Oftewel: ik heb het gehaald en mag me vanaf nu Field Guide noemen!!!

Nog twee kleine opdrachten naar aanleiding van mijn gamedrive vanmorgen (ik kon een van de Bee-eaters niet identificeren en had de feiten over het broedgedrag van de Red-billed Buffalo Weaver niet helemaal helder op het netvlies), maar dat mag geen probleem opleveren.

Laat ik bij gisteren beginnen… om 6 uur opgestaan met als doel de dag optimaal te gebruiken. Ik moest voorafgaand aan de gamedrive de Landrover schoonmaken, olie en dergelijke checken en alles klaarleggen voor de gamedrive. Daarnaast had ik zaterdag allerlei spullen gekocht voor de gamedrive (thermosflessen, mokken) die gewassen moesten worden voor gebruik. Tot slot moest er ook nog een hoop gestudeerd worden (vooral op bomen, mijn achilleshiel).

Na het opstaan volgde het vaste ritueel van naar het klaslokaal wandelen om daar te checken of er nog mail of reacties op mijn blog waren. Het lukte mijn telefoon niet om contact met het modem te maken en bij nadere inspectie bleek er geen stroom te zijn in het klaslokaal. Direct naar de andere kant van de campus gelopen, waar ook geen stroom bleek te zijn. Ondertussen hoorden we op de zandweg allerlei bedrijvigheid, met mensen praten en vrachtwagens die lang kwamen rijden. Dat is vrij ongebruikelijk en al helemaal op zondagochtend. In de loop van de ochtend kwamen Charles en Shirell langs die wisten te vertellen dat er onderhoud gaande was aan de stroomkabels (die lopen hier bovengronds en onder andere de vogelnesten moesten verwijderd worden). Ze hadden geen idee hou lang het zou gaan duren.

Er zat niks anders op dan te gaan studeren, in de hoop dat de stroom er snel weer op zou komen. Geen stroom betekent bij ons ook geen water, omdat de pompen niet werken. Douchen zat er dus niet in, maar belangrijker; auto wassen en afwassen ook niet. Naarmate de tijd verstreek werd het steeds lastiger; de spanning stijgt een dag voor het assessment en het is lekker om dan op de momenten dat het studeren even niet lukt de zinnen te verzetten met de andere dingen op het lijstje.

Rond vijf uur werd het echt vervelend. Ik ben maar met mineraalwater mijn mokken (mokkend) gaan afwassen. Om half zes sprong ineens het licht boven het aanrecht aan en kon ik in gestrekte draf naar de parkeerplaats om de Landrover te gaan wassen. Macon (die in de andere wagen tegelijkertijd met mij op maandagmorgen haar assessment moest doen), was al ter plekke en opgelucht konden we nog net voor de duisternis inviel de wagens schoonmaken. Daarna snel mijn maaltijd opwarmen in de magnetron (die deed het ook weer) en de ‘hotbox’ (soort proviand-mand voor op de Landrover) klaargemaakt. Om 20:30 was ik helemaal klaar en had ik nog een uur om in bed te studeren op… bomen.

Vanmorgen om 3:30 uur ging de wekker. Ik ben normaal gesproken al een ochtendmens maar nu stond ik helemaal direct naast mijn bed. Nog even douchen, water koken voor de thermosflessen, een laatste check en dan naar de ‘dining area’ waar ik mijn gasten moest ontvangen. Vijf van mijn medestudenten (Lawrence, Andy, James, Matt en Anna) kwamen in hun gewone kloffie aanwadelen. Zij zijn vandaag immers de toeristen. Macon vangt haar groep op en samen hebben we koffie, thee en ‘beschuit’ klaargezet om iedereen te verwelkomen.

Toen was het 5:25 uur en ging het dan toch echt beginnen. De spanning van gisteren had me nog niet helemaal losgelaten dus ik was eigenlijk blij toe dat het eindelijk zo ver was. Ik gaf een korte briefing (vooral om te checken of iedereen naar de WC is geweest en zijn fotospullen bij zich heeft), waarna we op weg konden naar Makalali. Voordat we vertrokken stond Charles (mijn assessor) me grijnzend aan te kijken terwijl ik aan de chauffeurskant stond. Ik had niet helemaal in de gaten waarom en dacht dat ik hem vergeten was voor te stellen (je gedachten schieten alle kanten op). Wat bleek, hij wilde gaan rijden, want wij studenten rijden niet op de openbare weg in de Landrovers. Dat is al vier maanden zo, dus mag niet echt een verrassing heten. Dit doet spanning dus met je maar ik had gelukkig tien minuten tot Makalali om mijn gedachten te ordenen.

Daar aangekomen kreeg ik de sleutels en kon het echt werk eindelijk beginnen. De start is altijd de safety briefing, waarin je aangeeft wat mensen wel en vooral niet moeten doen. Daarnaast geef je een korte omschrijving van het gebied met wat historie en geef je kort aan wat het plan is en welke dieren we zoal zouden kunnen zien. En toen op weg… Mijn eerste stop was bij de Black Stick Lily (ook wel Baboon’s tail) en vanaf dat moment was ik zo’n beetje 3,5 uur aan het woord. De spanning bleef er altijd wel op, maar er waren momenten dat ik er wel degelijk van heb kunnen genieten. Zo had Cobus me de tip te geven de legende van de “Rain Queen” (Modjadji) te onderzoeken en daar ergens in mijn rit over te spreken. Ik had de informatie opgezocht en uitgeschreven (gouden tip van Cobus want het is een waanzinnig interessant verhaal) en aan het eind van de koffiepauze verteld aan mijn medestudenten. Dat was hartstikke leuk, omdat niemand zoiets verwacht en het verfrissend is iets nieuws te horen.

Over koffiepauze gesproken; mijn idee was om een Hollandse koffietafel te doen. Lia was zo vriendelijk geweest om een oud-Hollands tafelkleed met servetjes en stroopwafels mee te nemen. Ik kon hier zelf Douwe-Egberts koffie kopen om het af te maken. De stroopwafels vielen zeer in de smaak, net als de koeksusters die ik als reserve had meegenomen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Inmiddels was ik al over de helft en restte mij nog een uur terugrijden naar de poort. Als met al heb ik bijna 3,5 uur gereden wat ook de bedoeling was. Tijdens mijn rit had ik het geluk achtereenvolgens wrattenzwijnen, wildebeesten, giraffen, zebra’s, dwarf mongooses, mestkevers, een duizendpoot, jakhalzen, impala’s en een heleboel vogels te zien (waaronder een fantastische Tawny Eagle van heel dichtbij).

Meer dan genoeg om over te vertellen dus en ook allemaal keurig uitgespreid. Dat helpt een boel. Tussendoor de nodige bomen besproken en zo veel mogelijk andere onderwerpen (van geologie tot conservation management). Mijn medestudenten hielpen me enorm door allerlei vragen te stellen, wat het lekker interactief maakte en er ook voor zorgde dat ik niet continu het gesprek gaande hoefde te houden. Gelukkig was er na de koffiepauze nog tijd om naar de nijlpaarden in Weaver Nest Dam te gaan (waar ik ook met mijn ouders ben geweest). De krokodil die daar vaak te vinden is was er nu helaas niet, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door het aantal vogels daar.

Tip voor alle brildragers: als je je bril afzet om door de verrekijker Kingfishers te bekijken, zet hem dan gauw weer op zodra je niet meer door je verrekijker kijkt. Ik was zonder bril aan het beschrijven hoe een Pied Kingfisher stil hangt boven het water en dan ineens als een baksteen naar beneden valt om een vis te grijpen toen een Kingfisher dat ook prompt deed. Althans, dat dacht ik. In werkelijkheid bleek het de Hadida Ibis te zijn die zijn behoefte deed (welke met een plons in het water viel)! Oeps… gelukkig (uiteraard?) kon iedereen hier smakelijk om lachen.

Ik eindigde de rit met de afsluitende briefing aan de poort. Terwijl Charles terugreed had ik de tijd om te overdenken hoe het gegaan was. Dat was heel moeilijk in te schatten, ook al omdat ik wist dat ik een paar foutjes gemaakt had. Bij terugkomst kreeg ik direct de terugkoppeling van Charles, waarbij al snel bleek dat ik het gehaald had. Zoals gezegd nog twee taken meegekregen, waarmee ik snel aan de slag ga.

En toen zat het officiële gedeelte er ineens op. Alhoewel, niet helemaal, want volgende week vrijdag is het Trails Guide examen, waar we ook nog een werkboek voor moeten vullen wat nog heel veel werk gaat betekenen. Daarnaast ook nog de herkansing voor Advanced Rifle Handling. Maar het praktijkassessment van vandaag is natuurlijk wel een soort natuurlijk hoogtepunt van de opleiding, waarbij alle geleerde theoretische en praktische kennis samen komen, wat nu voorbij is. De blijdschap overheerst dat ik het allemaal tot een goed eind gebracht heb, al voel ik nu al aan dat ik de tijd hier best zal gaan missen.

Gisteren was er geen blog door alle hectiek rondom de stroomstoring. Overdag hebben we nog een uniek schouwspel mee kunnen maken van onze trouwe Red-headed Weaver. Deze keer werd zijn nest bedreigd door een slang! Van dichtbij hebben we kunnen meemaken hoe dapper zo’n relatief kleine vogel zich verzet tegen de belager. Na een gevecht van zeker een half uur waarin de Weaver continu in duikvluchten aanvallen uitvoerde, blies de slang eindelijk de aftocht. Dat was niet voordat hij twee verschillende routes naar het nest had geprobeerd; via de struiken en via de muur. Bovenop de muur plaatste de vogel echter een dusdanige voltreffer, dat de slang er als een haas vandoor ging. De Weaver achtervolgde hem tot hij een flink eind weg was en het was opvallende te zien hoe hij nog een paar het hele pad van de slag van het begin tot het einde volgde om zeker te weten dat hij weg was.

Opvallend was hoe dichtbij wij waren gedurende dit alles; je ziet dat hij prioriteiten heeft in bedreiging en wij waren nu geen prioriteit. Hij vloog vlak langs ons en wij stonden allemaal op nog geen twee meter van het schouwspel. Ben had bijna ingegrepen (hij had de slangentang en -mand al gehaald) toen de Weaver  het op eigen kracht won. Ben wist vandaag te vertellen dat de Weaver nu blijft zitten als hij vlakbij zijn nest komt en dat hij ook vlakbij hem kwam zitten tijdens het studeren. Wie weet hebben nu defintief zijn vertrouwen gewonnen…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alsof het zo heeft moeten zijn… uitgerekend vandaag het 100ste bericht op mijn blog!
Eerlijk gezegd nooit gedacht dat ik het zo lang vol zou houden, maar ik ben er blij mee. Ter
ere van dit feit, wat (redelijk zinloze) cijfers over mijn blog tot nu toe:

aantal woorden op mijn blog: 58.795
aantal foto’s op mijn blog: 563
aantal pageviews uit Nederland: 21.379
aantal foto’s genomen: 16.501