Zo… he he. Ik zit nu voor het eerst sinds gisterenmorgen 4:30 even rustig. Alhoewel, rustig… heb Feyenoord – Koeban Krasnodan via Radio Rijnmond op m’n koptelefoon en een gemiste penalty van Pellè en een tegentreffer van Koeban is niet goed voor de hartslag.
Woensdag: dagtrip Kruger Park
Luipaard nummer 1
Maar goed, 4:30 gisterenochtend was het moment dat we vertrokken naar Kruger Park voor onze dagtrip. De helft van de groep had dit twee weken geleden al gedaan, deze keer was het de beurt aan de andere helft. Conraad was de chauffeur en hij wilde zo vroeg mogelijk vertrekken om al bij het openen van het hek bij Kruger Park te zijn. Hij stelde voor in het zuiden te beginnen (Phabeni-gate, vlakbij Hazyview), om van daaruit naar het noorden te rijden en aan het einde van de dag via Orpen-gate weer naar huis te gaan. Daar was iedereen het gauw mee eens. Na een iets langere rit en de aanschaf van WildCards (jaarkaarten voor de Zuid-Afrikaanse Nationale Parken) voor iedereen die ze nog niet had, konden we om 6:30 beginnen met onze gamedrive.
Quizvraag: hoe kan het dat als je links in de auto zit deze leeuwen die je tegemoet komen toch rechts passeren?
Kruger Park staat niet toe dat wij met onze open Jeeps daar rondrijden. Het is mogelijk om dat te doen, maar dat zou betekenen dat de Jeeps op bepaalde plekken aangepast zouden moeten worden. Er gelden uit veiligheidsoogpunt namelijk strenge regels met betrekking tot de ruimte tussen het dak (verplicht) en de deuren. Daarnaast zou Bushwise een stevige toeslag moeten betalen om met open auto’s te mogen rijden, wat niet in verhouding staat tot de meerwaarde. Kortom, we reden in een busje voor 13 personen. Helaas konden niet alle ramen open, waardoor het af en toe flink improviseren was. Zoals gebruikelijk ben je ook weer van het toeval afhankelijk voor wat je te zien krijgt aan jouw kant van de auto. Ik zat links, en dat was niet de meest gelukkige kant. Conraad (zelf een enthousiaste fotograaf) slaagde erin ons allerlei mooie dingen te laten zien. Helaas voor mij was dat in het merendeel van de gevallen aan de verkeerde kant van de auto waardoor ik weinig kon zien en fotograferen geen optie was. Goede les van mij voor de volgende keer met Conraad: zorg dat je aan de kant van de chauffeur/ fotograaf zit!
Terrapin zit lekker te bakken in de zon
Maar… ik mag niet klagen want Kruger Park is zo veel te zien dat je je nooit hoeft te vervelen. Deze keer stopten we bij Lake Panic, waar je de auto uit mag. Er is daar een looppad aangelegd (omgeven door een metershoog hek om de dieren buiten te houden), dat leidt naar een vogelhut met bankjes en ruimte om je camera op te zetten. Naar voren en opzij een schitterend uitzicht op het water. Perfect dus, zeker omdat er ongelofelijk veel te zien was. Van Goliath Herons (hele grote reigers), tot Giant Kingfishers (hele grote ijsvogels) en van heel veel nijlpaarden tot krokodillen en Terrapins (schilpadden).
Goliath Heron (Reuze Tamme Rietreiger)
Ik kan hier gerust de hele dag blijven zitten en het is ook een absolute aanrader voor iedereen die in het zuiden van Kruger Park komt. Het schijnt zelfs een geliefde plaats voor luipaarden te zijn, die daar komen om te drinken.
Wij hadden niet het geluk bij Lake Panic luipaarden te zien, maar wat luipaarden betreft mochten we zeker niet klagen. Maar liefst drie keer op verschillende plaats gezien! Eenmaal te ver weg om een foto te maken, en de andere keren ook niet op optimale afstand, maar wel bijzonder op één dag. Nu we het er toch over hebben, we zagen ook tot twee keer toe leeuwen (één keer met een vrouwtjes waterbok die ze te grazen hadden genomen).
Wat een ehh… schattige babietjes
Tel daarbij op de neushoorns, buffels en olifanten en dan heb je inderdaad de Big Five in één dag. Daarnaast hielden we een lijst bij met alle vogels die we spotten; de andere groep was tot 50 gekomen, bij ons stokte de teller op 78. Meest bijzondere daarvan waren de al genoemde watervogels en de Kori Bustard en Ground Hornbills.
Exact om 18 uur (voordat we in de problemen konden komen dus), kwamen we aan bij Orpen Gate. Een kleine drie kwartier later waren we in Hoedspruit om bij de Spur wat te gaan eten. Uiteindelijk om 21:30 weer thuis en direct als een baksteen in bed gevallen. De dag erop (vandaag dus) was het immers alweer vroeg op om naar Tzaneen te gaan voor onze SASSETA Shooting Proficiency, wat we nodig hebben om met de schietgeweren aan de slag te kunnen.
… die de schoonmaker als beloning mag verorberen
Ground Hornbills ‘vlooien’ elkaar, al gaat het hier vooral om teken….
Vlak langs de auto…
In Kruger Park ook weer de nodige filmpjes opgenomen, waarschijnlijk kan ik zondag weer wat beeldmateriaal online zetten.
Donderdag: SASSETA in Tzaneen
SASSETA staat voor ‘Safety and Security, Sector Education & Training Authority’. Dat is de club die zich dus onder andere druk maakt over het gebruik van vuurwapens. Wij moeten vandaag een papieren- en een praktijktest tot een goed einde brengen. We vertrekken om 6:45 uur om rond 8 uur aan te komen in Tzaneen. We hebben voor dit soort trips twee wagens tot onze beschikking: het busje en één van de safari-Jeeps. Zoals gebruikelijk is het knokken geblazen om in het busje te kunnen, want in de ochtend is het nog steeds dusdanig koud dat het geen pretje is om in een open auto op de weg te rijden. Zeker niet als het een rit van meer dan een uur is zoals vandaag. Ik had me al voorgenomen om in de Jeep mee te rijden, zeker ook omdat de lucht kraakhelder was. Het was inderdaad fris, maar ook een leuke ervaring om met 120 km/h in een open auto te rijden. Bovendien krijg je veel meer mee van de typische maar niet onaangename geur die er hangt (soort zoetige stoflucht waardoor je weer weet dat je in Afrika bent).
Ik had geen spijt van mijn keuze want we hadden in de Jeep het geluk na 10 minuten bij de ‘buurman’ langs de weg iets heel bijzonders te zien. Zoals altijd weet je niet direct wat je nou eigenlijk ziet en hebben je hersenen even de tijd nodig om helemaal helder te krijgen wat er gebeurt (Kate zei later dat ze zich afvroeg wat die tijger op de weg deed). Geen tijger maar een joekel van een luipaard! Op de weg parallel aan de weg waarop we reden, op een meter of vijf. We zagen hem rennen (geweldig natuurlijk), nog even stilstaan en vervolgens in de bossen verdwijnen. Luipaarden hebben geen enkele boodschap aan de electrische hekken en bewegen zich kriskras door alle privé reservaten. Eerder al had James sporen van een luipaard gevonden op onze eigen campus en uit deze ontmoeting op het reservaat naast de campus blijkt wel dat het niet denkbeeldig is dat wij ze tegen kunnen komen. De wandeling terug van de eetruimte naar onze kamer na het avondeten wordt zo toch weer wat spannender in het donker.
Weer iets later zagen we twee neushoorns aan de andere kant van de weg. Weer iets verder nóg twee neushoorns. Verbaasd kijkt iedereen elkaar aan en links en rechts wrijven mensen zich nog eens de ogen uit. Er zijn dagen dat je minder ziet en nu hebben we dit al binnen een kwartier gewoon vanaf de weg kunnen aanschouwen. We spreken direct af na de opleiding ‘Roadside Safaris’ op te richten.
Wachten op de formaliteiten, in een heerlijk zonnetje in Tzaneen
Om 8 uur aangekomen in Tzaneen, de paspoorts ingeleverd en even moeten wachten op de formaliteiten. Vervolgens naar een verlaten trein-rangeerterrein waar de schietbaan gevestigd is. In het klaslokaal aldaar krijgen we eerst onze papieren tests om in te vullen. Dat gaat klassikaal: met z’n allen tegelijk steeds de juiste antwoorden bespreken en invullen. Apart, maar wel effectief omdat de vier testen grotendeels dezelfde vragen stellen. Wel is het zo dat we bijna drie uur zoet zijn met het papierwerk, waarna je het wel een beetje gehad hebt.
Na de hotdogs is het tijd voor het echte werk: de schietbaan! We krijgen allemaal maar liefst 25 schoten met een .22 kaliber jachtgeweer. 10 schoten op één baan, 15 schoten op de andere baan.
Op de schietbaan
Twee kaarten dus, en voor beide wordt je percentage treffers genoteerd. Een treffer telt op het moment dat je de schietschijf raakt, niet erg moeilijk, dus twee keer 100%. Blijft natuurlijk wel de sport om zo hoog mogelijk te scoren, wat uiteindelijk niet tegenviel. Da’s maar goed ook, want onze Advanced Rifle Handling in het volgende semester vraagt om meer precisie met een zwaarder kaliber (oftewel: meer terugslag en een wapen van 4 kilo).
Het resultaat
Na het schieten nog even ‘de stad’ in geweest om wat boodschappen te doen. We hebben nu onze eigen huis-tondeuse (tot grote hilariteit van de anderen uiteraard; de man-cave wordt door sommigen nu de ‘old-lady-cave’ genoemd). Ik ga met geen mogelijkheid alle spullen die we hier aanschaffen mee kunnen slepen naar Nederland, maar waarschijnlijk kan James het dan allemaal nog goed gebruiken want hij gaat na de opleiding nog een half jaar werkervaring opdoen.
Zojuist fluit de scheids voor het laatst in de Kuip. Gepaste stilte… en tijd om naar bed te gaan.