Veel beter wordt het echt niet…

Gisteren voor de eerste sleep-out om 13:00 naar Makalali gereden met onze drie safari-Jeeps. Van tevoren besloten om m’n camera maar niet mee te nemen, gezien de dreigende lucht. Aangezien we in de open lucht gingen slapen leek het me niet het risico waard om een natte camera op te lopen. Bij de Jeep aangekomen riep Charles iedereen op om vooral de camera’s mee te nemen, want hij “had zo’n voorgevoel”… Alsnog op een drafje naar m’n kamer om m’n camera op te halen (Panasonic, met video in plaats van m’n Canon met zoomlens).

In Makalali aangekomen kroop Macon voor haar eerste rit achter het stuur (ik ben als laatste aan de beurt, morgenmiddag gaat het als het goed is gebeuren). Ondanks het feit dat ze pas 18 is en Amerikaanse, dus niet gewend handgeschakeld te rijden, deed ze het uitstekend. Binnen no-time kwamen we in het gebied aan waar Charles van wist dat er een luipaard met jongen een ‘kill’ had liggen. Ook Trevor was met zijn groep inmiddels in het gebied aangekomen dus hadden we twee wagens waarmee we op zoek konden naar de luipaarden. Na enige tijd kregen we over de radio het bericht dat Trevor iets gevonden had. Geen luipaarden, maar leeuwen! We waren precies op tijd om ze voor de Jeep de weg te zien oversteken.

Moeder luipaard

Vervolgens weer op zoek naar de luipaarden en weer was het Trevor die ze vond. Voor hem persoonlijk was de ban eindelijk gebroken; in de 18 maanden dat hij bij Bushwise werkt was het hem nog niet gelukt luipaarden te vinden. Nu dus gelijk moeder met twee jongen, iets wat je niet vaak ziet. Na wat aanwijzingen over de lokatie waren wij ook snel ter plaatse. Moeilijk te zien, omdat ze in de bush zaten, maar wel degelijk drie luipaarden. Daarmee zijn we dus rond wat de Big Five betreft, veel sneller dan verwacht. Ik was al blij geweest als ik in de zes maanden hier één luipaard had gezien, maar dit was slechts het startschot van een nog veel spectaculairder schouwspel.

Vrouwtjesleeuw met Impala

Na enige tijd stilzitten stond de moeder luipaard ineens op en staarde ze zo te zien ingespannen ergens de bush in. Na ongeveer een halve minuut speerde ze ineens de andere kant op, en een boom in. Haar jongen renden een andere richting op, uit ons zicht. De zeven leeuwen die we eerder hadden gezien bleken onze luipaarden gevonden te hebben, inclusief de kill die we nog niet eerder hadden gezien. Het bleek een jonge mannetjes Impala te zijn, die al deels verslonden was door de luipaarden. De grootste leeuwin greep de jackpot en sleepte het een stuk verderop om rustig op te eten. Precies in de richting van onze Jeep.

De zes andere leeuwen moeten wachten op hun beurt

De overige leeuwen kwamen zo dicht bij als ze durfden (tot de leeuwin begon te grommen dus), waardoor ook deze vlakbij en voor ons precies in het zicht kwamen te liggen. Omdat ik m’n Panasonic-camera meegenomen had, heb ik vooral videobeelden. Als ik tijd heb zal ik kijken of ik deze week nog een korte compilatie kan maken van wat we allemaal gezien hebben.

Naast het spel van de leeuwen hebben we uitgebreid naar moeder luipaard kunnen kijken, die hoog in een boom boven het tafereel ‘opgesloten’ zat. Ze kon geen kant op; Charles verzekerde ons dat ze, zodra ze naar beneden zou komen, direct gegrepen zou worden door de leeuwen. Hoe minder competitie voor voedsel, hoe beter.

Vrouwtjesleeuw met Impala-kop

De groep van Trevor stond aan de andere kant van de boom waar de luipaard in zat, waardoor ze minder goed zicht hadden op de leeuwen. Tot hun grote ontsteltenis waren ze er een tijdje van overtuigd dat de leeuwen een van de jongen hadden gegrepen en nu aan het verorberen waren. Wij konden ze uiteindelijk toen we naar de andere kant reden gerust stellen dat dat niet het geval was. Al was het ook nog steeds een vrij wreed gezicht om te zien hoe een leeuw met een aan de nek losgescheurde Impala-kop in zijn bek heen en weer slingert.

Omdat we zo vroeg vertrokken waren, bevonden we ons bij de luipaarden voor de lodges begonnen met de middag-gamedrives. Dit betekende dat we veel meer tijd hadden om er te blijven dan normaal het geval was geweest. Maximaal 10 minuten per voertuig en maximaal twee a drie voertuigen tegelijk bij een sighting.

Moeder luipaard hoog in de boom

Omdat ook Cobus met groep C inmiddels gearriveerd was, zou dat betekent hebben dat we normaal gesproken een groot deel van de gebeurtenissen hadden moeten missen. Nu dus niet. Dubbel geluk gehad, en op weg naar de slaapplaats was iedereen opgewekt en druk in gesprek over wat we nou eigenlijk gezien hadden. Mooi om te zien hoe iedereen ongeveer drie kwartier intensief met het kijken en fotograferen/ filmen bezig is als er iets bijzonders te zien is. Charles gaf ons na afloop ook mee dat als we met gasten op pad gaan en dit soort dingen zien, elk woord ter plekke er een te veel is. Beter is het om na afloop een pauzeplek te zoeken om in alle rust te bespreken wat je gezien hebt en ruimte te geven voor vragen.

Kamp Bushwise

Onze slaapplek bevond zich in een droogstaande rivier (het is nog steeds winter dus droog hier). Mooi ruw, zacht zand wat een comfortabele ondergrond is om op te slapen. Omdat we veel langer dan gepland bij de luipaarden en leeuwen waren gebleven was er geen tijd meer voor de ter plaatse geplande lezing over oriëntatie- en survival. Wel hadden we nog tijd voor een prakticum; alle drie de trainers reden de Jeeps muurvast in het mulle zand en aan ons de taak om ze er weer uit te krijgen. De bedoeling was om met elkaar erachter te komen welke methode daarvoor het meest geschikt is. Uiteindelijk kwamen we tot het opkrikken van de auto, zand wegscheppen en opgedroogde olifantendrollen onder de wielen om draagvlak te hebben en weg te kunnen rijden. Missie geslaagd bij de eerste poging (gelukkig).

Kampvuur

Nadat we brandhout gesprokkeld hadden (tot en met hele dode bomen aan toe) om te kunnen braaien én de hele nacht het vuur gaande te kunnen houden hebben we onze slaapplekken ingericht. De uitdaging die we vervolgens kregen, was om met natuurlijke middelen vuur te maken. Met de opmerking daarbij dat dat nog nooit een student gelukt was. Samen met Shawn, James en Ben hebben we geprobeerd met een stok om en ooit tussen de handen draaiend op een stuk hout en met droog gras tot vuur te komen. Verder dan wat gloeiende uiteinden van het hout kwamen we niet (de eerlijkheid gebied te zeggen dat we daarbij ook nog de hulp van Trevor kregen). Een aansteker moest dus uitkomst bieden om nog binnen afzienbare tijd voedsel op tafel te kunnen hebben.

Kip-braai in het zand

De beurt was aan de dames om kip te braaien. Na ongeveer een uurtje hadden ze er voldoende vertrouwen in dat het gaar was en konden we ‘aan tafel’ (in het zand met een papieren bordje op schoot). Rondom het kampvuur heeft dat nog iets extra gezelligs. Het was de bedoeling dat we als vervolg op de astronomie-les van gisterenochtend, gisterenavond sterren zouden gaan kijken. Doordat het half bewolkt was, kwam dat er niet meer van. Nadat we lootjes hadden getrokken om te bepalen wie er wanneer wacht moest houden, ging iedereen de slaapzak in. James en ik hadden geluk; wij mocht de eerste dienst draaien van 22:00-22:45. Een aparte beleving als je weet dat je in potentie leeuwen, luipaarden en olifanten in je kamp kunt krijgen. Vooral als nabij wat hyena beginnen te woep-en…

Groep C

Vanmorgen kamp opgebroken en alles weer in de oude staat hersteld (doel is om het zo te maken dat je niet kunt zien dat je er geweest bent). Tot en met in twee rijen door de sporen van de Jeeps lopen om ze te wissen. Een weinig bijzondere rit terug door Makalali, met als uitzondering twee mannetjes Warthogs (wrattenzwijnen) die we van dichtbij konden zien. Normaal gesproken zijn ze direct weg als je met de auto stopt, maar nu dus niet. Gelijk kans gezien om wat close-up videobeelden te maken die ik vanavond gauw nog in mijn Warthog-presentatie van morgen kan plakken.

Warthog

Na de brunch om 14:30 gestart met de oriëntatie- en survival-les die we dus eigenlijk gisteren hadden moeten hebben. Van verschillende manier om water en voedsel te vinden tot verschillende manieren om je te oriënteren en de weg te vinden. Weer iets anders dan we tot nu toe gedaan hadden en weer interessant. De middag eindigde met een demonstratie van Charles van hoe je van de schors van een boom touw kunt maken.

Om af te sluiten nog drie foto’s van onze bijzondere sighting gisteren….

Jonge mannetjesleeuw

Lawrence met linksboven een luipaard en rechtsonder (goed kijken) een leeuw

Luipaard

De eerste resultaten zijn binnen en gelukkig viel het mee. Voor m’n zoogdieren-toets had ik 85% en voor “Intro to Guiding” maar liefst 96%. Die laatste had ik totaal niet verwacht, maar is mooi meegenomen omdat ik waarschijnlijk alles boven de 75% nodig zal hebben om mijn bomen-toets te compenseren. Die was, niet geheel ontoepasselijk, brandhout.

De ochtend begon met lessen over achtereenvolgens ecologie en taxonomie door Cobus. Vrij stugge stof, veel definities en dus studiedruk voor zaterdag. Deze week is de laatste week voor m’n Kruger-trip met de vijf medestudenten en zo langzamerhand zijn we er wel aan toe. Het buitenslaap-uitje was erg geslaagd, maar ondanks dat iedereen vrij goed geslapen had, blijkt dat er toch wel ingehakt te hebben.

Giraf trekt een gekke bek

Vanmiddag hebben we onder begeleiding van Trevor een gamedrive gedaan in Makhutswi (een reservaat naast onze campus). Het is voor het eerst dat Bushwise hier gamedrives mag doen dus ook Trevor kende hier de weg nog niet. Bleek een mooi gebied te zijn waar ik voor het eerst mocht rijden. Ik begon zoals dat gebruikelijk is met een “pre-drive briefing”, waarbij je jezelf introduceert en vertelt wat de planning is van de gamedrive. Daarnaast ook de huishoudelijke mededelingen met betrekking tot de veiligheid. Was alleen vergeten te vragen naar fobieën (niet onbelangrijk) en het uitzetten van alle electronica (zeer niet onbelangrijk), maar verder ging het aardig. Het rijden zelf was niet erg uitdagend; het was er zo vlak dat het me bijna aan thuis deed denken. Direct bij binnenkomst stuitten we al op een groep van 12 giraffen op een open vlakte, iets wat we nog niet eerder zo hadden gezien. Dat is een prettig begin van een gamedrive en je kunt je helemaal voorstellen dat zoiets direct de druk van de ketel haalt wanneer je met ‘echte’ gasten moet rijden.

Welke vogel zit hier die we in Nederland ook zien?

Richting het einde kwamen we bij een meertje aan waar we een tijdje hebben gestaan. Krokodillen en vogels gezien. Een Malachite Kingfisher (één van mijn doelstellingen om dit half jaar te fotograferen) in de verte zien vliegen, maar niet op de gevoelige plaat kunnen zetten. Een stukje verder gereden om koffie met beskuit te doen; de krokodillen waren iets te groot om het risico aan de waterkant te nemen. Trevor vond het terrein wat weinig uitdagend en stelde voor mij morgenochtend op de gamedrive in Makalali de kans te geven op wat uitdagender terrein achter het stuur te kruipen.

Ik ga afsluiten omdat ik nog veel werk in mijn werkboek moet doen. Morgen de hele dag op gamedrives, dus veel studeerwerk zit er dan waarschijnlijk niet in.

Ik weet dat ik het al eerder gezegd heb, maar herhaal het nog maar eens: hartelijk dank voor alle leuke berichtjes!

Onze Jeep van boven

Vandaag de hele dag gamedrives; vanmorgen in Makalali (met Trevor) en vanmiddag in Chimoyo (met Charles). Vooral de ochtend was er een met primeurs. De eerste grote mannetjesleeuwen, nijlpaarden en aasgier. Daarnaast heb ik voor het eerst op de ’tracker seat’ gezeten; een uitklapstoel voor op de Jeep van waar je het beste uitzicht hebt om dieren te spotten. En waar je als een gek over de Jeep moet klauteren zodra je leeuwen ziet (zoals Kate ondervond toen ze vanochtend op de tracker seat zat). Een persoon op dat stoeltje voorop de Jeep wordt door de leeuwen wel opgemerkt (in tegenstelling tot iedereen die in de Jeep zit) en dus loop je reëel gevaar als je erop blijft zitten.

Vandaag voor het eerst op de ’tracker seat’

In de middag op Chimoyo was er wat minder te beleven (wat betreft het zien van wild). Dat zijn we inmiddels gewend van dit gebied, maar dat biedt weer de mogelijkheid om onze kennis over alle andere dingen bij te spijkeren (met name bomen blijft moeilijk). Aan het eind van de dag hebben we de Jeep langs de kant van de weg gezet met alle lichten uit. Het was een extreem heldere lucht dus een fantastische sterrenhemel. Charles (fervent astronomie-fanaat) kon ons gelijk een beetje voorbereiden op het examen van zaterdag met ‘Scorpius’ aan de hemel.

Steenbok

White-Backed Vulture

White-Backed Vulture in de vlucht

Tussen de twee gamedrives in was het tijd om te studeren, wat nog niet meeviel. Na bijna vier weken behoorlijk druk programma begint de concentratie wat te verslappen. Het duurt allemaal dus wat langer. Morgenochtend hebben we de keuze om naar Hoedspruit te gaan, of een optionele activiteit (vorige week was dat een gamewalk, deze week ook bij voldoende interesse). De  derde en laatste optie is studeren. Helaas moet ik verstandig zijn en de optionele gamewalk laten schieten. Om de komende vrije week een beetje relaxed in te gaan wil ik zaterdag zo goed mogelijk presteren bij de examens over achtereenvolgens ecologie, taxonomie, astronomie en oriëntatie & survival.

Oh ja, voor ik het vergeet: het antwoord op de quizvraag van gisteren was inderdaad nijlgans!

Vandaag examen gehad van maar liefst vier modules: astronomie, ecologie, taxonomie en oriëntatie & survival. Gisterenavond moest ik hiervoor nog vol aan de studie, waardoor ik geen tijd meer had om een blog-update te doen (ook niks te melden aangezien ik de hele dag alleen gestudeerd had).

Vrij goed gevoel over het examen van vandaag, moet gemiddeld wel minimaal de 75% gehaald hebben. Dat is een prettige gedachte om de vrije week mee in te gaan. We zijn er allemaal zo onderhand wel aan toe. Dat klinkt een beetje zeikerig, als je hier zit en de hele dag met leuke dingen bezig mag zijn en geweldige dingen ziet, maar het tempo ligt enorm hoog. Laat m’n collega’s het niet horen, maar ik geloof niet dat ik ooit zo hard gewerkt heb. Gemiddelde dag begint rond 5:30 (soms nog een uur eerder) en meestal ben ik tot 21:00 continu bezig. Tijd om even de teugels te laten vieren dus. Maar niet te veel, want de kans om ’s morgens vroeg in Kruger Park gamedrives te doen laten we natuurlijk niet lopen.

Vandaag zijn we naar Hoedspruit geweest om inkopen te doen voor Kruger Park en om onze huurauto op te halen. Mooi Volkswagenbusje voor acht personen, terwijl we met z’n zessen zijn. Alle ruimte dus. Enige minpuntje is dat de ramen van de achterste bank niet open kunnen, waardoor foto’s maken en filmen een stuk lastiger is vanwege de weerspiegeling. Veel rouleren met de zitplaatsen dus en hopen dat je niet net achterin zit als er iets bijzonders te zien is.

Komende week weet ik niet hoe het zit met de internet-toegang dus het is lastig te zeggen of ik berichten op m’n blog kan plaatsen en wanneer. Voor nu in ieder geval als afsluiting wat audio die ik van een filmpje van kamergenoot James heb gehaald (ik was er helaas zelf niet bij).

James kwam met zijn groep eergisteren aan het eind van de dag vier leeuwen tegen toen het al donker was (op de weg terug naar de uitgang van het reservaat). Na enige tijd kwamen ze op de Jeep af en Trevor zette de motor en de lichten uit zodat het stil en pikdonker was. Vervolgens begonnen de leeuwen geluid te maken… Op het geluidsfragment is goed te horen wat dat blijkbaar met je doet als je het op een meter afstand hoort; het gaat door merg en been. James geeft commentaar op zijn geheel eigen (Ierse) wijze. Klik op onderstaande link om af te spelen.

James en de leeuwen

Gisterenavond na het bericht nog gauw bezig gegaan met de beloofde beelden van de leeuwen en luipaarden die we afgelopen maandag gezien hebben. Het moment dat de leeuwen de luipaarden ‘overvallen’ heb ik er niet op staan; gaat enorm snel en je ziet ze absoluut niet aankomen. Doet je realiseren hoe zeer je op je hoede moet zijn als je bijvoorbeeld op wandelsafari gaat. Niet veel actie dus, wel een aardig beeld van wat we te zien kregen.

Selecteer 720p voor de beste kwaliteit. De muziek is van Planet Earth.

Trouwens nog even een weetje tussendoor; gisteren is mijn blog door de grens van de 10.000 pageviews gegaan! Dat is dus hoe vaak alle pagina’s en berichten tot nu toe door alle bezoekers bekenen zijn. Dat had ik nooit verwacht maar is natuurlijk hartstikke leuk.

Nu inpakken voor Kruger Park! We vertrekken om 10 uur… eerste stop is Orpen restcamp, waar we met z’n zessen een cottage hebben voor de eerste drie nachten. Dan gaan we voor één nacht naar Olifants restcamp en voor één nacht naar Satara restcamp. Op de laatste dag (vrijdag) rijden we via het zuiden (Skukuza restcamp en Phabeni gate) Kruger Park uit en overnachten we in Hazyview, Op zaterdag rijden we via de bezienswaardigheden in de Blyde River Canyon weer terug naar de campus. Zie het detailkaartje onder ‘Omgeving’ om te zien wat waar is.

Ik heb er zin in! Tot gauw…