Op safari gaan is de dingen nemen zoals ze komen, anders wordt het een frustrerende bezigheid…
Vandaag zijn we de hele dag in Makalali. Te beginnen ’s ochtends met een gamewalk, samen met James en Vic onder begeleiding van Charles. Conraad en Cobus begeleiden de andere groep. We vertrekken vanaf de ‘airstrip’ in Makalali, een soort noodvliegveldje dat nauwelijks gebruikt wordt. Er worden afspraken gemaakt over wie er wat doet en beide groepen gaan een andere kant op. Wij gaan te voet op zoek naar olifanten, de andere groep gaat op zoek naar leeuwen.
Al snel komen we op het spoor van een kudde. Wanneer we bij de rivier komen is er een breed spoor van platgetrapt gras, olifantenmest en losgetrokken takken. Op een gegeven moment ziet Charles een kleine olifantendrol liggen. Een hele kleine. Dat betekent dat de kudde een heel klein olifantje heeft. Hartstikke leuk om te zien, maar het betekent ook dat het risico van de wandeling exponentieel toeneemt.
Een kudde met kleintjes heet een ‘breeding herd’, en de volwassen vrouwtjes in die kuddes staan erom bekend zeer agressief te kunnen reageren. Als het pad van de kudde gekruist wordt door twee mannetjesolifanten die een andere kant opgaan, besluiten we dan ook maar de mannetjes te volgen. Het grote puzzelen begint en we checken regelmatig de mest die we tegenkomen op versheid om te bepalen of we nog op de goede weg zitten. Dat gaat als volgt: trap met je schoen de mest doormidden en voel met de rug van je hand of de mest nog warm is van binnen. We kunnen het spoor in het begin vrij aardig volgen maar dan wordt het lastiger.
Het ene moment vindt je een nog bijna dampende mestklont, het andere moment lijkt het spoor vijf kanten tegelijk op te gaan. Om een lang verhaal kort te maken, het lukt ons niet om de olifanten te vinden. We hebben ruim tien kilometer gelopen, maar de dieren lopen waarschijnlijk op tempo door waardoor het ons nooit lukt om ze in te halen. Wel is het een mooie wandeling geweest. We hebben Impala’s, Nyala’s en bavianen gezien. Te voet geeft dat toch weer een extra dimensie. Vooral de Nyala’s hebben we van dichtbij kunnen bekijken, wat veel voldoening geeft (dat we ze dus niet weggejaagd hebben). Bij terugkeer op de airstrip blijkt de andere groep de leeuwen te hebben gezien. Ze liggen bij een kill en we besluiten voor de gamedrive in de middag naar de dieren op zoek te gaan.
Na de lunch nog gauw corveeën; onze groep heeft ‘kitchen-duty’ en moet dus afwassen. Daarnaast is ons vriendelijk verzocht één van de Jeeps te wassen en te polishen én alle vloeistoffen te checken. Om een uur of 13 zijn we klaar en kunnen we tot de gamedrive onze eigen gang gaan. Vandaag is het dan toch echt voor het eerst heet. Vochtig en warm, het zwembad wordt voor het eerst gebruikt. Niet door mij, want het water is mij nog veel te koud. Om 15:30 verzamelen we weer voor de gamedrive.
Conraad rijdt ons weer rond, en we gaan op zoek naar de leeuwen die bij de kill (naar verluid een jonge Kudu) gezien waren vanochtend.
Op weg daar naartoe komen we langs een boom met veel White-Backed Vultures, die net als wij op de kill afgekomen zijn. Terwijl we uitgebreid de aasgieren staan te fotograferen roept Mayra ineens: “Leopard, in front, walking!”. Als je aan het fotograferen bent, reageer je trager (of helemaal niet), dus ik ben te laat om het dier te zien. Uiteraard zet Conraad direct de achtervolging in. We zitten voor de verandering met z’n 11-en in de Jeep, dus 22 ogen staan op scherp en we kammen het gebied nauwkeurig uit. Eekhoorns slaan alarm en staren gefixeerd naar waar het luipaard zou moeten zijn. Wij staren dus (zo ongeveer) naar het zelfde plekje (denken we). Maar helaas, ondanks onze verwoede pogingen slagen we er niet in het luipaard te vinden. Als een luipaard niet gezien wil worden, dan wordt ze niet gezien, zo simpel is het.
Later rijden we richting de rivier, waar de leeuwen volgens het radioverkeer ‘lala panzi’ zijn. Dat is Shangaan voor ‘ze liggen te snurken’. Mijn eigen vrije vertaling is: ‘da’s niet zo interessant’. Als we aan komen rijden, zien we echter een mannetje de rivierbedding aan de andere kant omhoog lopen. Activiteit dus, altijd veel leuker dan dat ze liggen te niksen. Conraad rijdt zo snel mogelijk naar de andere kant van de rivier, waar we uiteindelijk twee mannetjes en twee vrouwtjes aantreffen. Ze zijn behoorlijk actief en één van de vrouwtjes begint zelf te grommen/ brullen wat mooi is om te horen (zie video hieronder).
Na onze koffie- en beskuitpauze doen we nog één poging om het luipaard te vinden. Inmiddels is het donker en wederom hebben we geen geluk.
Als afsluiting van deze gamedrive gaan we op zoek naar een ‘hyena den’ waar kleintjes te bewonderen zijn. Bij aankomst blijkt de familie niet thuis te zijn. Was het een mindere dag? Helemaal niet…. heerlijk om een eind te lopen en in de middag hebben we toch nog heel veel kunnen zien. De dieren laten zich alleen niet plannen… nu we al een heleboel gezien hebben wordt het steeds makkelijker dat te accepteren en te relativeren.
Hallo Frank
Het was weer een mooi verslag van al jullie belevenissen ik lees het graag het is elke keer weer erg interessant .
Mooie foto’s van alle dieren heel indrukwekkend .
We kijken weer uit naar je volgende verslag .
Groetjes johmar .