… waren zo’n beetje de eerste woorden die Trevor tegen ons sprak toen we begonnen in juli om aan te duiden dat we niet altijd interessante dingen zouden zien op gamedrives. Gisterenavond in Makalali bleek dat maar weer eens. We waren vertrokken om 18:30 uur, met als doel een echte night drive te doen (grotendeels in het donker dus). We hoopten (zoals altijd in het donker) op een stekelvarken of misschien zelfs een Aardvark, maar het pakte anders uit. Op wat giraffen en impala’s na hebben we echt helemaal niks gezien. Ben reed en Cobus zat met het zoeklicht op de spottersstoel, dus daar kan het niet aan gelegen hebben.

Tot overmaat van ramp begon het ruim voordat we Makalali weer uit waren te regenen. Als een gek m’n poncho aangedaan dus, alhoewel, als een gek… Het is overdag al een opgave om de ‘uitgang’ te vinden als je dat ding over je hoofd doet, maar in het donker is het bijna helemaal niet te doen. Gevolg is dat ik de eerste vijf minuten met dat ding ongeveer over m’n hoofd zat in een poging nog enigszins droog te blijven en vooral mijn camera te beschermen. Op een gegeven moment zag ik licht en kon ik mijn hoofd door het juiste gat steken. De terugweg was verder geen pretje met wind en regen tegen en voor de verandering waren we na een gamedrive eens blij weer thuis te zijn.

Voor vandaag stond een hele dag Makalali op het programma. Cobus had voorgesteld een eind het reservaat in te rijden om naar wat plekken te gaan waar we nog nooit geweest waren. Uiteindelijk hebben we acht uur doorgebracht in Makalali, waarbij Vic en Hayley ons rondgereden hebben. Leuk om eens heel nieuwe gedeeltes te zien, maar in het begin leek het op een herhaling van gisteren. Behalve wat vogels (waarvan de Lesser Spotted Eagle er eentje was die we nog niet eerder gezien hadden), was er weer weinig te beleven. Het regent de laatste tijd regelmatig, waardoor water ruimschoots voorhanden is en de dieren wat beter verstopt zijn. Gecombineerd met de explosie van groen aan de bomen en struiken wat het zicht behoorlijk beperkt, levert dat minder zichtbaar wild op.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Om 12:00 uur begint het te regenen en niet zo weinig ook. Alsof het zo moest zijn rijden we toevallig langs een verlaten lodge (bouwval, maar nog wel met wat stukken rieten dak intact. We kunnen dus schuilen en grijpen direct de gelegenheid aan om de coolbox en de hotbox uit te laden zodat we kunnen lunchen. De voormalige lodge ligt op een hogergelegen rots langs de rivier en heeft een fantastisch uitzicht. We vragen ons af waarom dit verlaten en vervallen is, want in potentie ziet het er geweldig uit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als de regen weer stopt en we voldoende uitgerust zijn, stappen we weer in de Landrover om de gamedrive te vervolgen. Na een tijdje weer weinig gezien te hebben doemen er ineens vier grote dieren op de weg op. Neushoorns! Vier mannetjes, waarvan er drie wat jonger zijn en gedurende lange tijd wat speel-vechten met elkaar. Dat zien we vaker de laatste tijd, zal met het seizoen te maken hebben. Uiteindelijk hebben we ruim een half uur met deze dieren door kunnen brengen (ook al omdat er vanwege het tijdstip middenop de dag geen voertuigen met toeristen van de lodges rondrijden en we dus niet gebonden zijn aan de maximaal 10 minuten-regel). Vanuit alle hoeken en kanten kunnen filmen en fotograferen, waardoor het veruit de beste neushoorn-sighting is die ik tot nu toe gehad heb. Zoals eerder al aangegeven plaatsen we op verzoek van Bushwise geen foto’s of filmpjes van neushoorns (jammer maar helaas, het is om een goede reden).

Op weg naar de uitgang komen we tot slot nog een mannetjesolifant tegen die we een tijdje bekijken terwijl hij staat te eten en dan rijden we snel door. De wolken pakken zich weer samen dus we willen op tijd thuis zijn en dat lukt deze keer gelukkig ook. Bij thuiskomst blijkt Iris Spaghetti Bolognaise gemaakt te hebben… wat een feest!

Na het eten nog een leuke verrassing want Macon komt aanrijden op de campus. Ze is bijna twee weken geleden vertrokken naar Kaapstad met eerst Hayley en daarna haar moeder en ze verblijft nu met haar moeder in Mahlahla Lodge.

Het is nu echt vakantie… de hele dag beetje rondgehangen en ontspannen op de campus. Zoals gewoonlijk vroeg op (uur of 6, het ritme doorbreek je niet zomaar). Wat filmpjes van eerdere vakanties en een paar afleveringen van ‘The Big Bang Theory’ gekeken op mijn laptop. Rond 8:30 uur eens rustig in het klaslokaal gaan kijken om te zien of er iets te doen was.

Daar aangekomen blijkt Shawn vanmorgen om 5:00 uur in alle stilte te zijn vertrokken. Niemand weet geloof ik precies waarom, maar misschien is het zo simpel dat hij het wel gezien heeft. Nu zijn we nog met zes studenten over. Hayley heeft inmiddels de bevestiging dat ze haar FGASA-examen echt gehaald heeft, maar ook dat er echt geen placement is voor haar. Dat betekent dat zij, net als Ash, aanstaande zondag vertrekt. Blijven over Vic, Ben, Tina en ik, waarvan Vic volgende week dinsdag vertrekt. De laatste vijf dagen zijn we dan met de drie ‘oudjes’ (want 40-plussers) over op de campus.

In de middag de website van FGASA gecheckt om te kijken of het resultaat van het Trails Guide-examen al bekend is (zoals we deze week elke dag gedaan hebben) en zowaar, de cijfers staan erop. Ik heb het gehaald, zoals ik al stiekem verwacht had, met 80% voor het onderdeel Viewing Potentially Dangerous Animals en 90% voor Rifle Handling. Ben ik hartstikke blij mee omdat ik er van tevoren rekening mee hield dat ik deze niet zou halen (wegens weinig fut om te studeren). Dat blijkt voor meer mensen het geval te zijn geweest; uiteindelijk hebben maar zeven van de twintig studenten het Trails Guide-examen gehaald. Dit resultaat blijft voor onbepaalde tijd geldig dus je kunt het maar hebben (je weet nooit wanneer je nog eens echt een rifle moet gaan handlen…).

Het grootste deel van vandaag is dus vrij programma, al zijn de trainers hard aan het werk. Vooral om het water aan de andere kant van de campus te herstellen én om het werkhok grondig op te ruimen en opnieuw in te richten. Conraad heeft een lekke band op zijn Landrover dus die verwisselen Ben en ik na de lunch gauw even. De enige activiteit die we nog tegoed hebben vandaag is een night drive in Makalali. Leuk om daar weer eens naartoe te gaan, want dat is inmiddels alweer ruim twee weken geleden. Om 17:30 uur gaan we eten en daarna vertrekken we dus op gamedrive. Vandaar dit bericht op een ongebruikelijk vroeg tijdstip.

Voor morgen staat als ik me niet vergis een hele dag Makalali op het programma. Cobus stelde voor om eens een heel eind te gaan rijden naar plekken in het reservaat waar we nog nooit geweest zijn. Hartstikke leuk plan natuurlijk, hopelijk zien we weer mooie dingen zodat ik nog wat foto’s kan plaatsen…

De afgelopen drie dagen zijn we op pad geweest met de studenten en trainers die nog op de campus zijn. De trip bestond uit een rondje langs Tzaneen, Magoebaskloof en Modjadjikloof waarbij we ons vooral op vogels gericht hebben.

 

maandag 25 november

Om 7:00 uur verzamelen we in het klaslokaal. Zoals elke maandag na een off-week is het tijd voor de camp clean-up. Omdat we met de overblijvers tot nu toe de boel aardig bij hebben gehouden, valt er eigenlijk weinig te doen. Dat geeft Cobus de kans om een extra ‘les’ in te voegen, met als onderwerp de vogels die we mogelijk tegen kunnen komen in Moegabaskloof (onze eerste bestemming). Ondanks dat deze kloof op maar een uur of anderhalf van de campus ligt, ligt het toch in een andere ‘bioom’. In plaats van de savanne zoals we die hier in het Lowveld hebben, is het daar ‘Afro-montane forest’ (Afrikaans berg-bos, zeg maar). Andere bomen en planten, andere temperatuur en klimaat brengen nieuwe vogels die we in het Lowveld niet tegenkomen. Cobus is goed twee uur bezig om ons door alle foto’s en geluiden heen te nemen. Het zal niet meevallen om ze allemaal te herinneren, maar in ieder geval hebben we een globaal beeld van wat we kunnen verwachten en wat er speciaal is.

Na de les is het tijd om te pakken en te brunchen. We wachten nog op de vrachtwagen van ‘La Bamba’, een supermarkt in Hoedspruit die ons wekelijks van proviand voorziet. Ondanks dat Cobus gevraagd heeft of de levering deze week extra vroeg kan komen, duurt het uiteindelijk te lang om nog op te wachten. Er is regen voorspeld in de middag dus willen we eigen zo snel mogelijk gaan rijden, aangezien we in de open Landrover op pad gaan. Cobus en Conraad plunderen de vriezer, zodat we in ieder geval de eerste avond wat te eten hebben. Het is even passen en meten met de bagage , maar dan kunnen we met z’n negenen op pad. De verwachte regen (niet alleen op maandag maar ook op dinsdag) was voor mij reden om op het laatste moment al mijn cameraspullen thuis te laten. Achteraf geen handige keuze, aangezien we tijdens het rijden geen moment regen hebben gehad. Voor mijn foto’s van deze drie dagen ben ik dus afhankelijk van de foto’s die ik met mijn telefoon heb genomen en de foto’s van Cobus en Ash.

De eerste stop is Tzaneen, waar we bij de supermarkt wat drank en iets te eten kunnen inslaan. Cobus en Conraad gaan langs de schietbaan waar we eind augustus ons SASSETA-certificaat gehaald hebben (een vereiste om met een jachtgeweer te mogen schieten). Van een aantal mensen (waaronder ik) waren er echter nog steeds geen certificaten ontvangen, nadat de eerste versies spelfouten in de naam hadden. Gelukkig liggen ze al klaar waarna we snel weer door kunnen naar Magoebaskloof.

In Magoebaskloof ligt een groot aantal boomplantages, waar ze met name Eucalyptus en dennenbomen verbouwen. Daarnaast is er in de kloof nog een groot stuk ongerept Afro-montane forest te vinden. Op weg naar onze slaapplaats voor vannacht zien we al de nodige vogels die ’s ochtends door Cobus behandeld zijn. Hoogtepunt was de Cape Parrot, die we niet verwacht hadden te zien. Net toen we een bocht om gingen, kwam er een groep aanvliegen die in een boom pal naast de weg bessen gingen zitten eten. Ze blijven een klein kwartiertje zitten zodat we goed de kans krijgen ze te bekijken (geeft me gelijk de gelegenheid om spijt te krijgen dat ik mijn camera niet meegenomen heb). Na een stop bij een hotel met een terras dat uitkijkt over de kloof, rijden we het laatste stukje omhoog de bossen in.

In dit gebied ligt onze cabin, al is dat een klein woord want het lijkt meer op een bijgebouw van een kazerne. Verspreid over acht kamers en een slaapzaal staan er misschien wel 25 bedden. Keuze genoeg dus voor ons negenen en nadat iedereen een plakje heeft uitgezocht gaan we weer de auto in om brandhout te sprokkelen. Dat valt nog niet mee, omdat het zo te zien kort geleden nog flink geregend heeft. We proberen zo veel mogelijk hout te vinden dat nog enigszins droog is, al is dat een erg relatief begrip.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij terugkomst bij de cabin gaat Cobus direct aan de slag om het vuur aan te steken. Stomtoevallig kijk ik tijdens een rondje door de tuin door het raam van een vervallen schuur, waar een hele voorraad kurkdroog haardhout blijkt te liggen. Dat maakt het een stuk gemakkelijker om het vuur aan de gang te brengen en een klein uurtje later hebben we genoeg gloeiende kooltjes om te kunnen beginnen met de braai. We hebben geen elektriciteit en dat werkt sfeerverhogend. Iedereen zit dichtbij het kampvuur en af en toe wordt er met een zaklamp bijgeschenen om iets te kunnen vinden.

 

dinsdag 26 november

Vandaag heeft Cobus iets heel bijzonders voor ons geregeld. Een vriend van hem, David Letsoalo, is de top-vogelgids van Zuid-Afrika en gaat deze ochtend met ons op pad. Om 5:00 uur meldt hij zich bij de cabin en na een bak koffie (Douwe Egberts!) gaan we op pad. David is een vreselijk aardige vent en zijn vogelkennis is ongelofelijk. Achter elkaar begint hij op te noemen welke vogels hij in welke richting hoort. Indrukwekkend maar absoluut niet bij te houden. Bij vogels kijken in het bos is geluid het belangrijkste; deze vogels zijn veelal erg schuw en verstoppen zich als ze doorhebben dat je staat te kijken. Des te belangrijker dus om ze snel te vinden en David is daar een meester in.

 

 

 

 

 

We zien vandaag weer een aantal vogels van het rijtje dat Cobus ons gisteren heeft meegegeven, waarvan de meest bijzondere de Narina Trogon en de Knysna Turaco zijn. Foto’s maken van vogels door het gebladerte heen is een ramp, dus beperken we ons tot plaatjes van het landschap en groepsfoto. Het feit dat ik geen camera bij me heb, werkt nu trouwens ook wel als een voordeel; het enige wat ik nu kan doen is door mijn verrekijker kijken waardoor ik alles veel bewuster bekijk dan wanneer ik bezig ben met foto’s maken. De temperatuur is trouwens perfect en de lucht heerlijk fris wat ideaal is om actief bezig te zijn. Een groot verschil met het gebied waar we normaal verblijven, waar het nu warm en vochtig is. Aan het eind van onze toch met David en op weg terug naar onze cabin komen we langs de Debegeni Falls, waar we even rondlopen en wat foto’s maken.

 

 

 

 

 

Om een uur of 11 zijn we klaar (en behoorlijk afgepeigerd) en brengt Cobus ons naar een restaurant van een andere oude bekende. Gary is een engelsman die al veertig jaar in Zuid-Afrika woont en een pizzeria in de bergen heeft. We kunnen er in de tuin eten en de pizza zijn hartstikke goed. Gaat er extra goed in na alle inspanningen van de ochtend. We nemen ruimschoots de tijd want voor de middag staat er meer inspanning op het programma.

We gaan in de middag naar een plek waar je allerlei outdoor-activiteiten kunt doen (aan ziplines door de bossen, in een binnenband door het water, etc.). Daar aangekomen blijkt onze groep uiteindelijk toch een stuk minder avontuurlijk dan gehoopt; als puntje bij paaltje komt waagt niemand zich aan de activiteiten. Voor Cobus het sein om iedereen weer in de wagen te laden en naar beneden bij de rivier te rijden. Daar is een plek waar we kunnen zwemmen. Na een klein uurtje vertrekken we alweer naar onze slaapplaats voor die avond.

De overnachting is wederom bij vrienden van Cobus en deze keer heeft hij een fantastische deal geregeld voor ons. Voor slechts 100 rand per persoon (ongeveer 7 euro!) verblijven we in luxe huisjes met toilet, douche en airco. Het hele kamp eromheen is zelfs alleen voor ons, waardoor we ongestoord gebruik kunnen maken van alle faciliteiten. De beloofde regen is rond een uur of acht dan eindelijk gearriveerd, samen met de nodige donder en bliksem. Erg indrukwekkend en reden om de geplande braai in te wisselen voor een skottelbraai onder de overkapping. Zoals gewoonlijk duurt het onweer maar kort en gaat de wind ook snel weer liggen, waardoor we bij het vuur tot het (voor ons deze vier maanden) ongewoon late tijdstip van 23:30 uur zitten te kletsen.

 

woensdag 27 november

Alweer de laatste dag van ons uitje. Na rustig te zijn opgestaan vertrekken we om 8:30 uur richting Modjadjiskloof. Dat is het gebied van Modjadji, ‘The Rain Queen’, die in deze omgeving een zeer belangrijke rol speelt. Voor mijn praktijkassessment had ik wat informatie over Modjadji opgezocht en tijdens de koffiepauze heb ik de legende van de Rain Queen verteld aan mijn ‘gasten’. Leuk dus om nu eens te zien waar het zich allemaal heeft afgespeeld.

Op weg naar Modjadji komen we eerst langs de grootste en oudste Baobab van de wereld (1100 jaar oud). Binnenin deze boom bevindt zich zelfs een klein barretje! Het is even wurmen, maar we passen er allemaal in. Na een drankje weer verder, met de nodige stops voor de vele vogels die we ook vandaag weer zien. Aangekomen in Modjadjiskloof, rijden we een heel stuk door dorpjes heen. De mensen hier kijken heel raar op want ze zijn hier niet gewend safarivoertuigen te zien, en al helemaal niet vol met mensen in safari-uniform. De kinderen lijken het geweldig te vinden want die roepen en zwaaien ons bijna allemaal na. Eenmaal aangekomen in het natuurgebied blijkt het niet heel bijzonder te zijn, al hebben ze er wel grote cicades (grote palm-achtige bomen die er al waren in de tijd van de dinosaurussen).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na Modjadji vervolgen we de rit naar Tzaneen, waar we wat eten bij de KFC. De allerlaatste bezienswaardigheid die we te zien krijgen is een verrassing. Iedereen achterin de Landrover vraagt zich af welke route we terug nemen naar de campus, omdat we de verkeerde kant uit lijken te gaan. Cobus en Conraad bleken echter te weten van een Bat Hawk die nestelt in een plantage op zo’n twintig minuten rijden van Tzaneen. Daar aangekomen vinden we het nest en blijkt de Bat Hawk ook nog ’thuis’ te zijn. Met afstand de meest bijzondere sighting naar het schijnt, en Conraad en Cobus raden ons aan nog eens goed te kijken omdat we deze vogel waarschijnlijk niet vaak meer zullen zien.

 

 

Na anderhalf uur rijden zijn we weer terug op de campus. Hier aangekomen blijkt dat ze het watersysteem een grondige update hebben gegeven; één van de grote groene watertanks staat nu bij ons ‘boven’ naast het klaslokaal, samen met een gloednieuwe pomp. Het water hoeft nu niet meer helemaal van de andere kant van de campus naar ons toe gepompt te worden, waarvoor zo’n grote druk nodig was dat het verouderde buizenstelsel het steeds begaf. Het resultaat is spectaculair: we hebben nu eindelijk serieuze waterdruk. Helaas voor de mensen aan de andere kant: die hebben nu geen water! Hopelijk (en waarschijnlijk) wordt dat morgen opgelost.

Aan het eind van de dag nog opzienbarend nieuws… Terwijl ik mijn blog zit bij te werken, zit Ben naast mij met zijn laptop. Samen kijken we op de FGASA-website of de resultaten van ons Trails Guide-examen van anderhalve week geleden al bekend zijn. Dat zijn ze nog niet, maar we zien wel alle resultaten van onze level 1-examens staan (inclusief medestudenten dus). Tot onze verbazing staan daar Hayley en Lawrence tussen, die het niet gehaald hebben! Beiden kwamen ze 1% tekort (74% ipv 75%) om het te halen en pogingen van Charles om FGASA te overtuigen ze 75% te geven waren al mislukt. Nu lijkt het er dus op dat ze het alsnog toegewezen hebben gekregen. Hartstikke goed nieuws voor beiden, want nu hoeven ze niet tot februari te wachten om een herkansing te doen. Voor Lawrence betekent het bovendien dat hij op zijn placement nu ook per direct mag gaan gidsen (daarvoor moet je wettelijk level 1 gehaald hebben). Voor Hayley is het allemaal wat verwarrender; zij heeft geen placement en had net een vakantie in Hawaii geboekt met haar familie. Morgen gaat ze gauw uitzoeken hoe het nu allemaal zit en of ze alsnog hier kan blijven…

 

Met het stijgen van de temperaturen en de luchtvochtigheid is een van de dieren die zich begint te roeren de Cicade (of boomkrekel). Deze diertjes zien er niet echt appetijtelijk uit; volgens Cobus hebben ze model gestaan voor een aantal horrorfilms en daar kan ik me iets bij voorstellen. Ze maken bovendien  een enorm lawaai, zeg maar een soort krekel in het kwadraat. Vanmorgen zat er een enorm grote boven onze wasbak; om een beeld te geven heb ik mijn wijsvinger ernaast gehouden op de foto. Ze bijten niet (denk ik).

Na een relaxte ochtend om 10:00 uur naar Hoedspruit gereden waar ik Ash moest ophalen op het vliegveld. Hij had daar net zijn zus, nicht en huurauto gedropt. Via Sleepers en Pick&Pay (uiteraard) weer teruggereden naar de campus. Daar aan de slag gegaan met het filmpje van de leeuwen die we in Kruger op de weg gezien hadden.

 

 

Tussendoor nog even RKC-Feyenoord, waar we verder maar geen woorden aan vuil zullen maken. Rond 17:00 uur gegeten, waarna Cobus ons programma voor de komende week met ons doornam. De komende drie dagen zijn we weg (twee overnachtingen ‘buiten’). We gaan naar Magoebaskloof, Modjadji en allerlei dingen daar tussenin. Een vriend van Cobus (een top birding guide) neemt ons bovendien een ochtend mee vogels kijken. Op woensdag komen we terug, waarna we tot en met zaterdagmorgen gamedrives en -walks gaan doen op Makalali. Hartstikke veel zin in, kan niet wachten om er weer tegenaan te gaan. Een paar dagen niks doen is wel lekker, maar het moet niet te lang duren, want dat is zonde als je zo veel leuke dingen in de omgeving kan doen.

Vanwege de trip van de komende dagen zal het volgende blogbericht woensdag aanstaande zijn.

Aangezien Kruger Park geen internet heeft, heb ik sinds afgelopen dinsdag geen berichten kunnen plaatsen. Hieronder het dagboek van de afgelopen vier dagen…

Dinsdag 19 november

Om 5:00 uur gaat de wekker van James en hij staat direct naast zijn bed. Vandaag vertrekt hij samen met Sean naar zijn nieuwe thuis, Sibuya Lodge in de Eastern Cape. Dat zo’n 1200 kilometer naar het zuidoosten, aan de Indische oceaan. Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat dit de plaats is waar ik naartoe was gegaan, als ik alsnog een placement had willen doen.

Rond 7:00 uur zijn James en Sean klaar om te vertrekken en zwaaien Vic (Sean’s kamergenoot) en ik hen uit. Eenmaal terug in de kamer is het opvallend stil; James is een hele gezellige gozer die een gat in de dag kletst en dat valt des te meer op nu hij weg is. Ook is zijn kant van de kamer nu helemaal leeg en is alles aan die kant van de muur af. Voor het eerst dringt het door dat de opleiding echt voorbij is en dat zo’n beetje iedereen weg is (al was dat natuurlijk voor het grootste deel al zo sinds afgelopen zaterdag). Omdat Ben, Tina, Hayley, Shawn, Macon en Ash al vertrokken zijn voor hun off-week zijn Vic en ik nu de enigen op de campus (met Vic’s kamer helemaal aan de andere kant). Ik ben dus blij dat ik het kamp kan verlaten voor drie dagen Kruger Park, want je wordt niet vrolijk van zo’n spookcampus.

Om 9:00 uur vertrokken richting Orpen Gate. Lekker rustig op de weg met een muziekje aan en zonder enig oponthoud ben in na anderhalf uur in Kruger Park. Ash had me ’s ochtends al gesmst dat hij in de buurt van Satara Rest Camp was. Hij heeft deze week zijn zus en een nicht op bezoek, die hij meeneemt door Kruger Park. Omdat ik drie dagen in Satara verblijf, was het makkelijk afspreken. Ik stapte letterlijk net uit toen ik Ash al zag staan. Snel kennis gemaakt met zus (Gemma) en nicht (Jasmin) en even bijgepraat. Afgesproken dat we ergens deze dagen een keer met z’n vieren gaan rijden. Ondertussen ook met Ben en Tina contact gehad; zij blijven tot woensdag in Kruger Park en zijn nu in Olifants Rest Camp, ook niet al te ver weg. Kijken of ik die morgen nog kan ontmoeten.

Eenmaal op de kamer blijkt dat ik geen water heb! Het lijkt me te achtervolgen na alle waterellende op de campus van de laatste weken, zou het soms aan mij liggen?! Als ik naar buiten loop zie ik dat ze aan het werk zijn aan de leiding en binnen een half uurtje is het alweer hersteld. Aan het eind van de middag vertrek ik voor een gamedrive in mijn Toyota Corolla (rijdt lekker maar is eigenlijk net iets te laag voor het mooi). Op zoek gegaan naar Ratelpan vogelhut en ook gevonden. Weinig activiteit, zeker niet te vergelijken met Lake Panic waar we eerder een keer geweest zijn op een dagtrip met Bushwise. Wel middenin een troep bavianen terecht gekomen én een aantal speciale vogels van dichtbij gezien (Burchell’s Coucal, Crested Barbet en Greater Blue-eared Starling). Weer terug in Satara de ochtend gamedrive geboekt. Oeps! 3:45 uur verzamelen….

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Woensdag 20 november

We vertrekken vanaf de parkeerplaats, waar de gids eerst alle ‘indemnity-forms’ inzamelt (Waarin je verklaart gezond te zijn en Kruger niet aansprakelijk te zullen stellen als er iets mis gaat, een standaard onderdeel van iedere commerciële gamedrive). Omdat het nog donker is om 4:00 uur, beginnen we de rit met zoeklampen. De gids heeft er een en aan twee mensen achterin de truck (een groot safarivoertuig) vraagt ze ook allebei een lamp te bedienen. Nu hebben wij met de opleiding ervaren dat het schijnen met een lamp van die sterkte een kunst op zich is. Vaak schijn je in de wagen zonder dat je het door hebt en het was niet meer dan logisch dat dat nu ook gebeurde. Dat is vooral lastig voor brildragers omdat het licht van achteren via het glas weerkaatst. Bijkomend probleem is dat de toeristen niet weten dat je dieren die overdag actief zijn niet in de ogen moet schijnen, omdat dat ze verblindt. Gevolg is dat hele kuddes Impala’s als versteend blijven staren in de felle lampen. Dat maakt ze kwetsbaar voor leeuwen en luipaarden (je kunt zelfs jagen op Impala’s met een zaklamp door ze te verblinden).

Onze gids blijkt alleen oog voor de weg te hebben (was bij Bushwise niet geslaagd). Het spotten van de dieren moet van ons toeristen komen. Gelukkig zien we nog wel het nodige; leeuwen, buffels en olifanten. We rijden ook stug langs een aantal grote roofvogels pal langs de weg, maar ik geloof niet dat iemand dat door had. Maar niet gevraagd te stoppen omdat de rest waarschijnlijk minder interesse in vogels heeft.

Een zielig hoogtepuntje van deze rit: nadat we de leeuwen hadden gezien liep er een paar honderd meter verderop een groepje zebra’s. Eén van de vrouwtjes heeft haar ‘scheenbeen’ gebroken; ze hinkt op drie poten en haar onderbeen bungelt er halverwege geknakt bij. Buiten het feit dat dat vreselijk pijnlijk moet zijn, is het waarschijnlijk snel einde verhaal voor haar. Zeker met de leeuwen op niet al te grote afstand…

Weer terug in Satara verwoede pogingen gedaan om Ash en Ben te bereiken. Mijn telefoon heeft hier kuren (smsjes komen pas uren later aan), waardoor het niet lukt iets af te spreken. In de middag zelf op pad gegaan maar omdat het inmiddels bloedheet was, hadden alle dieren beschutting gezocht. Tegen het eind van de middag weer wat activiteit, maar weinig bijzonders.

 

 

Donderdag 21 november

Gisterenavond is het gelukt om Ash te bellen en dus hebben we kunnen afspreken dat we vandaag met z’n vieren op pad gaan. Ash heeft een grotere en hogere auto gehuurd dan ik, dus gaan we met zijn auto. Het plan is om naar het zuiden van Kruger te rijden, naar Skukuza, zodat de zus van Ash bij het Internetcafé aldaar kan internetten. Vlakbij Skukuza ligt Lake Panic waar ik graag naartoe wil dus twee vliegen in een klap. Het weer is vandaag ronduit pet; het regent de hele dag gestaag. Ook nu laten maar weinig dieren zich zien, behalve de vogels, die het niet lijken te zien zitten om met dit weer te gaan vliegen. Sowieso niet de grotere roofvogels en gieren die thermiek nodig hebben om te vliegen.

Eenmaal aangekomen in Skukuza gaan we naar het restaurant om wat te eten en daarna op zoek naar het internetcafé. Dat hebben we uiteindelijk wel gevonden, maar blijkt al een tijd gesloten te zijn. Blijft vreemd dat je nergens in Kruger Park internet toegang hebt (behalve mobiel internet, maar met een Nederlands abonnement is dat niet te betalen). Aangezien het nog steeds regent besluiten we Lake Panic ook maar over te slaan en direct terug te rijden naar Satara. In mijn laatste week hier komen we ook weer in de buurt van Lake Panic dus dat is een mooie gelgenheid om er nog een laatste keer te gaan kijken. Op de terugweg zien we weer niet al te veel, waardoor we steeds meer op vogels moeten (kunnen?) focussen. De dames zien er ondertussen ook wel de lol van in, zoals het de hele dag erg gezellig was trouwens. Terug in Satara afgesproken om om 15:30 uur weer te gaan rijden en tot die tijd ieder voor zich wat te relaxen.

Op onze middagrit zien we een stuk meer; de regen is gestopt en de dieren worden wat actiever. Op een gegeven moment zien we op een behoorlijke afstand iets staan wat we niet thuis kunnen brengen. Zelfs met de verrekijker ziet het er raadselachtig uit. Het lijkt op twee opgestapelde bijenkorven met daarop een vogelkop. Na een tijdje dringt door waar we naar zitten te kijken; een Kori Bustard die zijn nek heeft opgeblazen! Bizar gezicht en voor het eerst dat wij ze zo gezien hebben. Kori Bustards zijn de zwaarste vliegende vogels (de zwaarste niet-vliegende vogels zijn uiteraard struisvogels), dus het ziet er indrukwekkend uit als ze zich extra groot maken. Weet het niet 100% zeker, maar zal zijn om indruk te maken op de dames. Ash en ik proberen onze kelen op te blazen maar dat lukt niet erg, dus we rijden maar gauw door.

 

 

 

 

 

 

 

 

Aan het eind van de rit, rond 18:00 uur, stuiten we op twee mannetjesleeuwen die over de weg lopen! Omdat er maar één auto voor ons rijdt, krijgen we af en toe de gelegenheid om naast de leeuwen te rijden op minder dan twee meter, wat erg indrukwekkend is. Na een tijdje blijkt dat de leeuwen (een zogenaamde coalitie van waarschijnlijk twee broers) hun territorium aan het afbakenen zijn. Op een gegeven moment stopt er een bij een boom om met zijn klauwen aan de schors te krabben. Dit kan tot doel hebben het territorium te marken, maar ook het stretchen van de pezen die de klauwen bedienen en het schoonmaken van de voetzolen.

 

Helaas neemt de auto voor ons het niet zo nauw met zijn medeweggebruikers en blijft hij stapvoets naast de leeuwen rijden zonder iemand te laten passeren. Achter ons begint zich een indrukwekkende file op te bouwen die zich aan het geslinger en geduw te zien steeds meer begint op te vreten. Aangezien het akelig dicht bij 18:30 uur begint te komen (de tijd dat iedereen van de weg af moet zijn), verliest een aantal van de auto’s achter ons het geduld en wurmen zich naar voren toe met gevaar voor onze auto én de leeuwen. Uiteindelijk komen we precies op tijd bij Satara aan, waardoor we een boete ontlopen.

 

Vrijdag 22 november

De laatste dag van mijn Kruger-vierdaagse. In de ochtend doe ik nog een rondje om daarna terug te rijden naar de campus. Direct bij het verlaten van Satara zie ik al iets bijzonders; een Jakhals met twee jongen. Sowieso is het nu een goede periode, omdat er meer jongen te bewonderen zijn. Vooral de jongen van Impala’s en Blue Wildebeesten (Gnoes) worden in deze periode geboren, wat grappige beelden oplevert.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het mooie van Kruger Park is dat je er zelf met de auto mag rijden. Gevolg is echter ook dat wanneer er iets te zien is er direct een wirwar aan auto’s op een kluitje ontstaat. Er zijn geen officiële regels over hoe met een sighting om te gaan en als die er wel waren, werden ze waarschijnlijk met voeten getreden (zie het incident met de twee leeuwen van gisterenavond). Het voordeel van de files die ontstaan is dat je van een afstandje al kunt voorspellen dat er iets bijzonders te zien is. Negen van de tien keer gaat het dan om een grote kat (leeuw, cheetah of luipaard). Vanmorgen kom ik twee van deze opstoppingen tegen en in beide gevallen blijkt het om leeuwen te gaan. De eerste keer twee vrouwtjes en de tweede keer tweede mannetjes (waarschijnlijk dezelfde twee als die we gisteren hebben gezien dus ik besluit deze aan me voorbij te laten gaan).

Aan de oostkant van Kruger Park, ter hoogte van Satara ligt een vogelkijkhut. Gisterenavond waren we er niet aan toe gekomen om deze te bezoeken, maar vanochtend heb ik alle tijd. Het blijkt de moeite waard; hier voor het eerst een Open-billed Stork gezien. Daarnaast ligt er een dikke vette krokodil, zijn er twee jonge nijlpaarden aan het speel-vechten en is er een Pied Kingfisher pal voor mijn neus aan het vissen. Hier een klein uurtje gezeten, zonder ook maar iemand te zien. Sowieso was het deze week erg rustig (perfect dus).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op de weg naar de uitgang nog twee Southern Ground Hornbills, een Leopard Tortoise en een Wahlberg’s Eagle (op de grond) gezien. Vlak voordat ik Orpen Gate bereik bovendien mijn eerste kill gespot… ik zie een gier naar de grond gaan, wat kan betekenen dat er iets bijzonders te zien is. Na wat voor en achteruit gereden te hebben zie ik in de verte de rug van een Spotted Hyena. Snel mijn verrekijker gepakt en inderdaad, de Hyena heeft iets gedood wat lijkt op een Impala-kalf. Ongelofelijk hoe snel het er wemelt van de gieren, het lijkt of ze van tevoren al weten waar er iets te graaien valt. Dat is trouwens een traditioneel geloof hier; de gieren bezitten de gave om in de toekomst te kijken. Dat is een groot probleem voor de gieren, omdat dat ze interessant maakt voor de zwarte markt; eet de hersenen van een gier en je kunt de toekomst voorspellen (lees: de lotto winnen).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rond het middaguur is het tijd om kruger Park weer te verlaten. Gelukkig niet voor lang… de laatste week hier wordt nog een week Kruger Park!