Gisteren kon ik de hele dag niet inloggen op mijn blog… gegoogled op mogelijke oorzaken en oplossingen maar wat ik ook probeerde, niets werkte. Uiteindelijk mijn provider maar gemaild in de hoop dat ze me konden helpen. Wat bleek, zij hadden het IP-adres van Bushwise afgesloten omdat ze vermoedden dat er vanaf dat adres aanvallen op mijn blog werden uitgevoerd! Gelukkig is het adres nu weer vrijgegeven, zodat ik weer berichten kan plaatsen. Te beginnen met het inhalen van gisteren (en vanavond weer een reguliere update)…

zondag 25 augustus

Vanmorgen rustig aan gedaan… Lawrence was bereid om naar Hoedspruit te rijden zodat we de broodnodige boodschappen konden doen. Na een hele week in het veld voor onze Cybertracker-opleiding is alle mineraalwater verdwenen uit de koelkast en zijn de energy-bars ook op. Een goede gelegenheid om gelijk een waterkoker te halen voor op de kamer, want da’s handig. Na het boodschappen doen lunchen bij Spur (soort fastfood-BBQ-keten) en weer terug naar de campus. Om 14:30 is het rijles voor alle studenten die op placement gaan na de opleiding (en dus niet voor mij). Eén voor één moeten ze met een vrachtwagentje onder andere proberen achteruit te rijden door onze poort, wat de een beter lukt dan de ander. Trevor hapt later naar adem als hij hoort dat ze hiervoor de poort van de campus hebben gebruikt, dat was dus niet de bedoeling. Gelukkig is het niet misgegaan.

Rond het middaguur geprobeerd in te loggen op mijn blog, wat niet lukte. Gisterenavond laat ging dat al niet op mijn telefoon, maar ik ging ervan uit dat het een tijdelijke hick-up zou zijn. Helaas blijkt na veel puzzelen het probleem nog niet opgelost, dus voorlopig kan ik geen berichten plaatsen op mijn blog. Morgen maar eens contact opnemen met mijn provider, wellicht weten die hoe het op te lossen is.

Om 14:30 ben ik ‘achter’ mijn telefoon gaan zitten met de koptelefoon op; Radio Rijnmond luisteren om Feyenoord-NAC te volgen. Gelukkig hebben ze nu eens een keer gewonnen…  dat doet wonderen voor mijn humeur op de zondagmiddag. Na de wedstrijd ben ik Sean (Zuid-Afrikaanse medestudent) gaan opzoeken, want die heeft een tondeuse en scheert gratis iedereen bij (die dat wil tenminste). Stuk makkelijker dan hier een kapper zien te vinden (en dan daar nog eens zien te komen ook).

Om 18 uur is het tijd om te eten. Trevor heeft steaks gemarineerd en bereidt ze op de BBQ. Zó moet dat dus…. Onze BBQ-pogingen vallen in het niet bij deze geweldige steaks. Om met zijn eigen woorden te spreken: “I’m so brilliant, I should have been two people!”.

Het programma voor deze week

Die twee dingen kunnen met elkaar te maken hebben, maar in dit geval is het puur toeval dat deze onderwerpen samen in deze week zitten. In het midden van de week is het onze beurt (de tweede groep van tien) om een dag naar Kruger Park te gaan. Ben nog maar net terug, maar heb er alweer veel zin in. Op donderdag gaan we naar Tzaneen om de formaliteiten in orde te maken om met geweren om te mogen gaan (en schijnbaar ook wat eerste oefenschoten te maken).

Vanmorgen gestart met een les over ‘ethology’, oftewel het gedrag van dieren, door Conraad. Daarbij worden verschillende facetten belicht, zoals communicatie en defensiemechanismen. Meest opzienbarende wat ik daarbij heb opgestoken is de ‘broken-wing’-methode die sommige vogels toepassen. Als een roofdier te dicht in de buurt van het nest komt, zal de vogel het nest verlaten en heel opvallend weglopen terwijl hij net doet of hij een gebroken vleugel heeft. Als het roofdier de aandacht verlegt naar de vogel in de hoop op een makkelijke prooi, leidt deze hem steeds verder van het nest. Zodra het roofdier zo ver weg is dat hij het nest niet meer kan vinden, vliegt de vogel weer naar veiligheid.

Na de les kregen we weer wat resultaten terug van de examens van anderhalve week geleden; 89% voor Geologie en 100% voor Grassen. Dat laatste is mooi meegenomen, want dat had ik niet helemaal verwacht. Deze scores betekenen dat ik me zo langzamerhand geen zorgen meer hoef te maken over de 75% gemiddelde score over alle examens en dat studeert wat relaxter.

Na de brunch mijn werkboek verder bijgewerkt voor Ethology en ter controle naar Trevor gebracht. De trainers checken alle hoofdstukken die we tot nu toe gedaan hebben om te kijken of we alle juiste antwoorden hebben ingevuld. Het werkboek is namelijk de belangrijkste bron om het uiteindelijke FGASA-eindexamen voor te bereiden, waardoor het belangrijk is dat alles er goed in staat.

Om 15:30 was het weer tijd voor een gamedrive, deze keer met Cobus. Weinig dieren gezien (behalve een visarend in de vlucht en een hyena in het donker, van beide helaas geen foto’s), maar dat kwam vooral doordat we nu veel meer aandacht aan details gaan besteden. In dit geval specifiek bomen en sporen (in navolging van vorige week). Halverwege de rit ging Cobus ineens gestrekt onder de Jeep en moesten we een EHBO-noodscenario uitvoeren. Dat lukte maar half half en helpt te realiseren dat je goed moet nadenken over wat je allemaal moet doen mocht er een keer echt iets misgaan. Na terugkeer op de campus konden we de oefening nog eens dunnetjes overdoen toen bleek dat Anna ineens door een Black Mamba was gebeten (zogenaamd, uiteraard).

Cobus doet ineens of de Jeep over hem heen is gereden…

… en Kate neemt het voortouw om de juiste acties te ondernemen, terwijl Ash goedkeurend toekijkt

Anatomie van een ‘bolt action rifle’

Vanmorgen zijn we begonnen met de les over Rifles, oftewel het startschot voor alles wat met jachtgeweren en schieten te maken heeft. De komende weken (en vooral volgend semester) gaan we veel tijd in steken in theorie en vooral ook praktijk. Aanstaande zaterdag staat het examen ‘Rifles’ op het programma, maar dat is slechts een onderdeel van wat we moeten doen.

Ik mag het geweer van Trevor schoonmaken terwijl Vic toekijkt

Vandaag ging het over hoe een geweer in elkaar zit, welke kalibers er zoal zijn en hoe je met een wapen om moet gaan. Al met al levert dat zo’n 75 pagina’s op die we voor zaterdag erin moeten zien te krijgen. Nooit geweten dat je zoveel zou moeten weten over dit onderwerp. Na de pauze krijgen we uitleg over hoe we een geweer schoon moeten maken en mogen we dat zelf voor het eerst uitproberen. Valt nog niet mee, maar uiteindelijk lukt het om de loop schoon te krijgen.

Charles schiet een waterflesje doormidden

Ter afsluiting van de ochtend krijgen we een demonstratie van Trevor, Conraad en Charles. Zij lossen een paar schoten, met daarbij de opmerking dat we bij het eerste schot niet de vingers in de oren moesten doen. Dan weten we wat we in het echt moeten verwachten, wanneer je moet schieten. Als laatste kunstje schiet Conraad op een flesje water. Het lukt hem het etiket eraf te schieten, zonder het flesje te raken. Als we hem moeten geloven was dat de bedoeling. Charles doet het daarna dunnetjes over en schiet het flesje aan flarden. Ik heb hoge-snelheidsopnamen gemaakt die ik binnenkort op mijn blog zal zetten. Hiernaast alvast een voorproefje van het moment dat de kogel door het flesje gaat.

In de middag laat Cobus via een aantal DVD’s nog een heleboel informatie voorbij komen over hoe je veilig met je wapen om moet gaan en waar je moet mikken op de verschillende wilde dieren om een ‘brainshot’ te maken, mocht dat nodig zijn.

Sundowners op de brug over de Mahkutswi-rivier

Om half vijf is iedereen wel zo’n beetje gaar. Gelukkig staat vandaag de sundowner op de brug over de Mahkutswi-rivier op het programma. Die brug is ongeveer vijf minuten van onze campus, dus we zijn er zo. We hebben er maar een uurtje doorgebracht, maar was een leuke manier om weer even te ontspannen.

Ash, kamergenoot James en ik. Foto: Trevor Myburgh

Mayra in gedachten verzonken

Zonsondergang op de Mahkutswi-rivier

Na het avondeten met Mayra, Macon, James, Kate en Ash gesproken over de volgende vrije week (die start alweer volgende week zaterdag). De knoop doorgehakt; we gaan naar St. Lucia! Daar ben ik in 2006 al met Lia geweest en dat was toen heel goed bevallen. Van zondag 8 tot zaterdag 14 september hebben we daar een lodge (Hippo Hideaway) om van daaruit verschillende uitstapjes te gaan maken. Nu al veel zin in….

Maar eerst nog veel te doen hier! Te beginnen morgen met onze dagtrip naar Kruger. Ik duik nu gauw m’n bed in, want de wekker gaat alweer om 3:30…. We zijn pas rond 22:00 uur ’s avonds terug, dus de kans is groot dat er morgen een keer geen update op mijn blog is.

Zo… he he. Ik zit nu voor het eerst sinds gisterenmorgen 4:30 even rustig. Alhoewel, rustig… heb Feyenoord – Koeban Krasnodan via Radio Rijnmond op m’n koptelefoon en een gemiste penalty van Pellè en een tegentreffer van Koeban is niet goed voor de hartslag.

Woensdag: dagtrip Kruger Park

Luipaard nummer 1

Maar goed, 4:30 gisterenochtend was het moment dat we vertrokken naar Kruger Park voor onze dagtrip. De helft van de groep had dit twee weken geleden al gedaan, deze keer was het de beurt aan de andere helft. Conraad was de chauffeur en hij wilde zo vroeg mogelijk vertrekken om al bij het openen van het hek bij Kruger Park te zijn. Hij stelde voor in het zuiden te beginnen (Phabeni-gate, vlakbij Hazyview), om van daaruit naar het noorden te rijden en aan het einde van de dag via Orpen-gate weer naar huis te gaan. Daar was iedereen het gauw mee eens. Na een iets langere rit en de aanschaf van WildCards (jaarkaarten voor de Zuid-Afrikaanse Nationale Parken) voor iedereen die ze nog niet had, konden we om 6:30 beginnen met onze gamedrive.

Quizvraag: hoe kan het dat als je links in de auto zit deze leeuwen die je tegemoet komen toch rechts passeren?

Kruger Park staat niet toe dat wij met onze open Jeeps daar rondrijden. Het is mogelijk om dat te doen, maar dat zou betekenen dat de Jeeps op bepaalde plekken aangepast zouden moeten worden. Er gelden uit veiligheidsoogpunt namelijk strenge regels met betrekking tot de ruimte tussen het dak (verplicht) en de deuren. Daarnaast zou Bushwise een stevige toeslag moeten betalen om met open auto’s te mogen rijden, wat niet in verhouding staat tot de meerwaarde. Kortom, we reden in een busje voor 13 personen. Helaas konden niet alle ramen open, waardoor het af en toe flink improviseren was. Zoals gebruikelijk ben je ook weer van het toeval afhankelijk voor wat je te zien krijgt aan jouw kant van de auto. Ik zat links, en dat was niet de meest gelukkige kant. Conraad (zelf een enthousiaste fotograaf) slaagde erin ons allerlei mooie dingen te laten zien. Helaas voor mij was dat in het merendeel van de gevallen aan de verkeerde kant van de auto waardoor ik weinig kon zien en fotograferen geen optie was. Goede les van mij voor de volgende keer met Conraad: zorg dat je aan de kant van de chauffeur/ fotograaf zit!

Terrapin zit lekker te bakken in de zon

Maar… ik mag niet klagen want Kruger Park is zo veel te zien dat je je nooit hoeft te vervelen. Deze keer stopten we bij Lake Panic, waar je de auto uit mag. Er is daar een looppad aangelegd (omgeven door een metershoog hek om de dieren buiten te houden), dat leidt naar een vogelhut met bankjes en ruimte om je camera op te zetten. Naar voren en opzij een schitterend uitzicht op het water. Perfect dus, zeker omdat er ongelofelijk veel te zien was. Van Goliath Herons (hele grote reigers), tot Giant Kingfishers (hele grote ijsvogels) en van heel veel nijlpaarden tot krokodillen en Terrapins (schilpadden).

Goliath Heron (Reuze Tamme Rietreiger)

Ik kan hier gerust de hele dag blijven zitten en het is ook een absolute aanrader voor iedereen die in het zuiden van Kruger Park komt. Het schijnt zelfs een geliefde plaats voor luipaarden te zijn, die daar komen om te drinken.

Wij hadden niet het geluk bij Lake Panic luipaarden te zien, maar wat luipaarden betreft mochten we zeker niet klagen. Maar liefst drie keer op verschillende plaats gezien! Eenmaal te ver weg om een foto te maken, en de andere keren ook niet op optimale afstand, maar wel bijzonder op één dag. Nu we het er toch over hebben, we zagen ook tot twee keer toe leeuwen (één keer met een vrouwtjes waterbok die ze te grazen hadden genomen).

Wat een ehh… schattige babietjes

Tel daarbij op de neushoorns, buffels en olifanten en dan heb je inderdaad de Big Five in één dag. Daarnaast hielden we een lijst bij met alle vogels die we spotten; de andere groep was tot 50 gekomen, bij ons stokte de teller op 78. Meest bijzondere daarvan waren de al genoemde watervogels en de Kori Bustard en Ground Hornbills.

Exact om 18 uur (voordat we in de problemen konden komen dus), kwamen we aan bij Orpen Gate. Een kleine drie kwartier later waren we in Hoedspruit om bij de Spur wat te gaan eten. Uiteindelijk om 21:30 weer thuis en direct als een baksteen in bed gevallen. De dag erop (vandaag dus) was het immers alweer vroeg op om naar Tzaneen te gaan voor onze SASSETA Shooting Proficiency, wat we nodig hebben om met de schietgeweren aan de slag te kunnen.

… die de schoonmaker als beloning mag verorberen

Ground Hornbills ‘vlooien’ elkaar, al gaat het hier vooral om teken….

Vlak langs de auto…

In Kruger Park ook weer de nodige filmpjes opgenomen, waarschijnlijk kan ik zondag weer wat beeldmateriaal online zetten.

Donderdag: SASSETA in Tzaneen

SASSETA staat voor ‘Safety and Security, Sector Education & Training Authority’. Dat is de club die zich dus onder andere druk maakt over het gebruik van vuurwapens. Wij moeten vandaag een papieren- en een praktijktest tot een goed einde brengen. We vertrekken om 6:45 uur om rond 8 uur aan te komen in Tzaneen. We hebben voor dit soort trips twee wagens tot onze beschikking: het busje en één van de safari-Jeeps. Zoals gebruikelijk is het knokken geblazen om in het busje te kunnen, want in de ochtend is het nog steeds dusdanig koud dat het geen pretje is om in een open auto op de weg te rijden. Zeker niet als het een rit van meer dan een uur is zoals vandaag. Ik had me al voorgenomen om in de Jeep mee te rijden, zeker ook omdat de lucht kraakhelder was. Het was inderdaad fris, maar ook een leuke ervaring om met 120 km/h in een open auto te rijden. Bovendien krijg je veel meer mee van de typische maar niet onaangename geur die er hangt (soort zoetige stoflucht waardoor je weer weet dat je in Afrika bent).

Ik had geen spijt van mijn keuze want we hadden in de Jeep het geluk na 10 minuten bij de ‘buurman’ langs de weg iets heel bijzonders te zien. Zoals altijd weet je niet direct wat je nou eigenlijk ziet en hebben je hersenen even de tijd nodig om helemaal helder te krijgen wat er gebeurt (Kate zei later dat ze zich afvroeg wat die tijger op de weg deed). Geen tijger maar een joekel van een luipaard! Op de weg parallel aan de weg waarop we reden, op een meter of vijf. We zagen hem rennen (geweldig natuurlijk), nog even stilstaan en vervolgens in de bossen verdwijnen. Luipaarden hebben geen enkele boodschap aan de electrische hekken en bewegen zich kriskras door alle privé reservaten. Eerder al had James sporen van een luipaard gevonden op onze eigen campus en uit deze ontmoeting op het reservaat naast de campus blijkt wel dat het niet denkbeeldig is dat wij ze tegen kunnen komen. De wandeling terug van de eetruimte naar onze kamer na het avondeten wordt zo toch weer wat spannender in het donker.

Weer iets later zagen we twee neushoorns aan de andere kant van de weg. Weer iets verder nóg twee neushoorns. Verbaasd kijkt iedereen elkaar aan en links en rechts wrijven mensen zich nog eens de ogen uit. Er zijn dagen dat je minder ziet en nu hebben we dit al binnen een kwartier gewoon vanaf de weg kunnen aanschouwen. We spreken direct af na de opleiding ‘Roadside Safaris’ op te richten.

Wachten op de formaliteiten, in een heerlijk zonnetje in Tzaneen

Om 8 uur aangekomen in Tzaneen, de paspoorts ingeleverd en even moeten wachten op de formaliteiten. Vervolgens naar een verlaten trein-rangeerterrein waar de schietbaan gevestigd is. In het klaslokaal aldaar krijgen we eerst onze papieren tests om in te vullen. Dat gaat klassikaal: met z’n allen tegelijk steeds de juiste antwoorden bespreken en invullen. Apart, maar wel effectief omdat de vier testen grotendeels dezelfde vragen stellen. Wel is het zo dat we bijna drie uur zoet zijn met het papierwerk, waarna je het wel een beetje gehad hebt.

Na de hotdogs is het tijd voor het echte werk: de schietbaan! We krijgen allemaal maar liefst 25 schoten met een .22 kaliber jachtgeweer. 10 schoten op één baan, 15 schoten op de andere baan.

Op de schietbaan

Twee kaarten dus, en voor beide wordt je percentage treffers genoteerd. Een treffer telt op het moment dat je de schietschijf raakt, niet erg moeilijk, dus twee keer 100%. Blijft natuurlijk wel de sport om zo hoog mogelijk te scoren, wat uiteindelijk niet tegenviel. Da’s maar goed ook, want onze Advanced Rifle Handling in het volgende semester vraagt om meer precisie met een zwaarder kaliber (oftewel: meer terugslag en een wapen van 4 kilo).

Het resultaat

Na het schieten nog even ‘de stad’ in geweest om wat boodschappen te doen. We hebben nu onze eigen huis-tondeuse (tot grote hilariteit van de anderen uiteraard; de man-cave wordt door sommigen nu de ‘old-lady-cave’ genoemd). Ik ga met geen mogelijkheid alle spullen die we hier aanschaffen mee kunnen slepen naar Nederland, maar waarschijnlijk kan James het dan allemaal nog goed gebruiken want hij gaat na de opleiding nog een half jaar werkervaring opdoen.

Zojuist fluit de scheids voor het laatst in de Kuip. Gepaste stilte… en tijd om naar bed te gaan.

Vandaag stond uitsluitend in het teken van studeren voor de examens van morgen: Rifles en Animal Behaviour. Gezien het volle programma van deze week (met twee dagen weg naar Kruger Park en Tzaneen), is het wel erg krap.

Deze keer dus een zeer korte update, ook al omdat er niet veel meer dan dit te vertellen is. Ik ga me dus gauw weer storten op Full Metal Jackets, Soft Noses, Monolithic Solids en dat soort dingen. Dat zijn trouwens soorten kogels voor wie het zich afvraagt…

Voordat ik afsluit nog een filmpje dat ik eerder deze week heb opgenomen. Achtereenvolgens Conraad en Charles schieten op een waterflesje. Conraad schiet het label eraf (en houdt stug vol dat dat de bedoeling was), Charles schiet het flesje daarna aan flarden. Opgenomen met mijn GoPro-cameraatje op 240 beeldjes per seconde. Zelfs dat is niet snel genoeg om echt te zien wat er gebeurt, maar je krijgt wel een beetje een beeld van de zogenaamde ‘hydrostatic shock’-theorie. Die theorie zegt dat je als je op een vloeistof schiet er extra schade ontstaat door de hydraulische druk die de kogel veroorzaakt… ik denk dat het flesje deze theorie kan beamen.