stellen als er iets mis gaat, een standaard onderdeel van iedere commerciële gamedrive). Omdat het nog donker is om 4:00 uur, beginnen we de rit met zoeklampen. De gids heeft er een en aan twee mensen achterin de truck (een groot safarivoertuig) vraagt ze ook allebei een lamp te bedienen. Nu hebben wij met de opleiding ervaren dat het schijnen met een lamp van die sterkte een kunst op zich is. Vaak schijn je in de wagen zonder dat je het door hebt en het was niet meer dan logisch dat dat nu ook gebeurde. Dat is vooral lastig voor brildragers omdat het licht van achteren via het glas weerkaatst. Bijkomend probleem is dat de toeristen niet weten dat je dieren die overdag actief zijn niet in de ogen moet schijnen, omdat dat ze verblindt. Gevolg is dat hele kuddes Impala’s als versteend blijven staren in de felle lampen. Dat maakt ze kwetsbaar voor leeuwen en luipaarden (je kunt zelfs jagen op Impala’s met een zaklamp door ze te verblinden).

Vrouwtjesleeuw

Vrouwtjesleeuw

Onze gids blijkt alleen oog voor de weg te hebben (was bij Bushwise niet geslaagd). Het spotten van de dieren moet van ons toeristen komen. Gelukkig zien we nog wel het nodige; leeuwen, buffels en olifanten. We rijden ook stug langs een aantal grote roofvogels pal langs de weg, maar ik geloof niet dat iemand dat door had. Maar niet gevraagd te stoppen omdat de rest waarschijnlijk minder interesse in vogels heeft.

Een jong mannetje

Een jong mannetje

Buffels

Buffels

Een zielig hoogtepuntje van deze rit: nadat we de leeuwen hadden gezien liep er een paar honderd meter verderop een groepje zebra’s. Eén van de vrouwtjes heeft haar ‘scheenbeen’ gebroken; ze hinkt op drie poten en haar onderbeen bungelt er halverwege geknakt bij. Buiten het feit dat dat vreselijk pijnlijk moet zijn, is het waarschijnlijk snel einde verhaal voor haar. Zeker met de leeuwen op niet al te grote afstand…

Burchell's Glossy Starling

Burchell’s Glossy Starling

Weer terug in Satara verwoede pogingen gedaan om Ash en Ben te bereiken. Mijn telefoon heeft hier kuren (smsjes komen pas uren later aan), waardoor het niet lukt iets af te spreken. In de middag zelf op pad gegaan maar omdat het inmiddels bloedheet was, hadden alle dieren beschutting gezocht. Tegen het eind van de middag weer wat activiteit, maar weinig bijzonders.

 

 

Donderdag 21 november

Gisterenavond is het gelukt om Ash te bellen en dus hebben we kunnen afspreken dat we vandaag met z’n vieren op pad gaan. Ash heeft een grotere en hogere auto gehuurd dan ik, dus gaan we met zijn auto. Het plan is om naar het zuiden van Kruger te rijden, naar Skukuza, zodat de zus van Ash bij het Internetcafé aldaar kan internetten. Vlakbij Skukuza ligt Lake Panic waar ik graag naartoe wil dus twee vliegen in een klap. Het weer is vandaag ronduit pet; het regent de hele dag gestaag. Ook nu laten maar weinig dieren zich zien, behalve de vogels, die het niet lijken te zien zitten om met dit weer te gaan vliegen. Sowieso niet de grotere roofvogels en gieren die thermiek nodig hebben om te vliegen.

Eenmaal aangekomen in Skukuza gaan we naar het restaurant om wat te eten en daarna op zoek naar het internetcafé. Dat hebben we uiteindelijk wel gevonden, maar blijkt al een tijd gesloten te zijn. Blijft vreemd dat je nergens in Kruger Park internet toegang hebt (behalve mobiel internet, maar met een Nederlands abonnement is dat niet te betalen). Aangezien het nog steeds regent besluiten we Lake Panic ook maar over te slaan en direct terug te rijden naar Satara. In mijn laatste week hier komen we ook weer in de buurt van Lake Panic dus dat is een mooie gelgenheid om er nog een laatste keer te gaan kijken. Op de terugweg zien we weer niet al te veel, waardoor we steeds meer op vogels moeten (kunnen?) focussen. De dames zien er ondertussen ook wel de lol van in, zoals het de hele dag erg gezellig was trouwens. Terug in Satara afgesproken om om 15:30 uur weer te gaan rijden en tot die tijd ieder voor zich wat te relaxen.

Kori Bustard (who you gonna call?)

Kori Bustard (who you gonna call?)

Op onze middagrit zien we een stuk meer; de regen is gestopt en de dieren worden wat actiever. Op een gegeven moment zien we op een behoorlijke afstand iets staan wat we niet thuis kunnen brengen. Zelfs met de verrekijker ziet het er raadselachtig uit. Het lijkt op twee opgestapelde bijenkorven met daarop een vogelkop. Na een tijdje dringt door waar we naar zitten te kijken; een Kori Bustard die zijn nek heeft opgeblazen! Bizar gezicht en voor het eerst dat wij ze zo gezien hebben. Kori Bustards zijn de zwaarste vliegende vogels (de zwaarste niet-vliegende vogels zijn uiteraard struisvogels), dus het ziet er indrukwekkend uit als ze zich extra groot maken. Weet het niet 100% zeker, maar zal zijn om indruk te maken op de dames. Ash en ik proberen onze kelen op te blazen maar dat lukt niet erg, dus we rijden maar gauw door.

Hij neemt na een tijdje weer normale proporties aan

Hij neemt na een tijdje weer normale proporties aan

Een hele zwerm European Bee-eaters wordt door ons van de weg gejaagd

Een hele zwerm European Bee-eaters wordt door ons van de weg gejaagd

 

 

 

 

 

 

 

 

Een van de maantjes krabt aan een passerende boom

Effe krabben

Aan het eind van de rit, rond 18:00 uur, stuiten we op twee mannetjesleeuwen die over de weg lopen! Omdat er maar één auto voor ons rijdt, krijgen we af en toe de gelegenheid om naast de leeuwen te rijden op minder dan twee meter, wat erg indrukwekkend is. Na een tijdje blijkt dat de leeuwen (een zogenaamde coalitie van waarschijnlijk twee broers) hun territorium aan het afbakenen zijn. Op een gegeven moment stopt er een bij een boom om met zijn klauwen aan de schors te krabben. Dit kan tot doel hebben het territorium te marken, maar ook het stretchen van de pezen die de klauwen bedienen en het schoonmaken van de voetzolen.

 

Synchroonwandelen voor mannetjes-leeuwen

Synchroonwandelen voor mannetjes-leeuwen

Helaas neemt de auto voor ons het niet zo nauw met zijn medeweggebruikers en blijft hij stapvoets naast de leeuwen rijden zonder iemand te laten passeren. Achter ons begint zich een indrukwekkende file op te bouwen die zich aan het geslinger en geduw te zien steeds meer begint op te vreten. Aangezien het akelig dicht bij 18:30 uur begint te komen (de tijd dat iedereen van de weg af moet zijn), verliest een aantal van de auto’s achter ons het geduld en wurmen zich naar voren toe met gevaar voor onze auto én de leeuwen. Uiteindelijk komen we precies op tijd bij Satara aan, waardoor we een boete ontlopen.

 

Vrijdag 22 november

Deze Swainson's Spurfowl lijkt zich weinig zorgen te maken over de jakhals pup

Deze Swainson’s Spurfowl lijkt zich weinig zorgen te maken over de jakhals pup

De laatste dag van mijn Kruger-vierdaagse. In de ochtend doe ik nog een rondje om daarna terug te rijden naar de campus. Direct bij het verlaten van Satara zie ik al iets bijzonders; een Jakhals met twee jongen. Sowieso is het nu een goede periode, omdat er meer jongen te bewonderen zijn. Vooral de jongen van Impala’s en Blue Wildebeesten (Gnoes) worden in deze periode geboren, wat grappige beelden oplevert.

 

Moeder met twee pups

Moeder met twee pups

Moeder met Impala-kalf

Moeder met Impala-kalf

Sommige zijn nog heel klein

Sommige zijn nog heel klein

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Blue Wildebeest-kalf

Blue Wildebeest-kalf

Impala-kalf is om onduidelijke reden heen en weer aan het speren

Impala-kalf is om onduidelijke reden heen en weer aan het speren

 

 

 

 

 

 

Vrouwtjesleeuw is nog niet helemaal wakker

Vrouwtjesleeuw is nog niet helemaal wakker

Het mooie van Kruger Park is dat je er zelf met de auto mag rijden. Gevolg is echter ook dat wanneer er iets te zien is er direct een wirwar aan auto’s op een kluitje ontstaat. Er zijn geen officiële regels over hoe met een sighting om te gaan en als die er wel waren, werden ze waarschijnlijk met voeten getreden (zie het incident met de twee leeuwen van gisterenavond). Het voordeel van de files die ontstaan is dat je van een afstandje al kunt voorspellen dat er iets bijzonders te zien is. Negen van de tien keer gaat het dan om een grote kat (leeuw, cheetah of luipaard). Vanmorgen kom ik twee van deze opstoppingen tegen en in beide gevallen blijkt het om leeuwen te gaan. De eerste keer twee vrouwtjes en de tweede keer tweede mannetjes (waarschijnlijk dezelfde twee als die we gisteren hebben gezien dus ik besluit deze aan me voorbij te laten gaan).

Open-billed Stork

Open-billed Stork

Aan de oostkant van Kruger Park, ter hoogte van Satara ligt een vogelkijkhut. Gisterenavond waren we er niet aan toe gekomen om deze te bezoeken, maar vanochtend heb ik alle tijd. Het blijkt de moeite waard; hier voor het eerst een Open-billed Stork gezien. Daarnaast ligt er een dikke vette krokodil, zijn er twee jonge nijlpaarden aan het speel-vechten en is er een Pied Kingfisher pal voor mijn neus aan het vissen. Hier een klein uurtje gezeten, zonder ook maar iemand te zien. Sowieso was het deze week erg rustig (perfect dus).

 

Jonge nijlpaarden oefenen wat ze straks om het eggie moeten doen

Jonge nijlpaarden oefenen wat ze straks om het eggie moeten doen, terwijl moeder een oogje in het zeil houdt

Twee nijlganzen zingen de parelvissers

Twee nijlganzen zingen de parelvissers

 

 

 

 

 

 

 

Een vissende Pied Kingfisher op een meter of vijf...

Een vissende Pied Kingfisher op een meter of vijf…

... en een vissende Malachite Kingfisher op een meter of vijftig

… en een vissende Malachite Kingfisher op een meter of vijftig

 

 

 

 

 

 

 

 

Southern Ground Hornbills

Southern Ground Hornbills

Op de weg naar de uitgang nog twee Southern Ground Hornbills, een Leopard Tortoise en een Wahlberg’s Eagle (op de grond) gezien. Vlak voordat ik Orpen Gate bereik bovendien mijn eerste kill gespot… ik zie een gier naar de grond gaan, wat kan betekenen dat er iets bijzonders te zien is. Na wat voor en achteruit gereden te hebben zie ik in de verte de rug van een Spotted Hyena. Snel mijn verrekijker gepakt en inderdaad, de Hyena heeft iets gedood wat lijkt op een Impala-kalf. Ongelofelijk hoe snel het er wemelt van de gieren, het lijkt of ze van tevoren al weten waar er iets te graaien valt. Dat is trouwens een traditioneel geloof hier; de gieren bezitten de gave om in de toekomst te kijken. Dat is een groot probleem voor de gieren, omdat dat ze interessant maakt voor de zwarte markt; eet de hersenen van een gier en je kunt de toekomst voorspellen (lees: de lotto winnen).

On the road again...

On the road again…

Een ongewoon gezicht: Wahlberg's Eagle op de grond

Een ongewoon gezicht: Wahlberg’s Eagle op de grond

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Hyena haalt uit naar gieren die te dichtbij komen...

De Hyena haalt uit naar gieren die te dichtbij komen…

... terwijl er boven zijn hoofd steeds meer aan komen vliegen

… terwijl er boven zijn hoofd steeds meer aan komen vliegen

 

 

 

 

 

 

Rond het middaguur is het tijd om kruger Park weer te verlaten. Gelukkig niet voor lang… de laatste week hier wordt nog een week Kruger Park!

 

Waterbokken in de 'drainage line'

Waterbokken in de ‘drainage line’

 

Weer terug op de campus

vrijdag 22 november

Na bijna vier dagen Kruger Park vandaag weer terug op de campus. Ben, Tina en Vic zijn er ook maar verder is het wel erg rustig. Blijft raar om te bedenken dat het gros “voorgoed” weg is. Zo links en rechts komen de Facebook-updates langs van mijn medestudenten op hun nieuwe stekkies, wat toch wel wat lichte jaloezie oproept. Benieuwd hoe het ze vergaat in de ‘echte’ safari-wereld.

Gelukkig voor de overblijvers heeft Cobus voor volgende week een geweldig programma opgesteld. Meer daarover dit weekend, want ik ben druk bezig eerst alle foto’s van Kruger uit te zoeken. Morgen zal ik een langer bericht over Kruger met foto’s plaatsen, voor nu alvast eentje van de leeuwin die we zagen op de gamedrive van woensdagochtend.

 

Leeuwin

Leeuwin

Alles mag, niks moet

maandag 18 november

Gisteren waren James, Ash en ik oorspronkelijk van plan om naar Blyde River Canyon te gaan. Dichtbij genoeg (het begin ervan ligt op een klein uur rijden van de campus), maar toch waren we er nog niet geweest sinds we hier waren.

Gisterenochtend echter opgestaan met zware bewolking en op het weerbericht kans op regen, dus toch maar besloten niet te gaan. De zware bewolking was een voorbode voor wat eerst een prachtige (en hete) dag zou worden, om vervolgens tegen het eind van de middag weer te betrekken en in de avond en nacht de eerste écht serieuze regens van het seizoen op te leveren. Gevolg was dat er vanmorgen overal grote plassen in de weggetjes op de campus stonden en dat je duidelijk kon zien waar het water allemaal gestroomd had. Het water in de dam staat nu zichtbaar hoger, wat een welkome verandering is aangezien de Catfish in de dam begonnen te sterven aan een overdosis algen in het weinige water dat er nog over was.

James vertrekt morgen (samen met Sean) naar zijn placement in de Oost-Kaap (aan de zuidoostkust van Zuid-Afrika). Hij gaat daar ruim een half jaar als gids werken bij Sibuya (zie: www.sibuya.co.za). Omdat hij nog de nodige zaken moest inslaan, zijn we gisteren naar Tzaneen gegaan. Bij terugkomst wat gehangen in het klaslokaal, geïnternet en wat schoongemaakt. Rare gewaarwording om voor het eerst in vier maanden niet iets te ‘moeten’. Wel effe lekker, trouwens.

Vandaag was ook zo’n dag; ik moest James en Sean naar de autoverhuur in Hoedspruit zodat ze hun huurauto konden ophalen. Vic ging ook mee. Op weg naar Hoedspruit was er een ander bijeffect van de zware regenbui zicht- en voelbaar. Onze onverharde weg is op meerdere plekken aangevuld met zand om de rotsen die er doorheen steken een niet al te groot probleem te laten zijn. Nu was echter veel van dat zand weggespoeld en was het erg uitkijken en langzamer rijden.

Gelukkig stonden er nog geen gedeeltes van de weg onder water zodat we verder zonder problemen het asfalt bereikten.

Tijdens de lunch bij de Spur in Hoedspruit zagen we CJ en Emma ineens langslopen, in hun uniformen van Karongwe (waar ze beiden zaterdag begonnen zijn). Vreemd om je oud-medestudenten zo tegen te komen… Ze hadden net nieuwe vrijwilligers opgehaald die ze Hoedspruit lieten zien (bij Siyafunda kun je vrijwilligerswerk doen en Emma en CJ maken deel uit van de begeleiding). Gelijk met hen afgesproken om zaterdagavond in Mahlahla Lodge wat te gaan drinken (Siyafunda ligt in Makakali, dus zitten ze nog steeds hier in de buurt). Waarschijnlijk zien we dan ook weer Andy, Lawrence en Kate want die zijn bij Karongwe terechtgekomen, een gamereservaat tegenover Makalali.

Bij terugkomst op de campus was het inpakken geblazen voor James. Ik heb mijn spullen zo veel mogelijk aan de kant gegooid om hem de ruimte te geven. Ongelofelijk hoe veel spullen hij verzameld heeft. Ik maak me nu enigszins zorgen over hoeveel ik eigenlijk heb en of ik dat allemaal een beetje mee terug ga krijgen.

Uit bovenstaande blijkt wel dat hier nu even niet zo veel spannends gebeurt. Dat was ook de reden dat er gisteren geen bericht was. Op zich best lekker om even niks te doen, maar het moet ook niet te lang duren. Ik heb voor mezelf van dinsdag tot vrijdag Kruger Park geboekt, waar ik zo veel mogelijk georganiseerde gamedrives en gamewalks wil doen (ik mis het alweer!). Morgenmiddag ga ik gelijk proberen met Ben & Tina en Ash af te spreken, want die zijn ook allemaal in Kruger Park deze week.

Ik zit nu trouwens op mijn kamer dit bericht te tikken, omdat er zoveel vliegen en muggen buiten zijn dat je niet meer normaal in het klaslokaal kunt zitten. Als dit klaar is ren ik naar het afgesloten hok in het klaslokaal om snel op internet te gaan en dit te uploaden en dan gauw weer terug. Ander nieuws op het ‘creepy crawly’-front: Ash zat gisteren op zijn kamer met zijn moeder te bellen, toen er ineens een Boomslang zijn kop om het hoekje van de deur stak. Cobus was toevallig op de campus en had hem gauw te pakken, maar het spektakel duurt hier dus voort.

Kruger Park heeft zoals bekend geen internettoegang, dus het volgende blogbericht zal pas weer aanstaande vrijdag zijn.

 

weetjevandedag

Tijdens de tweede sleep-out hadden we een gast; Erik Brits van de website ‘Nightjar Travel’.
Hij liep twee dagen met ons mee en maakte er een artikel over. Om een beeld te krijgen
van hoe een buitenstaander Bushwise beleefde, zie:

http://www.nightjartravel.com/magazine/bushwise-sleepout

Fright Night

zaterdag 16 november

Zojuist van het eetgedeelte op de campus teruggelopen naar onze kamer, met twee lampen voortdurend de grond en bosjes afzoekend. Gisteren heeft Cobus een Mozambique Spitting Cobra gevangen naast de kamer van Matt en Andy. Daarna is hij in de auto gestapt en heeft hij de slang een stuk verderop weer uitgezet. Onderweg kwam hij op de weg nog een Black Mamba tegen (de gevaarlijkste van allemaal). Dat was voor hem aanleiding om mij met de walkie talkie op te roepen. Ik ben deze week namelijk camp manager (dat zijn we nu bijne alle twintig een keer een week geweest), dus draag ik de walkie talkie waarmee we voor noodgevallen in verbinding staan met de trainers.

Cobus vroeg me een rondje langs alle kamers op de campus te maken om iedereen te waarschuwen dat er vanavond zeer veel slangen ‘buiten’ waren. Het was zaak dat iedereen die naar buiten ging hoge schoenen moest dragen én absoluut niet zonder zaklamp op stap mocht. Toen ik bij Iris kwam om haar te waarschuwen wist ze me te vertellen dat ze bij haar caravan het spoor van een grote slang had gezien. Rondom het eetgedeelte waren de nodige kleine slangen en bij Vic en Sean’s kamer aangekomen wisten die me te vertellen dat ze net een schorpioen van het gevaarlijke soort (Buthidae) naar buiten hadden gebezemd, terwijl hij hevig de bezem aan het aanvallen was.

Omdat het buiten aanvoelt als het reptielenhuis in Blijdorp, is het niet zo raar dat al het kruipende spul naar buiten was gekomen. Geeft wel een extra dimensie… en je weet gelijk weer dat je toch echt in Afrika bent (zelfs op onze veilige campus). Fast forward naar vanavond: Ben wist ons te vertellen dat hij rond een uur voordat we thuiskwamen en plof hoorde (hij lag op zijn bed met de deur open). Toen hij om het hoekje keek zag hij een zeer grote slang heel snel wegschieten. Hij dacht aan een Black Mamba, al is een Mozambique Spitting Cobra van achteren ook makkelijk daarmee te verwarren. In ieder geval weer een herinnering dat we hier steeds weer op ons hoede moeten zijn.

Terug naar vanochtend… rond 7 uur vertrekken de eersten (Debbie en Matt) van de grote uittocht. Een rare dag, met de nodige tranen. James, Ash, Tina, Ben en ik gaan rond 9:15 uur naar Hoedspruit, dus maken we zelf een rondje langs iedereen waarvan we weten dat die vandaag vertrekken. Nu pas merk ik hoe snel het allemaal is gegaan; het voelt alsof het veel korter was dan ik van te voren gedacht had.

Ash en James 'up close and personal' met een Hyena

Ash en James ‘up close and personal’ met een Hyena

In Hoedspruit wat gegeten en daarna Ben & Tina en Ash naar de Avis gebracht om hun huurauto’s op te halen. Daarna zijn James, Ash en ik naar Moholoholo Wildlife Rehabilitation Centre geweest; een opvanghuis voor gewonde of zieke dieren. Interessant om alle dieren van heel dichtbij te zien en leuk om te zien hoe onze ‘collega’-gidsen de rondleiding doen. James, Ash en ik zijn natuurlijk erg kritisch op wat de gids allemaal verteld maar eerlijk is eerlijk, hij doet het goed. We krijgen de kans om tijdens de rondleiding nog wat dieren aan te raken.

De Bateleur laat gewillig toe dat we zijn kop krabben

De Bateleur laat gewillig toe dat we zijn kop krabben. Foto: James Kiely

Vooral de Bateleur was mooi om te zien; tot nu toe heb ik ze in het wild nog niet zien zitten maar alleen zien vliegen. Nu kan ik ze van een halve meter in de kooi zien en mogen we er een zelf op zijn kop krabben (vindt ‘ie lekker). Daarnaast een Cheetah geaaid die een stuk ruwere vacht heeft dan je misschien zou denken. Het is wel bijna massatoerisme… rond de 50 toeristen staan in een lange rij om allemaal het dier te aaien (die gepaaid wordt met wat vers vlees). Maar wij kunnen natuurlijk niet achterblijven dus sluiten we achteraan in de rij aan…

De Cheetah is gewend door iedereen geaaid te worden...

De Cheetah is gewend door iedereen geaaid te worden…

... en weet inmiddels ook feilloos de camera te vinden

… en weet inmiddels ook feilloos de camera te vinden. Foto: James Kiely

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stoffel de Honey Badger krijgt wat lekkers...

Stoffel de Honey Badger krijgt wat lekkers…

... en laat zien waarom zelfs leeuwen een ommetje doen als ze hem tegenkomen (de Honey Badger valt bij voorkeur genitaliën aan)

… en laat zien waarom zelfs leeuwen een ommetje doen als ze hem tegenkomen (de Honey Badger valt met deze gemene tandjes bij voorkeur mannelijke genitaliën aan)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een volwassen Bataleur...

Een volwassen Bateleur…

... en een jong (pas na zeven jaar krijgen ze kleur)

… en een jong (pas na zeven jaar krijgen ze kleur)

 

 

 

 

 

 

 

 

De Cheetah rust uit na gedane zaken

De Cheetah rust uit na gedane zaken

African Harrier Hawk laat zijn specialisatie zien: gewrichten die twee kanten op buigen helpen in rare hoeken te hangen om nesten in holen leeg te graaien...

African Harrier Hawk laat zijn specialisatie zien: gewrichten die twee kanten op buigen helpen in rare hoeken te hangen om nesten in holen leeg te graaien…

Na dit uitje via Sleepers in Hoedspruit (afhaalmaaltijd) weer terug naar de campus. Eenmaal terug horen we achter de keuken een onheilspellend geklater. Onderzoek wijst uit dat een van de enorme tonnen (onze drinkwater-reservoir) begint over te lopen. Het water uit de kraan doet het nog wel, maar er loopt enorm veel water weg. De natuurlijke bron die onze watervoorraad voedt staat onder spanning dus blijft pompen en er lijkt nu niets te zijn dat die druk tegen houdt. Met Sean (die vertrekt samen met James dinsdag pas) gekeken en besloten de kraan van de bron dicht te draaien. Hopelijk hebben we morgen geen gevalletje waterschade. Gelukkig komt Cobus ook nog even langs zodat we kunnen bespreken wat te doen. Én wat te doen als het water weer uitvalt, aangezien er de komende week niet elke dag een trainer beschikbaar is om onze problemen op te lossen…

Bij het uitzoeken van zijn foto's kwam Vic er nog eentje tegen die hij van mij in Kruger Park had genomen tijdens de eerste off-week (lijkt alweer een eeuwigheid geleden)

Bij het uitzoeken van zijn foto’s kwam Vic er nog eentje tegen die hij van mij op de brug over de Olifantsrivier in Kruger Park had genomen (tijdens de eerste off-week; lijkt alweer een eeuwigheid geleden…)

Trails Guide-examen en afscheidslunch

vrijdag 15 november

De wekker ging om 4:30 uur, voor de laatste keer om te studeren voor een examen. Die extra tijd kon ik goed gebruiken, want de voorbereiding op het examen was verre van ideaal. Zoals al eerder beschreven was het lastig om er weer vol in te duiken na de ontlading van de praktijkassessments. Gelukkig had ik het werkboek uitgewerkt, dus dat was een goede leidraad om de laatste uurtjes nog even te stampen.

Het Trails Guide-examen bestaat grofweg uit twee onderdelen; Viewing Potentially Dangerous Animals (VPDA) en Rifles. VPDA gaat over algemene kennis over gevaarlijke dieren, hoe te herkennen of ze agressief gedrag gaan vertonen en hoe te handelen. Daarnaast gaat het over dingen als de meest voorkomende ziekten (Anthrax, TB, Mond- en klauwzeer etc.). Tot slot (uiteraard) het voorbereiden, briefen en uitvoeren van een gamewalk met gasten. Rifles gaat over de anatomie van een ‘bolt-action rifle’, de munitie en alle procedures rondom het (veilige) gebruik ervan. Daarnaast zijn alle wettelijke voorschriften aan bod gekomen, net als ‘crime scene management’ (wat te doen als je tijdens een gamewalk op een crimescene stuit?).

Om 8:00 uur bogen we ons (voor de laatste keer in het Bushwise klaslokaal) over het examen. Het bleek uiteindelijk niet zo moeilijk als gedacht. Wel was het deze keer veel meer schrijfwerk dan bijvoorbeeld ons FGASA Level 1-examen. Met tot gevolg twee-en-een-half uur onafgebroken doorschrijven. Rifles was iets lastiger dan VPDA, maar ik ga er van uit dat ik beide wel gehaald moet kunnen hebben. Nog even afwachten en hopelijk krijgen we weer net zo snel als ons Level 1-examen de resultaten terug van FGASA.

Na het examen vertrokken we met Cobus in de Landrover naar Hoedspruit. Blijft een bijzondere ervaring om in een open wagen op de snelweg te rijden. Ik voelde me een menselijke autoruit, want bij aankomst bleken er wat vliegen geplet te zijn op mijn bril. Ik had er ook de nodige weggekopt onderweg (en uit voorzorg m’n mond stijf dicht gehouden). Het was vandaag weer zo heet dat het asfalt smolt. Perfect weer om op een open wagen te rijden, trouwens.

Moholoholo ligt vlakbij Mariepskop, de hoogste piek in de omgeving

Moholoholo ligt vlakbij Mariepskop, de hoogste piek in de omgeving

Eenmaal in Hoedspruit aangekomen gelijk mijn huurauto opgehaald. Had ik al gezegd dat ik daar heel blij mee ben? Eindelijk vrij om te gaan en staan waar ik wil, dat is toch wel heel lekker. Direct met de auto naar Moholoholo Ya Mati gereden, waar we met z’n allen de afscheidslunch hadden. Prachtige lokatie en leuk om eens met iedereen bij elkaar samen te lunchen (inclusief Sophie, de eigenares van Bushwise, de trainers en Shirell). Het eten was heerlijk, het weer was prachtig en onder het genot van een koel drankje werd er het nodige teruggekeken op stede laatste vier maanden.

James (l) en Ash (r)

James (l) en Ash (r)

Nuria en Sean (een van de love-koppels van onze lichting!)

Nuria en Sean (een van de love-koppels van onze lichting!)

 

Trevor (r) kwam ook nog even hallo zeggen!

Trevor (r) kwam ook nog even hallo zeggen!

Lawrence, CJ en Cobus scheppen op aan het buffet

Lawrence, CJ en Cobus scheppen op aan het buffet

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na het eten was het tijd voor de prijsuitreiking. Er werden prijzen uitgereikt voor hoogste gemiddelde cijfer (Tina met 97%, fantastisch gedaan) en beste ‘overall’ student (Matt, van harte). Daarna kwam ik nog aan de beurt, omdat Shirell regelmatig foto’s van mijn blog heeft gebruikt voor de Bushwise-pagina. Een fles Bushwise-wijn met twee glazen én een extra Bushwise-petje (mijn petje heb ik bijna continu gedragen en die ziet er niet meer uit door het zweet en vuil). Een leuke verrassing dus, waarvoor hartelijk dank. Aan het eind van de prijsuitreiking kregen de vijf studenten die hun ‘Birding Specialist’ hadden gehaald een oorkonde (ik hoorde weer tot de gelukkigen). Die gaat bij de collectie; ik wil ze allemaal inlijsten en ophangen!

Lunch in Africa...

Lunch in Africa…

Iris (onze kok) op de glijbaan

Iris (onze kok) op de glijbaan!

 

 

 

 

 

 

 

Een collector's item...

Een collector’s item…

... en nog een oorkonde voor de verzameling

… en nog een oorkonde voor de verzameling

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Shirell had nog erg goed nieuws voor Ash; waarschijnlijk kan hij 1 december beginnen in Moholoholo Forest Lodge (er moeten nog wat formaliteiten geregeld worden maar het ziet er goed uit). Da’s mooi voor hem maar ook voor mij; doordat hij pas 1 december hoeft te beginnen is hij er na de komende vrije week nog de eerste week van het laatste semester bij. Ondanks dat we officieel klaar zijn nu hebben we namelijk nog twee weken programma. Cobus gaf vandaag aan dat we met de mensen die hier dan nog zijn maar eens snel de koppen bij elkaar moeten steken om een mooi programma te maken. Hij had al wat geweldige ideeën, dus ik kijk nu al uit naar de leuke dingen die we gaan doen.

Alle studenten, de trainers en Shirell

Alle studenten (in burger), de trainers, Iris en Shirell

Ik ben hier nog ruim een maand, wat nog hartstikke lang is natuurlijk. Dat realiseerde ik me vandaag pas, want met het naderende afscheid van de meeste studenten voelde het al een beetje alsof het erop zat. Niets is minder waar dus. Na de komende week vrij dus nog twee weken programma en dan nog een afsluitende week in Kruger Park. Je kunt het slechter treffen!!