Maand archief: december 2013

Kruger Dagboek 3

zaterdag 28 december

Inmiddels ben ik alweer tien dagen terug in Nederland. Belangrijkste conclusie: het is koud hier! (terwijl het niet eens zo koud is). Volgens mij staat mijn lichaamsthermostaat een tandje lager na 23 weken Afrika…

Vandaag heb ik eindelijk het bericht over mijn laatste week in Zuid-Afrika (Kruger Park) afgerond, wat veel langer heeft geduurd dan ik verwacht had. Misschien is ‘ie ook wel iets te lang geworden, maar goed, daar is het dan ook het aller-aller-aller-laatste blogbericht voor zullen we maar zeggen!

 

maandag 9 december: afscheid van de campus

Het plan was om vandaag om 6:30 uur te vertrekken van de campus richting Kruger Park. We moeten langs Hertz autoverhuur in Phalaborwa rijden om mij op het contract toe te voegen als bijrijder en die zijn pas om 7:30 uur open. Eerder weggegaan om echt vroeg in Kruger Park te zijn heeft dus geen zin. Op zondag heb ik de kamer voor het laatst opgeruimd en alle spullen klaargezet om in mijn twee koffers te doen. Maandagochtend blijkt echter dat ik veel meer tijd nodig heb op alles op te bergen dan gepland en tegen de tijd dat ik eindelijk klaar ben (en de kamer leeg) is het alweer 9:00 uur. Alles lijkt in de koffer te passen (ook qua gewicht), maar het definitieve pakken doen we pas op de allerlaatste dag in Hazyview.

Kamer 9 is weer leeg... de koelkast van James en mij (links) wacht op Trevor.

Kamer 9 is weer leeg… op de koelkast van James en mij na (links). Die gaat (helaas voor de volgende studenten in onze kamer) naar Trevor.

Ik loop tussendoor nog wat rond het klaslokaal en neem alles voor de laatste keer in me op. Ondanks de kleine ongemakken die we van tijd tot tijd met het water en de elektriciteit hebben gehad, had ik me geen betere plek kunnen voorstellen om dit half jaar door te brengen. Het studeren van de vogelgeluiden werpt zijn vruchten af, want plotseling hoor ik een Woodland Kingfisher heel dichtbij. Na wat zoekwerk blijkt hij vlakbij op een tak te zitten met vrij zicht. Een uniek plaatje op de valreep, dus langzaam achteruitgelopen naar mijn kamer om mijn camera te halen. Bij terugkeer net zo voorzichtig teruggeslopen en net als ik aan wil leggen voor de foto vliegt ‘ie weg. Zal je altijd zien. De rest van de week in Kruger Park zouden we trouwens continu Woodland Kingfishers zien en horen; het lijkt wel of ze ons achtervolgen.

Ben en Tina zijn ’s ochtends al voordat wij wakker waren al vertrokken dus ik ben echt de allerlaatste student op de campus. Om 9:15 uur trek ik het hek voor de laatste keer achter me dicht en rijdt Hans ons richting Phalaborwa. We draaien linksaf de onverharde weg op en passeren Mahlahla Lodge op weg naar Gravelotte. Halverwege zien we ineens een dier van rechts de weg op springen. Behoorlijk groot, soepel en snel. Je hersenen hebben altijd even tijd nodig om te snappen wat je nou eigenlijk ziet. Een luipaard! Hij blijft kort staan in het midden van de weg en gaat er dan weer als een speer vandoor. Maanden geleden heb ik op ongeveer dezelfde plek ook een luipaard gezien toen we onderweg waren naar de schietbaan in Tzaneen, wie weet is het dezelfde. Geweldig om te zien, maar uiteraard veel te snel om de camera’s te pakken. De eerste van de Big Five schrijven we natuurlijk wel bij.

Na een goed uur rijden komen we aan bji Hertz in Phalaborwa, waar ik me op het contract laat zetten als bijrijder. Het lukt ons niet om een extra banden- en ruitverzekering af te sluiten aangezien het contract al afgesloten was. Dat betekent dus extra voorzichtig op de onverharde wegen in Kruger Park. We komen aan bij de gate rond 11:00 uur en na de nodige checkpoints en paperassen zijn we binnen en rijden we in de richting van Olifants Restcamp.

Langs de hele weg van Phalaborwa gate naar Olifants Restcamp (zo’n 83 kilometer!) staan vrijwel uitsluitend Mopane bomen. Een mooi praktijkvoorbeeld van wat er gebeurt als je een gebied in het Lowveld niet goed bijhoudt… Mopanes zijn zogenaamde “bush encroachers”; dat betekent dat ze zo dominant zijn dat ze al het andere plantleven wegconcurreren. De lengte van de wortels kunnen tot 7,5 keer de hoogte van de boom worden. De Mopanes die hier langs de weg staan zijn maximaal drie tot vier meter, wat betekent dat de wortels tot wel 25 meter diep kunnen reiken! Gecombineerd met het feit dat Mopanes  ook vlak onder het oppervlak wortels hebben die voedingsstoffen uit de toplaag wegnemen betekent dat dat ze voor andere planten met geen mogelijkheid te beconcurreren zijn.

Olifanten genoeg rondom... Olifants Restcamp

Olifanten genoeg rondom… Olifants Restcamp

Met alle gevolgen van dien… Niet alleen is de omgeving een stuk minder interessant om naar te kijken met maar één soort boom (om niet te zeggen behoorlijk saai), veel belangrijker nog is dat het zeer bepalend is voor welke dieren er wel (en vooral niet) voorkomen. Er is in het gebied dan ook weinig wild te zien en ook weinig variatie. Enige voordeel van deze begroeiing is dat olifanten gek zijn op Mopane. Die zie je dan ook in overvloed. We stopten onderweg bij een drinkplaats waar net een hele kudde olifanten een bad had genomen en het water weer verlieten. Wat overbleef was een aantal groepjes mannetjes die onderling in het water aan het “vechten” (niet serieus). Mooi om te zien. Eentje was blijkbaar erg uitgelaten, want die bleef maar trompetteren, wat het geheel nog wat sfeervoller maakte.

Olifanten vanuit Sable Bird Hide

Olifanten vanuit Sable Bird Hide

Na de lunch in Letaba Restcamp doorgereden naar Olifants waar we de bagage in de kamer konden zetten. Dat maakte plaats vrij op de achterbank zodat we met één voorin en één achterin de auto konden gaan rijden voor maximaal zicht aan beide kanten… Nog even naar de brug over de Olifantsrivier gereden en wat foto’s gemaakt.

Buffel voor....

Buffel voor…

... en Buffel na

… en Buffel na

 

 

 

 

 

Hans op de brug over de Olifantsrivier

Hans op de brug over de Olifantsrivier

 

dinsdag 10 december: The Loop That Never Fails

Yellow-billed Stork vangt een kikker...

Yellow-billed Stork vangt een kikker…

’s Ochtends wilden we om 5:00 uur vertrekken (een half uurtje later dan de vroegst toegestane tijd omdat we gisteren allebei behoorlijk kapot waren). Het werd echter 6:30; het is duidelijk nog even wennen om weer vroeg op te staan. Eenmaal op weg hebben we direct koers gezet naar het zuiden, richting Satara Restcamp. Daar vlakbij is een rondje waar altijd veel te zien is, wat we ontdekten tijdens de vorige off-week in Kruger Park (“the loop that never fails”, zoals Ash en zijn zus hem noemen). Al voordat we daar waren hadden we vijf neushoorns gezien. Ook op het rondje zelf weer bijzondere dingen (Kruger Park verrast altijd wel met iets nieuws); een Yellow-billed Stork die een kikker opeet en een Martial Eagle met een grote prooi (een Rock of Water Monitor, niet te zien op afstand).

 

... wat volgt is een oneerlijke strijd

… wat volgt is een oneerlijke strijd

Martial Eagle met Monitor

Martial Eagle met Monitor

 

 

 

 

 

 

 

 

Leeuwin uitgeput na een zware maaltijd. Rechts de resten van het Blue Wildebeest

Leeuwin uitgeput na een zware maaltijd. Rechts de resten van het Blue Wildebeest

 

Toen we wegreden bij de Martial Eagle werden we gewaarschuwd door Zuid-Afrikanen dat er verderop ergens leeuwen met een Zebra-kill lagen. In plaats van naar de vogelkijkhut, wat het eerste plan was, dus maar direct koers gezet naar de kill. Daar aangekomen bleek de meeste actie al voorbij. Er was alleen nog een leeuwin was er die lui en volgevreten het karkas bewaakte en even wat gieren wegjoeg. Het bleek trouwens om een Blue Wildebeest te gaan en niet om een Zebra. Even blijven kijken en wat foto’s gemaakt maar toen er verder niks spannends gebeurde weer terug naar het oorspronkelijke plan; de vogelkijkhut (Sweni Hide).

Yaaaaawn!

Yaaaaawn!

Het woord “vogelkijkhut” zorgt er waarschijnlijk niet voor dat veel mensen op het puntje van hun stoel gaan zitten, maar er gebeurde daar van alles. Een groep actieve nijlpaarden (en een grote geeuw), een jagende Green-backed Heron en als klap op de vuurpijl twee parende Malachite Kingfishers pal onder onze neus! Helaas was dat net op het moment dat mijn kaart van m’n Canon vol was en m’n reservekaart in de kamer lag zodat ik dus niet met mijn grote zoomlens foto’s van deze happening kon maken. Beginnersfout! Gelukkig had ik m’n Panasonic nog bij me zodat ik het in ieder geval wel vast heb kunnen leggen.

 

Green-backed Heron vangt de ene...

Green-backed Heron vangt de ene…

... na de andere vis

… na de andere vis

 

 

 

 

 

 

 

 

Malachite Kingfisher

Malachite Kingfisher

Na een tijdje zijn er ineens twee... binnenkort zijn er nog meer

Na een tijdje zijn er ineens twee… en binnenkort zijn er nog meer

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rond 11 uur gaan lunchen in Satara Restcamp, waar Tina ineens aan kwam lopen. Even kort bijgepraat en afgesproken dat we op woensdag elkaar even opzoeken om officieel afscheid te nemen; dat is de laatste dag van Ben en Tina in Kruger Park. Na de lunch in de richting van Orpen gereden waar een waterhole is waar weer wat nijlpaardenactiviteit was. Veel aan de wal, omdat het weer steeds bewolkter werd en dus gunstig voor nijlpaarden om aan land te gaan om te grazen.

Nijlpaarden uit het water... moeilijk voor te stellen dat ze 45 km/h kunnen halen als ze achter je aan zitten

Nijlpaarden uit het water… moeilijk voor te stellen dat ze 36 km/h kunnen halen als ze een sprintje trekken

European Roller

European Bee-eater

Na de nijlpaarden rechtsomkeert gemaakt en weer teruggereden naar Olifants. Op de terugweg spotte Hans ineens een European Roller vlak naast de auto. Eindelijk eens binnen bereik voor een goede foto (dat was in Makalali nog niet echt gelukt). De European Roller was ik ook tegengekomen op mijn assessment-drive en kon ik toen niet goed identificeren (dat gaat me natuurlijk nooit meer gebeuren…)

Terug in Olifants Restcamp gegeten in het restaurant daar. Het is weer even wennen; Kruger Park zit perfect in elkaar maar aan de catering is nog wel wat te verbeteren. Alle restcamps hebben één en dezelfde menukaart voor zowel lunch als avondeten, waardoor zes dagen Kruger wat dat betreft wel wat eentonig is…

 

woensdag 11 december: het regent in Kruger

Uitzicht vanaf het huisje

Uitzicht vanaf het huisje in Olifants Restcamp

De tweede mislukte poging om vroeg op te staan leidt ertoe dat we vanuit ons zitje naast het huis de tijd hebben om van het uitzicht te genieten. Ons huisje kijkt precies tussen de bomen door naar de Olifantsrivier die een stuk lager langs het kamp stroomt. Het weer ziet er veelbelovend uit maar dat zou snel veranderen; vanaf een uur of negen tot laat in de middag zou het aan één stuk door gestaag regenen. Voordat het zover is rijden we in droge omstandigheden over de brug over de Olifantsrivier (waar we een Yellow-billed Kite en een Visarend van behoorlijk dichtbij zien).

Yellow-billed Kite

Yellow-billed Kite

Visarend

Visarend

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jonge Hyena

Jonge Hyena

Vlak na de brug is er ineens een opstopping van een aantal auto’s. Dichterbij gekomen blijkt dat er een moeder Hyena met twee (al wat grotere) jongen in de bosjes zitten. Even afgewacht of er nog iets ging gebeuren en zowaar zette een van de jongen het na een minuut of vijf op een lopen in de richting van de voorkant van onze auto. Vlak naast de weg bleek een opening onder de grond te zijn naar wat waarschijnlijk de ‘den’ is van deze hyena’s. Vlak voor de ingang bleef de jonge Hyena nog even zitten, alvorens in het gat te verdwijnen.

Op weg naar de 'den'

Op weg naar de ‘den’

Verregende Secretarisvogel

Verregende Secretarisvogel

Goede start van de dag dus! Maar toen kwam de regen… niet bepaald ideale omstandigheden; de dieren schuilen bijna allemaal en het gros van de vogels vliegt niet. Als er iets te zien is, is het een kwestie van zo kort mogelijk het raam open om snel een foto te maken anders regent het in. Het levert ook wel bijzondere plaatjes op van doorweekte dieren, zoals een Secretarisvogel en een Saddle-billed Stork die zich te buiten gaat aan de grote muggen die blijkbaar  wel in de regen kunnen vliegen. Net als we weg willen rijden, blokkeert een auto ons aan de voorkant. Als we er omheen proberen te rijden, blokkeren ze ons weer! Het blijken Ben en Tina te zijn, die het rondje van de andere kant doen. Zij hadden het wel gezien met de regen en gingen zo snel mogelijk terug naar Satara. Hans en ik gaan weer door naar dezelfde vogelkijkhut waar we gisteren ook al waren. Daar zit je in ieder geval droog en daar is hopelijk ook nog wel wat te zien. Effe de benen strekken is ook altijd lekker.

Saddle-billed Stork is ondanks de regen erg actief...

Saddle-billed Stork probeert zich droog te schudden…

.. hij hapt de een na de andere grote mug op

… en hapt de een na de andere grote mug op

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij Sweni Hide aangekomen blijkt er inderdaad weer het nodige te zien. Vooral de nijlpaarden zijn druk; twee van hen zijn aan het schijn-vechten. De regen zwakt wat af en voorzichtig vliegen er wat vogels af en aan, waaronder een Goliath Heron en een Hamerkop.

Twee nijlpaarden dagen elkaar uit...

Twee nijlpaarden dagen elkaar uit…

... en happen toe

… en happen toe

 

 

 

 

 

 

Goliath Heron

Goliath Heron

Hamerkop

Hamerkop

 

 

 

 

 

 

 

 

Na geluncht te hebben in Satara daar ook ingecheckt; na twee overnachtingen in Olifants blijven we nu een nacht hier. Aan het eind van de middag klaart het weer enorm op en begint de zon zowaar te schijnen. We rijden de weg naar Orpen Gate heen en terug, waar ik met James, Ash, Vic, Kate en Debbie in de allereerste off-week veel mooie dingen gezien hebben. Nu hebben we minder geluk want we zien weinig tot niks; misschien zijn alle dieren zich nog aan het drogen in de zon.

Kudu-mannetje

Kudu-mannetje

Visarend grijpt mis

Visarend grijpt mis

 

 

 

 

 

 

Lappet-faced Vulture

Hooded Vulture

 

Jakhals

Jakhals

 

 

 

 

 

 

Unidentified Flying Object

Jonge Martial Eagle!

 

Black Stork in het zonnetje

Black Stork in het zonnetje

 

 

 

 

 

 

 

Jong nijlpaard warm zich op

Jong nijlpaard warm zich op

Terug in Satara ga ik nog even naar de winkel om een kadootje te kopen voor Hans want die is zaterdag jarig. In de winkel loop ik Ben en Tina tegen het lijf, wat goed uitkomt, want dit is de laatste dag dat ze er zijn. Ze gaan donderdag naar Nuria en Mayra die hun placement doen bij Cradle of Life, een opvangcentrum voor dieren in Nelspruit. Nog even bijgekletst met Ben en Tina en definitief afscheid genomen.

 

donderdag 12 december: “The early bird catches the worm”

Eindelijk gelukt om vroeg op te staan en we werden er ook prompt voor beloond. Geen wolkje aan de lucht dus prachtig licht om foto’s te maken.

Het huisje in Satara...

Het huisje in Satara…

... met uitzicht op een mooie zonsopkomst

… met uitzicht op een mooie zonsopkomst

 

 

 

 

 

 

Ground Hornbill in de boom

Ground Hornbill in de boom

Op advies van Ben en Tina doen we het rondje nu eens andersom (beginnen op de asfaltweg). Er is echt niemand op de weg dus we hebben het rijk voor ons alleen. Om te beginnen zien we een Ground Hornbill in de boom. De naam verraadt het al; dat zie je niet zo vaak (ze zitten inderdaad vaker op de grond). Even verder zien we iets op de weg staan wat lijkt op hyena’s en als we dichterbij komen blijken het dat ook te zijn. Een, twee, drie stuks. Of nee, vier. Oh daar komen er nog een paar… uiteindelijk tellen we er elf! Dit is de eerste keer dat ik er zo veel bij elkaar heb gezien.

 

Hyena's doen hun reputatie eer aan: in de groep zijn ze voor niets en niemand bang en lopen ze op hun gemak op de auto af

Hyena’s doen hun reputatie eer aan: in de groep zijn ze voor niets en niemand bang en lopen ze op hun gemak op de auto af

Hyena’s zijn bizarre dieren met een aantal zeer verrassende eigenschappen. Net als bij olifanten is de groepsstructuur een “matriarchy”; oftewel: het oudste en grootste vrouwtje leidt de groep. Mannetjes zijn ondergeschikt en ook fysiek kleiner dan vrouwtjes. Het meest opvallende aan de vrouwtjes is dat ze dezelfde uiterlijke geslachtskenmerken als mannetjes hebben. Hyena’s hebben een bijzonder begroetingsritueel: ze tillen een achterpoot op (als een mannetjeshond die gaat plassen) en ruiken aan elkaars genitaliën. Voor ik de opleiding ging doen had ik hier allemaal geen idee van en tot vandaag was dit alles voor mij ook vooral boeken-kennis (ik had het nog niet in het echt gezien). Vanochtend krijgen we echter alles te zien; zowel een begroeting tussen twee vrouwtjes als een moeder die een jong zoogt (al is die al redelijk groot). Al met al kunnen we ongestoord een minuut of tien naar de Hyena’s kijken voordat ze van de weg lopen.

De Hyena's begroeten elkaar...

De Hyena’s begroeten elkaar…

... en dit zijn echt twee vrouwtjes!

… dit zijn echt twee vrouwtjes!

 

 

 

 

 

 

Moeder met jong

Moeder met jong

Prachtig licht op de vroege ochtend

Prachtig licht op de vroege ochtend

 

 

 

 

 

Geweldig om er zo veel bij elkaar te zien

Een groep (“clan”) zeer relaxte Hyena’s

 

Twee Bateleurs in dode Leadwood

Twee Bateleurs in een dode Leadwood Tree

Nog maar nauwelijks bijgekomen van dé perfecte Hyena-sighting, zien we links vlak langs de weg vier grote vogels in een boom zitten. De eerste gedachte is dat het wel gieren zullen zijn (die zie je wel vaker), maar het blijken Bateleurs te zijn! De week ervoor had ik nog met Cobus gesproken over Bateleurs; je ziet ze vaak vliegen maar nooit ergens zitten. Op grote afstand had ik die week in Makalali eindelijk een Bateleur in een boom kunnen fotograferen en Cobus vertelde me ook dat hij tot nu toe eigenlijk ook pas één echte goede Bateleur-sighting had gehad. Mijn beste foto had ik in Moholoholo genomen, maar dat was in de kooi in het opvangcentrum, dus dat telt eigenlijk niet. Nu zijn we in staat uitgebreid foto’s te nemen van Bateleurs in het wild dus voor de tweede keer deze morgen hebben we dus vreselijk veel geluk. Alhoewel geluk… we trekken direct de conclusie dat we goed stom zijn geweest om de eerste twee dagen zo laat te vertrekken (wat we eigenlijk al wisten natuurlijk).

Bateleur

Bateleur #1

Bateleur

Bateleur #2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Krokodil in actie

Krokodil in actie

De volgende stop is weer de vogelkijkhut (Sweni Hide), vaste prik op “the loop that never fails”. Deze keer zijn er twee Green-backed Herons die elkaar het leven zuur maken (of het is een mannetje dat een vrouwtje het hof probeert te maken, dat is me niet helemaal duidelijk). Het levert in ieder geval halsbrekende toeren op. Daarnaast zijn er twee krokodillen die liggen te rusten. Op het moment dat ik de ene film, haalt de ander ineens uit. Er blijkt een derde stiekem van achter genaderd te zijn die snel weggejaagd wordt. Spectaculair, helaas had ik mijn camera net iets te veel naar links om het op film te hebben.

Green-backed Heron...

Green-backed Heron…

.. in een hogesnelheidsachtervolging met een andere Green-backed Heron

… in een hogesnelheidsachtervolging met een andere Green-backed Heron

 

 

 

 

 

 

 

Use the force, Luke

Use the force, Luke

In de vogelkijkhut zit naast ons nog een jongen met zijn vriendin die we daar al eerder tegengekomen zijn. Ze tippen ons dat ze op de heenweg langs een gestroopte neushoorn gereden zijn. Dood dus (uiteraard), met blijkbaar allemaal gieren er omheen. Niet iets wat prettig is om te zien, maar ook iets wat we eigenlijk niet willen missen. De tijd is echter tegen ons want vandaag moeten we voor tien uur weer uitgecheckt zijn in Satara. We rijden een stuk in de richting waar de neushoorn zou moeten zijn maar vinden hem niet. Uiteindelijk moeten we omdraaien vanwege tijdgebrek. Op de weg terug komt ons een wagen van de Militaire Politie tegemoet en even later komt er laag een helikopter overgevlogen in de richting van het kadaver. Later op de dag zouden er nog meer helikopters te zien zijn. Heftig dus, en een confrontatie met de harde werkelijkheid; dit jaar zijn er al meer dan 850 neushoorns gedood in Zuid-Afrika. Dat zijn veel te hoge aantallen en de vrees dat neushoorns over een paar jaar al uitgestorven kunnen zijn lijken dan ook zeer gegrond.

European Bee-eaters

European Bee-eaters

"Playing chicken" met een giraf

“Playing chicken” met een giraf

 

 

 

 

 

 

 

 

Na uitgecheckt te zijn richting het zuiden gereden; de volgende stop is Lower Sabie Restcamp voor twee nachten. Halverwege stoppen we bij Tshokwane, waar ze ouderwetse broodjes Boerewors met gebakken tomaat hebben. Omdat dit geen groot restcamp is, hebben ze een iets afwijkende lunchkaart, wat een welkome afwisseling is. Na de lunch besluiten we niet direct naar Lower Sabie te gaan, maar via de vogelkijkhut aan Lake Panic bij Skukuza te gaan. Daar zijn we op de eerste dagtrip met Bushwise geweest en daar was zeer veel activiteit.

Jonge wilde hond (van me)

Jonge wilde hond

Voordat we bij Lake Panic zijn, stuiten we weer op een klein opstoppinkje. Niet helemaal duidelijk wat er te zien is, maar een voorbijrijdende auto laat Hans weten dat er wilde honden zijn. Zowel James als Ash hebben op Kruger-trips waar ik niet bij was fantastische wilde honden-sightings gezien en dat heb ik dus moeten weten… Hoog tijd dus dat ik ze ook eens zie. Na een tijdje komen ze een beetje tevoorschijn om zich dan weer snel schuil te houden in de struiken. Het is veel te warm om actief te zijn op dit tijdstip. Desondanks krijgen we nog wel de kans om een paar foto’s te maken.

Ze zijn lui...

Ze zijn lui…

... en laten hun fijne tandjes zien

… en laten hun fijne tandjes zien

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik denk dat deze geaaid wil worden

Ik denk dat deze geaaid wil worden

Uiteindelijk komen we aan in de bird hide bij Lake Panic, waar verrassend weinig te beleven is. Volgende keer beter (hopelijk)…

Uitzicht over Lake Panic vanuit de vogelkijkhut

Uitzicht over een verlaten Lake Panic vanuit de vogelkijkhut

We rijden via de drukste weg van Kruger Park naar Lower Sabie, al valt het vandaag met de drukte gelukkig mee. Weer zien we niet al te veel, maar we zijn vanochtend al ruimschoots verwend dus mogen over vandaag absoluut niet klagen.

 

vrijdag 13 december: van alles wat

Vervet Monkey

Vervet Monkey

Hans heeft niet al te best geslapen; we hebben blijkbaar een vleermuis in ons huisje. Ik ben gelukkig overal doorheen geslapen, maar hij schijnt nogal herrie te maken en ook nog op het bed te gaan zitten. Goede reden om extra vroeg op te staan en we vertrekken dan ook lekker vroeg naar de meest zuidelijke gate van Kruger Park; Crocodile Bridge. De begroeiing is behoorlijk dicht langs de weg dus we zien in eerste instantie niet al te veel. Dan knalt er ineens van rechts een groot mannetjes-nijlpaard uit de struiken. Dat is even schrikken, maar waarschijnlijk was hij net zo goed van ons geschrokken. Weer zo’n momentje waar het alweer voorbij was voordat we de camera te pakken hadden. Even verderop zien we een groep Vervet Monkeys met daarbij een heel kleintje. Weer wat verderop komen we een troep Bavianen tegen, ook weer met een kleintje erbij.

My precious?

My precious?

Jonge Vervet Monkey

Jonge Vervet Monkey

 

 

 

 

 

 

Bavianen hebben langere snijtanden dan leeuwen...

Bavianen hebben langere snijtanden dan leeuwen…

 

 

... de kleine is nog wat schrikkerig in de boom

… de kleine is nog wat schrikkerig in de boom

 

 

 

 

 

 

Twee iets oudere jonkies oefenen in ruzie zoeken

Twee iets oudere jonkies oefenen in ruzie zoeken

Onderweg naar alweer een vogelkijkhut (deze keer Nthandanyathi Bird Hide) komen we langs een mannetjes Kudu en (alweer!) een Bateleur in een boom.

Kudu-mannetje

Kudu-mannetje

Bateleur

Bateleur

 

 

 

 

 

 

 

 

Terrapin

Terrapin

Eenmaal in de vogelkijkhut aangekomen lijkt hier ook niet zo heel veel te zien. Bij nadere inspectie zien we in ieder geval een Terrapin (soort zoetwater-schildpad) die aan het eten is. Net uit het directe zicht, onder de vogelkijkhut, heeft een Spectacled Weaver een nest. Hij bouwt eraan dus vliegt af en aan met takjes en grassprietjes. Wat opvallend is, is dat steeds als hij weg is er een Blue Waxbill het nest ingaat. De eerste keren komt hij steeds weer onverrichter zake naar buiten maar uiteindelijk komt hij naar uit het nest met iets in zijn bek! Het zal toch geen jong zijn?! Het blijkt een lege eierschaal te zijn… hij zit er even mee in zijn bek bij de uitgang van het nest en vliegt er dan mee weg. We kunnen niet zien wat hij er verder mee doet. Wellicht eet hij de schaal voor extra calcium (osteophagy), maar heb eerlijk gezegd geen idee.

Spectacled Weaver bij zijn nest

Spectacled Weaver bij zijn nest

Blue Waxbill vliegt eerst nog onverrichter zake weg...

Blue Waxbill vliegt eerst nog onverrichter zake weg…

 

 

 

 

 

 

 

 

... maar heeft dan beet

… maar heeft dan beet

Terug naar het restcamp voor de lunch komen we nog verschillende dieren tegen, maar weinig spectaculairs.

"Playing chicken" met een olifant (niet aan te raden)

“Playing chicken” met een olifant (niet aan te raden)

Giraf op twee meter van de auto

Giraf op twee meter van de auto

 

 

 

 

 

 

Nog niet eerder gezien (gek genoeg); een Agama

Nog niet eerder gezien (gek genoeg); een Agama

Wel eerder gezien: een Skink

Wel eerder gezien: een Skink

 

 

 

 

 

Elektriciteitskabels vol met (wat lijkt op) zwaluwen

Elektriciteitskabels vol met (wat lijkt op) zwaluwen

Visarend kijkt nieuwsgierig toe

Visarend kijkt nieuwsgierig toe

 

 

 

 

 

 

 

 

Wrattenzwijn met biggetje

Wrattenzwijn met biggetje

Na de lunch rijden we een stukje richting Skukuza (de richting waar we gisteren vandaan kwamen) en komen al snel bij de zogenaamde Hippo Pool. Die doet zijn naam eer aan, want er zijn genoeg nijlpaarden in het water. Ook is er een groot aantal watervogels en nog wat krokodillen. Dit was trouwens dezelfde plek waar ik het nijlpaard dat door de krokodillen werd opgegeten heb gefilmd.

De ene geeuw...

De ene geeuw…

... is nog groter dan de andere

… is nog groter dan de andere

 

 

 

 

 

 

 

De nijlpaarden zijn zeer actief (cq. dominant)

De nijlpaarden zijn zeer actief (cq. dominant)

Na een tijdje draait er een nijlpaard zich in de verte ineens op zijn rug in het water. Dat heb ik één keer eerder gezien en dat was exact op deze plek! In 2009 toen we hier met de hele familie waren. Sterker nog, het was op dezelfde plek in het water dat zich toen ook een nijlpaard omdraaide (wat mijn zus de inmiddels klassieke uitspraak ontlokte: “Hij leg op z’n rug!”). Wie weet is het wel hetzelfde nijlpaard, want dit is erg ongebruikelijk gedrag.

Hij leg inderdaad op z'n rug

Hij leg nog steeds op z’n rug

 

Blacksmith Lapwing langs de waterkant

Blacksmith Lapwing langs de waterkant

Eén van de Red-billed Buffalo Weavers die nestelen in de dode boom middenin de vijver

Eén van de Red-billed Buffalo Weavers die nestelen in de dode boom middenin de vijver

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Yellow-billed Stork beweegt zijn poten langzaam door de modder...

Yellow-billed Stork beweegt zijn poten langzaam door de modder…

... en kan met zijn snavel de minste of geringste trilling waarnemen (en toehappen)

… en kan met zijn snavel de minste of geringste trilling waarnemen (en toehappen)

 

 

 

 

 

 

 

Nog één geeuw dan...

Nog één geeuw dan…

 

 

Dit is echt de laatste

… nee, dit is echt de laatste

 

 

 

 

 

 

 

 

Aan het eind van de dag rijden we nog over de dam in de Sabie-rivier als we ineens een nijlpaard in het snelstromende water zien liggen. Hij ligt met z’n kop op de stroming en lijkt het wel lekker te vinden. De auto voor ons staat hem waarschijnlijk iets te dichtbij naar zijn zin, dus laat hij zijn tanden zien…

Nijlpaard in de jetstream

Nijlpaard in de jetstream

 

zaterdag 14 december: naar Pretoriuskop

Vanmorgen brak opgestaan, want deze keer had ik ook door dat we een vleermuis in onze kamer hebben. Niet te geloven wat een herrie één zo’n diertje kan produceren. Lekker hoog geluid ook. Tot overmaat van ramp fladderde hij de hele tijd rond, om dan afwisselend op de betimmering boven de gordijnen óf bovenop het hoofdeind van de bedden heen en weer te trippelen. Op een gegeven moment liep hij over mijn laken, waardoor het tijd was voor actie. We hebben de schuifdeur wagenwijd opengezet in de hoop dat hij naar buiten zou vliegen als hij de kans had. Buiten hoorden we op een gegeven moment het gepiep en gekras van een vleermuis terwijl het binnen stil was. Gauw de schuifdeur dicht gedaan om weer te gaan slapen. Uiteraard begon onze vleermuis zich toen weer te roeren, want die was niet van zijn plek geweken. Hij was wel zo slim geweest om zich gedeisd te houden…

Bij het opstaan Hans gefeliciteerd en de kadootjes overhandigd om na de gebruikelijke rusks (“beskuit”) en Douwe Egberts oploskoffie weer op pad te gaan. Deze keer terug richting Skukuza om via dat kamp naar Pretoriuskop Restcamp te gaan, waar we onze laatste overnachting in Kruger Park hebben.

African Hawk Eagle...

African Hawk Eagle…

... op zijn hoede als hij lastig gevallen wordt door een Fork-tailed Drongo

… op zijn hoede als hij lastig gevallen wordt door een Fork-tailed Drongo die er ongetwijfeld een nest in de buurt heeft

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een klein baviaantje...

Een klein baviaantje…

... zoekt beschutting bij zijn moeder

… zoekt beschutting bij zijn moeder

 

 

 

 

 

 

 

 

Klassieke pose voor een jonge Vervet Monkey...

Klassieke pose voor een jonge Vervet Monkey…

... en voor de stokstaartjes (Banded Mongoose)

… en voor de stokstaartjes (Banded Mongoose)

 

 

 

 

 

 

 

 

In de buurt van Skukuza rijden we nog even naar de vogelkijkhut van Lake Panic, waar iets meer dan de vorige keer, maar nog niet al te veel te beleven was. Opeens is het een drukte van jewelste wanneer twee Blue Heron naar elkaar gaan lopen schreeuwen. De ene vanuit de boom, de andere vanaf de waterkant. Later blijkt die aan de waterkant de moeder te zijn en die in het nest het (veel te grote) jong. Nadat moeder genoeg vis gevangen heeft, vliegt ze naar het nest alwaar ze de vis opboert om deze vervolgens aan junior te voeren.

Grey Heron voert jong (goed kijken)

Grey Heron voert jong

Thick-billed Weaver

Thick-billed Weaver

 

 

 

 

 

 

 

 

Een Water Thick-knee in de vlucht

Een Water Thick-knee in de vlucht

... de lokale Goliath Heron is zich aan het stretchen

… de plaatselijke Goliath Heron is zich aan het stretchen

 

 

 

 

 

 

 

 

Wahlberg's Eagle langs de weg naar Pretoriuskop

Wahlberg’s Eagle langs de weg naar Pretoriuskop

Buffels doen hun Aziatische neefjes na (Waterbuffels)

Er zijn geen Waterbuffels in Afrika…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Weer terug in Pretoriuskop lopen we rond 19:00 uur richting het restaurant om wat te gaan eten. Het pad voert langs het buitenste hek van het kamp. Ineens horen we een enorm gekraak en een meter of twintig voor ons valt er ineens een boom over het hek heen! Omdat het al donker is kunnen we niet zien wat er nou precies gebeurd is. Waarschijnlijk is het een olifant geweest die de boom omgeduwd heeft (ze kunnen zich absoluut geruisloos weer uit de voeten maken). Bizar om ineens een boom voor je om te zien (en vooral horen) vallen en achteraf geluk gehad dat we er niet net onder liepen.

 

zondag 15 december: laatste dag in Kruger Park

Het huisje in Pretoriuskop

Het huisje in Pretoriuskop

We hadden het plan om deze laatste dag weer vroeg te vertrekken, maar Hans is ziek. Ik ga wat boodschappen doen in de kampwinkel en loop weer over het pad waar gisteren de boom omgevallen is. De stam is echt helemaal door en het is een flinke boom. Wel ziet het eruit alsof een deel van de boom al verrot was, ook al is het bladerdek nog helemaal groen. Het hek heeft het op wat kleine schade na wonder boven wonder overleefd, omdat een van de grote takken precies recht op een van de ijzeren palen van het hek gevallen is.

De omgevallen boom...

De omgevallen boom…

... landde precies op een ijzeren paal waardoor het hek gespaard bleef

… landde precies op een ijzeren paal waardoor het hek grotendeels gespaard bleef

 

 

 

 

 

 

 

Aangezien Hans zich nog steeds niet beter voelt, ga ik er voor een uur of twee alleen op uit. Het is weer mooi weer en bij een drinkplaats loopt een behoorlijke kudde Waterbokken.

Waterbok #2 doet aan photobombing

Waterbok #2 besluit te photobomben

Waterbok-mannetje chilt in de zon

Waterbok-mannetje chillt in het zonnetje

 

 

 

 

 

 

Malachite Kingfisher

Malachite Kingfisher

Weer terug in Pretoriuskop blijkt Hans zich gelukkig weer wat beter te voelen, zodat we op pad kunnen voor de laatste gamedrive in Kruger Park, op weg naar Phabeni Gate waar we eruit gaan. We maken een tussenstop in Skukuza om te lunchen. Wanneer we daar wegrijden komt ons een Landrover tegemoet met daarin een bekend gezicht. Het is Anna (Australische mede-studente) die op pad is met een wagen vol toeristen! Apart om haar nu zo “in het echt” te zien rijden.

Wij rijden deze middag voor de laatste keer naar Lake Panic Bird Hide. Daar is het een drukte van belang (qua vogels dan). De Goliath Heron die we al een paar keer gezien hebben hier is nu serieus aan het vissen op de boomstam recht voor de hide. Daarnaast zijn er drie Pied Kingfishers en twee Malachite Kingfishers en een Green-backed Heron die ook allemaal wat te eten bij elkaar proberen te scharrelen. Moeilijk te voorspellen wanneer er wat te zien is… de ene keer is het weinig tot niets en de andere keer kom je ogen en camera’s te kort om alles te zien en vast te leggen.

De Pied Kingfisher zit doodstil te wachten...

De Pied Kingfisher zit doodstil te wachten…

... om op het juiste moment toe te slaan

… om op het juiste moment toe te slaan

 

 

 

 

 

 

Giant Kingfisher

Giant Kingfisher

 

 

De Giant Kingfisher jaagt om onduidelijke reden de Malachite Kingfishers op

De Giant Kingfisher jaagt om onduidelijke reden de Malachite Kingfishers op

 

 

 

 

 

 

 

 

Green-backed Heron kijkt bijna zijn ogen uit

Green-backed Heron kijkt (bijna) zijn ogen uit

African Darter zit te zonnen

African Darter zit te zonnen

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Giant Kingfisher...

Een Giant Kingfisher…

... en Pied Kingfisher in de vlucht

… en een Pied Kingfisher in de vlucht

 

 

 

 

 

 

Goliath Heron staart ruim een half uur geconcentreerd naar het water

Goliath Heron staart ruim een half uur geconcentreerd naar het water

De Goliath Heron heeft beet

De Goliath Heron heeft beet

Als ik rechts foto’s aan het nemen ben, hoor ik achter me ineens allemaal camera’s snel achter elkaar foto’s nemen. De Goliath Heron blijkt een vis gevangen te hebben! Een van de dingen die we tijdens de opleiding over vogels moesten leren, ging over de verschillen in voedergedrag tussen vogels. De Goliath Heron valt in de categorie “Stand and Wait-ers”, wat hij vanmiddag wel bewezen heeft door drie kwartier bijna roerloos te blijven staan. Als ze hun prooi vinden, schieten ze pijlsnel het water in.

Stab and grab!

Stab and grab!

De vis spartelde helemaal niet tegen toen de reiger hem in zijn bek had en toen ik later de foto’s bekeek snapte ik waarom. Eén van de strategieën om te vissen door vogels zoals deze is om hun prooi letterlijk te steken, in dit geval met de ‘ondersnavel’. Moet een voltreffer zijn geweest want de vis was direct roerloos. De Goliath Heron vloog vervolgens naar de kant (helaas uit mijn zicht), vermoedelijk om de vis op te eten zonder het risico hem weer in het water te laten vallen. In een hap was hij weg waarna nog wat slokjes water volgden om de boel weg te spoelen. Dit schouwspel is een mooi einde van onze week in Kruger Park…

 

De vis is op slag dood

De vis is op slag dood

Vervolgens naar de kant om de vis in een hap te verorberen

Vervolgens naar de kant om de vis in één hap te verorberen

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de vogelkijkhut rijden we het laatste stuk naar Phabeni Gate, waarbij we weinig meer zien. Rond 14:00 uur komen we aan in de lodge in Hazyview waar we de rest van de dag relaxen. Aan het eind van de dag besluiten we nog een hotel te boeken voor morgen in de buurt van de luchthaven. Onze vlucht naar Amsterdam vertrekt pas om middernacht, waardoor we  waarschijnlijk heel lang op de luchthaven moeten rondhangen. Door een hotelkamer te boeken kunnen we daar nog even rustig zitten en precies op tijd naar de luchthaven vertrekken.

 

maandag 16 december: op weg naar huis

Vandaag is het dan zover… het eind aan mijn avontuur in Afrika. ’s Ochtends ben ik toch nog een uur of twee bezig om alle spullen uit de koffers te halen en te herverdelen. Ik heb een weeghaak bij me en het is passen en meten om alles over de koffers te verdelen zodat er geen overgewicht is. Gelukkig kan Hans ook nog een paar kilo voor mij meenemen zodat ik bijna niets achter hoef te laten. Rond 11:00 uur gaan we rijden en we kiezen voor de toeristische route langs Graskop. We komen door Pelgrim’s Rest op weg naar Dullstroom, waar we gaan lunchen (geweldige steak met pepersaus trouwens, zeker na een week steeds weer hetzelfde Kruger-menu). Het laatste stuk naar Johannesburg is weer over de grote weg. Flink doorrijden dus en om een uur of vier komen we bij het hotel aan. Nog wat gehangen en TV gekeken en om 20:15 uur naar het vliegveld vertrokken. De vlucht vertrekt op tijd en verloopt voorspoedig.

 

dinsdag 17 december: terug in Nederland

Om 10:15 uur landt ons vliegtuig in Amsterdam. Binnen no-time zijn we door de douane en bij de bagageband, waar ik mijn ouders en zus al bij het raam zie staan. De bagage laat ongewoon lang op zich wachten, maar uiteindelijk arriveert alles in goede staat (het handvat van mijn koffer was bijna afgebroken maar heeft de terugvlucht gelukkig overleefd). Op Schiphol afscheid genomen van Hans en snel mijn spullen uit zijn koffer overgeladen. Nog even koffie gedronken met mijn ouders en zus en vervolgens op naar Oud-Beijerland. Daar stond de taart al klaar, net als nog een verrassing in de vorm van een pakket met alles wat ik in Zuid-Afrika heb moeten missen (drop, chocolade, stroopwafels). ’s Avonds bij mijn zus en zwager gegeten, die de volgende grote verrassing voor me hadden: mijn hele blog in boekvorm! Ziet er geweldig uit en het is een hele aparte ervaring om op de dag dat je thuiskomt alles al in een boek na te kunnen lezen…

Het is goed om weer thuis te zijn, al zal ik mijn tijd bij Bushwise ongetwijfeld gaan missen. Afrika niet, want daar ga ik zeker nog heel vaak naar terug.

 

Home sweet home

Home sweet home

Verrassingspakket van Frans en Daja

Verrassingspakket van Frans en Daja

 

 

 

 

 

 

 

M'n blog in boekvorm

M’n blog in boekvorm

 

weetjevandedag


Als laatste Weetje Van De Dag, deel twee van de zinloze statistieken over mijn blog…

aantal berichten: 128
aantal reacties: 262
aantal pageviews in Nederland: 28.762
aantal woorden op blog: 84.887
aantal foto’s op blog: 847
aantal foto’s genomen in totaal: 27.173
aantal filmpjes opgenomen: 958

 

Laatste bericht vanuit Afrika!

zondag 8 december

Vroeg opgestaan om het laatste opruim- en pakwerk op tijd te kunnen doen. Rond 13:30 uur heb ik met Hans afgesproken op Eastgate Airport in Hoedspruit. Hij is gisterenavond geland in Johannesburg en heeft hij de huurauto opgehaald. Vanochtend rijdt hij dus van Johannesburg naar Hoedspruit. Cobus en Conraad komen in de loop van de ochtend langs. Gelukkig maar, want weer was de waterleiding gesprongen. Later zou er nog een breuk volgen, die ook weer door Cobus hersteld is. Conraad zou ik na vanochtend niet meer zien, dus gelijk de gelegenheid gebruikt om afscheid te nemen. Cobus zou er vanmiddag nog zijn.

Hans komt aan bij Eastgate Airport

Hans komt aan bij Eastgate Airport

Om 11:45 uur richting Hoedspruit gereden, snel de tank van mijn huurauto opgevuld, nog wat laatste boodschappen gedaan en naar Eastgate Airport gereden waar ik met Hans afgesproken had. Hans heeft een voorspoedige reis gehad waardoor hij zelfs nog iets eerder dan verwacht en zo ongeveer gelijk met mij aankomt. Ik heb mijn huurauto ingeleverd en het schadeformulier ingevuld (afwachten nu hoeveel het vervangen van een Toyota-logo kost). Vervolgens in de Kia Sportage (in plaats van de Nissan X-Trail die we besteld hadden) naar Hoedspruit om wat te eten bij (uiteraard) Sleepers. Vervolgens even getankt en gepind en op naar de campus, waar ik Hans een korte rondleiding gegeven heb. Voor mij ook de laatste gelegenheid om alles nog eens goed in me op te nemen.

 

Laatste keer eten bij Sleepers

Laatste keer eten bij Sleepers

Terug naar de campus

Hans in Afrika

 

 

 

 

 

 

De poort van Makalali, op de weg terug naar de campus

De poort van Makalali, op de weg terug naar de campus

Dark-chanting Goshawk

Dark-chanting Goshawk

Rond 17:30 uur komt Cobus aan op de campus. Na kennis gemaakt te hebben met Hans verteld hij dat hij nog even naar de brug over de Selati gaat. Hij heeft geen bezwaar dat we meegaan, dus we hebben zowaar nog een mini-gamedriveje over de onverharde weg. We zien ook nog het nodige; een Dark-chanting Goshawk, een Visarend en een groot aantal Knob-billed Ducks (had ik nog niet eerder gezien). Verder waren de leeuwen in SANwild (een opvangcentrum verderop) erg spraakzaam waardoor we nog wat mooie achtergrondgeluiden meekregen. Op de brug tot na zonsondergang gebleven (tot de muggen ons echt te veel werden) en daarna weer teruggekeerd naar de campus, waar we afscheid hebben genomen van Cobus.

Panorama op de Selati-brug

Panorama op de Selati-brug

All good things come to an end…

Zoals de titel van dit bericht al verraadt, is dit het laatste bericht vanuit Afrika. Er komt nog één bericht (ergens de week voor kerst) met daarin het dagboek van de komende week in Kruger. Voor nu alvast hartelijk dank voor het lezen van mijn blog en alle leuke berichten, mailtjes en reacties! Het maakte het bijhouden van mijn blog weer net iets leuker om te weten dat meerdere mensen er plezier aan beleefd hebben. Tot gauw weer in Nederland en het aller-aller-allerlaatste blogbericht!

 

weetjevandedag

Mijn medestudenten zijn uitgewaaid naar alle richtingen.
Hieronder een overzicht van wie waar naartoe is gegaan:

James Kiely, Sean Jonker: Sibuya Game Reserve
Ashley Bamforth: Moholoholo Forest Camp
Mayra van den Brink, Nuria Trassiera: Cradle of Life, Nelspruit
Macon Bianucci: Tanzania (lokatie nog onbekend)
Vic Pico: Leo Africa Volunteer Work
Matt Roberts: Africa on Foot
Lawrence van der Westhuizen, Andy Mullin, Kate Barnett: Karongwe Private Game Reserve
Emma Jenkins, CJ Short: Siyafunda Conservation
Anna-Marie Harding: Nkambeni Safari Camp
Shawn Opperman, Hayley Mussman, Debbie Lawe: nog niet bekend
Bernhard Forster, Tina Vogt: nog niet bekend

Een (groen) rondje over de campus

zaterdag 7 december

Rond 9:00 uur vertrokken met Ben en Tina naar Hoedspruit waar ze hun huurauto moesten ophalen. Vlak voor Hoedspruit begon Ben (die naast me zat) ineens te roepen “Oe, Helmeted Guineafowl! Helmeted Guineafowl!”. Voordat ik doorhad wat hij bedoelde, stak vlak voor de auto een -inderdaad- Helmeted Guineafowl (of Tarantaal in het Afrikaans) over. Ik probeerde nog naar rechts te sturen, maar kon hem helaas niet meer ontwijken. Met een doffe klap was dat alweer de derde vogel die ik dit half jaar heb doodgereden (daarvoor had ik nog nooit iets aangereden, ongelofelijk maar waar). In Hoedspruit aangekomen checkte ik of er iets te zien was aan de auto en kwam ik erachter dat het Toyota-logo verdwenen was. Oeps! Dat wordt een dure grap, met 270 euro eigen risico… Misschien was het een zelfmoord-Tarantaal die wraak nam namens zijn soortgenoot die ik in Hermanus met een golfbal geraakt had.

Het pad van mijn kamer naar het zwembad en het klaslokaal

Het pad van mijn kamer naar het zwembad en het klaslokaal

In Hoedspruit gelunched met Tina en Ben en toen weer huiswaarts gegaan; tijd voor de grote schoonmaak. Maar eerst nog een rondje over de campus gelopen om wat foto’s te maken van alles in groene staat. Een groot verschil met hoe het was toen we hier kwamen (zie de video van 21 juli). Ik was vanmiddag alleen op de campus en ben langs alle huisjes gelopen. Zowat alles is alweer schoon en klaar voor de volgende groep studenten die op 7 januari begint. Echt de hoogste tijd dus dat wij laatblijvers hier vertrekken.

 

Rechtsvoor ons WC/ douche huisje, daarachter eerst de kamer van Ben en Tina en achteraan die van mij

Rechtsvoor ons WC/ douche huisje, daarachter eerst de kamer van Ben en Tina en achteraan die van mij

De Sicklebushes staan in bloei; nu wordt duidelijk hoe ze aan hun bijnaam komen ("Chinese Lantern Tree")

De Sicklebushes staan in bloei; nu wordt duidelijk hoe ze aan hun bijnaam komen (“Chinese Lantern Tree”)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onze achtertuin; de midgetgolfbaan en het klaslokaal

Onze achtertuin; de midgetgolfbaan en het klaslokaal

Links de caravan van Iris en rechts het voormalige krachthonk. Cobus' tuin in aanbouw in de voorgrond

Links de caravan van Iris en rechts het voormalige krachthonk. Cobus’ tuin in aanbouw in de voorgrond

 

 

 

 

 

 

 

Voor de laatste keer vanaf mijn vaste studieplekje...

Voor de laatste keer vanaf mijn vaste studieplek…

Aan het eind van de middag begonnen met het opruimen en inpakken. Het lukt gelukkig alle boeken in mijn kleine koffer te krijgen. Morgen pak ik mijn grote koffer, maar tenzij ik iets heel erg over het hoofd gezien heb, moet het gaan lukken om alles mee te nemen. Deze keer wil ik liever niet de 100 euro boete wegens drie kilo overgewicht die ik op de heenreis had…

Morgen het allerlaatste blogbericht!

Op mijn vaste plek in het klaslokaal om mijn blog bij te werken

Op mijn vaste plek in het klaslokaal om mijn blog bij te werken

Time flies when you’re having fun

vrijdag 6 december

Vannacht wakker geworden van een briesje… de ventilator deed het weer! De man van het elektriciteitsbedrijf was gisterenavond na elven alsnog langsgekomen om de boel te repareren. Gelukkig maar, want daardoor kon het gewone leven hier vanmorgen weer hervat worden. De vraag was wat te doen met de laatste officiële opleidingsdag. De opties waren een gamedrive in de middag (vroeg, want we wilden op tijd terug zijn om de WK-loting via internet te volgen) of een uitje naar de regio waar we vorige week ook al waren om een organische olie-fabrikant en een organische kaasmaker te bezoeken. De keuze viel op het laatste.

Carmine Bee-eater

Carmine Bee-eater

Om 10:30 uur zaten we in de Quantum (het personenbusje van Bushwise) in plaats van in de open Landrover, aangezien er regen voorspeld werd. We waren nog niet goed en wel vertrokken, of Ben spotte een Carmine Bee-eater op het hek naast de weg. Iets heel bijzonders, want die kom je hier bijna nooit tegen. Weer eentje voor de lijst op het allerlaatste moment! Ik had niet mijn goede lens bij me, maar heb in ieder geval een herkenbare foto kunnen maken. Na dit korte oponthoud gingen we snel weer door, want we hadden al tijd verloren doordat we een van de banden moesten verwisselen voor vertrek.

De productiehal, waar planten liggen te drogen voor er met stoom olie aan onttrokken wordt

De productiehal, waar planten liggen te drogen voor er met stoom olie aan onttrokken wordt

Onderweg stopten we nog bij een parkeerplaats om Daniel, het zoontje van Cobus, op te halen die vandaag 10 jaar oud werd. Rond twaalven kwamen we aan bij Mark, de organische ‘essential oils’-fabrikant. Hij legde uit hoe het hele proces in zijn werk ging en vooral hoe hij aan ‘Frankinscence’ (de enige echte wierook naar het schijnt) uit Somaliland importeert; een hele toer. Hij is de enige in Afrika die olie destilleert uit Frankinscence en wereldwijd heeft hij minder dan tien concurrenten. Naast wierook liet hij ons ook Mirre zien (nooit geweten wat dat eigenlijk was) en gaf hij ons zelfs een paar klompjes mee. Ter afsluiting liet Mark ons zijn verzameling Tarantula’s zien, die nog een slagje groter zijn dan de Baboon Spiders die we hier hebben.

Mark laat zijn spinnenverzameling zien

Mark laat zijn spinnenverzameling zien

Al met al een zeer interessante rondleiding over een terrein dat zich het beste laat omschrijven als een stukje ‘Shire’ (waar de Hobbits wonen). Zelfgebouwde en overwoekerde huisjes (sommige van klei met boomstammen als deurposten) en een eigenaar die op blote voeten loopt. Zoals gezegd ligt het in het zelfde gebied als waar we vorige week waren, dus het klimaat is totaal anders. Heerlijk fris en enorm groen (het heeft hier afgelopen week hard geregend en ook vandaag miezert het de hele dag). Doet hier echt veel meer aan Europa denken dan aan Afrika en dat op zo’n korte afstand van het savanne-gebied.

Eigenaar Nipper snijdt voor ons de kaas aan

Nipper snijdt voor ons de kaas aan

Volgende stop was de organische kaasboer. Ook hier kregen we het hele proces weer te zien; van start tot eind alles organisch. Nipper, de eigenaar, legt ons gedetailleerd hoe alles hygiënisch en bacteriologisch verantwoord gehouden wordt, zonder zeep of andere kunstmatige middelen. We krijgen live te zien hoe een kaas gemaakt wordt en mogen het tussenproduct proeven (beduidend minder dan het eindproduct, eerlijk gezegd).

Ook hier zag het er weer perfect uit; behalve kaas werd er ook eigen vlees, groenten en kruiden geproduceerd. We eindigden (uiteraard) met een kaasproeverij, waar ik normaal gesproken niet zo’n fan van ben maar in dit geval was het prima te doen (geen al te extreme kazen dus). Tot slot een bak koffie aan de keukentafel toen het alweer kwart voor vier was dus tijd om te vertrekken (anderhalf uur rijden en we moesten op tijd zijn…). Een geweldig leuk uitje weer en ongelofelijk om te zien hoe veel (heel aardige) mensen Cobus kent die bereid zijn hun best voor ons te doen…

Alles gaat hier nog zoals het vroeger ging...

Alles gaat hier nog zoals het vroeger ging…

... rustig aan en met de hand

… rustig aan en met de hand

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het eindresultaat

Het eindresultaat

Het weer levert sfeervolle plaatjes op in de tuin van de kaasfarm

Het weer levert sfeervolle plaatjes op in de tuin van de kaasfarm

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog even in Tzaneen gestopt om de kinderen van Cobus over te hevelen in de auto van zijn ouders en nog wat boodschappen te doen en vervolgens naar de campus waar om 17:30 uur dan echt een einde kwam aan de Bushwise-activiteiten. We zien Cobus en Conraad dit weekend nog om fatsoenlijk afscheid te nemen, maar hiermee is de vijfde en laatste off-week begonnen.

Voor mij betekent dat een laatste week Kruger Park voordat ik weer terugkom naar Nederland. Dat ga ik samen met een vriend van mij (Hans) doen, die morgen op het vliegtuig stapt. Zondag is hij hier om rond te kijken in Hoedspruit en op de campus en maandag vertrekken we richting Kruger Park. Morgen staat voor mij in het teken van de standaard zaterdagtrip naar Hoedspruit (ook om Ben en Tina te droppen bij de autoverhuur) én om mijn kamer op te ruimen en mijn koffers te pakken. Een raar idee dat ik morgen al precies vijf maanden weg ben, want dat klinkt veel langer dan het voelt.

Spanje, Chili en Australië… als we de tweede ronde al halen wacht waarschijnlijk Brazilië. Normaal gesproken ben ik behoorlijk optimistisch, maar nu…

Blikseminslag en Bushwise WK-loting!

donderdag 5 december

Gisteren was het een extreem warme dag met in deze tijd van het jaar tot logisch gevolg dat het gaat onweren. Normaal gesproken gebeurt dat aan het eind van de middag of aan het begin van de avond, maar soms ook pas later in de nacht. Zo ook nu; rond een uur of twee ging het los. Omdat ik op dat moment net wakker lag kreeg ik mee dat de bliksem en donderslagen steeds korter op elkaar volgden tot er ineens een enorme klap kwam en er bliksem uit het stopcontact kwam (zo leek het in ieder geval). Ik deed wat ieder weldenkend mens in zo’n situatie doet: m’n dekbed voor m’n ogen (alsof dat helpt). Daarna trok het snel weg. Ineens schoot me te binnen dat mijn telefoon aan het opladen was, dus gauw gecheckt of die het nog deed. Dat was gelukkig zo.

Dit is de boosdoener... iemand moet met een lange stok dat losgeschoten ding weer terugduwen en dan werkt alles weer.

Dit is de boosdoener… iemand moet met een lange stok die losgeschoten zekering weer terugduwen en dan werkt alles weer.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd, was het een stuk warmer dan normaal in de kamer. De ventilator aan het plafond was ermee opgehouden. De stroom was dus waarschijnlijk uitgevallen, dus snel eruit om polshoogte te nemen. Gek genoeg hadden we in het klaslokaal wel stroom, maar verder op de campus helemaal niet. Rond 9:30 uur kwamen Cobus en Conraad naar de campus die ons wisten te vertellen dat er een zekering van de hoofdelektriciteitskabel losgesprongen was en dat het elektriciteitsbedrijf die weer aan moest sluiten. Een fluitje van een cent, maar krijg maar eens iemand van het elektriciteitsbedrijf snel hier. Om een lang verhaal kort te maken; we hebben hier nu ’s avonds nog steeds geen stroom (behalve in het klaslokaal) en dat betekent hier zoals bekend automatisch geen water. Hopelijk wordt dit nu morgen snel opgelost want twee dagen niet douchen is niet echt prettig.

Voor de loting schud ik mijn Duitse vriend Ben (voor de gelegenheid voluit Bernhard) de hand

Voor de loting schud ik mijn Duitse vriend Ben (voor de gelegenheid voluit Bernhard) de hand

Aangezien de stroom in het klaslokaal het nog deed, hadden we nog wel toegang tot internet. Ben en ik gingen op zoek naar de regels rond de WK-loting van morgenavond en al snel werd duidelijk dat er weer het nodige gesjoemeld wordt door de FIFA. Het leek ons dus een goed idee zelf een voorlopige Bushwise WK-loting te organiseren. Ben maakte kaartjes met de 32 deelnemers die we in de vier potten stopten. Zoals morgen ook gaat gebeuren begonnen we met loten welk team uit pot 4 naar pot 2 gaat. Dat bleek Italië te zijn (net als bij de echte proefloting trouwens). Vervolgens trokken we de groepshoofden en achtereenvolgens de verschillende potten. Bij deze de primeur: Nederland zit in groep H (daar lijken ze trouwens altijd in te zitten) met België, Ivoorkust en Honduras. Geen groep des doods dus. De Duitsers zitten met Frankrijk opgescheept, maar hebben het verder ook niet echt moeilijk. Groep F lijkt nog het lastigste, maar is ook niet echt een groep des doods.

De officiële uitslag van de Bushwise WK-loting

De officiële uitslag van de Bushwise WK-loting

Deze keer een aasgier kunnen voeren... zijn vrij zwaar trouwens

Deze keer een aasgier kunnen voeren… zijn vrij zwaar trouwens. Foto: Bernhard Forster

Verder stond de ochtend in het teken van speculeren over het weer. Eigenlijk hadden we naar Mariepskop willen gaan om daar te overnachten en morgenochtend met een gids op stap te gaan. Dat zou betekenen dat we twee uur in een open Landrover daar naartoe (en weer terug) zouden moeten rijden. Gezien het feit dat er regen voorspeld werd durfden we dat toch niet aan. Plan B dan maar en we besloten naar Moholoholo Wildlife Rehabilitation Centre te gaan. Daar was ik drie weken geleden met James en Ash al geweest, maar ik vond het ook wel prima daar nog eens heen te gaan. Ik had via SMS trouwens nog even contact met Ash, omdat hij pal naast het Rehab Centre zijn placement doet en hij nodigde ons uit om even langs te komen. Dat redden we helaas niet in de tijd.

Simone aait de Bateleur

Simone aait de Bateleur

Het mannetjes-luipaard rolt van balorigheid op zijn rug tegen het hek

Het mannetjes-luipaard rolt van balorigheid op zijn rug tegen het hek

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ash van Moholoholo

Ash van Moholoholo

Rond vijf uur is de rondleiding weer afgelopen. Wij lopen allemaal herkenbaar in uniform omdat het een officiële Bushwise-activiteit betreft en onze gids vertrouwd ons aan het eind toe dat hij in 2008 bij Bushwise afgestudeerd is. Eenmaal buiten komt er een auto van Moholoholo aangereden en dat blijkt Ash te zijn. Die komt even gedag zeggen, wat iedereen natuurlijk hartstikke leuk vindt. Hij heeft het zichtbaar goed naar zijn zin, dus wij zijn allemaal blij voor hem.

Na afloop gaan we bij wijze van afscheidsetentje bij de lokale pizzeria een pizzaatje eten, waarna we weer snel terug gaan naar de campus. Morgen staan de laatste activiteiten op het programma, wat weten we nog niet. Voor mij geld eerlijk gezegd dat douchen nu even prioriteit nummer één is, dus hopelijk gaat dat morgen snel lukken…