Om 5:30 uur verzamelen we ons zoals voor alle gamedrives tot nu toe op de vaste plek bij de keuken. Macon en haar moeder gaan vanmorgen ook mee, net als Simone (Cobus’ dochter) en haar vriendinnetje Jasmin. Volle bak dus, maar dat is altijd leuker dan een halfvolle wagen. Macon laat haar huurauto bij de poort van Makalali achter zodat ze haar moeder direct naar het vliegveld in Hoedspruit kan brengen na afloop (die vliegt weer terug naar Amerika).

 

 

 

 

 

 

 

 

Als op Main Road (de weg die je oprijdt als je Makalali inrijdt) is het direct raak; terwijl we naar vier giraffen staan te kijken (inclusief twee kleintjes), komt er van achter ons ineens een Hyena aanlopen. De rest van de ochtend levert weer vooral veel vogels op, maar ook een verrassend aantal nieuwe dingen. Zo heb ik voor het eerst nu Centipedes (honderdpoten, zeg maar het gemene broertje van de Millipede), een Solifuge (Sunspider, maar geen echte spin omdat hij geen web kan spinnen), Watermonitors (grote hagedisachtigen), Matabele Ants (grote gemene mieren) en een nest van de Foam Nest Frog. Kortom, een zeer vruchtbare gamedrive en mooi dat ik dat allemaal in de laatste week nog even meepak.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daarnaast heb ik voor het eerst een Woodland Kingfisher fatsoenlijk op de foto kunnen zetten én een Grey Go-Away Bird. Daar wordt je hier zowat mee doodgegooid, maar ze zijn zo schuw dat ik tot nu toe nog steeds geen goed foto van ze had kunnen maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de lunch aan de slag met de foto’s (aan het eind van de dag weer een gamedrive en anders red ik het niet op tijd voor het blog) en om 16:00 weer op de wagen naar Makalali. Vanmiddag gaan we op zoek naar een plateau waar we deze week een keer op willen gaan kamperen als het weer het toelaat. Is dusdanig hoog gebouwd tegen een steile wand dat er geen wilde dieren op kunnen komen (in theorie), waardoor je niet de wacht hoeft te houden. We weten de lokatie te vinden en het ziet er veelbelovend (erg sfeervol) uit.

Als we langs de airstrip rijden, zien we tot onze verbazing een vliegtuig staan. Dit is de eerste keer dat we het vliegveld ook echt gebruikt gaan zien worden (op een helicopterlanding na). We blijven even staan om te kijken hoe dat in zijn werk gaat. Eerst komt er van de andere kant van de startbaan een auto met hoge snelheid aanrijden. Dit is om te checken of er geen dieren of andere blokkades op de (overharde) startbaan liggen. Vlak voor het vliegtuig slaat de auto af, waarna het vliegtuig onmiddelijk met een rotgang wegtrekt om op te stijgen; vermoedelijk om de kans de minimaliseren dat er alsnog wild in de weg gaat lopen. Wij staan halverwege de startbaan en als het vliegtuig langskomt blijkt het ook nog een behoorlijk grote te zijn. Het vliegtuid verdwijnt eerst in een indrukwekkende stofwolk om er vervolgens bovenuit te stijgen en weg te vliegen. Zo te zien paste het allemaal maar net voor het eind van de startbaan…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De rest van de rit levert geen hele spectaculaire dingen op, maar al met al is het een zeer geslaagde dag geweest. Morgen slapen we uit (het weerbericht ziet er niet goed uit dus een vroege gamedrive lijkt vrij zinloos), waarna we bekijken wat we gaan doen. Als het weer meezit, gaan we morgenmiddag of naar Mariepskop, of een boottocht maken op de Blyde Rivier.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanmorgen een verlaat bericht van gisterenavond… ik heb namelijk de afgelopen 32 uur op bed doorgebracht. Weet niet precies wat eraan scheelde, maar hoofd- en buikpijn in combinatie met extreme vermoeidheid zorgde ervoor dat ik ook echt bijna 32 uur geslapen heb. Voel me nu weer beter gelukkig. Heb helaas wel de boottocht gisterenmiddag door de Blyde River Canyon moeten missen, wat natuurlijk balen is.

Gisterenochtend ben ik nog wel opgestaan omdat er wat consternatie was. Vic had sporen gevonden naast het klaslokaal van een… luipaard! Cool natuurlijk, dus we zijn gelijk gaan kijken of we het spoor konden volgen. Dat lukte maar deels, dus Cobus stelde voor om later in de ochtend serieus de tijd te nemen om verder de campus in te gaan zoeken. Op dat moment voelde ik me echter al dusdanig beroerd dat ik weer terug ben gegaan naar bed. Ik hoor zojuist dat de sporen niet van een luipaard zijn, maar van een hyeana. In de track & sign-week hebben ze al geprobeerd ons aan het verstand te brengen dat we goed en objectief te kijken en je niet te laten beïnvloeden door je verwachtingen of door wat je weet. In dit geval wisten we dat er vaker luipaard-sporen aan de rand van het terrein gevonden waren, dus dan ga je automatisch naar de (meest spectaculaire) conclusie dat dit wel een luipaard zal zijn. Als ik nu goed naar de foto kijk, is het wel duidelijk… een hyena dus. Wel van een Brown Hyena, wat heel bijzonder is. We hebben hier tot nu toe alleen nog maar Spotted Hyenas gezien, dus we hopen dat we de Brown ook nog echt te zien krijgen.

De sporen liepen langs onze nieuwe waterinstallatie, die er sinds vorige week voor zorgt dat wij ineens heel veel waterdruk hebben. Ideaal voor een stort-douche, al is het iets te laat voor ons om die nu nog te installeren…

Voor vanmorgen is het een rustig programma; er was regen verwacht waardoor is afgesproken wat later te beginnen. Het is nu echter prachtig weer, dus wie weet gaan we nog iets doen in de ochtend. Met betrekking tot de bezetting hier; gisteren is Vic vertrokken naar zijn placement, en vandaag vertrekt Macon. Er bestaat een kans dat ze hier vanavond nog logeert met haar vader (die heeft haar moeder afgewisseld), dus wie weet ontmoeten we hem ook nog.

.. of misschien de laatste. Mogelijk gaan we vrijdag nog een sleep-out doen op het platform dat we eergisteren in Makalali hebben gevonden. Maar als het weer tegenzit, was vanmiddag de laatste gamedrive.

Vandaag was een onverwacht mooie dag (het weer laat zich in deze periode zeer moeilijk voorspellen). Eigenlijk hadden we gerekend op regenbuien in de ochtend, waardoor een overnachting op Mariepskop gisterenavond niet tot de mogelijkheden behoorde. Voor mij maar goed ook aangezien ik ziek op bed lag. Inmiddels voel ik me gelukkig weer bijna 100%.

In de loop van de ochtend komt Macon langs met haar vader. Leuk om ook met hem kennis te maken. Ze blijven niet op de campus slapen, maar hebben een nacht in Moholoholo geboekt. Bij het afscheid nemen geeft ze Tina, Ben en mij nog een kaart waarin ze ons uitgebreid bedankt, past helemaal bij haar. Ondanks dat ze pas 18 is, was ze één van de meest volwassen en evenwichtige studenten op de campus. Ze gaat nu een half jaar placement doen in Tanzania, waarna ze naar een universiteit in Amerika gaat.

Met Conraad om 11:30 vertrokken, wat ongewoon vroeg is. Zeker op zo’n warme dag is het niet aan te bevelen, vooral ook omdat de dieren dan niet actief zijn. Conraad vraagt via de radio waar het laatst leeuwen, luipaarden of cheetahs gezien zijn, maar zoals te verwachten vinden we ze niet. Al met al hebben we toch nog best wat gezien en deze keer ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om zo veel mogelijk van Makalali te zien waar we nog niet geweest zijn. Een soort Grand Tour of Makalali dus. Uiteindelijk ongeveer vijf uur gereden in de brandende zon, dus ook nog een beetje verbrand (verrassend genoeg, na vijf maanden zon).

 

 

 

 

 

 

Het meest opvallende wat we gezien hebben, was een mannetjes-giraf die een vrouwtje het hof maakte. Ze was hier duidelijk niet van gediend, maar hij bleef het proberen. We hebben een kwartiertje staan kijken maar uiteindelijk kwam het er toch niet van (ze zocht dekking bij een ander vrouwtje). Daarnaast vandaag voor het eerst wrattenzwijn-biggetjes gezien én een Bateleur zittend in een boom (in al die maanden tot nu toe alleen maar zien vliegen). Tot slot ook nog een vliegende Saddle-billed Stork, wat altijd erg indrukwekkend is vanwege de afmeting (kan tot 1,5 meter groot worden met een spanwijdte van 2,7 meter).

 

 

 

 

 

 

 

 

Vandaag ook de plannen gemaakt voor de laatste twee dagen. Morgenmiddag vertrekken we naar Mariepskop (hoogste top in de omgeving), waar we ook overnachten. Op vrijdagochtend wacht er dan weer een gids die met ons op pad gaat. Vrijdagavond wacht er weer een sleep-out op het dek in Makalali. Dit alles ijs en weder dienende, uiteraard, want slapen in de open lucht met een Afrikaanse onweersbui…

 

Gisteren was het een extreem warme dag met in deze tijd van het jaar tot logisch gevolg dat het gaat onweren. Normaal gesproken gebeurt dat aan het eind van de middag of aan het begin van de avond, maar soms ook pas later in de nacht. Zo ook nu; rond een uur of twee ging het los. Omdat ik op dat moment net wakker lag kreeg ik mee dat de bliksem en donderslagen steeds korter op elkaar volgden tot er ineens een enorme klap kwam en er bliksem uit het stopcontact kwam (zo leek het in ieder geval). Ik deed wat ieder weldenkend mens in zo’n situatie doet: m’n dekbed voor m’n ogen (alsof dat helpt). Daarna trok het snel weg. Ineens schoot me te binnen dat mijn telefoon aan het opladen was, dus gauw gecheckt of die het nog deed. Dat was gelukkig zo.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd, was het een stuk warmer dan normaal in de kamer. De ventilator aan het plafond was ermee opgehouden. De stroom was dus waarschijnlijk uitgevallen, dus snel eruit om polshoogte te nemen. Gek genoeg hadden we in het klaslokaal wel stroom, maar verder op de campus helemaal niet. Rond 9:30 uur kwamen Cobus en Conraad naar de campus die ons wisten te vertellen dat er een zekering van de hoofdelektriciteitskabel losgesprongen was en dat het elektriciteitsbedrijf die weer aan moest sluiten. Een fluitje van een cent, maar krijg maar eens iemand van het elektriciteitsbedrijf snel hier. Om een lang verhaal kort te maken; we hebben hier nu ’s avonds nog steeds geen stroom (behalve in het klaslokaal) en dat betekent hier zoals bekend automatisch geen water. Hopelijk wordt dit nu morgen snel opgelost want twee dagen niet douchen is niet echt prettig.

Aangezien de stroom in het klaslokaal het nog deed, hadden we nog wel toegang tot internet. Ben en ik gingen op zoek naar de regels rond de WK-loting van morgenavond en al snel werd duidelijk dat er weer het nodige gesjoemeld wordt door de FIFA. Het leek ons dus een goed idee zelf een voorlopige Bushwise WK-loting te organiseren. Ben maakte kaartjes met de 32 deelnemers die we in de vier potten stopten. Zoals morgen ook gaat gebeuren begonnen we met loten welk team uit pot 4 naar pot 2 gaat. Dat bleek Italië te zijn (net als bij de echte proefloting trouwens). Vervolgens trokken we de groepshoofden en achtereenvolgens de verschillende potten. Bij deze de primeur: Nederland zit in groep H (daar lijken ze trouwens altijd in te zitten) met België, Ivoorkust en Honduras. Geen groep des doods dus. De Duitsers zitten met Frankrijk opgescheept, maar hebben het verder ook niet echt moeilijk. Groep F lijkt nog het lastigste, maar is ook niet echt een groep des doods.

Verder stond de ochtend in het teken van speculeren over het weer. Eigenlijk hadden we naar Mariepskop willen gaan om daar te overnachten en morgenochtend met een gids op stap te gaan. Dat zou betekenen dat we twee uur in een open Landrover daar naartoe (en weer terug) zouden moeten rijden. Gezien het feit dat er regen voorspeld werd durfden we dat toch niet aan. Plan B dan maar en we besloten naar Moholoholo Wildlife Rehabilitation Centre te gaan. Daar was ik drie weken geleden met James en Ash al geweest, maar ik vond het ook wel prima daar nog eens heen te gaan. Ik had via SMS trouwens nog even contact met Ash, omdat hij pal naast het Rehab Centre zijn placement doet en hij nodigde ons uit om even langs te komen. Dat redden we helaas niet in de tijd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rond vijf uur is de rondleiding weer afgelopen. Wij lopen allemaal herkenbaar in uniform omdat het een officiële Bushwise-activiteit betreft en onze gids vertrouwd ons aan het eind toe dat hij in 2008 bij Bushwise afgestudeerd is. Eenmaal buiten komt er een auto van Moholoholo aangereden en dat blijkt Ash te zijn. Die komt even gedag zeggen, wat iedereen natuurlijk hartstikke leuk vindt. Hij heeft het zichtbaar goed naar zijn zin, dus wij zijn allemaal blij voor hem.

Na afloop gaan we bij wijze van afscheidsetentje bij de lokale pizzeria een pizzaatje eten, waarna we weer snel terug gaan naar de campus. Morgen staan de laatste activiteiten op het programma, wat weten we nog niet. Voor mij geld eerlijk gezegd dat douchen nu even prioriteit nummer één is, dus hopelijk gaat dat morgen snel lukken…

Vannacht wakker geworden van een briesje… de ventilator deed het weer! De man van het elektriciteitsbedrijf was gisterenavond na elven alsnog langsgekomen om de boel te repareren. Gelukkig maar, want daardoor kon het gewone leven hier vanmorgen weer hervat worden. De vraag was wat te doen met de laatste officiële opleidingsdag. De opties waren een gamedrive in de middag (vroeg, want we wilden op tijd terug zijn om de WK-loting via internet te volgen) of een uitje naar de regio waar we vorige week ook al waren om een organische olie-fabrikant en een organische kaasmaker te bezoeken. De keuze viel op het laatste.

Om 10:30 uur zaten we in de Quantum (het personenbusje van Bushwise) in plaats van in de open Landrover, aangezien er regen voorspeld werd. We waren nog niet goed en wel vertrokken, of Ben spotte een Carmine Bee-eater op het hek naast de weg. Iets heel bijzonders, want die kom je hier bijna nooit tegen. Weer eentje voor de lijst op het allerlaatste moment! Ik had niet mijn goede lens bij me, maar heb in ieder geval een herkenbare foto kunnen maken. Na dit korte oponthoud gingen we snel weer door, want we hadden al tijd verloren doordat we een van de banden moesten verwisselen voor vertrek.

Onderweg stopten we nog bij een parkeerplaats om Daniel, het zoontje van Cobus, op te halen die vandaag 10 jaar oud werd. Rond twaalven kwamen we aan bij Mark, de organische ‘essential oils’-fabrikant. Hij legde uit hoe het hele proces in zijn werk ging en vooral hoe hij aan ‘Frankinscence’ (de enige echte wierook naar het schijnt) uit Somaliland importeert; een hele toer. Hij is de enige in Afrika die olie destilleert uit Frankinscence en wereldwijd heeft hij minder dan tien concurrenten. Naast wierook liet hij ons ook Mirre zien (nooit geweten wat dat eigenlijk was) en gaf hij ons zelfs een paar klompjes mee. Ter afsluiting liet Mark ons zijn verzameling Tarantula’s zien, die nog een slagje groter zijn dan de Baboon Spiders die we hier hebben.

Al met al een zeer interessante rondleiding over een terrein dat zich het beste laat omschrijven als een stukje ‘Shire’ (waar de Hobbits wonen). Zelfgebouwde en overwoekerde huisjes (sommige van klei met boomstammen als deurposten) en een eigenaar die op blote voeten loopt. Zoals gezegd ligt het in het zelfde gebied als waar we vorige week waren, dus het klimaat is totaal anders. Heerlijk fris en enorm groen (het heeft hier afgelopen week hard geregend en ook vandaag miezert het de hele dag). Doet hier echt veel meer aan Europa denken dan aan Afrika en dat op zo’n korte afstand van het savanne-gebied.

Volgende stop was de organische kaasboer. Ook hier kregen we het hele proces weer te zien; van start tot eind alles organisch. Nipper, de eigenaar, legt ons gedetailleerd hoe alles hygiënisch en bacteriologisch verantwoord gehouden wordt, zonder zeep of andere kunstmatige middelen. We krijgen live te zien hoe een kaas gemaakt wordt en mogen het tussenproduct proeven (beduidend minder dan het eindproduct, eerlijk gezegd).

Ook hier zag het er weer perfect uit; behalve kaas werd er ook eigen vlees, groenten en kruiden geproduceerd. We eindigden (uiteraard) met een kaasproeverij, waar ik normaal gesproken niet zo’n fan van ben maar in dit geval was het prima te doen (geen al te extreme kazen dus). Tot slot een bak koffie aan de keukentafel toen het alweer kwart voor vier was dus tijd om te vertrekken (anderhalf uur rijden en we moesten op tijd zijn…). Een geweldig leuk uitje weer en ongelofelijk om te zien hoe veel (heel aardige) mensen Cobus kent die bereid zijn hun best voor ons te doen…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog even in Tzaneen gestopt om de kinderen van Cobus over te hevelen in de auto van zijn ouders en nog wat boodschappen te doen en vervolgens naar de campus waar om 17:30 uur dan echt een einde kwam aan de Bushwise-activiteiten. We zien Cobus en Conraad dit weekend nog om fatsoenlijk afscheid te nemen, maar hiermee is de vijfde en laatste off-week begonnen.

Voor mij betekent dat een laatste week Kruger Park voordat ik weer terugkom naar Nederland. Dat ga ik samen met een vriend van mij (Hans) doen, die morgen op het vliegtuig stapt. Zondag is hij hier om rond te kijken in Hoedspruit en op de campus en maandag vertrekken we richting Kruger Park. Morgen staat voor mij in het teken van de standaard zaterdagtrip naar Hoedspruit (ook om Ben en Tina te droppen bij de autoverhuur) én om mijn kamer op te ruimen en mijn koffers te pakken. Een raar idee dat ik morgen al precies vijf maanden weg ben, want dat klinkt veel langer dan het voelt.

Spanje, Chili en Australië… als we de tweede ronde al halen wacht waarschijnlijk Brazilië. Normaal gesproken ben ik behoorlijk optimistisch, maar nu…