Veel beter wordt het echt niet…
Gisteren voor de eerste sleep-out om 13:00 naar Makalali gereden met onze drie safari-Jeeps. Van tevoren besloten om m’n camera maar niet mee te nemen, gezien de dreigende lucht. Aangezien we in de open lucht gingen slapen leek het me niet het risico waard om een natte camera op te lopen. Bij de Jeep aangekomen riep Charles iedereen op om vooral de camera’s mee te nemen, want hij “had zo’n voorgevoel”… Alsnog op een drafje naar m’n kamer om m’n camera op te halen (Panasonic, met video in plaats van m’n Canon met zoomlens).
In Makalali aangekomen kroop Macon voor haar eerste rit achter het stuur (ik ben als laatste aan de beurt, morgenmiddag gaat het als het goed is gebeuren). Ondanks het feit dat ze pas 18 is en Amerikaanse, dus niet gewend handgeschakeld te rijden, deed ze het uitstekend. Binnen no-time kwamen we in het gebied aan waar Charles van wist dat er een luipaard met jongen een ‘kill’ had liggen. Ook Trevor was met zijn groep inmiddels in het gebied aangekomen dus hadden we twee wagens waarmee we op zoek konden naar de luipaarden. Na enige tijd kregen we over de radio het bericht dat Trevor iets gevonden had. Geen luipaarden, maar leeuwen! We waren precies op tijd om ze voor de Jeep de weg te zien oversteken.
Vervolgens weer op zoek naar de luipaarden en weer was het Trevor die ze vond. Voor hem persoonlijk was de ban eindelijk gebroken; in de 18 maanden dat hij bij Bushwise werkt was het hem nog niet gelukt luipaarden te vinden. Nu dus gelijk moeder met twee jongen, iets wat je niet vaak ziet. Na wat aanwijzingen over de lokatie waren wij ook snel ter plaatse. Moeilijk te zien, omdat ze in de bush zaten, maar wel degelijk drie luipaarden. Daarmee zijn we dus rond wat de Big Five betreft, veel sneller dan verwacht. Ik was al blij geweest als ik in de zes maanden hier één luipaard had gezien, maar dit was slechts het startschot van een nog veel spectaculairder schouwspel.
Na enige tijd stilzitten stond de moeder luipaard ineens op en staarde ze zo te zien ingespannen ergens de bush in. Na ongeveer een halve minuut speerde ze ineens de andere kant op, en een boom in. Haar jongen renden een andere richting op, uit ons zicht. De zeven leeuwen die we eerder hadden gezien bleken onze luipaarden gevonden te hebben, inclusief de kill die we nog niet eerder hadden gezien. Het bleek een jonge mannetjes Impala te zijn, die al deels verslonden was door de luipaarden. De grootste leeuwin greep de jackpot en sleepte het een stuk verderop om rustig op te eten. Precies in de richting van onze Jeep.
De overige leeuwen kwamen zo dicht bij als ze durfden (tot de leeuwin begon te grommen dus), waardoor ook deze vlakbij en voor ons precies in het zicht kwamen te liggen. Omdat ik m’n Panasonic-camera meegenomen had, heb ik vooral videobeelden. Als ik tijd heb zal ik kijken of ik deze week nog een korte compilatie kan maken van wat we allemaal gezien hebben.
Naast het spel van de leeuwen hebben we uitgebreid naar moeder luipaard kunnen kijken, die hoog in een boom boven het tafereel ‘opgesloten’ zat. Ze kon geen kant op; Charles verzekerde ons dat ze, zodra ze naar beneden zou komen, direct gegrepen zou worden door de leeuwen. Hoe minder competitie voor voedsel, hoe beter.
De groep van Trevor stond aan de andere kant van de boom waar de luipaard in zat, waardoor ze minder goed zicht hadden op de leeuwen. Tot hun grote ontsteltenis waren ze er een tijdje van overtuigd dat de leeuwen een van de jongen hadden gegrepen en nu aan het verorberen waren. Wij konden ze uiteindelijk toen we naar de andere kant reden gerust stellen dat dat niet het geval was. Al was het ook nog steeds een vrij wreed gezicht om te zien hoe een leeuw met een aan de nek losgescheurde Impala-kop in zijn bek heen en weer slingert.
Omdat we zo vroeg vertrokken waren, bevonden we ons bij de luipaarden voor de lodges begonnen met de middag-gamedrives. Dit betekende dat we veel meer tijd hadden om er te blijven dan normaal het geval was geweest. Maximaal 10 minuten per voertuig en maximaal twee a drie voertuigen tegelijk bij een sighting.
Omdat ook Cobus met groep C inmiddels gearriveerd was, zou dat betekent hebben dat we normaal gesproken een groot deel van de gebeurtenissen hadden moeten missen. Nu dus niet. Dubbel geluk gehad, en op weg naar de slaapplaats was iedereen opgewekt en druk in gesprek over wat we nou eigenlijk gezien hadden. Mooi om te zien hoe iedereen ongeveer drie kwartier intensief met het kijken en fotograferen/ filmen bezig is als er iets bijzonders te zien is. Charles gaf ons na afloop ook mee dat als we met gasten op pad gaan en dit soort dingen zien, elk woord ter plekke er een te veel is. Beter is het om na afloop een pauzeplek te zoeken om in alle rust te bespreken wat je gezien hebt en ruimte te geven voor vragen.
Onze slaapplek bevond zich in een droogstaande rivier (het is nog steeds winter dus droog hier). Mooi ruw, zacht zand wat een comfortabele ondergrond is om op te slapen. Omdat we veel langer dan gepland bij de luipaarden en leeuwen waren gebleven was er geen tijd meer voor de ter plaatse geplande lezing over oriëntatie- en survival. Wel hadden we nog tijd voor een prakticum; alle drie de trainers reden de Jeeps muurvast in het mulle zand en aan ons de taak om ze er weer uit te krijgen. De bedoeling was om met elkaar erachter te komen welke methode daarvoor het meest geschikt is. Uiteindelijk kwamen we tot het opkrikken van de auto, zand wegscheppen en opgedroogde olifantendrollen onder de wielen om draagvlak te hebben en weg te kunnen rijden. Missie geslaagd bij de eerste poging (gelukkig).
Nadat we brandhout gesprokkeld hadden (tot en met hele dode bomen aan toe) om te kunnen braaien én de hele nacht het vuur gaande te kunnen houden hebben we onze slaapplekken ingericht. De uitdaging die we vervolgens kregen, was om met natuurlijke middelen vuur te maken. Met de opmerking daarbij dat dat nog nooit een student gelukt was. Samen met Shawn, James en Ben hebben we geprobeerd met een stok om en ooit tussen de handen draaiend op een stuk hout en met droog gras tot vuur te komen. Verder dan wat gloeiende uiteinden van het hout kwamen we niet (de eerlijkheid gebied te zeggen dat we daarbij ook nog de hulp van Trevor kregen). Een aansteker moest dus uitkomst bieden om nog binnen afzienbare tijd voedsel op tafel te kunnen hebben.
De beurt was aan de dames om kip te braaien. Na ongeveer een uurtje hadden ze er voldoende vertrouwen in dat het gaar was en konden we ‘aan tafel’ (in het zand met een papieren bordje op schoot). Rondom het kampvuur heeft dat nog iets extra gezelligs. Het was de bedoeling dat we als vervolg op de astronomie-les van gisterenochtend, gisterenavond sterren zouden gaan kijken. Doordat het half bewolkt was, kwam dat er niet meer van. Nadat we lootjes hadden getrokken om te bepalen wie er wanneer wacht moest houden, ging iedereen de slaapzak in. James en ik hadden geluk; wij mocht de eerste dienst draaien van 22:00-22:45. Een aparte beleving als je weet dat je in potentie leeuwen, luipaarden en olifanten in je kamp kunt krijgen. Vooral als nabij wat hyena beginnen te woep-en…
Vanmorgen kamp opgebroken en alles weer in de oude staat hersteld (doel is om het zo te maken dat je niet kunt zien dat je er geweest bent). Tot en met in twee rijen door de sporen van de Jeeps lopen om ze te wissen. Een weinig bijzondere rit terug door Makalali, met als uitzondering twee mannetjes Warthogs (wrattenzwijnen) die we van dichtbij konden zien. Normaal gesproken zijn ze direct weg als je met de auto stopt, maar nu dus niet. Gelijk kans gezien om wat close-up videobeelden te maken die ik vanavond gauw nog in mijn Warthog-presentatie van morgen kan plakken.
Na de brunch om 14:30 gestart met de oriëntatie- en survival-les die we dus eigenlijk gisteren hadden moeten hebben. Van verschillende manier om water en voedsel te vinden tot verschillende manieren om je te oriënteren en de weg te vinden. Weer iets anders dan we tot nu toe gedaan hadden en weer interessant. De middag eindigde met een demonstratie van Charles van hoe je van de schors van een boom touw kunt maken.
Om af te sluiten nog drie foto’s van onze bijzondere sighting gisteren….
Wat een waanzinnig verhaal! We zijn stik jaloers op je!! We kijken uit naar het filmpje!
Veel plezier op je verdere avontuur
Groeten
Prachtig, wat een avonturen maak jij mee. Maar ook: wat moet je ontzettend veel leren in zo’n korte tijd! Succes!
Wow, wat gaaf!!!!
In één woord “schitterend”.Wij lezen en bekijken dit ademloos.Het lijkt net of dat wij
naar een TV-serie betreffende dier en natuur in de wildernis zitten te kijken.
Veel succes met de verdere studie en wij hopen dat je voor alle examens zal slagen.
gr.tante Adrie/oom Peter
Hee Frank, wat een super goed verhaal weer! Is een plezier om te lezen en moet bekennen dat ik een paar keer per week je blog bezoek om te lezen wat je nu weer meegemaakt hebt; om jaloers op te zijn!
Veel succes met de studie voor aankomende test en alvast super veel plezier tijdens je vrije week in het Kruger.
Leuk dat jullie naar Olifants gaan; dat en Letaba zijn de plekken waar ik de beste herinneringen aan heb van onze laatste reis in Kruger; super jaloers dus… weer… 😉
Geniet ervan, maar dat komt vast goed.
Groetjes!!
Ha Frank,
Wat geweldig weer. En dan heb je nog maar je eerste weken erop zitten. Gaaf om zo op afstand mee te beleven. Ben benieuwd naar alle volgende dagen/weken/maanden. Geniet ervan.
Groet, Fiona
Mooie foto’s en verhalen! WOW!
Prachtig Frank. Dieren in het wild observeren is zo mooi. Vooral de stilte is ongewoon. We genieten van je. Verhalen.