Donderdag 17 oktober
Voor de laatste keer gaan ontbijten in de Breakwater Lodge om daarna een taxi te nemen naar het vliegveld. Daar net op tijd bij de autoverhuur aangekomen, want binnen 10 minuten stond er een lange rij. De auto die ze voor ons klaar hadden staan was niet de bestelde Honda Accord, maar een Lexus met automaat, geen verkeerde auto. Met enig passen en meten ging de bagage in de achterbak en konden we vertrekken richting Hermanus.
Na Somerset West richting de kust gereden om de kustlijn te volgen. Mooi om de hoge golven van de Indische Oceaan te zien met het blauw-groene water. Rustig de tijd genomen en onderweg nog een bakkie gedaan bij een lokale kroeg (van het type dat je vroeger bij ons ook vaker zag, met tapijtjes op tafel). Er was cricket op TV, maar dat verliep niet helemaal naar wens. Zuid-Afrika was aan het verliezen van Pakistan, dus de barman was niet in allerbeste stemming. Nog snel wat spullen voor bij de koffie gekocht en vertrokken naar ons huisje, Wendy’s Cottage in Hermanus.
Hermanus is een unieke plaats, bekend van het feit dat walvissen daar tussen juni en november letterlijk tot aan de kust komen. De jongen moeten daar aansterken (lees: blubber kweken) om de tocht naar Antarctica voor het voederseizoen te kunnen overleven. Ons huisje stond op de klif, met een tuin tot aan de rand. Ideaal dus om vanuit de luie stoel in de tuin walvissen te kijken! Nadat we de spullen ingeruimd hadden zijn we gelijk even het dorp ingelopen om bij de lokale Pick & Pay boodschappen te doen en te kijken waar we wat konden eten. Daarna nog even met m’n vader naar de Hermanus golfclub gereden om te kijken of we eventueel ook een rondje konden golfen op een van de dagen hier. Dat kon.
Vrijdag 18 oktober
Langs de kliffen van Hermanus loopt een wandelpad, die we vandaag willen volgen. De hele ochtend komen we niet veel verder dan het begin, in het centrum van Hermanus. We zien namelijk behoorlijk wat walvissen, waarvan een paar dichtbij de kust. Dat is genoeg om een tijd te gaan zitten kijken. Als je dan ook nog met wat te drinken op een terras aan het water zit, vliegt de tijd voorbij. Besloten om daar ook maar gelijk te gaan lunchen. Inmiddels stak een flink windje op, zodat de wandeling na de lunch behoorlijk koud was. Voor mij te koud, omdat ik wat al te optimistisch gekleed was. Ik ben teruggegaan naar het huisje, om daar ook gelijk te proberen wat te studeren op de bomentest van de maandag erop. Daar kwam niet veel van, omdat er een walvis voor ons huisje uitgebreid met zijn staart uit het water op de wind aan het ‘zeilen’ was. Misschien kwam het ook omdat de ligstoel wel erg lekker lag en het zonnetje uit de wind me enigszins in slaap suste. Nadat Lia en mijn ouders terug waren, nog lange tijd walvissen zitten kijken, waarbij we ook wat sprongen zagen. Nog niet erin geslaagd een sprong op foto of film te zetten, helaas.
’s Avonds met mijn vader weer naar de golfbaan om te kijken of we een tijd voor zaterdagochtend konden reserveren. Dat lukte, om 7 uur zijn we aan de beurt.
Zaterdag 19 oktober
In alle vroegte uit de veren om te gaan golfen. Voor mijn vader de eerste keer een echt rondje lopen, nadat hij kort geleden samen met mijn moeder begonnen is met golfles. Je kunt het slechter treffen, want de baan ziet er schitterend uit, met op de achtergrond aan de ene kant de Indische Oceaan, en aan de andere kant de bergen. Voordat we kunnen beginnen moeten we in alle haast ballen kopen, een pitchfork, clubs huren (en trolleys) en betalen. Ik neem ook nog een handschoen mee, maar vergeet Tees mee te nemen. De eerste hole is een aardig stukje lopen en pas als we daar aankomen kom ik erachter. Snel een sprintje terug, want we willen zo snel mogelijk weg om niemand in onze nek te hebben hijgen.
Het weer was fantastisch en de baan lag er prima bij. Op ons beider spel was nog wel het nodige aan te merken, maar dat mocht de pret niet drukken. Een aantal goede ballen tussendoor zorgt ervoor dat we toch allebei tevreden konden zijn. Het bleef gelukkig rustig achter ons (we hebben maar één golfer hoeven ‘doorzwaaien’), dus hadden we de tijd om nog wat extra oefenslagen te doen en de houten clubs ook nog uit te proberen. Persoonlijk dieptepuntje voor mij was hole nummer 3. Op de tweede hole was ik een bal kwijtgeraakt, omdat het verschrikkelijk moeilijk te zien was waar hij naartoe vloog. We speelden namelijk recht tegen de zon in tegen een kraakheldere lucht.
Op de derde hole aangekomen zou mijn vader dus extra goed opletten waar de bal naartoe ging. Ondertussen liepen er een paar Helmeted Guineafowls op de baan, zeg maar een soort grote fazant-achtigen. Mijn vader zei voor de grap dat als we de bal uit het oog verloren en er een Guineafowl dood neerviel, we in ieder geval wisten waar hij gebleven was. Drie keer raden wat er vervolgens gebeurde….
Ik sloeg met een ijzeren 5, voluit, en raakte de bal verkeerd. Te hoog waardoor hij vlak boven de grond wegvloog. Wel op volle kracht, dus hij ging als de brandweer. Recht tegen een Guineafowl aan! Vreselijk… ik kreeg gelijk een flashback naar het Pangolin-incident in Kruger Park alleen was ik nu de dader. Het arme dier slaakte een soort “Kwah?!” en rende weg, een wolk van veren achterlatend. Het zag er nog redelijk soepel uit, dus ik hoop dat hij het uiteindelijk overleefd heeft. Ik heb deze tijd in Zuid-Afrika al twee vogels doodgereden, wat me nooit eerder overkomen was, en nu dit. Het was echter ook wel erg komisch gezien de profetische woorden van mijn vader dus we moesten er uiteindelijk toch ook wel om lachen.
Rond 10 uur waren we klaar en zijn we naar huis gegaan om te ontbijten. Het oorspronkelijke idee was om nog een rondje te gaan rijden langs de kust in de omgeving van Hermanus, maar uiteindelijk zaten we zo lekker in de tuin dat we daar de hele middag zijn blijven zitten. Deze keer was het wel raak; een volledige ‘breach’ van begin tot eind op de film! Prachtig gezicht… je kunt letterlijk uren naar deze dieren blijven kijken en dat hebben we dan ook gedaan.
Terwijl we walvissen zaten te kijken, viel ook op hoe veel vogels er in en om de tuin waren. Gelijk de kans gegrepen om er een paar op de foto te zetten.
De dag eindigde met alweer ons laatste avondeten samen, want de volgende dag gingen we allemaal weer ons weegs…
Zondag 20 oktober
Vandaag is de dag van het afscheid; het is voorbij gevlogen, maar we hebben een prachtige week gehad en veel leuke dingen kunnen doen. Mijn ouders en Lia vliegen aan het eind van de avond vanaf Johannesburg terug naar Nederland (en eerder op de dag van Kaapstad naar Johannesburg). Ik vlieg echter al om 9:30 vanuit Kaapstad naar Hoedspruit. Dat betekent dat iedereen vroeg op moet; al om 6:15 zitten we in de auto om mij op tijd op het vliegveld te hebben. Na een laatste bakkie afscheid genomen, over acht weken zien we elkaar weer. Mijn vlucht was soepel en relatief kort (2,5 uur). James en Ash stonden al met de auto klaar op Hoedspruit Airport om mij op te halen, dus om 12:30 zat ik alweer bij Sleepers aan de lunch. Mijn ouders en zus zijn nog naar Kirstenbosch Botanical Garden gegaan om nog iets leuks te doen voordat hun binnenlandse vlucht naar Johannesburg vertrok. Uiteindelijk is iedereen gelukkig weer goed thuis gekomen, waarmee ons weekje vakantie dan toch echt helemaal ten einde was.