Gisteren was het een extreem warme dag met in deze tijd van het jaar tot logisch gevolg dat het gaat onweren. Normaal gesproken gebeurt dat aan het eind van de middag of aan het begin van de avond, maar soms ook pas later in de nacht. Zo ook nu; rond een uur of twee ging het los. Omdat ik op dat moment net wakker lag kreeg ik mee dat de bliksem en donderslagen steeds korter op elkaar volgden tot er ineens een enorme klap kwam en er bliksem uit het stopcontact kwam (zo leek het in ieder geval). Ik deed wat ieder weldenkend mens in zo’n situatie doet: m’n dekbed voor m’n ogen (alsof dat helpt). Daarna trok het snel weg. Ineens schoot me te binnen dat mijn telefoon aan het opladen was, dus gauw gecheckt of die het nog deed. Dat was gelukkig zo.

Dit is de boosdoener… iemand moet met een lange stok die losgeschoten zekering weer terugduwen en dan werkt alles weer.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd, was het een stuk warmer dan normaal in de kamer. De ventilator aan het plafond was ermee opgehouden. De stroom was dus waarschijnlijk uitgevallen, dus snel eruit om polshoogte te nemen. Gek genoeg hadden we in het klaslokaal wel stroom, maar verder op de campus helemaal niet. Rond 9:30 uur kwamen Cobus en Conraad naar de campus die ons wisten te vertellen dat er een zekering van de hoofdelektriciteitskabel losgesprongen was en dat het elektriciteitsbedrijf die weer aan moest sluiten. Een fluitje van een cent, maar krijg maar eens iemand van het elektriciteitsbedrijf snel hier. Om een lang verhaal kort te maken; we hebben hier nu ’s avonds nog steeds geen stroom (behalve in het klaslokaal) en dat betekent hier zoals bekend automatisch geen water. Hopelijk wordt dit nu morgen snel opgelost want twee dagen niet douchen is niet echt prettig.

Voor de loting schud ik mijn Duitse vriend Ben (voor de gelegenheid voluit Bernhard) de hand

Aangezien de stroom in het klaslokaal het nog deed, hadden we nog wel toegang tot internet. Ben en ik gingen op zoek naar de regels rond de WK-loting van morgenavond en al snel werd duidelijk dat er weer het nodige gesjoemeld wordt door de FIFA. Het leek ons dus een goed idee zelf een voorlopige Bushwise WK-loting te organiseren. Ben maakte kaartjes met de 32 deelnemers die we in de vier potten stopten. Zoals morgen ook gaat gebeuren begonnen we met loten welk team uit pot 4 naar pot 2 gaat. Dat bleek Italië te zijn (net als bij de echte proefloting trouwens). Vervolgens trokken we de groepshoofden en achtereenvolgens de verschillende potten. Bij deze de primeur: Nederland zit in groep H (daar lijken ze trouwens altijd in te zitten) met België, Ivoorkust en Honduras. Geen groep des doods dus. De Duitsers zitten met Frankrijk opgescheept, maar hebben het verder ook niet echt moeilijk. Groep F lijkt nog het lastigste, maar is ook niet echt een groep des doods.

De officiële uitslag van de Bushwise WK-loting

Deze keer een aasgier kunnen voeren… zijn vrij zwaar trouwens. Foto: Bernhard Forster

Verder stond de ochtend in het teken van speculeren over het weer. Eigenlijk hadden we naar Mariepskop willen gaan om daar te overnachten en morgenochtend met een gids op stap te gaan. Dat zou betekenen dat we twee uur in een open Landrover daar naartoe (en weer terug) zouden moeten rijden. Gezien het feit dat er regen voorspeld werd durfden we dat toch niet aan. Plan B dan maar en we besloten naar Moholoholo Wildlife Rehabilitation Centre te gaan. Daar was ik drie weken geleden met James en Ash al geweest, maar ik vond het ook wel prima daar nog eens heen te gaan. Ik had via SMS trouwens nog even contact met Ash, omdat hij pal naast het Rehab Centre zijn placement doet en hij nodigde ons uit om even langs te komen. Dat redden we helaas niet in de tijd.

Simone aait de Bateleur

Het mannetjes-luipaard rolt van balorigheid op zijn rug tegen het hek

Ash van Moholoholo

Rond vijf uur is de rondleiding weer afgelopen. Wij lopen allemaal herkenbaar in uniform omdat het een officiële Bushwise-activiteit betreft en onze gids vertrouwd ons aan het eind toe dat hij in 2008 bij Bushwise afgestudeerd is. Eenmaal buiten komt er een auto van Moholoholo aangereden en dat blijkt Ash te zijn. Die komt even gedag zeggen, wat iedereen natuurlijk hartstikke leuk vindt. Hij heeft het zichtbaar goed naar zijn zin, dus wij zijn allemaal blij voor hem.

Na afloop gaan we bij wijze van afscheidsetentje bij de lokale pizzeria een pizzaatje eten, waarna we weer snel terug gaan naar de campus. Morgen staan de laatste activiteiten op het programma, wat weten we nog niet. Voor mij geld eerlijk gezegd dat douchen nu even prioriteit nummer één is, dus hopelijk gaat dat morgen snel lukken…