De wekker ging om 4:30 uur, voor de laatste keer om te studeren voor een examen. Die extra tijd kon ik goed gebruiken, want de voorbereiding op het examen was verre van ideaal. Zoals al eerder beschreven was het lastig om er weer vol in te duiken na de ontlading van de praktijkassessments. Gelukkig had ik het werkboek uitgewerkt, dus dat was een goede leidraad om de laatste uurtjes nog even te stampen.

Het Trails Guide-examen bestaat grofweg uit twee onderdelen; Viewing Potentially Dangerous Animals (VPDA) en Rifles. VPDA gaat over algemene kennis over gevaarlijke dieren, hoe te herkennen of ze agressief gedrag gaan vertonen en hoe te handelen. Daarnaast gaat het over dingen als de meest voorkomende ziekten (Anthrax, TB, Mond- en klauwzeer etc.). Tot slot (uiteraard) het voorbereiden, briefen en uitvoeren van een gamewalk met gasten. Rifles gaat over de anatomie van een ‘bolt-action rifle’, de munitie en alle procedures rondom het (veilige) gebruik ervan. Daarnaast zijn alle wettelijke voorschriften aan bod gekomen, net als ‘crime scene management’ (wat te doen als je tijdens een gamewalk op een crimescene stuit?).

Om 8:00 uur bogen we ons (voor de laatste keer in het Bushwise klaslokaal) over het examen. Het bleek uiteindelijk niet zo moeilijk als gedacht. Wel was het deze keer veel meer schrijfwerk dan bijvoorbeeld ons FGASA Level 1-examen. Met tot gevolg twee-en-een-half uur onafgebroken doorschrijven. Rifles was iets lastiger dan VPDA, maar ik ga er van uit dat ik beide wel gehaald moet kunnen hebben. Nog even afwachten en hopelijk krijgen we weer net zo snel als ons Level 1-examen de resultaten terug van FGASA.

Na het examen vertrokken we met Cobus in de Landrover naar Hoedspruit. Blijft een bijzondere ervaring om in een open wagen op de snelweg te rijden. Ik voelde me een menselijke autoruit, want bij aankomst bleken er wat vliegen geplet te zijn op mijn bril. Ik had er ook de nodige weggekopt onderweg (en uit voorzorg m’n mond stijf dicht gehouden). Het was vandaag weer zo heet dat het asfalt smolt. Perfect weer om op een open wagen te rijden, trouwens.

Eenmaal in Hoedspruit aangekomen gelijk mijn huurauto opgehaald. Had ik al gezegd dat ik daar heel blij mee ben? Eindelijk vrij om te gaan en staan waar ik wil, dat is toch wel heel lekker. Direct met de auto naar Moholoholo Ya Mati gereden, waar we met z’n allen de afscheidslunch hadden. Prachtige lokatie en leuk om eens met iedereen bij elkaar samen te lunchen (inclusief Sophie, de eigenares van Bushwise, de trainers en Shirell). Het eten was heerlijk, het weer was prachtig en onder het genot van een koel drankje werd er het nodige teruggekeken op stede laatste vier maanden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na het eten was het tijd voor de prijsuitreiking. Er werden prijzen uitgereikt voor hoogste gemiddelde cijfer (Tina met 97%, fantastisch gedaan) en beste ‘overall’ student (Matt, van harte). Daarna kwam ik nog aan de beurt, omdat Shirell regelmatig foto’s van mijn blog heeft gebruikt voor de Bushwise-pagina. Een fles Bushwise-wijn met twee glazen én een extra Bushwise-petje (mijn petje heb ik bijna continu gedragen en die ziet er niet meer uit door het zweet en vuil). Een leuke verrassing dus, waarvoor hartelijk dank. Aan het eind van de prijsuitreiking kregen de vijf studenten die hun ‘Birding Specialist’ hadden gehaald een oorkonde (ik hoorde weer tot de gelukkigen). Die gaat bij de collectie; ik wil ze allemaal inlijsten en ophangen!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Shirell had nog erg goed nieuws voor Ash; waarschijnlijk kan hij 1 december beginnen in Moholoholo Forest Lodge (er moeten nog wat formaliteiten geregeld worden maar het ziet er goed uit). Da’s mooi voor hem maar ook voor mij; doordat hij pas 1 december hoeft te beginnen is hij er na de komende vrije week nog de eerste week van het laatste semester bij. Ondanks dat we officieel klaar zijn nu hebben we namelijk nog twee weken programma. Cobus gaf vandaag aan dat we met de mensen die hier dan nog zijn maar eens snel de koppen bij elkaar moeten steken om een mooi programma te maken. Hij had al wat geweldige ideeën, dus ik kijk nu al uit naar de leuke dingen die we gaan doen.

Ik ben hier nog ruim een maand, wat nog hartstikke lang is natuurlijk. Dat realiseerde ik me vandaag pas, want met het naderende afscheid van de meeste studenten voelde het al een beetje alsof het erop zat. Niets is minder waar dus. Na de komende week vrij dus nog twee weken programma en dan nog een afsluitende week in Kruger Park. Je kunt het slechter treffen!!