Na bijna vier dagen Kruger Park vandaag weer terug op de campus. Ben, Tina en Vic zijn er ook maar verder is het wel erg rustig. Blijft raar om te bedenken dat het gros “voorgoed” weg is. Zo links en rechts komen de Facebook-updates langs van mijn medestudenten op hun nieuwe stekkies, wat toch wel wat lichte jaloezie oproept. Benieuwd hoe het ze vergaat in de ‘echte’ safari-wereld.

Gelukkig voor de overblijvers heeft Cobus voor volgende week een geweldig programma opgesteld. Meer daarover dit weekend, want ik ben druk bezig eerst alle foto’s van Kruger uit te zoeken. Morgen zal ik een langer bericht over Kruger met foto’s plaatsen, voor nu alvast eentje van de leeuwin die we zagen op de gamedrive van woensdagochtend.

Leeuwin

Gisteren waren James, Ash en ik oorspronkelijk van plan om naar Blyde River Canyon te gaan. Dichtbij genoeg (het begin ervan ligt op een klein uur rijden van de campus), maar toch waren we er nog niet geweest sinds we hier waren.

Gisterenochtend echter opgestaan met zware bewolking en op het weerbericht kans op regen, dus toch maar besloten niet te gaan. De zware bewolking was een voorbode voor wat eerst een prachtige (en hete) dag zou worden, om vervolgens tegen het eind van de middag weer te betrekken en in de avond en nacht de eerste écht serieuze regens van het seizoen op te leveren. Gevolg was dat er vanmorgen overal grote plassen in de weggetjes op de campus stonden en dat je duidelijk kon zien waar het water allemaal gestroomd had. Het water in de dam staat nu zichtbaar hoger, wat een welkome verandering is aangezien de Catfish in de dam begonnen te sterven aan een overdosis algen in het weinige water dat er nog over was.

James vertrekt morgen (samen met Sean) naar zijn placement in de Oost-Kaap (aan de zuidoostkust van Zuid-Afrika). Hij gaat daar ruim een half jaar als gids werken bij Sibuya (zie: www.sibuya.co.za). Omdat hij nog de nodige zaken moest inslaan, zijn we gisteren naar Tzaneen gegaan. Bij terugkomst wat gehangen in het klaslokaal, geïnternet en wat schoongemaakt. Rare gewaarwording om voor het eerst in vier maanden niet iets te ‘moeten’. Wel effe lekker, trouwens.

Vandaag was ook zo’n dag; ik moest James en Sean naar de autoverhuur in Hoedspruit zodat ze hun huurauto konden ophalen. Vic ging ook mee. Op weg naar Hoedspruit was er een ander bijeffect van de zware regenbui zicht- en voelbaar. Onze onverharde weg is op meerdere plekken aangevuld met zand om de rotsen die er doorheen steken een niet al te groot probleem te laten zijn. Nu was echter veel van dat zand weggespoeld en was het erg uitkijken en langzamer rijden.

Gelukkig stonden er nog geen gedeeltes van de weg onder water zodat we verder zonder problemen het asfalt bereikten.

Tijdens de lunch bij de Spur in Hoedspruit zagen we CJ en Emma ineens langslopen, in hun uniformen van Karongwe (waar ze beiden zaterdag begonnen zijn). Vreemd om je oud-medestudenten zo tegen te komen… Ze hadden net nieuwe vrijwilligers opgehaald die ze Hoedspruit lieten zien (bij Siyafunda kun je vrijwilligerswerk doen en Emma en CJ maken deel uit van de begeleiding). Gelijk met hen afgesproken om zaterdagavond in Mahlahla Lodge wat te gaan drinken (Siyafunda ligt in Makakali, dus zitten ze nog steeds hier in de buurt). Waarschijnlijk zien we dan ook weer Andy, Lawrence en Kate want die zijn bij Karongwe terechtgekomen, een gamereservaat tegenover Makalali.

Bij terugkomst op de campus was het inpakken geblazen voor James. Ik heb mijn spullen zo veel mogelijk aan de kant gegooid om hem de ruimte te geven. Ongelofelijk hoe veel spullen hij verzameld heeft. Ik maak me nu enigszins zorgen over hoeveel ik eigenlijk heb en of ik dat allemaal een beetje mee terug ga krijgen.

Uit bovenstaande blijkt wel dat hier nu even niet zo veel spannends gebeurt. Dat was ook de reden dat er gisteren geen bericht was. Op zich best lekker om even niks te doen, maar het moet ook niet te lang duren. Ik heb voor mezelf van dinsdag tot vrijdag Kruger Park geboekt, waar ik zo veel mogelijk georganiseerde gamedrives en gamewalks wil doen (ik mis het alweer!). Morgenmiddag ga ik gelijk proberen met Ben & Tina en Ash af te spreken, want die zijn ook allemaal in Kruger Park deze week.

Ik zit nu trouwens op mijn kamer dit bericht te tikken, omdat er zoveel vliegen en muggen buiten zijn dat je niet meer normaal in het klaslokaal kunt zitten. Als dit klaar is ren ik naar het afgesloten hok in het klaslokaal om snel op internet te gaan en dit te uploaden en dan gauw weer terug. Ander nieuws op het ‘creepy crawly’-front: Ash zat gisteren op zijn kamer met zijn moeder te bellen, toen er ineens een Boomslang zijn kop om het hoekje van de deur stak. Cobus was toevallig op de campus en had hem gauw te pakken, maar het spektakel duurt hier dus voort.

Kruger Park heeft zoals bekend geen internettoegang, dus het volgende blogbericht zal pas weer aanstaande vrijdag zijn.

Tijdens de tweede sleep-out hadden we een gast; Erik Brits van de website ‘Nightjar Travel’.
Hij liep twee dagen met ons mee en maakte er een artikel over. Om een beeld te krijgen
van hoe een buitenstaander Bushwise beleefde, zie:

http://www.nightjartravel.com/magazine/bushwise-sleepout

Zojuist van het eetgedeelte op de campus teruggelopen naar onze kamer, met twee lampen voortdurend de grond en bosjes afzoekend. Gisteren heeft Cobus een Mozambique Spitting Cobra gevangen naast de kamer van Matt en Andy. Daarna is hij in de auto gestapt en heeft hij de slang een stuk verderop weer uitgezet. Onderweg kwam hij op de weg nog een Black Mamba tegen (de gevaarlijkste van allemaal). Dat was voor hem aanleiding om mij met de walkie talkie op te roepen. Ik ben deze week namelijk camp manager (dat zijn we nu bijne alle twintig een keer een week geweest), dus draag ik de walkie talkie waarmee we voor noodgevallen in verbinding staan met de trainers.

Cobus vroeg me een rondje langs alle kamers op de campus te maken om iedereen te waarschuwen dat er vanavond zeer veel slangen ‘buiten’ waren. Het was zaak dat iedereen die naar buiten ging hoge schoenen moest dragen én absoluut niet zonder zaklamp op stap mocht. Toen ik bij Iris kwam om haar te waarschuwen wist ze me te vertellen dat ze bij haar caravan het spoor van een grote slang had gezien. Rondom het eetgedeelte waren de nodige kleine slangen en bij Vic en Sean’s kamer aangekomen wisten die me te vertellen dat ze net een schorpioen van het gevaarlijke soort (Buthidae) naar buiten hadden gebezemd, terwijl hij hevig de bezem aan het aanvallen was.

Omdat het buiten aanvoelt als het reptielenhuis in Blijdorp, is het niet zo raar dat al het kruipende spul naar buiten was gekomen. Geeft wel een extra dimensie… en je weet gelijk weer dat je toch echt in Afrika bent (zelfs op onze veilige campus). Fast forward naar vanavond: Ben wist ons te vertellen dat hij rond een uur voordat we thuiskwamen en plof hoorde (hij lag op zijn bed met de deur open). Toen hij om het hoekje keek zag hij een zeer grote slang heel snel wegschieten. Hij dacht aan een Black Mamba, al is een Mozambique Spitting Cobra van achteren ook makkelijk daarmee te verwarren. In ieder geval weer een herinnering dat we hier steeds weer op ons hoede moeten zijn.

Terug naar vanochtend… rond 7 uur vertrekken de eersten (Debbie en Matt) van de grote uittocht. Een rare dag, met de nodige tranen. James, Ash, Tina, Ben en ik gaan rond 9:15 uur naar Hoedspruit, dus maken we zelf een rondje langs iedereen waarvan we weten dat die vandaag vertrekken. Nu pas merk ik hoe snel het allemaal is gegaan; het voelt alsof het veel korter was dan ik van te voren gedacht had.

Ash en James ‘up close and personal’ met een Hyena

In Hoedspruit wat gegeten en daarna Ben & Tina en Ash naar de Avis gebracht om hun huurauto’s op te halen. Daarna zijn James, Ash en ik naar Moholoholo Wildlife Rehabilitation Centre geweest; een opvanghuis voor gewonde of zieke dieren. Interessant om alle dieren van heel dichtbij te zien en leuk om te zien hoe onze ‘collega’-gidsen de rondleiding doen. James, Ash en ik zijn natuurlijk erg kritisch op wat de gids allemaal verteld maar eerlijk is eerlijk, hij doet het goed. We krijgen de kans om tijdens de rondleiding nog wat dieren aan te raken.

De Bateleur laat gewillig toe dat we zijn kop krabben. Foto: James Kiely

Vooral de Bateleur was mooi om te zien; tot nu toe heb ik ze in het wild nog niet zien zitten maar alleen zien vliegen. Nu kan ik ze van een halve meter in de kooi zien en mogen we er een zelf op zijn kop krabben (vindt ‘ie lekker). Daarnaast een Cheetah geaaid die een stuk ruwere vacht heeft dan je misschien zou denken. Het is wel bijna massatoerisme… rond de 50 toeristen staan in een lange rij om allemaal het dier te aaien (die gepaaid wordt met wat vers vlees). Maar wij kunnen natuurlijk niet achterblijven dus sluiten we achteraan in de rij aan…

De Cheetah is gewend door iedereen geaaid te worden…

… en weet inmiddels ook feilloos de camera te vinden. Foto: James Kiely

Stoffel de Honey Badger krijgt wat lekkers…

… en laat zien waarom zelfs leeuwen een ommetje doen als ze hem tegenkomen (de Honey Badger valt met deze gemene tandjes bij voorkeur mannelijke genitaliën aan)

Een volwassen Bateleur…

… en een jong (pas na zeven jaar krijgen ze kleur)

De Cheetah rust uit na gedane zaken

African Harrier Hawk laat zijn specialisatie zien: gewrichten die twee kanten op buigen helpen in rare hoeken te hangen om nesten in holen leeg te graaien…

Na dit uitje via Sleepers in Hoedspruit (afhaalmaaltijd) weer terug naar de campus. Eenmaal terug horen we achter de keuken een onheilspellend geklater. Onderzoek wijst uit dat een van de enorme tonnen (onze drinkwater-reservoir) begint over te lopen. Het water uit de kraan doet het nog wel, maar er loopt enorm veel water weg. De natuurlijke bron die onze watervoorraad voedt staat onder spanning dus blijft pompen en er lijkt nu niets te zijn dat die druk tegen houdt. Met Sean (die vertrekt samen met James dinsdag pas) gekeken en besloten de kraan van de bron dicht te draaien. Hopelijk hebben we morgen geen gevalletje waterschade. Gelukkig komt Cobus ook nog even langs zodat we kunnen bespreken wat te doen. Én wat te doen als het water weer uitvalt, aangezien er de komende week niet elke dag een trainer beschikbaar is om onze problemen op te lossen…

Bij het uitzoeken van zijn foto’s kwam Vic er nog eentje tegen die hij van mij op de brug over de Olifantsrivier in Kruger Park had genomen (tijdens de eerste off-week; lijkt alweer een eeuwigheid geleden…)

De wekker ging om 4:30 uur, voor de laatste keer om te studeren voor een examen. Die extra tijd kon ik goed gebruiken, want de voorbereiding op het examen was verre van ideaal. Zoals al eerder beschreven was het lastig om er weer vol in te duiken na de ontlading van de praktijkassessments. Gelukkig had ik het werkboek uitgewerkt, dus dat was een goede leidraad om de laatste uurtjes nog even te stampen.

Het Trails Guide-examen bestaat grofweg uit twee onderdelen; Viewing Potentially Dangerous Animals (VPDA) en Rifles. VPDA gaat over algemene kennis over gevaarlijke dieren, hoe te herkennen of ze agressief gedrag gaan vertonen en hoe te handelen. Daarnaast gaat het over dingen als de meest voorkomende ziekten (Anthrax, TB, Mond- en klauwzeer etc.). Tot slot (uiteraard) het voorbereiden, briefen en uitvoeren van een gamewalk met gasten. Rifles gaat over de anatomie van een ‘bolt-action rifle’, de munitie en alle procedures rondom het (veilige) gebruik ervan. Daarnaast zijn alle wettelijke voorschriften aan bod gekomen, net als ‘crime scene management’ (wat te doen als je tijdens een gamewalk op een crimescene stuit?).

Om 8:00 uur bogen we ons (voor de laatste keer in het Bushwise klaslokaal) over het examen. Het bleek uiteindelijk niet zo moeilijk als gedacht. Wel was het deze keer veel meer schrijfwerk dan bijvoorbeeld ons FGASA Level 1-examen. Met tot gevolg twee-en-een-half uur onafgebroken doorschrijven. Rifles was iets lastiger dan VPDA, maar ik ga er van uit dat ik beide wel gehaald moet kunnen hebben. Nog even afwachten en hopelijk krijgen we weer net zo snel als ons Level 1-examen de resultaten terug van FGASA.

Na het examen vertrokken we met Cobus in de Landrover naar Hoedspruit. Blijft een bijzondere ervaring om in een open wagen op de snelweg te rijden. Ik voelde me een menselijke autoruit, want bij aankomst bleken er wat vliegen geplet te zijn op mijn bril. Ik had er ook de nodige weggekopt onderweg (en uit voorzorg m’n mond stijf dicht gehouden). Het was vandaag weer zo heet dat het asfalt smolt. Perfect weer om op een open wagen te rijden, trouwens.

Moholoholo ligt vlakbij Mariepskop, de hoogste piek in de omgeving

Eenmaal in Hoedspruit aangekomen gelijk mijn huurauto opgehaald. Had ik al gezegd dat ik daar heel blij mee ben? Eindelijk vrij om te gaan en staan waar ik wil, dat is toch wel heel lekker. Direct met de auto naar Moholoholo Ya Mati gereden, waar we met z’n allen de afscheidslunch hadden. Prachtige lokatie en leuk om eens met iedereen bij elkaar samen te lunchen (inclusief Sophie, de eigenares van Bushwise, de trainers en Shirell). Het eten was heerlijk, het weer was prachtig en onder het genot van een koel drankje werd er het nodige teruggekeken op stede laatste vier maanden.

James (l) en Ash (r)

Nuria en Sean (een van de love-koppels van onze lichting!)

Trevor (r) kwam ook nog even hallo zeggen!

Lawrence, CJ en Cobus scheppen op aan het buffet

Na het eten was het tijd voor de prijsuitreiking. Er werden prijzen uitgereikt voor hoogste gemiddelde cijfer (Tina met 97%, fantastisch gedaan) en beste ‘overall’ student (Matt, van harte). Daarna kwam ik nog aan de beurt, omdat Shirell regelmatig foto’s van mijn blog heeft gebruikt voor de Bushwise-pagina. Een fles Bushwise-wijn met twee glazen én een extra Bushwise-petje (mijn petje heb ik bijna continu gedragen en die ziet er niet meer uit door het zweet en vuil). Een leuke verrassing dus, waarvoor hartelijk dank. Aan het eind van de prijsuitreiking kregen de vijf studenten die hun ‘Birding Specialist’ hadden gehaald een oorkonde (ik hoorde weer tot de gelukkigen). Die gaat bij de collectie; ik wil ze allemaal inlijsten en ophangen!

Lunch in Africa…

Iris (onze kok) op de glijbaan!

Een collector’s item…

… en nog een oorkonde voor de verzameling

Shirell had nog erg goed nieuws voor Ash; waarschijnlijk kan hij 1 december beginnen in Moholoholo Forest Lodge (er moeten nog wat formaliteiten geregeld worden maar het ziet er goed uit). Da’s mooi voor hem maar ook voor mij; doordat hij pas 1 december hoeft te beginnen is hij er na de komende vrije week nog de eerste week van het laatste semester bij. Ondanks dat we officieel klaar zijn nu hebben we namelijk nog twee weken programma. Cobus gaf vandaag aan dat we met de mensen die hier dan nog zijn maar eens snel de koppen bij elkaar moeten steken om een mooi programma te maken. Hij had al wat geweldige ideeën, dus ik kijk nu al uit naar de leuke dingen die we gaan doen.

Alle studenten (in burger), de trainers, Iris en Shirell

Ik ben hier nog ruim een maand, wat nog hartstikke lang is natuurlijk. Dat realiseerde ik me vandaag pas, want met het naderende afscheid van de meeste studenten voelde het al een beetje alsof het erop zat. Niets is minder waar dus. Na de komende week vrij dus nog twee weken programma en dan nog een afsluitende week in Kruger Park. Je kunt het slechter treffen!!

Vannacht de eerste echt warme nacht gehad en wakker geworden om te ontdekken dat… inderdaad, het water het niet deed. Matt wist te melden dat er in het veld achter zijn kamer een buis gesprongen was (die hadden we nog niet gehad). Conraad was druk met de inventarisatie van de bibliotheek dus we moesten even geduld hebben voor het water er weer op zat. Zodra het zover was, als een gek gaan douchen want je weet tegenwoordig nooit wanneer de volgende pijp barst. Dat bleek trouwens rond half drie ’s middags te zijn… Wij komen de tijd wel door (de meesten vertrekken dit weekend en de overblijvers zijn er nog maar drie weken), maar ik hoop voor de volgende groep studenten dat er een structurele oplossing gevonden wordt (lees: een heel nieuw watersysteem), want dit gaat echt niet zo.

Begonnen met studeren maar dat bleek ook vandaag weer een hele opgave. Het weer werkte niet mee; een graadje of 38 en zeer vochtig. Je drijft hier je hempie uit zeg maar. Tussendoor was afleiding gezocht door wat foto’s op de campus te maken. Zoals gebruikelijk veel vogels, waaronder weer de ooievaar van gisteren.

Ooievaar

Vrouwtje van onze Red-headed Weaver

Vanmorgen een nieuw nest ontdekt achter ons huis: African Paradise Flycatcher!

Dragonfly aan de rand van het zwembad

Morgenochtend zetten James en ik voor de laatste keer de wekker heel vroeg (we zijn er nog niet uit of dat om vier of vijf uur wordt) om vlak voor het examen nog even te studeren. Om 8:00 uur schuiven we dan aan voor het allerlaatste officiële gedeelte van de opleiding… het FGASA Trails Guide examen. Om 11:30 vertrekken we dan naar Hoedspruit waar ik mijn huurauto op ga halen om vervolgens naar Moholoholo te rijden waar we met zijn allen een afscheidslunch hebben. Moholoholo is trouwens ook de plek waar Ash waarschijnlijk naartoe gaat; hij heeft er vanmorgen een interview gehad en daar een goed gevoel aan overgehouden. Zou mooi zijn als ook hij definitief onder de pannen is. Voor de volledigheid: hij is gisteren geslaagd voor zijn herkansings-assessment. Vanmorgen was Debbie de laatste en (helaas voor haar) de enige die haar praktijk definitief niet gehaald heeft.