Aangezien Kruger Park geen internet heeft, heb ik sinds afgelopen dinsdag geen berichten kunnen plaatsen. Hieronder het dagboek van de afgelopen vier dagen…
Dinsdag 19 november
Om 5:00 uur gaat de wekker van James en hij staat direct naast zijn bed. Vandaag vertrekt hij samen met Sean naar zijn nieuwe thuis, Sibuya Lodge in de Eastern Cape. Dat zo’n 1200 kilometer naar het zuidoosten, aan de Indische oceaan. Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat dit de plaats is waar ik naartoe was gegaan, als ik alsnog een placement had willen doen.
Rond 7:00 uur zijn James en Sean klaar om te vertrekken en zwaaien Vic (Sean’s kamergenoot) en ik hen uit. Eenmaal terug in de kamer is het opvallend stil; James is een hele gezellige gozer die een gat in de dag kletst en dat valt des te meer op nu hij weg is. Ook is zijn kant van de kamer nu helemaal leeg en is alles aan die kant van de muur af. Voor het eerst dringt het door dat de opleiding echt voorbij is en dat zo’n beetje iedereen weg is (al was dat natuurlijk voor het grootste deel al zo sinds afgelopen zaterdag). Omdat Ben, Tina, Hayley, Shawn, Macon en Ash al vertrokken zijn voor hun off-week zijn Vic en ik nu de enigen op de campus (met Vic’s kamer helemaal aan de andere kant). Ik ben dus blij dat ik het kamp kan verlaten voor drie dagen Kruger Park, want je wordt niet vrolijk van zo’n spookcampus.
Om 9:00 uur vertrokken richting Orpen Gate. Lekker rustig op de weg met een muziekje aan en zonder enig oponthoud ben in na anderhalf uur in Kruger Park. Ash had me ’s ochtends al gesmst dat hij in de buurt van Satara Rest Camp was. Hij heeft deze week zijn zus en een nicht op bezoek, die hij meeneemt door Kruger Park. Omdat ik drie dagen in Satara verblijf, was het makkelijk afspreken. Ik stapte letterlijk net uit toen ik Ash al zag staan. Snel kennis gemaakt met zus (Gemma) en nicht (Jasmin) en even bijgepraat. Afgesproken dat we ergens deze dagen een keer met z’n vieren gaan rijden. Ondertussen ook met Ben en Tina contact gehad; zij blijven tot woensdag in Kruger Park en zijn nu in Olifants Rest Camp, ook niet al te ver weg. Kijken of ik die morgen nog kan ontmoeten.
Eenmaal op de kamer blijkt dat ik geen water heb! Het lijkt me te achtervolgen na alle waterellende op de campus van de laatste weken, zou het soms aan mij liggen?! Als ik naar buiten loop zie ik dat ze aan het werk zijn aan de leiding en binnen een half uurtje is het alweer hersteld. Aan het eind van de middag vertrek ik voor een gamedrive in mijn Toyota Corolla (rijdt lekker maar is eigenlijk net iets te laag voor het mooi). Op zoek gegaan naar Ratelpan vogelhut en ook gevonden. Weinig activiteit, zeker niet te vergelijken met Lake Panic waar we eerder een keer geweest zijn op een dagtrip met Bushwise. Wel middenin een troep bavianen terecht gekomen én een aantal speciale vogels van dichtbij gezien (Burchell’s Coucal, Crested Barbet en Greater Blue-eared Starling). Weer terug in Satara de ochtend gamedrive geboekt. Oeps! 3:45 uur verzamelen….
Woensdag 20 november
We vertrekken vanaf de parkeerplaats, waar de gids eerst alle ‘indemnity-forms’ inzamelt (Waarin je verklaart gezond te zijn en Kruger niet aansprakelijk te zullen stellen als er iets mis gaat, een standaard onderdeel van iedere commerciële gamedrive). Omdat het nog donker is om 4:00 uur, beginnen we de rit met zoeklampen. De gids heeft er een en aan twee mensen achterin de truck (een groot safarivoertuig) vraagt ze ook allebei een lamp te bedienen. Nu hebben wij met de opleiding ervaren dat het schijnen met een lamp van die sterkte een kunst op zich is. Vaak schijn je in de wagen zonder dat je het door hebt en het was niet meer dan logisch dat dat nu ook gebeurde. Dat is vooral lastig voor brildragers omdat het licht van achteren via het glas weerkaatst. Bijkomend probleem is dat de toeristen niet weten dat je dieren die overdag actief zijn niet in de ogen moet schijnen, omdat dat ze verblindt. Gevolg is dat hele kuddes Impala’s als versteend blijven staren in de felle lampen. Dat maakt ze kwetsbaar voor leeuwen en luipaarden (je kunt zelfs jagen op Impala’s met een zaklamp door ze te verblinden).
Onze gids blijkt alleen oog voor de weg te hebben (was bij Bushwise niet geslaagd). Het spotten van de dieren moet van ons toeristen komen. Gelukkig zien we nog wel het nodige; leeuwen, buffels en olifanten. We rijden ook stug langs een aantal grote roofvogels pal langs de weg, maar ik geloof niet dat iemand dat door had. Maar niet gevraagd te stoppen omdat de rest waarschijnlijk minder interesse in vogels heeft.
Een zielig hoogtepuntje van deze rit: nadat we de leeuwen hadden gezien liep er een paar honderd meter verderop een groepje zebra’s. Eén van de vrouwtjes heeft haar ‘scheenbeen’ gebroken; ze hinkt op drie poten en haar onderbeen bungelt er halverwege geknakt bij. Buiten het feit dat dat vreselijk pijnlijk moet zijn, is het waarschijnlijk snel einde verhaal voor haar. Zeker met de leeuwen op niet al te grote afstand…
Weer terug in Satara verwoede pogingen gedaan om Ash en Ben te bereiken. Mijn telefoon heeft hier kuren (smsjes komen pas uren later aan), waardoor het niet lukt iets af te spreken. In de middag zelf op pad gegaan maar omdat het inmiddels bloedheet was, hadden alle dieren beschutting gezocht. Tegen het eind van de middag weer wat activiteit, maar weinig bijzonders.
Donderdag 21 november
Gisterenavond is het gelukt om Ash te bellen en dus hebben we kunnen afspreken dat we vandaag met z’n vieren op pad gaan. Ash heeft een grotere en hogere auto gehuurd dan ik, dus gaan we met zijn auto. Het plan is om naar het zuiden van Kruger te rijden, naar Skukuza, zodat de zus van Ash bij het Internetcafé aldaar kan internetten. Vlakbij Skukuza ligt Lake Panic waar ik graag naartoe wil dus twee vliegen in een klap. Het weer is vandaag ronduit pet; het regent de hele dag gestaag. Ook nu laten maar weinig dieren zich zien, behalve de vogels, die het niet lijken te zien zitten om met dit weer te gaan vliegen. Sowieso niet de grotere roofvogels en gieren die thermiek nodig hebben om te vliegen.
Eenmaal aangekomen in Skukuza gaan we naar het restaurant om wat te eten en daarna op zoek naar het internetcafé. Dat hebben we uiteindelijk wel gevonden, maar blijkt al een tijd gesloten te zijn. Blijft vreemd dat je nergens in Kruger Park internet toegang hebt (behalve mobiel internet, maar met een Nederlands abonnement is dat niet te betalen). Aangezien het nog steeds regent besluiten we Lake Panic ook maar over te slaan en direct terug te rijden naar Satara. In mijn laatste week hier komen we ook weer in de buurt van Lake Panic dus dat is een mooie gelgenheid om er nog een laatste keer te gaan kijken. Op de terugweg zien we weer niet al te veel, waardoor we steeds meer op vogels moeten (kunnen?) focussen. De dames zien er ondertussen ook wel de lol van in, zoals het de hele dag erg gezellig was trouwens. Terug in Satara afgesproken om om 15:30 uur weer te gaan rijden en tot die tijd ieder voor zich wat te relaxen.
Op onze middagrit zien we een stuk meer; de regen is gestopt en de dieren worden wat actiever. Op een gegeven moment zien we op een behoorlijke afstand iets staan wat we niet thuis kunnen brengen. Zelfs met de verrekijker ziet het er raadselachtig uit. Het lijkt op twee opgestapelde bijenkorven met daarop een vogelkop. Na een tijdje dringt door waar we naar zitten te kijken; een Kori Bustard die zijn nek heeft opgeblazen! Bizar gezicht en voor het eerst dat wij ze zo gezien hebben. Kori Bustards zijn de zwaarste vliegende vogels (de zwaarste niet-vliegende vogels zijn uiteraard struisvogels), dus het ziet er indrukwekkend uit als ze zich extra groot maken. Weet het niet 100% zeker, maar zal zijn om indruk te maken op de dames. Ash en ik proberen onze kelen op te blazen maar dat lukt niet erg, dus we rijden maar gauw door.
Aan het eind van de rit, rond 18:00 uur, stuiten we op twee mannetjesleeuwen die over de weg lopen! Omdat er maar één auto voor ons rijdt, krijgen we af en toe de gelegenheid om naast de leeuwen te rijden op minder dan twee meter, wat erg indrukwekkend is. Na een tijdje blijkt dat de leeuwen (een zogenaamde coalitie van waarschijnlijk twee broers) hun territorium aan het afbakenen zijn. Op een gegeven moment stopt er een bij een boom om met zijn klauwen aan de schors te krabben. Dit kan tot doel hebben het territorium te marken, maar ook het stretchen van de pezen die de klauwen bedienen en het schoonmaken van de voetzolen.
Helaas neemt de auto voor ons het niet zo nauw met zijn medeweggebruikers en blijft hij stapvoets naast de leeuwen rijden zonder iemand te laten passeren. Achter ons begint zich een indrukwekkende file op te bouwen die zich aan het geslinger en geduw te zien steeds meer begint op te vreten. Aangezien het akelig dicht bij 18:30 uur begint te komen (de tijd dat iedereen van de weg af moet zijn), verliest een aantal van de auto’s achter ons het geduld en wurmen zich naar voren toe met gevaar voor onze auto én de leeuwen. Uiteindelijk komen we precies op tijd bij Satara aan, waardoor we een boete ontlopen.
Vrijdag 22 november
De laatste dag van mijn Kruger-vierdaagse. In de ochtend doe ik nog een rondje om daarna terug te rijden naar de campus. Direct bij het verlaten van Satara zie ik al iets bijzonders; een Jakhals met twee jongen. Sowieso is het nu een goede periode, omdat er meer jongen te bewonderen zijn. Vooral de jongen van Impala’s en Blue Wildebeesten (Gnoes) worden in deze periode geboren, wat grappige beelden oplevert.
Het mooie van Kruger Park is dat je er zelf met de auto mag rijden. Gevolg is echter ook dat wanneer er iets te zien is er direct een wirwar aan auto’s op een kluitje ontstaat. Er zijn geen officiële regels over hoe met een sighting om te gaan en als die er wel waren, werden ze waarschijnlijk met voeten getreden (zie het incident met de twee leeuwen van gisterenavond). Het voordeel van de files die ontstaan is dat je van een afstandje al kunt voorspellen dat er iets bijzonders te zien is. Negen van de tien keer gaat het dan om een grote kat (leeuw, cheetah of luipaard). Vanmorgen kom ik twee van deze opstoppingen tegen en in beide gevallen blijkt het om leeuwen te gaan. De eerste keer twee vrouwtjes en de tweede keer tweede mannetjes (waarschijnlijk dezelfde twee als die we gisteren hebben gezien dus ik besluit deze aan me voorbij te laten gaan).
Aan de oostkant van Kruger Park, ter hoogte van Satara ligt een vogelkijkhut. Gisterenavond waren we er niet aan toe gekomen om deze te bezoeken, maar vanochtend heb ik alle tijd. Het blijkt de moeite waard; hier voor het eerst een Open-billed Stork gezien. Daarnaast ligt er een dikke vette krokodil, zijn er twee jonge nijlpaarden aan het speel-vechten en is er een Pied Kingfisher pal voor mijn neus aan het vissen. Hier een klein uurtje gezeten, zonder ook maar iemand te zien. Sowieso was het deze week erg rustig (perfect dus).
Op de weg naar de uitgang nog twee Southern Ground Hornbills, een Leopard Tortoise en een Wahlberg’s Eagle (op de grond) gezien. Vlak voordat ik Orpen Gate bereik bovendien mijn eerste kill gespot… ik zie een gier naar de grond gaan, wat kan betekenen dat er iets bijzonders te zien is. Na wat voor en achteruit gereden te hebben zie ik in de verte de rug van een Spotted Hyena. Snel mijn verrekijker gepakt en inderdaad, de Hyena heeft iets gedood wat lijkt op een Impala-kalf. Ongelofelijk hoe snel het er wemelt van de gieren, het lijkt of ze van tevoren al weten waar er iets te graaien valt. Dat is trouwens een traditioneel geloof hier; de gieren bezitten de gave om in de toekomst te kijken. Dat is een groot probleem voor de gieren, omdat dat ze interessant maakt voor de zwarte markt; eet de hersenen van een gier en je kunt de toekomst voorspellen (lees: de lotto winnen).
Rond het middaguur is het tijd om kruger Park weer te verlaten. Gelukkig niet voor lang… de laatste week hier wordt nog een week Kruger Park!
Hallo Frank wat heb je ons en ( vele andere mensen ) weer mooie foto’s laten zien, van je trip naar het Kruger Park het blijft een bijzondere dieren wereld waar jij ons door jou foto’s heel veel van hebt laten zien. Wij hopen voor jou dat de laatste weken toch wat gezellig zijn. Met vriendelijke groet Ilona en Theo.
Hey Frank,
Ziet er weer prachtig uit. Best bijzonder om daar alleen rond te trekken, lijkt me.
Nog een paar weekjes en dan ben je er weer!! Geniet nog met volle teugen van deze laatste weken op je plekkie…
Veel liefs, je zus…xxx