Vandaag weer om 7 uur begonnen, met Trevor als trainer. Het onderwerp was ‘ viewing potentially dangerous critters’; oftewel alles wat je potentieel pijn kan doen of zelfs kan doden. Te beginnen met alle insecten en slangen. Tegen de tijd dat we koffiepauze hadden, had een groot gedeelte van de groep jeuk van alle plaatjes die we te zien kregen. Alle spinnen, kevers, teken, centipedes etc. die we moeten zien te vermijden kwamen langs, met plaatjes van de onsmakelijke gevolgen mocht het je niet lukken ze te vermijden.

Na de koffiepauze verder met slangen en de grotere gevaarlijke dieren; de Big Five, maar ook bijvoorbeeld de honey badger (schijnbaar het stoerste beestje van allemaal).

Zaterdagmiddag is vrij, en daar hebben we gelijk goed gebruik van gemaakt door met z’n vijftienen weer naar Hoedspruit te gaan. We hebben vier Zuid-Afrikanen met auto’s, dus dat komt goed uit. Belangrijkste doel voor mij was om bij de plaatselijke computerwinkel een wifi router te kopen. Het is nog niemand met een Windows-computer gelukt aan te loggen op internet hier. Apples en telefoons werken allemaal, Windows laptops niet gek genoeg. Helaas bleek bij aankomst in Hoedspruit dat de computerwinkel op zaterdag dicht is, dus nog steeds geen goede oplossing. Vandaag bleek de (extreem trage) studentencomputer ineens wel op internet te kunnen, dus ik kan nu in ieder geval m’n blog updaten vanaf de campus. Komende week probeer ik met een trainer tussendoor naar Hoedspruit te gaan voor een echte oplossing…

Vanavond mag iedereen los; alcohol is op zaterdag niet gelimiteerd… morgen ongetwijfeld uitslapen!

Vanmorgen begonnen om 7 uur in het klaslokaal. Charles geeft drie uur lang een introductie over guiding. In grote lijnen komt een groot aantal onderwerpen langs. hoe je je dient te gedragen, wat belangrijk is als je aan het werk wilt komen als Field Guide, hoe je een briefing doet voor een game drive, etc. Gelijk ook onze eerste huiswerkopdracht gekregen; iedereen moet een eigen briefing schrijven voor een game drive, die over twee weken in de praktijk getest wordt.

Na de les zoals gebruikelijk om 11 uur de brunch, waarna ik voor het eerst de boeken ingedoken ben. valt nog niet mee, lang geleden dat ik echt heb moeten studeren. Misschien ook niet zo’n handig onderwerp om mee te beginnen: taxonomie; alle klassen van zoogdieren, de soorten die daarvan in Afrika voorkomen en de onderlinge samenhang. niet verder dan twee pagina’s gekomen, dus het tempo zal echt omhoog moeten.

Om 15:30 vertrokken op onze tweede gamedrive. Deze keer met Cobus, één van de trainers, die level 3 Field Guide is (net als Charles). Beiden zijn ook nog eens assessor voor FGASA. Het is te merken tijdens gamedrives: deze gasten weten echt superveel en doen het ook nog eens waanzinnig goed als gids en trainer. Ongelofelijk hoeveel enthousiasme ze uitstralen; je merkt dat dat meteen overslaat naar de groep (waar het bepaald al niet ontbrak aan enthousiasme). Het was voor het grootste gedeelte van de gamedrive te donker om foto’s te maken. Wel veel gezien: waterbokken, kudu’s, giraffen, een vliegende saddlebilled stork en nog wat kleiner spul. Als praktijkoefening liet Cobus ons op het verste punt terugnavigeren. Inmiddels was het pikkedonker, dus moesten we vertrouwen op een combinatie van gevoel én het feit dat iemand wist hoe je door het zuiderkruis in de sterren te zoeken het zuiden kon bepalen. Cobus hielp niet en reed overal naartoe waar wij heen wilden. Uiteindelijk kwamen we pas rond acht uur terug bij de campus, maar het was een hele goede ervaring. Je krijgt de neiging om (zelfs wanneer je op de goede weg zit) aan jezelf te gaan twijfelen en om te draaien. Vooral voor de mensen die straks echt gasten moeten rondrijden goed om te leren vooral je gevoel te volgen. Het eten was inmiddels koud, maar dat mocht de pret niet drukken.

Vandaag (onze eerste dag in uniform) staat de hele dag in het teken van First Aid level 1, oftewel EHBO. Aan het begin werd ik door degene die de cursus gaf (een zelfstandige ondernemer uit de omgeving met een eigen ambulancedienst) direct uit de groep gepikt.

Sean reanimeert een slachtoffer zonder ledematen

Hij had mn naam gezien en vond het leuk een landgenoot in de groep te hebben. Bleek dat ‘ie uit Groningen kwam.. Oorspronkelijk dan, want hij was als jongetje in 1961 naar Zuid-Afrika geëmigreerd.

Hij bracht de stof luchtig en met veel praktijkoefening, wat maar goed was ook, want we kregen een enorme hoeveelheid informatie te verwerken. Ik weet nu hoe mond-op-mond beademing te geven, een arm of been te spalken, een slangenbeet te verbinden en nog wat van die dingen. Hopelijk weten we het allemaal te herinneren mocht het onverhoopt ooit mis gaan.

Na een pittige dag waren we om vijf uur klaar, waarna om zes uur het eten alweer op ons stond te wachten. Beef Stroganoff, niet echt typisch Afrikaans, maar zoals alles tot nu toe weer erg goed klaargemaakt. Vandaag ben ik er en passant achter gekomen dat we helemaal niet met 10 mannen en 10 vrouwen waren, maar met 11 mannen en 9 vrouwen. Ik had ze nooit nageteld… De verwarring was bij de organisatie ontstaan door een engelse jongen die Ashley heet (we noemen hem Ash). In Zuid-Afrika kennen ze dit alleen als meisjesnaam. Gekoppeld aan zijn wel heel oude paspoortfoto waarop ‘ie zo voor vrouw doorkan (dat zegt ‘ie zelf gelukkig ook), is men er al die tijd vanuit gegaan dat het ook echt een vrouw betrof. Al met al is er dus geen probleem ontstaan doordat er per se een man en vrouw in een hut samen moesten.