De komende drie dagen staan in het teken van praktijkles vogels herkennen. Én van de competitie welke groep er het meest kan vinden. We rijden vandaag met Cobus, ’s ochtends in Makhutswi en ’s middags in Makalali. Voordat we in het Makhutswi-reservaat proberen we op de campus en op de brug over de rivier Makhutswi al zo veel mogelijk vogels af te “vinken”. Dat is belangrijk omdat een aantal soorten alleen in alle vroegte te vinden zijn, dus als we een kans willen maken om te winnen moeten we direct starten met vogels identificeren en op de lijst zetten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dat gaat vrij aardig, want voordat we goed en wel onderweg zijn hebben we er al twintig op de lijst staan, waaronder twee Brown-hooded Kingfishers. Eenmaal in Makhutswi willen we zo snel mogelijk naar het water om de watervolgels toe te kunnen voegen. Daar aangekomen blijkt echter dat er een wagen met toeristen staat. De afspraak is dat wij dan uit de buurt (en zelfs uit het zicht) blijven, om de ervaring van die mensen niet te verpesten. Na een tijdje elders bezig geweest te zijn, rijden we terug richting het water en komen we de Jeep tegen met de toeristen. Hun gids vraagt Cobus of er nog iets te zien was, maar behalve een Giraf (met een ernstig en onsmakelijk ogende huidziekte) hebben wij weinig gezien dat voor toeristen interessant is (ervan uitgaand dat het geen vogelaars zijn). De gids verteld ons dat ze een visarend bij het water hebben gezien, dus wij snellen erop af om deze ook aan de lijst toe te kunnen voegen. Daarnaast zien we er ook nog reigers en Whitefaced Whistling Ducks.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aan de overkant van het water zien we een krokodil liggen. Meestal is dat een constatering die tot weinig opwinding leidt, en zo ook nu. Ze liggen een beetje in de zon en als je er eentje gezien hebt, heb je ze allemaal wel gezien. We waren in Krugerpark extreem gelukkig om ze in actie te zien met het dode nijlpaard. We gaan half rond het water en op een gegeven moment valt het op dat er iets uit de bek van de krokodil steekt. Omdat hij met zijn rug naar ons toe ligt, kunnen we niet goed zien wat het is. Weer iets verder lijkt het iets van een achterpoot van een dier te zijn, een wrattenzwijn misschien?

Weer iets verder zien we ineens wat het is; een kleinere krokodil! Cobus vertelt dat dit niet ongewoon is; krokodillen zullen zo’n beetje alles eten wat ze de baas zijn. De krokodil ligt uiteindelijk 45 minuten ogenschijnlijk onbewogen, maar we krijgen steeds beterzicht op wat hij in zijn bek heeft en dat ziet er toch wel indrukwekkend uit. Zo zie je maar; in Makhutswi verwachten we eigenlijk nooit iets spectaculairs te zien, maar als je erop uitgaat is er altijd de kans dat je iets moois ziet. Het ging vandaag dan wel om vogels, maar dit is wel erg lekker meegenomen.

In de middag gaan we naar Makalali, waar Charles bij de poort staat om met onze groep mee te gaan. We zien een stuk minder vogels en hebben een rustige, weinig opwindende rit.

Dan is het tijd voor de koffie, op een mooie plek bij de rivier. Ik ben vanmiddag tracker en loop als eerste naar de waterkant (niet helemaal, want dat is link). Als Charles later volgt vraagt hij me of ik wel gecheckt heb of alles veilig is. “Je wilt niet weten hoe vaak ik hier op leeuwen ben gestuit”, roept hij nog. De kust blijkt echter veilig en we gaan gezellig aan de koffie. Aan het eind van de pauze staan Cobus, Lawrence en Vic over de rivier te kijken, als Cobus ineens achteruit loopt en Vic en Lawrence wenkt het zelfde te doen. Wat blijkt: aan de overkant van de rivier staat een mannetjesleeuw ingespannen naar hen te staren! Dan verdwijnt hij achter een bosje en zien we hem later weer in de ‘stalk’-houding tevoorschijn komen. Tijd om terug te gaan naar de auto dus.

Op de terugweg zoek ik naar wild, voorop de auto met de zaklamp. We komen nog waterbokken, zebra’s en twee stekelvarkens tegen. Heel veel vogels hebben we vanavond niet meer gezien, maar het was al met al wederom een zeer geslaagde dag.