Maand archief: november 2013

Laatste assessments en examenresultaten

vrijdag 8 november
Blacksmith Lapwing

Blacksmith Lapwing

De laatste vier assessments staan voor vandaag op het programma (van de eerste ronde dan, want tot nu toe hebben het er drie niet gehaald en die krijgen volgende week een herkansing). Vanmorgen mee geweest op de gamedrive van Sean. Dat ging vlekkeloos, typisch voorbeeld van een gamedrive waarbij iedereen al weet dat het goed zit. Na de hitte van gisteren moesten we vanmorgen op de Landrover ineens weer een fleece aan. Raar hoe snel het weer hier kan veranderen.

Dark-chanting Goshawk

Dark-chanting Goshawk

We zien op Sean’s gamedrive weinig spektaculairs. Wel opvallend was het ‘speelvechten’ van een aantal mannetjes Wildebeesten, leuk om te zien. Daarnaast weer een Violet-backed Starling gezien, al was het nog steeds niet echt dichtbij genoeg om een goede foto van te kunnen maken. Ze zien er iets indrukwekkender uit dan onze spreeuwen… Verder zien we nog een Dark-chanting Goshawk die in de lucht wordt lastiggevallen door (waarschijnlijk) een Hobby (zeg maar een iets grotere variant van een Torenvalk). En wéér een jakhals die lang genoeg blijft staan om een foto van te maken (wat is er toch met ze aan de hand). Tot slot laat Sean ons drie verschillende spinnenwebben naast elkaar zien, waarvan de meest indrukwekkende die van de Garden Orb Spider is.

Violet-backed Starling

Violet-backed Starling

Black-backed Jackal

Black-backed Jackal

 

 

 

 

 

 

 

 

Garden Orb Spider

Garden Orb Spider

Twee mannetjes-gnoes in een speel-gevecht

Twee mannetjes-gnoes in een speel-gevecht

 

 

 

 

 

 

 

Bij terugkomst op de campus blijkt dat naast Sean ook Mayra (mijn Nederlandse medestudente) geslaagd is voor haar assessment (van harte gefeliciteerd!!). Tussen de middag worstelen de trainers (samen met een installatiebureau dat ingeschakeld is) met de watervoorziening. Die is op de campus namelijk nogal gedateerd, wat resulteert in (letterlijk) minimaal een keer per week een pijp die barst of spontaan gaat lekken. Dat merk je vanzelf, want dan ontstaat er een modderstroom vanuit de richting waar de breuk is. Zo ook nu weer. Deze keer trachten ze het met stalen tussenstukken op te lossen. Net als de waterdruk er weer opgezet wordt, begint het weer op een ander punt te lekken…. Af en aan hebben we water, wat vooral lastig is voor Ash en Hayley, die vanmiddag als laatste twee hun assessment hebben.

Vlak voordat ze gaan laat Charles weten dat de resultaten van onze grote FGASA-examens online staan, maar dat hij ze ook bij zich heeft. Al gauw dromt iedereen om hem heen en begint hij de resultaten voor te lezen. Het valt iedereen mee, en zo ook mij. Ik blijk uiteindelijk met 91% zelfs een hogere score te hebben gehaald dan mijn gemiddelde over de Bushwise-examens. Daar ben ik hartstikke blij mee natuurlijk…

Dan is het tijd voor de laatste twee assessments. Ash heeft mij gevraagd als tracker te fungeren. Normaal gesproken is dat de persoon die verantwoordelijk is voor het spotten van wild. In dit geval hou ik me daar ook mee bezig, maar mag ik maar zeer mondjesmaat aan Ash doorgeven wat er waar te zien is (en bij voorkeur alleen in het uiterste geval als duidelijk is dat hij het uit eigen beweging niet gaat zien). De bedoeling van het assessment is namelijk dat je als gids alles tegelijk zelf goed moet doen; dus rijden, navigeren, praten en spotten. Ash praat met gemak alles aan elkaar, want hij heeft enorm veel kennis van dieren. Hij is in staat steeds weer nieuwe feiten te geven die verder gaan dan wat we hier leren. Een paar keer kan ik hem te hulp schieten met een spot, waarvan de mooiste een “Leopard Tortoise” is; een schildpad met luipaard-motief. Veel kans om te fotograferen heb ik niet gehad dus (dat hoort ook niet als tracker), maar ik heb tijdens de sundowners op de open vlakte wel nog gauw de zonsondergang op de foto gezet. Bij terugkeer op de campus goed nieuws; Ash is ook geslaagd voor zijn assessment (met wat extra taken, maar dat komt wel goed).

Zonsondergang

Zonsondergang

 

weetjevandedag

De Leopard Tortoise heeft een waterzak genaamd de ‘bursa’. Daarin bewaart hij (of zij)
in de droge wintermaanden vloeistof. Dat kan gebruikt worden als reserve
wanneer er te weinig drinkwater is, of door de vrouwtjes om de grond nat te maken zodat
er beter een nest gebouwd kan worden. Leopard Tortoises zijn zoals alle schildpadden traag
en kunnen dus makkelijk opgepakt worden. Dat is echter niet de bedoeling;
het oppakken levert dusdanig veel stress op dat ze als reactie hun bursa kunnen legen.

Dat kan in een droge periode tot gevolg hebben dat het dier uitdroogt en dood gaat.
Mocht je dus ooit een safarigids hebben die een Leopard Tortoise op wil pakken
zodat je een betere foto kunt maken, hou hem dan tegen (en geef hem geen fooi!)

Zebra’s, giraffen en olifanten

donderdag 7 november

Soms zijn de ‘gewone’ dieren net zo mooi als de dieren die je minder vaak ziet. Vandaag een paar hele mooie sightings gehad tijdens de twee assessment-ritten waar ik als passagier mee mocht.

Vanmorgen begonnen met de rit van Tina. Dat was de student met de hoogste cijfers, waarmee ik al eens eerder meegeweest was. Ook nu met haar assessment deed ze het vlekkeloos. In haar geval heb je echt het idee dat je op gamedrive bent met een gids (dat is bij lang niet alle studenten zo).Het begon al op de heenweg. Van de campus naar Makalali rijden we een minuut of tien over een onverharde weg. Aan weerszijden van de weg liggen verschillende game reserves, waardoor je eigenlijk door een lange tunnel rijdt van hekken aan twee kanten. Op een gegeven moment kwamen we twee mannetjesleeuwen tegen die naar elkaar lagen te kijken. Het bijzondere was dat de ene in het reservaat rechts achter het hek lag en de ander in Makalali achter het hek lag (aan de linkerkant). Die in Makalali was Kalahari Jr. (wij kennen een aantal van de leeuwen inmiddels). De andere kenden we niet, want die lag in Karongwe, waar wij nooit geweest zijn. Hij lag met zijn kop in de zon wat, ondanks het hek ervoor, mooie plaatjes opleverde.

De leeuw in Karongwe vindt het niet heel interessant allemaal...

De leeuw in Karongwe vindt het niet heel interessant allemaal…

... en kijkt af en toe onze kant uit

… en kijkt heel af en toe onze kant uit

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eenmaal in Makalali aangekomen kon Tina aan haar route beginnen, die liep via White Dam. Ze is denk ik de enige die hier langs is gegaan tijdens het assessment (het is een beetje om van de gangbare routes), maar dat bleek een gouden greep. White Dam is in deze periode een zeer belangrijke drinkplaats, omdat het wel geregend heeft maar nog steeds niet genoeg om de droogte te compenseren. Gevolg is dat er meestal genoeg te zien is op de drinkplaatsen en zo ook nu. Er waren elanden (al gingen die net weg), zebra’s en giraffen.

Zebra's aan de drinkplaats...

Zebra’s aan de drinkplaats…

... en een giraf (ze spugen altijd het laatste beetje water uit als ze gedronken hebben)

… en een giraf (ze spugen altijd het laatste beetje water uit als ze gedronken hebben)

 

 

 

 

 

 

Voorzichtig komen er steeds meer

Voorzichtig komen er steeds meer

 

 

Deze giraf geniet overduidelijk van zijn takje

Deze giraf geniet overduidelijk van zijn takje

 

 

 

 

Na White Dam vervolgt Tina haar rondje wat haar zoals gezegd goed af ging. Verder weinig bijzonders meer gezien. Na de brunch was het weer studeren, als viel dat niet echt mee. Vandaag was het erg warm en vochtig, waardoor ik veel tijd op de kamer heb doorgebracht. Daar is het nog het best uit te houden. Mijn werkboek heb ik inmiddels afgemaakt (Charles heeft hem al nagekeken en gescoord, maar ik moest nog twee openstaande vragen invullen die ik over het hofd had gezien én alle wetenschappelijke namen in het boek onderstrepen).

De overtreffende trap van een vlieg in je soep

De overtreffende trap van een vlieg in je soep

James was ondertussen begonnen met de schoonmaak. Hij is geloof ik net iets opgeruimder dan ik, al volgde ik zijn goede voorbeeld na een tijdje maar. Hij greep gelijk de gelegenheid aan om alvast wat spullen in te pakken. Nog maar eens een herinnering dat hij over anderhalve week weg is, net als bijna iedereen… Tijdens een koffiepauze tussendoor zat er trouwens een Praying Mantis in mijn mok! Daar kijkt niemand hier meer raar van op, want het wemelt inmiddels van de insecten. Onze wasbak buiten waar ’s avonds het licht brandt, lijkt vaak op een scene uit Indiana Jones door alle insecten die daar krioelen. ’s Avonds zijn er ook veel kikkers en padden te vinden.

Om 15:45 (een half uur verlaat vanwege de hitte), is het tijd voor de volgende assessment-rit. Deze keer mag ik met Shawn Opperman mee. Tijdens de koffiepauze, op dezelfde plek waar we eerder een leeuw gezien hadden, zette hij zijn tafel op. Hij had droë wors, biltong, cashewnoten en zelfgemaakte koekjes meegenomen. Terwijl iedereen stond te snoepen, zei Charles ineens tegen Shawn: “Watch out…”, terwijl hij gebaarde richting de Landrover die een meter of twintig omhoog tegen de helling stond. Daar stond nu een olifant naast. En nog één, zagen we later, en nóg één… Charles vroeg Shawn wat nu zijn plan was (ideale assessment-situatie natuurlijk). Shawn antwoordde dat we het beste in de droge rivierbedding konden gaan staan. Dat was de juiste oplossing, want door de steile kant naast de rivier zouden de olifanten ons dan in ieder geval niet direct kunnen bereiken.

Charles houdt een oogje in het zeil, terwijl wij van beneden in de rivierbedding alles kunnen volgen

Charles houdt een oogje in het zeil, terwijl wij van beneden in de rivierbedding alles kunnen volgen

Tot twee keer toe gingen we uit voorzorg de rivierbedding in, terwijl Charles op de kant de situatie in de gaten hield. Uiteindelijk bleven de olifanten op veilige afstand en ontstond er een pad dat groot en veilig genoeg was voor ons om naar de Landrover terug te lopen. Daar aangekomen bleek dat er nog meer olifanten waren, inclusief een heel kleintje. De vrouwtjesolifanten sloten de kleine direct in toen ze ons zagen en de kudde zette het op een lopen. We hadden hen dus blijkbaar meer laten schrikken dan zij ons. Shawn ging met een omweg op zoek naar de olifanten en vond ze weer een stukje verderop.

Eén van de olifanten ruikt ons als de wind draait

Eén van de olifanten ruikt ons als de wind draait

Daar hebben we nog enige tijd tussen de kudde door kunnen brengen, wat altijd mooi is om mee te maken. Met het nodige geweld sneuvelde er links en rechts wat groen. Daarnaast kregen we bezoek van een nieuwsgierig vrouwtje, die de auto tot op een meter of twee naderde. Charles hoefde maar “Hey…?!” te zeggen en met zijn hoed te zwaaien, of ze stapte direct achteruit, alsof ze zich ineens realiseerde dat ze iets stouts deed. Ook weer een goede les voor ons hoe zoiets aan te pakken… Na geruime tijd met de olifanten doorgebracht te hebben, geven we de sighting over aan een andere Landrover met (echte) toeristen die inmiddels gearriveerd was en vertrekken we om een tweede poging te wagen voor onze koffiepauze.

We verlaten de olifanten weer, in de achteruit

We verlaten de olifanten weer, in de achteruit

Naast de olifanten zien we deze rit ook een jakhals van redelijk dichtbij (een unicum, want ze rennen hier altijd redelijk snel weg) en een heel jonge giraf die drinkt bij zijn moeder (ook iets wat je niet vaak ziet). Al met al een geslaagde dag. Morgenochtend staat mijn laatste assessmentrit als toerist op het programma, dan ga ik met Sean mee. Ash is morgenmiddag samen met Hayley de laatste die assessment mag doen en met hem ga ik op de wagen mee als tracker… Met betrekking tot de mensen die vandaag hun assessment hebben gedaan; Tina, Ben en Shawn hebben het gehaald, terwijl Kate het helaas nog een keer moet proberen.

Jakhals poseert net lang genoeg en is dan ook weer weg

Jakhals poseert net lang genoeg en is dan ook weer weg

"Awwww... so cute....", klinkt het regelmatig in de auto (er zijn inderdaad Amerikanen aan boord)

“Awwww… so cute!!”, klinkt het regelmatig in de auto (er zijn inderdaad Amerikanen aan boord)

 

 

 

 

 

 

 

 

Pepernoten!!!

woensdag 6 november

Vanmorgen weer verder gegaan met mijn werkboek Trails Guide. Buiten in het zonnetje, al wordt het daar eigenlijk wel te warm voor. Rond 10:00 uur het klaslokaal ingegaan om daar de rest van de morgen en het begin van de middag door te brengen.

Aan het eind van de middag stond ik ingepland als toerist op de rit van Nuria. Ze had niet de meest gelukkige omstandigheden. Door de drukkende hitte waren er nauwelijks dieren actief. Gelukkig kon ze veel over bomen vertellen, waardoor het geen stille bedoeling werd. Ze bleek het uiteindelijk gehaald te hebben met nog twee taken. Vandaag zijn ook Emma en Anna geslaagd, terwijl Vic het helaas nog een keer over moet doen. Morgen ben ik trouwens twee keer aan de beurt, dus een hele dag gamedrives. Helaas zojuist het weerbericht gezien; 38 graden met een gevoelstemperatuur van 42 graden en (om het af te maken) regen!

Terug op de campus had Mayra een verrassing in petto; ze had een pakketje uit Nederland ontvangen met daarin kruidnootjes van Bolletje! Je zou bijna vergeten dat het die tijd alweer is, omdat we hier vol in de lente zitten. Erg lekker om weer iets echt Hollands te eten (na de stroopwafels eerder deze week). De Pick&Pay in Hoedspruit verkoopt trouwens Venco drop! De enige smaak die ze hebben is Katjesdrop, niet mijn favoriet, maar beter dan niets (de kilozak echte zoute drop die m’n ouders hadden meegenomen is namelijk allang weer op).

Tot slot nog een filmpje van de olifant die we vorige week in Makalali drie Knobthorns op een rij zagen mollen. Steeds als hij er een om had liggen, at hij een paar blaadjes om weer naar de volgende te lopen en die weer om te leggen. Het omduwen van de bomen kostte hem dus waarschijnlijk meer energie dan hij eruit heeft gekregen, maar waarschijnlijk was het doel ook meer om indruk te maken op de twee andere jonge mannetjesolifanten die erbij liepen. Of op ons…

 

 

weetjevandedag

 Het loopje van de Tyrannosaurus Rex dinosaurussen in de film Jurassic Park hebben
de makers gebaseerd op het loopje van de Helmeted Guineafowl.
Dat is een soort fazant die je hier veel tegekomt. Sinds ik dit weet kijk ik toch wat
anders tegen deze diertjes aan…

De laatste etappe

dinsdag 5 november

Allereerst iedereen hartelijk dank voor alle reacties en felicitaties! Hartstikke leuk om te lezen allemaal…

Ik wist gisteren dat het een Bee-eater was, maar niet welke. De European Bee-eater dus...

Ik wist gisteren dat het een Bee-eater was, maar niet welke. De European Bee-eater dus…

De dag begon vandaag met een gamedrive. Het was mijn beurt om de toerist te spelen bij een assessment van Andy (die gisteren bij mij in de wagen zat). Helaas voor hem heeft hij het niet gehaald, al krijgt hij gelukkig nog wel een kans om het over te doen. Vanmorgen is James ook aan de beurt geweest en hij heeft het wel gehaald. Zojuist zijn Lawrence en Matt teruggekomen van hun drives, en ze krijgen ‘as we speak’ hun terugkoppeling.

Na de ochtend ben ik aan de slag gegaan met de twee opdrachten die ik van Charles had meegekregen naar aanleiding van mijn assessment. Zie de foto hiernaast (die ik vanmorgen op de gamedrive op dezelfde plek heb genomen als waar ik ze gisteren gezien heb), met daarop de vogel die ik maar half kon identificeren. Daarnaast moest ik me verder verdiepen in het broedgedrag van de Red-billed Buffalo Weaver. Charles was tussen de assessments door ook rond het klaslokaal waardoor ik een en ander snel met hem kon bespreken. Hij was tevreden en dus ben ik nu echt 100% klaar met mijn praktijkassessment.

Blue Wildebeest...

Blue Wildebeest…

... ze staan veel te weinig op de foto

… ze staan veel te weinig op de foto

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het wemelt hier sinds een week of twee van de mestkevers

Het wemelt hier sinds een week of twee van de mestkevers

Vervolgens aan de slag gegaan met mijn tweede werkboek; dat voor het Trails Guide-examen van volgende week vrijdag. Dat is letterlijk het allerlaatste wat we qua opleiding doen. Daarna ben ik hier nog een maand, waarvan er nog twee weken Bushwise-programma is, maar dat zijn eigenlijk alleen maar uitstapjes in de omgeving en gamedrives. Het overgrote deel van de studenten zal dan ook al weg zijn. Over anderhalve week is het dus zo’n beetje ‘over’ en na mijn assessment voelt dat ook wel echt zo. Geen drama, ik zie er ook niet tegenop om weer terug te gaan naar Nederland, maar wel zorg om de spanning er nog even op te houden. Ook mijn Trails Guide wil ik namelijk gaan halen, om niet in mineur af te sluiten. Vanmiddag was dus een ouderwets middagje klaslokaal waarin ik in ieder geval goed meters heb kunnen maken. Als beloning kregen we rond een uur of zes een mannetjes Nyala te zien die bij onze dam wat kwam drinken.

Mannetjes-Nyala komt wat drinken...

Mannetjes-Nyala komt wat drinken…

... en ik moet werken aan m'n stealth-skills

… en ik moet werken aan m’n stealth-skills

 

 

 

Gisteren trouwens helemaal vergeten om de foto’s van mijn koffietafel in het bericht te zetten! Dat is nu gecorrigeerd, zie het bericht van gisteren als je wilt weten hoe wij een bakkie deden op de savanne.

 

weetjevandedag

De European Bee-eater is een zogenaamde ‘palearctic migrant’; dat betekent dat hij
migreert van en naar Europa (zoals de naam al doet vermoeden). Daarbij kan hij afstanden
overbruggen tot wel 500 kilometer per dag.

Gevolg is dat hij flink ‘afgevallen’ zuidelijk Afrika bereikt, waar hij eerst moet aansterken.
Dat doet hij door geruime tijd op grote hoogte (al vliegend dus) alleen maar te eten.
Daarna pas komt hij naar beneden zodat wij hem kunnen zien. De kleuren van
zijn veren zijn ook vaal na de reis. Het duurt wat langer voordat die weer in
hun volle glorie zijn hersteld.

 

De vlag kan uit!

maandag 4 november

Oftewel: ik heb het gehaald en mag me vanaf nu Field Guide noemen!!!

Nog twee kleine opdrachten naar aanleiding van mijn gamedrive vanmorgen (ik kon een van de Bee-eaters niet identificeren en had de feiten over het broedgedrag van de Red-billed Buffalo Weaver niet helemaal helder op het netvlies), maar dat mag geen probleem opleveren.

Laat ik bij gisteren beginnen… om 6 uur opgestaan met als doel de dag optimaal te gebruiken. Ik moest voorafgaand aan de gamedrive de Landrover schoonmaken, olie en dergelijke checken en alles klaarleggen voor de gamedrive. Daarnaast had ik zaterdag allerlei spullen gekocht voor de gamedrive (thermosflessen, mokken) die gewassen moesten worden voor gebruik. Tot slot moest er ook nog een hoop gestudeerd worden (vooral op bomen, mijn achilleshiel).

Het programma voor deze week....

Het programma voor deze week…. 😉

Na het opstaan volgde het vaste ritueel van naar het klaslokaal wandelen om daar te checken of er nog mail of reacties op mijn blog waren. Het lukte mijn telefoon niet om contact met het modem te maken en bij nadere inspectie bleek er geen stroom te zijn in het klaslokaal. Direct naar de andere kant van de campus gelopen, waar ook geen stroom bleek te zijn. Ondertussen hoorden we op de zandweg allerlei bedrijvigheid, met mensen praten en vrachtwagens die lang kwamen rijden. Dat is vrij ongebruikelijk en al helemaal op zondagochtend. In de loop van de ochtend kwamen Charles en Shirell langs die wisten te vertellen dat er onderhoud gaande was aan de stroomkabels (die lopen hier bovengronds en onder andere de vogelnesten moesten verwijderd worden). Ze hadden geen idee hou lang het zou gaan duren.

Er zat niks anders op dan te gaan studeren, in de hoop dat de stroom er snel weer op zou komen. Geen stroom betekent bij ons ook geen water, omdat de pompen niet werken. Douchen zat er dus niet in, maar belangrijker; auto wassen en afwassen ook niet. Naarmate de tijd verstreek werd het steeds lastiger; de spanning stijgt een dag voor het assessment en het is lekker om dan op de momenten dat het studeren even niet lukt de zinnen te verzetten met de andere dingen op het lijstje.

Rond vijf uur werd het echt vervelend. Ik ben maar met mineraalwater mijn mokken (mokkend) gaan afwassen. Om half zes sprong ineens het licht boven het aanrecht aan en kon ik in gestrekte draf naar de parkeerplaats om de Landrover te gaan wassen. Macon (die in de andere wagen tegelijkertijd met mij op maandagmorgen haar assessment moest doen), was al ter plekke en opgelucht konden we nog net voor de duisternis inviel de wagens schoonmaken. Daarna snel mijn maaltijd opwarmen in de magnetron (die deed het ook weer) en de ‘hotbox’ (soort proviand-mand voor op de Landrover) klaargemaakt. Om 20:30 was ik helemaal klaar en had ik nog een uur om in bed te studeren op… bomen.

Vanmorgen om 3:30 uur ging de wekker. Ik ben normaal gesproken al een ochtendmens maar nu stond ik helemaal direct naast mijn bed. Nog even douchen, water koken voor de thermosflessen, een laatste check en dan naar de ‘dining area’ waar ik mijn gasten moest ontvangen. Vijf van mijn medestudenten (Lawrence, Andy, James, Matt en Anna) kwamen in hun gewone kloffie aanwadelen. Zij zijn vandaag immers de toeristen. Macon vangt haar groep op en samen hebben we koffie, thee en ‘beschuit’ klaargezet om iedereen te verwelkomen.

Toen was het 5:25 uur en ging het dan toch echt beginnen. De spanning van gisteren had me nog niet helemaal losgelaten dus ik was eigenlijk blij toe dat het eindelijk zo ver was. Ik gaf een korte briefing (vooral om te checken of iedereen naar de WC is geweest en zijn fotospullen bij zich heeft), waarna we op weg konden naar Makalali. Voordat we vertrokken stond Charles (mijn assessor) me grijnzend aan te kijken terwijl ik aan de chauffeurskant stond. Ik had niet helemaal in de gaten waarom en dacht dat ik hem vergeten was voor te stellen (je gedachten schieten alle kanten op). Wat bleek, hij wilde gaan rijden, want wij studenten rijden niet op de openbare weg in de Landrovers. Dat is al vier maanden zo, dus mag niet echt een verrassing heten. Dit doet spanning dus met je maar ik had gelukkig tien minuten tot Makalali om mijn gedachten te ordenen.

Daar aangekomen kreeg ik de sleutels en kon het echt werk eindelijk beginnen. De start is altijd de safety briefing, waarin je aangeeft wat mensen wel en vooral niet moeten doen. Daarnaast geef je een korte omschrijving van het gebied met wat historie en geef je kort aan wat het plan is en welke dieren we zoal zouden kunnen zien. En toen op weg… Mijn eerste stop was bij de Black Stick Lily (ook wel Baboon’s tail) en vanaf dat moment was ik zo’n beetje 3,5 uur aan het woord. De spanning bleef er altijd wel op, maar er waren momenten dat ik er wel degelijk van heb kunnen genieten. Zo had Cobus me de tip te geven de legende van de “Rain Queen” (Modjadji) te onderzoeken en daar ergens in mijn rit over te spreken. Ik had de informatie opgezocht en uitgeschreven (gouden tip van Cobus want het is een waanzinnig interessant verhaal) en aan het eind van de koffiepauze verteld aan mijn medestudenten. Dat was hartstikke leuk, omdat niemand zoiets verwacht en het verfrissend is iets nieuws te horen.

Over koffiepauze gesproken; mijn idee was om een Hollandse koffietafel te doen. Lia was zo vriendelijk geweest om een oud-Hollands tafelkleed met servetjes en stroopwafels mee te nemen. Ik kon hier zelf Douwe-Egberts koffie kopen om het af te maken. De stroopwafels vielen zeer in de smaak, net als de koeksusters die ik als reserve had meegenomen.

Andy, Lawrence en Anna aan de Oud-Hollandsche koffietafel...

Andy, Lawrence en Anna aan de Oud-Hollandsche koffietafel…

.. bij gebrek aan tafel een 'Oud-Hollandsche motorkap'

… bij gebrek aan tafel meer een ‘Oud-Hollandsche motorkap’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Inmiddels was ik al over de helft en restte mij nog een uur terugrijden naar de poort. Als met al heb ik bijna 3,5 uur gereden wat ook de bedoeling was. Tijdens mijn rit had ik het geluk achtereenvolgens wrattenzwijnen, wildebeesten, giraffen, zebra’s, dwarf mongooses, mestkevers, een duizendpoot, jakhalzen, impala’s en een heleboel vogels te zien (waaronder een fantastische Tawny Eagle van heel dichtbij).

Meer dan genoeg om over te vertellen dus en ook allemaal keurig uitgespreid. Dat helpt een boel. Tussendoor de nodige bomen besproken en zo veel mogelijk andere onderwerpen (van geologie tot conservation management). Mijn medestudenten hielpen me enorm door allerlei vragen te stellen, wat het lekker interactief maakte en er ook voor zorgde dat ik niet continu het gesprek gaande hoefde te houden. Gelukkig was er na de koffiepauze nog tijd om naar de nijlpaarden in Weaver Nest Dam te gaan (waar ik ook met mijn ouders ben geweest). De krokodil die daar vaak te vinden is was er nu helaas niet, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door het aantal vogels daar.

Tip voor alle brildragers: als je je bril afzet om door de verrekijker Kingfishers te bekijken, zet hem dan gauw weer op zodra je niet meer door je verrekijker kijkt. Ik was zonder bril aan het beschrijven hoe een Pied Kingfisher stil hangt boven het water en dan ineens als een baksteen naar beneden valt om een vis te grijpen toen een Kingfisher dat ook prompt deed. Althans, dat dacht ik. In werkelijkheid bleek het de Hadida Ibis te zijn die zijn behoefte deed (welke met een plons in het water viel)! Oeps… gelukkig (uiteraard?) kon iedereen hier smakelijk om lachen.

Ik eindigde de rit met de afsluitende briefing aan de poort. Terwijl Charles terugreed had ik de tijd om te overdenken hoe het gegaan was. Dat was heel moeilijk in te schatten, ook al omdat ik wist dat ik een paar foutjes gemaakt had. Bij terugkomst kreeg ik direct de terugkoppeling van Charles, waarbij al snel bleek dat ik het gehaald had. Zoals gezegd nog twee taken meegekregen, waarmee ik snel aan de slag ga.

En toen zat het officiële gedeelte er ineens op. Alhoewel, niet helemaal, want volgende week vrijdag is het Trails Guide examen, waar we ook nog een werkboek voor moeten vullen wat nog heel veel werk gaat betekenen. Daarnaast ook nog de herkansing voor Advanced Rifle Handling. Maar het praktijkassessment van vandaag is natuurlijk wel een soort natuurlijk hoogtepunt van de opleiding, waarbij alle geleerde theoretische en praktische kennis samen komen, wat nu voorbij is. De blijdschap overheerst dat ik het allemaal tot een goed eind gebracht heb, al voel ik nu al aan dat ik de tijd hier best zal gaan missen.

Death from above...

Death from above…

Gisteren was er geen blog door alle hectiek rondom de stroomstoring. Overdag hebben we nog een uniek schouwspel mee kunnen maken van onze trouwe Red-headed Weaver. Deze keer werd zijn nest bedreigd door een slang! Van dichtbij hebben we kunnen meemaken hoe dapper zo’n relatief kleine vogel zich verzet tegen de belager. Na een gevecht van zeker een half uur waarin de Weaver continu in duikvluchten aanvallen uitvoerde, blies de slang eindelijk de aftocht. Dat was niet voordat hij twee verschillende routes naar het nest had geprobeerd; via de struiken en via de muur. Bovenop de muur plaatste de vogel echter een dusdanige voltreffer, dat de slang er als een haas vandoor ging. De Weaver achtervolgde hem tot hij een flink eind weg was en het was opvallende te zien hoe hij nog een paar het hele pad van de slag van het begin tot het einde volgde om zeker te weten dat hij weg was.

De Weaver 'schreeuwde' aan één stuk

De Weaver ‘schreeuwde’ aan één stuk

Opvallend was hoe dichtbij wij waren gedurende dit alles; je ziet dat hij prioriteiten heeft in bedreiging en wij waren nu geen prioriteit. Hij vloog vlak langs ons en wij stonden allemaal op nog geen twee meter van het schouwspel. Ben had bijna ingegrepen (hij had de slangentang en -mand al gehaald) toen de Weaver  het op eigen kracht won. Ben wist vandaag te vertellen dat de Weaver nu blijft zitten als hij vlakbij zijn nest komt en dat hij ook vlakbij hem kwam zitten tijdens het studeren. Wie weet hebben nu defintief zijn vertrouwen gewonnen…

 

Plan B; over de muur... het mocht niet baten

Plan B; over de muur… het mocht niet baten

Tussendoor moet hij even op adem komen

Tussendoor moet hij even op adem komen

 

 

 

 

 

 

 

 

 

weetjevandedag

Alsof het zo heeft moeten zijn… uitgerekend vandaag het 100ste bericht op mijn blog!
Eerlijk gezegd nooit gedacht dat ik het zo lang vol zou houden, maar ik ben er blij mee. Ter
ere van dit feit, wat (redelijk zinloze) cijfers over mijn blog tot nu toe:

aantal woorden op mijn blog: 58.795
aantal foto’s op mijn blog: 563
aantal pageviews uit Nederland: 21.379
aantal foto’s genomen: 16.501