De studenten werden vandaag in twee groepen ingedeeld; de ene groep mocht ’s ochtends schieten en ’s middags op gamedrive en de andere groep uiteraard andersom. Ik koos ervoor om ’s ochtends op gamedrive te gaan. Op het laatste moment bleek de gamedrive optioneel, waardoor er nog maar vijf geïnteresseerden waren. Geen probleem, want dat betekent extra veel ruimte op de Landrover. Uiteindelijk vertrekken James, Ash, Debby, Mayra en ik om half zes onder begeleiding van Conraad richting Makalali. Het is erg koud, wat we in deze periode niet helemaal meer gewend zijn. Dat komt vooral omdat het erg helder is en de ervaring van deze week leert dat het dan later op de ochtend snel heel warm wordt. Ideale omstandigheden dus. Dat de zon warmer wordt, zie je ook aan bruine (en rode) koppen die iedereen heeft. Het heeft even geduurd maar we beginnen nu aardig te verkleuren. Mijn kamergenoot James heeft zichzelf al uitgeroepen tot enige Ier met een kleurtje.

 

 

James mocht rijden en gidsen (onder begeleiding van Conraad) en het plan was om op zoek te gaan naar olifanten. Conraad vertelde en passant dat er een ‘Jackal den’ ontdekt was waar pups zou zitten. Onze route zou daar langs komen. Bij het hol aangekomen leek er eerst niets te zien te zijn, maar aan de andere kant van de termietenheuvel (waar het hol onder ligt), bleek er toch een pup in het zonnetje te zitten. Geweldig om van zo dichtbij te zien; de volwassen jakhalzen houden op Makalali altijd geruime afstand. Na korte tijd hield de pup het echter voor gezien en verdween weer in het hol. Een paar minuten later vertoonde hij zich nog even kort, waardoor er nog wat foto’s genomen konden worden, voordat hij voorgoed verdween.

 

 

 

Ondertussen hoorden we in de verte hyena’s. Een bijzonder geluid, niet het normale gehuil, maar iets wat we niet helemaal thuis konden brengen. Snel dus op onderzoek uit en kijken of we ze konden vinden. Na enig gepuzzel en inschatten waar ze konden zijn en waar ze naartoe konden lopen, onderschepten we ze vlakbij het nieuwe hyena-hol (het oude hadden ze kort geleden verlaten, waarschijnlijk vanwege te veel toerisme). Eerst zagen we twee volwassen hyean’s, toen drie en uiteindelijk bleken het er vier te zijn. We kregen ze behoorlijk goed te zien, wat tot nu toe een zeldzaamheid is gebleken. Toen ze van de weg wegliepen, schatte Conraad in waar ze mogelijk naartoe op weg zouden kunnen zijn; White Dam, een drinkplaats niet al te ver van onze toenmalige lokatie af.

James zette dus koers naar die drinkplaats en exact op het moment dat we daar aankwamen, verschenen ook de hyena’s. Met z’n vieren gingen ze vervolgens uitgebreid drinken en badderen. Nog nooit zo goed hyena’s kunnen zien. Normaal moeten ze niet veel van ons hebben en blijven ze uit de buurt, nu lijken ze zich niks van ons aan te trekken. Als ze klaar zijn met drinken lijken ze weg te gaan, maar blijken ze uiteindelijk alleen maar om onze Landrover heen te zijn gelopen om aan de andere kant (nog dichterbij) nog een potje te gaan badderen. Alweer een zeer bijzonder geslaagde rit op Makalali, en het is pas acht uur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de koffiepauze rijden we de Buffel-boma in, waar we nog niet eerder geweest waren. 99% van de buffels heeft één of andere ziekte. Vaak is dat TBC; gaan ze niet dood aan maar verzwakt ze wel ernstig. De buffels in Makalali zijn ziekte-vrij en dat willen ze graag zo houden. Dat is de reden dat ze in een boma gehouden worden (dat is een apart stuk land in het reservaat dat met hekken omgeven is). Omdat ze er ‘slechts’ 15 hebben en de boma vrij groot is, moeten we een tijdje zoeken, maar uiteindelijk vinden we ze dan toch. Het dominant mannetje houdt ons nauwlettend in de gaten en lijkt zonder knipperen te blijven staren tot de rest van de kudde doorgelopen is. Dan schudt hij met z’n kop en draait zich om, achter de rest aan. Leuk om te zien, vooral omdat we ze tot nu toe pas een keer hadden gezien (in Kruger Park).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de brunch was het onze beurt om te schieten. Om het eggie dus deze keer, met het .375 jachtgeweer van 15 meter. Om warm te draaien en te kijken of we goed mikten kregen we eerst nog vijf schoten met het .22 kaliber (dat was het geweer waarmee we ook in Tzaneen geschoten hebben voor onze SASSETA-certificering). Dat ging redelijk (niet denderend), waarna het de beurt was aan het echte werk; de .375. Het eerste schot was even wennen; het geluid en de terugslag staat in geen verhouding tot wat we gewend waren van de .22 waarmee we tot nu toe alleen geschoten hadden.

Het eerste schot was dus ook niet echt goed, rechtsonder van de roos. De vier schoten die daarop volgden waren echter een stuk beter. Dat geeft de burger moed voor ons Advanced Rifle Handling van volgende week donderdag…

Na het echte schieten was het weer tijd voor Rifle Dry Runs. Deze keer hielp Trevor me en had ik geruim de tijd om te oefenen. Het geweer is redelijk zwaar, dus hoe meer oefening, hoe beter. Uiteindelijk ging het vrij soepel, hopen dat het volgende week ook zo gaat als het echt moet gebeuren.

 

 

De schedel van een Hyena weegt evenveel als die van een leeuw; ongeveer
drie kilo. Aan die zware botmassa hangen de enorme kaakspieren van de hyena, die
bekend en berucht is vanwege zijn enorme bijtkracht. Daarmee worden ook met gemak
botten verpulverd die tot het menu van de hyena horen (uniek voor zoogdieren). Dit zorgt
ervoor dat de uitwerpselen vaak helemaal wit zijn door de calcium-inname. Hoewel hyena’s vooral bekend staan als aaseters, zijn het ook uitstekende jagers. Geen helden als
ze alleen zijn, maar zeer gevaarlijk in groepen (ook voor mensen). Een van de reden dat wij
altijd de wacht houden als we onder de open lucht kamperen…