Inmiddels ben ik alweer tien dagen terug in Nederland. Belangrijkste conclusie: het is koud hier! (terwijl het niet eens zo koud is). Volgens mij staat mijn lichaamsthermostaat een tandje lager na 23 weken Afrika…
Vandaag heb ik eindelijk het bericht over mijn laatste week in Zuid-Afrika (Kruger Park) afgerond, wat veel langer heeft geduurd dan ik verwacht had. Misschien is ‘ie ook wel iets te lang geworden, maar goed, daar is het dan ook het aller-aller-aller-laatste blogbericht voor zullen we maar zeggen!
maandag 9 december: afscheid van de campus
Het plan was om vandaag om 6:30 uur te vertrekken van de campus richting Kruger Park. We moeten langs Hertz autoverhuur in Phalaborwa rijden om mij op het contract toe te voegen als bijrijder en die zijn pas om 7:30 uur open. Eerder weggegaan om echt vroeg in Kruger Park te zijn heeft dus geen zin. Op zondag heb ik de kamer voor het laatst opgeruimd en alle spullen klaargezet om in mijn twee koffers te doen. Maandagochtend blijkt echter dat ik veel meer tijd nodig heb op alles op te bergen dan gepland en tegen de tijd dat ik eindelijk klaar ben (en de kamer leeg) is het alweer 9:00 uur. Alles lijkt in de koffer te passen (ook qua gewicht), maar het definitieve pakken doen we pas op de allerlaatste dag in Hazyview.
Ik loop tussendoor nog wat rond het klaslokaal en neem alles voor de laatste keer in me op. Ondanks de kleine ongemakken die we van tijd tot tijd met het water en de elektriciteit hebben gehad, had ik me geen betere plek kunnen voorstellen om dit half jaar door te brengen. Het studeren van de vogelgeluiden werpt zijn vruchten af, want plotseling hoor ik een Woodland Kingfisher heel dichtbij. Na wat zoekwerk blijkt hij vlakbij op een tak te zitten met vrij zicht. Een uniek plaatje op de valreep, dus langzaam achteruitgelopen naar mijn kamer om mijn camera te halen. Bij terugkeer net zo voorzichtig teruggeslopen en net als ik aan wil leggen voor de foto vliegt ‘ie weg. Zal je altijd zien. De rest van de week in Kruger Park zouden we trouwens continu Woodland Kingfishers zien en horen; het lijkt wel of ze ons achtervolgen.
Ben en Tina zijn ’s ochtends al voordat wij wakker waren al vertrokken dus ik ben echt de allerlaatste student op de campus. Om 9:15 uur trek ik het hek voor de laatste keer achter me dicht en rijdt Hans ons richting Phalaborwa. We draaien linksaf de onverharde weg op en passeren Mahlahla Lodge op weg naar Gravelotte. Halverwege zien we ineens een dier van rechts de weg op springen. Behoorlijk groot, soepel en snel. Je hersenen hebben altijd even tijd nodig om te snappen wat je nou eigenlijk ziet. Een luipaard! Hij blijft kort staan in het midden van de weg en gaat er dan weer als een speer vandoor. Maanden geleden heb ik op ongeveer dezelfde plek ook een luipaard gezien toen we onderweg waren naar de schietbaan in Tzaneen, wie weet is het dezelfde. Geweldig om te zien, maar uiteraard veel te snel om de camera’s te pakken. De eerste van de Big Five schrijven we natuurlijk wel bij.
Na een goed uur rijden komen we aan bji Hertz in Phalaborwa, waar ik me op het contract laat zetten als bijrijder. Het lukt ons niet om een extra banden- en ruitverzekering af te sluiten aangezien het contract al afgesloten was. Dat betekent dus extra voorzichtig op de onverharde wegen in Kruger Park. We komen aan bij de gate rond 11:00 uur en na de nodige checkpoints en paperassen zijn we binnen en rijden we in de richting van Olifants Restcamp.
Langs de hele weg van Phalaborwa gate naar Olifants Restcamp (zo’n 83 kilometer!) staan vrijwel uitsluitend Mopane bomen. Een mooi praktijkvoorbeeld van wat er gebeurt als je een gebied in het Lowveld niet goed bijhoudt… Mopanes zijn zogenaamde “bush encroachers”; dat betekent dat ze zo dominant zijn dat ze al het andere plantleven wegconcurreren. De lengte van de wortels kunnen tot 7,5 keer de hoogte van de boom worden. De Mopanes die hier langs de weg staan zijn maximaal drie tot vier meter, wat betekent dat de wortels tot wel 25 meter diep kunnen reiken! Gecombineerd met het feit dat Mopanes ook vlak onder het oppervlak wortels hebben die voedingsstoffen uit de toplaag wegnemen betekent dat dat ze voor andere planten met geen mogelijkheid te beconcurreren zijn.
Met alle gevolgen van dien… Niet alleen is de omgeving een stuk minder interessant om naar te kijken met maar één soort boom (om niet te zeggen behoorlijk saai), veel belangrijker nog is dat het zeer bepalend is voor welke dieren er wel (en vooral niet) voorkomen. Er is in het gebied dan ook weinig wild te zien en ook weinig variatie. Enige voordeel van deze begroeiing is dat olifanten gek zijn op Mopane. Die zie je dan ook in overvloed. We stopten onderweg bij een drinkplaats waar net een hele kudde olifanten een bad had genomen en het water weer verlieten. Wat overbleef was een aantal groepjes mannetjes die onderling in het water aan het “vechten” (niet serieus). Mooi om te zien. Eentje was blijkbaar erg uitgelaten, want die bleef maar trompetteren, wat het geheel nog wat sfeervoller maakte.
Na de lunch in Letaba Restcamp doorgereden naar Olifants waar we de bagage in de kamer konden zetten. Dat maakte plaats vrij op de achterbank zodat we met één voorin en één achterin de auto konden gaan rijden voor maximaal zicht aan beide kanten… Nog even naar de brug over de Olifantsrivier gereden en wat foto’s gemaakt.
dinsdag 10 december: The Loop That Never Fails
’s Ochtends wilden we om 5:00 uur vertrekken (een half uurtje later dan de vroegst toegestane tijd omdat we gisteren allebei behoorlijk kapot waren). Het werd echter 6:30; het is duidelijk nog even wennen om weer vroeg op te staan. Eenmaal op weg hebben we direct koers gezet naar het zuiden, richting Satara Restcamp. Daar vlakbij is een rondje waar altijd veel te zien is, wat we ontdekten tijdens de vorige off-week in Kruger Park (“the loop that never fails”, zoals Ash en zijn zus hem noemen). Al voordat we daar waren hadden we vijf neushoorns gezien. Ook op het rondje zelf weer bijzondere dingen (Kruger Park verrast altijd wel met iets nieuws); een Yellow-billed Stork die een kikker opeet en een Martial Eagle met een grote prooi (een Rock of Water Monitor, niet te zien op afstand).
Toen we wegreden bij de Martial Eagle werden we gewaarschuwd door Zuid-Afrikanen dat er verderop ergens leeuwen met een Zebra-kill lagen. In plaats van naar de vogelkijkhut, wat het eerste plan was, dus maar direct koers gezet naar de kill. Daar aangekomen bleek de meeste actie al voorbij. Er was alleen nog een leeuwin was er die lui en volgevreten het karkas bewaakte en even wat gieren wegjoeg. Het bleek trouwens om een Blue Wildebeest te gaan en niet om een Zebra. Even blijven kijken en wat foto’s gemaakt maar toen er verder niks spannends gebeurde weer terug naar het oorspronkelijke plan; de vogelkijkhut (Sweni Hide).
Het woord “vogelkijkhut” zorgt er waarschijnlijk niet voor dat veel mensen op het puntje van hun stoel gaan zitten, maar er gebeurde daar van alles. Een groep actieve nijlpaarden (en een grote geeuw), een jagende Green-backed Heron en als klap op de vuurpijl twee parende Malachite Kingfishers pal onder onze neus! Helaas was dat net op het moment dat mijn kaart van m’n Canon vol was en m’n reservekaart in de kamer lag zodat ik dus niet met mijn grote zoomlens foto’s van deze happening kon maken. Beginnersfout! Gelukkig had ik m’n Panasonic nog bij me zodat ik het in ieder geval wel vast heb kunnen leggen.
Rond 11 uur gaan lunchen in Satara Restcamp, waar Tina ineens aan kwam lopen. Even kort bijgepraat en afgesproken dat we op woensdag elkaar even opzoeken om officieel afscheid te nemen; dat is de laatste dag van Ben en Tina in Kruger Park. Na de lunch in de richting van Orpen gereden waar een waterhole is waar weer wat nijlpaardenactiviteit was. Veel aan de wal, omdat het weer steeds bewolkter werd en dus gunstig voor nijlpaarden om aan land te gaan om te grazen.
Na de nijlpaarden rechtsomkeert gemaakt en weer teruggereden naar Olifants. Op de terugweg spotte Hans ineens een European Roller vlak naast de auto. Eindelijk eens binnen bereik voor een goede foto (dat was in Makalali nog niet echt gelukt). De European Roller was ik ook tegengekomen op mijn assessment-drive en kon ik toen niet goed identificeren (dat gaat me natuurlijk nooit meer gebeuren…)
Terug in Olifants Restcamp gegeten in het restaurant daar. Het is weer even wennen; Kruger Park zit perfect in elkaar maar aan de catering is nog wel wat te verbeteren. Alle restcamps hebben één en dezelfde menukaart voor zowel lunch als avondeten, waardoor zes dagen Kruger wat dat betreft wel wat eentonig is…
woensdag 11 december: het regent in Kruger
De tweede mislukte poging om vroeg op te staan leidt ertoe dat we vanuit ons zitje naast het huis de tijd hebben om van het uitzicht te genieten. Ons huisje kijkt precies tussen de bomen door naar de Olifantsrivier die een stuk lager langs het kamp stroomt. Het weer ziet er veelbelovend uit maar dat zou snel veranderen; vanaf een uur of negen tot laat in de middag zou het aan één stuk door gestaag regenen. Voordat het zover is rijden we in droge omstandigheden over de brug over de Olifantsrivier (waar we een Yellow-billed Kite en een Visarend van behoorlijk dichtbij zien).
Vlak na de brug is er ineens een opstopping van een aantal auto’s. Dichterbij gekomen blijkt dat er een moeder Hyena met twee (al wat grotere) jongen in de bosjes zitten. Even afgewacht of er nog iets ging gebeuren en zowaar zette een van de jongen het na een minuut of vijf op een lopen in de richting van de voorkant van onze auto. Vlak naast de weg bleek een opening onder de grond te zijn naar wat waarschijnlijk de ‘den’ is van deze hyena’s. Vlak voor de ingang bleef de jonge Hyena nog even zitten, alvorens in het gat te verdwijnen.
Goede start van de dag dus! Maar toen kwam de regen… niet bepaald ideale omstandigheden; de dieren schuilen bijna allemaal en het gros van de vogels vliegt niet. Als er iets te zien is, is het een kwestie van zo kort mogelijk het raam open om snel een foto te maken anders regent het in. Het levert ook wel bijzondere plaatjes op van doorweekte dieren, zoals een Secretarisvogel en een Saddle-billed Stork die zich te buiten gaat aan de grote muggen die blijkbaar wel in de regen kunnen vliegen. Net als we weg willen rijden, blokkeert een auto ons aan de voorkant. Als we er omheen proberen te rijden, blokkeren ze ons weer! Het blijken Ben en Tina te zijn, die het rondje van de andere kant doen. Zij hadden het wel gezien met de regen en gingen zo snel mogelijk terug naar Satara. Hans en ik gaan weer door naar dezelfde vogelkijkhut waar we gisteren ook al waren. Daar zit je in ieder geval droog en daar is hopelijk ook nog wel wat te zien. Effe de benen strekken is ook altijd lekker.
Bij Sweni Hide aangekomen blijkt er inderdaad weer het nodige te zien. Vooral de nijlpaarden zijn druk; twee van hen zijn aan het schijn-vechten. De regen zwakt wat af en voorzichtig vliegen er wat vogels af en aan, waaronder een Goliath Heron en een Hamerkop.
Na geluncht te hebben in Satara daar ook ingecheckt; na twee overnachtingen in Olifants blijven we nu een nacht hier. Aan het eind van de middag klaart het weer enorm op en begint de zon zowaar te schijnen. We rijden de weg naar Orpen Gate heen en terug, waar ik met James, Ash, Vic, Kate en Debbie in de allereerste off-week veel mooie dingen gezien hebben. Nu hebben we minder geluk want we zien weinig tot niks; misschien zijn alle dieren zich nog aan het drogen in de zon.
Terug in Satara ga ik nog even naar de winkel om een kadootje te kopen voor Hans want die is zaterdag jarig. In de winkel loop ik Ben en Tina tegen het lijf, wat goed uitkomt, want dit is de laatste dag dat ze er zijn. Ze gaan donderdag naar Nuria en Mayra die hun placement doen bij Cradle of Life, een opvangcentrum voor dieren in Nelspruit. Nog even bijgekletst met Ben en Tina en definitief afscheid genomen.
donderdag 12 december: “The early bird catches the worm”
Eindelijk gelukt om vroeg op te staan en we werden er ook prompt voor beloond. Geen wolkje aan de lucht dus prachtig licht om foto’s te maken.
Op advies van Ben en Tina doen we het rondje nu eens andersom (beginnen op de asfaltweg). Er is echt niemand op de weg dus we hebben het rijk voor ons alleen. Om te beginnen zien we een Ground Hornbill in de boom. De naam verraadt het al; dat zie je niet zo vaak (ze zitten inderdaad vaker op de grond). Even verder zien we iets op de weg staan wat lijkt op hyena’s en als we dichterbij komen blijken het dat ook te zijn. Een, twee, drie stuks. Of nee, vier. Oh daar komen er nog een paar… uiteindelijk tellen we er elf! Dit is de eerste keer dat ik er zo veel bij elkaar heb gezien.
Hyena’s zijn bizarre dieren met een aantal zeer verrassende eigenschappen. Net als bij olifanten is de groepsstructuur een “matriarchy”; oftewel: het oudste en grootste vrouwtje leidt de groep. Mannetjes zijn ondergeschikt en ook fysiek kleiner dan vrouwtjes. Het meest opvallende aan de vrouwtjes is dat ze dezelfde uiterlijke geslachtskenmerken als mannetjes hebben. Hyena’s hebben een bijzonder begroetingsritueel: ze tillen een achterpoot op (als een mannetjeshond die gaat plassen) en ruiken aan elkaars genitaliën. Voor ik de opleiding ging doen had ik hier allemaal geen idee van en tot vandaag was dit alles voor mij ook vooral boeken-kennis (ik had het nog niet in het echt gezien). Vanochtend krijgen we echter alles te zien; zowel een begroeting tussen twee vrouwtjes als een moeder die een jong zoogt (al is die al redelijk groot). Al met al kunnen we ongestoord een minuut of tien naar de Hyena’s kijken voordat ze van de weg lopen.
Nog maar nauwelijks bijgekomen van dé perfecte Hyena-sighting, zien we links vlak langs de weg vier grote vogels in een boom zitten. De eerste gedachte is dat het wel gieren zullen zijn (die zie je wel vaker), maar het blijken Bateleurs te zijn! De week ervoor had ik nog met Cobus gesproken over Bateleurs; je ziet ze vaak vliegen maar nooit ergens zitten. Op grote afstand had ik die week in Makalali eindelijk een Bateleur in een boom kunnen fotograferen en Cobus vertelde me ook dat hij tot nu toe eigenlijk ook pas één echte goede Bateleur-sighting had gehad. Mijn beste foto had ik in Moholoholo genomen, maar dat was in de kooi in het opvangcentrum, dus dat telt eigenlijk niet. Nu zijn we in staat uitgebreid foto’s te nemen van Bateleurs in het wild dus voor de tweede keer deze morgen hebben we dus vreselijk veel geluk. Alhoewel geluk… we trekken direct de conclusie dat we goed stom zijn geweest om de eerste twee dagen zo laat te vertrekken (wat we eigenlijk al wisten natuurlijk).
De volgende stop is weer de vogelkijkhut (Sweni Hide), vaste prik op “the loop that never fails”. Deze keer zijn er twee Green-backed Herons die elkaar het leven zuur maken (of het is een mannetje dat een vrouwtje het hof probeert te maken, dat is me niet helemaal duidelijk). Het levert in ieder geval halsbrekende toeren op. Daarnaast zijn er twee krokodillen die liggen te rusten. Op het moment dat ik de ene film, haalt de ander ineens uit. Er blijkt een derde stiekem van achter genaderd te zijn die snel weggejaagd wordt. Spectaculair, helaas had ik mijn camera net iets te veel naar links om het op film te hebben.
In de vogelkijkhut zit naast ons nog een jongen met zijn vriendin die we daar al eerder tegengekomen zijn. Ze tippen ons dat ze op de heenweg langs een gestroopte neushoorn gereden zijn. Dood dus (uiteraard), met blijkbaar allemaal gieren er omheen. Niet iets wat prettig is om te zien, maar ook iets wat we eigenlijk niet willen missen. De tijd is echter tegen ons want vandaag moeten we voor tien uur weer uitgecheckt zijn in Satara. We rijden een stuk in de richting waar de neushoorn zou moeten zijn maar vinden hem niet. Uiteindelijk moeten we omdraaien vanwege tijdgebrek. Op de weg terug komt ons een wagen van de Militaire Politie tegemoet en even later komt er laag een helikopter overgevlogen in de richting van het kadaver. Later op de dag zouden er nog meer helikopters te zien zijn. Heftig dus, en een confrontatie met de harde werkelijkheid; dit jaar zijn er al meer dan 850 neushoorns gedood in Zuid-Afrika. Dat zijn veel te hoge aantallen en de vrees dat neushoorns over een paar jaar al uitgestorven kunnen zijn lijken dan ook zeer gegrond.
Na uitgecheckt te zijn richting het zuiden gereden; de volgende stop is Lower Sabie Restcamp voor twee nachten. Halverwege stoppen we bij Tshokwane, waar ze ouderwetse broodjes Boerewors met gebakken tomaat hebben. Omdat dit geen groot restcamp is, hebben ze een iets afwijkende lunchkaart, wat een welkome afwisseling is. Na de lunch besluiten we niet direct naar Lower Sabie te gaan, maar via de vogelkijkhut aan Lake Panic bij Skukuza te gaan. Daar zijn we op de eerste dagtrip met Bushwise geweest en daar was zeer veel activiteit.
Voordat we bij Lake Panic zijn, stuiten we weer op een klein opstoppinkje. Niet helemaal duidelijk wat er te zien is, maar een voorbijrijdende auto laat Hans weten dat er wilde honden zijn. Zowel James als Ash hebben op Kruger-trips waar ik niet bij was fantastische wilde honden-sightings gezien en dat heb ik dus moeten weten… Hoog tijd dus dat ik ze ook eens zie. Na een tijdje komen ze een beetje tevoorschijn om zich dan weer snel schuil te houden in de struiken. Het is veel te warm om actief te zijn op dit tijdstip. Desondanks krijgen we nog wel de kans om een paar foto’s te maken.
Uiteindelijk komen we aan in de bird hide bij Lake Panic, waar verrassend weinig te beleven is. Volgende keer beter (hopelijk)…
We rijden via de drukste weg van Kruger Park naar Lower Sabie, al valt het vandaag met de drukte gelukkig mee. Weer zien we niet al te veel, maar we zijn vanochtend al ruimschoots verwend dus mogen over vandaag absoluut niet klagen.
vrijdag 13 december: van alles wat
Hans heeft niet al te best geslapen; we hebben blijkbaar een vleermuis in ons huisje. Ik ben gelukkig overal doorheen geslapen, maar hij schijnt nogal herrie te maken en ook nog op het bed te gaan zitten. Goede reden om extra vroeg op te staan en we vertrekken dan ook lekker vroeg naar de meest zuidelijke gate van Kruger Park; Crocodile Bridge. De begroeiing is behoorlijk dicht langs de weg dus we zien in eerste instantie niet al te veel. Dan knalt er ineens van rechts een groot mannetjes-nijlpaard uit de struiken. Dat is even schrikken, maar waarschijnlijk was hij net zo goed van ons geschrokken. Weer zo’n momentje waar het alweer voorbij was voordat we de camera te pakken hadden. Even verderop zien we een groep Vervet Monkeys met daarbij een heel kleintje. Weer wat verderop komen we een troep Bavianen tegen, ook weer met een kleintje erbij.
Onderweg naar alweer een vogelkijkhut (deze keer Nthandanyathi Bird Hide) komen we langs een mannetjes Kudu en (alweer!) een Bateleur in een boom.
Eenmaal in de vogelkijkhut aangekomen lijkt hier ook niet zo heel veel te zien. Bij nadere inspectie zien we in ieder geval een Terrapin (soort zoetwater-schildpad) die aan het eten is. Net uit het directe zicht, onder de vogelkijkhut, heeft een Spectacled Weaver een nest. Hij bouwt eraan dus vliegt af en aan met takjes en grassprietjes. Wat opvallend is, is dat steeds als hij weg is er een Blue Waxbill het nest ingaat. De eerste keren komt hij steeds weer onverrichter zake naar buiten maar uiteindelijk komt hij naar uit het nest met iets in zijn bek! Het zal toch geen jong zijn?! Het blijkt een lege eierschaal te zijn… hij zit er even mee in zijn bek bij de uitgang van het nest en vliegt er dan mee weg. We kunnen niet zien wat hij er verder mee doet. Wellicht eet hij de schaal voor extra calcium (osteophagy), maar heb eerlijk gezegd geen idee.
Terug naar het restcamp voor de lunch komen we nog verschillende dieren tegen, maar weinig spectaculairs.
Na de lunch rijden we een stukje richting Skukuza (de richting waar we gisteren vandaan kwamen) en komen al snel bij de zogenaamde Hippo Pool. Die doet zijn naam eer aan, want er zijn genoeg nijlpaarden in het water. Ook is er een groot aantal watervogels en nog wat krokodillen. Dit was trouwens dezelfde plek waar ik het nijlpaard dat door de krokodillen werd opgegeten heb gefilmd.
Na een tijdje draait er een nijlpaard zich in de verte ineens op zijn rug in het water. Dat heb ik één keer eerder gezien en dat was exact op deze plek! In 2009 toen we hier met de hele familie waren. Sterker nog, het was op dezelfde plek in het water dat zich toen ook een nijlpaard omdraaide (wat mijn zus de inmiddels klassieke uitspraak ontlokte: “Hij leg op z’n rug!”). Wie weet is het wel hetzelfde nijlpaard, want dit is erg ongebruikelijk gedrag.
Aan het eind van de dag rijden we nog over de dam in de Sabie-rivier als we ineens een nijlpaard in het snelstromende water zien liggen. Hij ligt met z’n kop op de stroming en lijkt het wel lekker te vinden. De auto voor ons staat hem waarschijnlijk iets te dichtbij naar zijn zin, dus laat hij zijn tanden zien…
zaterdag 14 december: naar Pretoriuskop
Vanmorgen brak opgestaan, want deze keer had ik ook door dat we een vleermuis in onze kamer hebben. Niet te geloven wat een herrie één zo’n diertje kan produceren. Lekker hoog geluid ook. Tot overmaat van ramp fladderde hij de hele tijd rond, om dan afwisselend op de betimmering boven de gordijnen óf bovenop het hoofdeind van de bedden heen en weer te trippelen. Op een gegeven moment liep hij over mijn laken, waardoor het tijd was voor actie. We hebben de schuifdeur wagenwijd opengezet in de hoop dat hij naar buiten zou vliegen als hij de kans had. Buiten hoorden we op een gegeven moment het gepiep en gekras van een vleermuis terwijl het binnen stil was. Gauw de schuifdeur dicht gedaan om weer te gaan slapen. Uiteraard begon onze vleermuis zich toen weer te roeren, want die was niet van zijn plek geweken. Hij was wel zo slim geweest om zich gedeisd te houden…
Bij het opstaan Hans gefeliciteerd en de kadootjes overhandigd om na de gebruikelijke rusks (“beskuit”) en Douwe Egberts oploskoffie weer op pad te gaan. Deze keer terug richting Skukuza om via dat kamp naar Pretoriuskop Restcamp te gaan, waar we onze laatste overnachting in Kruger Park hebben.
In de buurt van Skukuza rijden we nog even naar de vogelkijkhut van Lake Panic, waar iets meer dan de vorige keer, maar nog niet al te veel te beleven was. Opeens is het een drukte van jewelste wanneer twee Blue Heron naar elkaar gaan lopen schreeuwen. De ene vanuit de boom, de andere vanaf de waterkant. Later blijkt die aan de waterkant de moeder te zijn en die in het nest het (veel te grote) jong. Nadat moeder genoeg vis gevangen heeft, vliegt ze naar het nest alwaar ze de vis opboert om deze vervolgens aan junior te voeren.
Weer terug in Pretoriuskop lopen we rond 19:00 uur richting het restaurant om wat te gaan eten. Het pad voert langs het buitenste hek van het kamp. Ineens horen we een enorm gekraak en een meter of twintig voor ons valt er ineens een boom over het hek heen! Omdat het al donker is kunnen we niet zien wat er nou precies gebeurd is. Waarschijnlijk is het een olifant geweest die de boom omgeduwd heeft (ze kunnen zich absoluut geruisloos weer uit de voeten maken). Bizar om ineens een boom voor je om te zien (en vooral horen) vallen en achteraf geluk gehad dat we er niet net onder liepen.
zondag 15 december: laatste dag in Kruger Park
We hadden het plan om deze laatste dag weer vroeg te vertrekken, maar Hans is ziek. Ik ga wat boodschappen doen in de kampwinkel en loop weer over het pad waar gisteren de boom omgevallen is. De stam is echt helemaal door en het is een flinke boom. Wel ziet het eruit alsof een deel van de boom al verrot was, ook al is het bladerdek nog helemaal groen. Het hek heeft het op wat kleine schade na wonder boven wonder overleefd, omdat een van de grote takken precies recht op een van de ijzeren palen van het hek gevallen is.
Aangezien Hans zich nog steeds niet beter voelt, ga ik er voor een uur of twee alleen op uit. Het is weer mooi weer en bij een drinkplaats loopt een behoorlijke kudde Waterbokken.
Weer terug in Pretoriuskop blijkt Hans zich gelukkig weer wat beter te voelen, zodat we op pad kunnen voor de laatste gamedrive in Kruger Park, op weg naar Phabeni Gate waar we eruit gaan. We maken een tussenstop in Skukuza om te lunchen. Wanneer we daar wegrijden komt ons een Landrover tegemoet met daarin een bekend gezicht. Het is Anna (Australische mede-studente) die op pad is met een wagen vol toeristen! Apart om haar nu zo “in het echt” te zien rijden.
Wij rijden deze middag voor de laatste keer naar Lake Panic Bird Hide. Daar is het een drukte van belang (qua vogels dan). De Goliath Heron die we al een paar keer gezien hebben hier is nu serieus aan het vissen op de boomstam recht voor de hide. Daarnaast zijn er drie Pied Kingfishers en twee Malachite Kingfishers en een Green-backed Heron die ook allemaal wat te eten bij elkaar proberen te scharrelen. Moeilijk te voorspellen wanneer er wat te zien is… de ene keer is het weinig tot niets en de andere keer kom je ogen en camera’s te kort om alles te zien en vast te leggen.
Als ik rechts foto’s aan het nemen ben, hoor ik achter me ineens allemaal camera’s snel achter elkaar foto’s nemen. De Goliath Heron blijkt een vis gevangen te hebben! Een van de dingen die we tijdens de opleiding over vogels moesten leren, ging over de verschillen in voedergedrag tussen vogels. De Goliath Heron valt in de categorie “Stand and Wait-ers”, wat hij vanmiddag wel bewezen heeft door drie kwartier bijna roerloos te blijven staan. Als ze hun prooi vinden, schieten ze pijlsnel het water in.
De vis spartelde helemaal niet tegen toen de reiger hem in zijn bek had en toen ik later de foto’s bekeek snapte ik waarom. Eén van de strategieën om te vissen door vogels zoals deze is om hun prooi letterlijk te steken, in dit geval met de ‘ondersnavel’. Moet een voltreffer zijn geweest want de vis was direct roerloos. De Goliath Heron vloog vervolgens naar de kant (helaas uit mijn zicht), vermoedelijk om de vis op te eten zonder het risico hem weer in het water te laten vallen. In een hap was hij weg waarna nog wat slokjes water volgden om de boel weg te spoelen. Dit schouwspel is een mooi einde van onze week in Kruger Park…
Na de vogelkijkhut rijden we het laatste stuk naar Phabeni Gate, waarbij we weinig meer zien. Rond 14:00 uur komen we aan in de lodge in Hazyview waar we de rest van de dag relaxen. Aan het eind van de dag besluiten we nog een hotel te boeken voor morgen in de buurt van de luchthaven. Onze vlucht naar Amsterdam vertrekt pas om middernacht, waardoor we waarschijnlijk heel lang op de luchthaven moeten rondhangen. Door een hotelkamer te boeken kunnen we daar nog even rustig zitten en precies op tijd naar de luchthaven vertrekken.
maandag 16 december: op weg naar huis
Vandaag is het dan zover… het eind aan mijn avontuur in Afrika. ’s Ochtends ben ik toch nog een uur of twee bezig om alle spullen uit de koffers te halen en te herverdelen. Ik heb een weeghaak bij me en het is passen en meten om alles over de koffers te verdelen zodat er geen overgewicht is. Gelukkig kan Hans ook nog een paar kilo voor mij meenemen zodat ik bijna niets achter hoef te laten. Rond 11:00 uur gaan we rijden en we kiezen voor de toeristische route langs Graskop. We komen door Pelgrim’s Rest op weg naar Dullstroom, waar we gaan lunchen (geweldige steak met pepersaus trouwens, zeker na een week steeds weer hetzelfde Kruger-menu). Het laatste stuk naar Johannesburg is weer over de grote weg. Flink doorrijden dus en om een uur of vier komen we bij het hotel aan. Nog wat gehangen en TV gekeken en om 20:15 uur naar het vliegveld vertrokken. De vlucht vertrekt op tijd en verloopt voorspoedig.
dinsdag 17 december: terug in Nederland
Om 10:15 uur landt ons vliegtuig in Amsterdam. Binnen no-time zijn we door de douane en bij de bagageband, waar ik mijn ouders en zus al bij het raam zie staan. De bagage laat ongewoon lang op zich wachten, maar uiteindelijk arriveert alles in goede staat (het handvat van mijn koffer was bijna afgebroken maar heeft de terugvlucht gelukkig overleefd). Op Schiphol afscheid genomen van Hans en snel mijn spullen uit zijn koffer overgeladen. Nog even koffie gedronken met mijn ouders en zus en vervolgens op naar Oud-Beijerland. Daar stond de taart al klaar, net als nog een verrassing in de vorm van een pakket met alles wat ik in Zuid-Afrika heb moeten missen (drop, chocolade, stroopwafels). ’s Avonds bij mijn zus en zwager gegeten, die de volgende grote verrassing voor me hadden: mijn hele blog in boekvorm! Ziet er geweldig uit en het is een hele aparte ervaring om op de dag dat je thuiskomt alles al in een boek na te kunnen lezen…
Het is goed om weer thuis te zijn, al zal ik mijn tijd bij Bushwise ongetwijfeld gaan missen. Afrika niet, want daar ga ik zeker nog heel vaak naar terug.
Als laatste Weetje Van De Dag, deel twee van de zinloze statistieken over mijn blog…
aantal berichten: 128
aantal reacties: 262
aantal pageviews in Nederland: 28.762
aantal woorden op blog: 84.887
aantal foto’s op blog: 847
aantal foto’s genomen in totaal: 27.173
aantal filmpjes opgenomen: 958