Kruger dagboek

zondag 11 augustus

Ik ben gisteren teruggekomen van ons (kleine) weekje Kruger Park. Omdat we daar geen internet-toegang hadden, hieronder de belevenissen van afgelopen week. Te beginnen met vorige week zondag…

Zondag: vertrek naar Kruger

Na een relaxte morgen, letterlijk de eerst sinds we een kleine maand geleden hier kwamen, zijn we rond 11 uur vertrokken naar Hoedspruit. Nog wat laatste boodschappen, wat gegeten in Sleepers en toen vertrokken naar Kruger Park. Van tevoren had ik al een mail gekregen dat de cottage die we gehuurd hebben voor drie nachten niet beschikbaar meer was, en dat we in twee andere cottages geplaatst werden.

r_P1010840

Onze cottage in Orpen

Bij aankomst in Orpen restcamp bleek dat we ter compensatie een gratis gamedrive krijgen, mooi meegenomen voor een klein ongemak. De cottage die we vandaag hebben blijkt de beste ligging te hebben; aan de rand met uitzicht op de waterplek. Met z’n zessen hebben we drie duo’s gemaakt die elk een keer voor het avondeten moeten zorgen. Debby en Kate beginnen vandaag met pasta bolognaise. Vic en James hebben hout gehaald voor de braaiplek voor ons huis zodat we gezellig meedoen met fikkie stoken (Alle andere huisjes zijn inmiddels ook daarmee begonnen). Na het eten zaten we op onze ‘porch’ gezeten toen er ineens consternatie ontstond. “Luipaard! Nee Cheetah!”; bij de drinkplaats stond naar wij uiteindelijk besloten een cheetah (al waren onze Zuid-Afrikaanse buren ervan overtuigd dat het een luipaard betrof; wij vinden dat zes field guides in opleiding het beter moeten weten). Niet veel later dook er ook nog een hyena op bij de drinkplaats, dus zonder een gamedrive te doen hadden we onze eerste sightings al binnen.

 

Maandag: Rawhide

Elke dag een andere zonsopkomst in Afrika

Elke dag een andere zonsopkomst in Afrika

Vroeg op (5 uur gaat de wekker) en dat kost toch wat meer moeite als je het vrijwillig doet zonder de druk van de opleiding. Om 6:15 zitten we in de auto voor de eerste gamedrive. De weg naar Satara is tijdens overvloedige regen een paar maanden geleden deels weggespoeld en is nog niet hersteld. Dit zorgt ervoor dat we via en onverharde wegen moeten rijden. Het toeval wil dat we exact hetzelfde rondje doen als we met de familie in 2009 hebben gedaan, maar dan in tegenovergestelde richting. Bij het wegrijden was het behoorlijk mistig, wat wat mooie plaatjes met de opkomende zon opleverde.

De scout van de kudde

De scout van de kudde

Na enige tijd spot Vic ineens een neushoorn. Op behoorlijke afstand, maar nog steeds mooi om te zien. Verderop in de gamedrive kwamen we (naast de dieren die we in Makalali al gewend zijn) een zeer grote kudde buffels tegen. Ash zag iets in de verte en we besloten te wachten om te kijken wat het was.

Naar schatting zo’n 300-400 buffels trokken uiteindelijk vlak voor ons de weg over. Daar ben je wel een uurtje zoet mee, wat betekent dat je naast het filmen en fotograferen ook ruimschoots de tijd krijgt om ze eens rustig te bekijken. Dat is iets waar je normaal gesproken naast het fotograferen nauwelijks tijd voor hebt; de meeste dieren zijn misschien 30 seconden goed in beeld voordat ze je zat zijn.

Yellowbilled Hornbill in de vlucht

Yellowbilled Hornbill in de vlucht

Je mag tegenwoordig niet meer lachen op een paspoortfoto

Je mag tegenwoordig niet meer lachen op een paspoortfoto

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een stop op de rustplaats (met ruimschoots kans om foto’s te maken van tamme Hornbills) door om vlak voor het einde van de rit nog drie ‘Dugga Boys’ tegen te komen; mannetjesbuffels op leeftijd die berucht zijn om hun agressie als je ze te voet tegenkomt.

Een "Dugga Boy" met twee Red-Billed Oxpeckers

Een “Dugga Boy” met twee Red-Billed Oxpeckers

Goed kijken... wat zit hier?

Goed kijken… wat zit hier?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Om 11:30 weer in Orpen restcamp aangekomen, waar we onze Wildcards gekocht hebben. Hiermee krijg je een jaar lang toegang tot alle nationale parken in Zuid-Afrika. Omdat ik een studievisum heb, ben ik effectief tijdelijk Zuid-Afrikaan en mag ik aanspraak maken op het Zuid-Afrikaanse tarief voor een Wildcard. Scheelt 75%! Een dagje Beekse Bergen is duurder… Tegelijkertijd maken we een afspraak voor de gratis gamedrive die we aan het eind van de middag mogen maken.

Vrouwtjeskudu doet buikspieroefeningen

Vrouwtjeskudu doet buikspieroefeningen

Onze field guide heet Patrick en wij luisteren aandachtig toe hoe hij de pre-drive briefing doet. Lijkt veel op wat wij leren. Hij heeft ook nog wat kwinkslagen die voor ons handig zijn om zelf te gebruiken (“It’s not called game drive for nothing… It’s a game: sometimes you win, sometimes you lose”). Bij de gamedrive zien we onder andere rennende kudu’s (mooi bij ondergaande zon), olifanten, genets en olifanten.

Zonsondergang

Zonsondergang

Bij terugkomst gaan Ash en James aan de slag met het avondeten en rond 21:00 uur zitten we aan de aardappelpuree met worst. Het lichtje is zo langzamerhand wel uit bij ons allemaal dus is iedereen na het eten snel vertrokken.

Dinsdag: onze eerste ‘special sighting’

Zonsopkomst

Zonsopkomst

Om 5 uur gaat de wekker en het lijkt vandaag nóg lastiger om op te staan. Vanochtend gaan Ash, James en ik op gamedrive, de andere drie slapen uit. De nacht was te kort om echt bij te slapen, maar blijven liggen is geen optie want wie weet wat je dan mist. Eenmaal in de auto hadden we na tien minuten al een hyena en een jakhals gezien. Lekker begin dus. Daarna hebben we ons op impala’s gestort; niet het meest interessant op zich, maar met opkomende zon een dankbaar onderwerp. Enige tijd later spot James ineens een katachtige. Snel foto’s gemaakt, waartoe we behoorlijk de kans kregen omdat hij bij de auto bleef en voor ons overstak.

Caracal

Caracal

Later bleek het een Caracal te zijn en toen ons bij terugkomst in het kamp gevraagd werd of we nog wat gezien hadden, werd deze vondst direct bijgeschreven op het bord als ‘special sighting’. Wat blijkt, een Caracal is zeer zeldzaam. Samen met Aardvarks en Pangolins zijn dit de enige dieren die als special sighting aangemerkt worden. Nog blijer dat we ons toch maar uit bed gesleept hadden togen we naar de cottage. We hadden afgesproken om 8 uur Vic en de dames op te halen. Bij aankomst bleek alleen Vic mee te gaan. Na een uurtje koffie en opfrissen zijn we vertrokken richting Satara restcamp. Daar geluncht en op de terugweg de eerste echt goede kudde olifanten gezien.

De matriarch van de kudde

De matriarch van de kudde

Olifanten komen langzaam onze kant op

Olifanten komen langzaam onze kant op

 

 

 

 

 

 

 

 

We zagen ze van een afstandje aankomen en ze staken vlak voor onze auto de weg over. De jonge mannetjes toonden zich (zoals gebruikelijk) temperamentvol, en één van heen bleef voor onze auto staan om met z’n kop te schudden. Een teken van irritatie, maar tot een schijnaanval kwam het niet want na een minuutje liep ‘ie verder, de kudde achterna. Mooi om te zien. Nadat ze de weg overgestoken waren, gingen ze met z’n allen badderen. Ook een mooi tafereel (vooral de jonkies die zich nog geen raad weten met hun slurf en zijn erg grappig). Uiteindelijk kwamen we om 14:30 thuis. Omdat het de beurt was aan Vic en mij om te koken, zijn we direct groente gaan snijden. Om 16:15 wacht immers alweer de volgende gamedrive.

Een van de Saddlebilled Storks

Een van de Saddlebilled Storks

Broedpaar visarenden

Broedpaar visarenden

 

Deze keer zien we niet veel bijzonders (naarmate de tijd verstrijkt wordt het vinden van iets bijzonders natuurlijk ook steeds moeilijker), totdat we bij een watertje komen. In het riet zitten twee zadelbek-ooievaars!

Brown-Hooded Kingfisher

Brown-Hooded Kingfisher

Links daarboven twee visarenden, en rechts twee ijsvogels! Vooral de ooievaars zijn zeldzaam om te zien, maar allemaal dankbare onderwerpen om te fotograferen. Even later zien we op een boom nog een tawny eagle zitten en bij de terugrit in het donker vinden we nog een giant eagle-owl. Kortom, voor de vogelliefhebbers onder ons (dat zijn we allemaal) een zeer geslaagde rit.

Bij terugkomst op kamp snel met Vic de Red Curry met rijst gemaakt en na het eten nu naar bed. Morgenochtend uitslapen! Moet nu echt een keer een ochtend overslaan om wat bij te slapen. Morgen verplaatsen we ons naar Olifants restcamp en dat gaan we lekker rustig over de hele dag uitsmeren….

 

 Woensdag: de tweede ‘special sighting’!

Binnen vijf minuten één van de zeldzaamste dieren zien die je op safari kunt vinden én het meest afgrijselijke zien wat je je kunt voorstellen (als het over safari gaat dan).…

Uitgeslapen tot 7 uur en dat was hard nodig. Na een douche en ontbijt voor het eerst sinds lange tijd ’s ochtends weer fris en uitgerust. Met een strakblauwe lucht vertrokken we voor de laatste keer uit Orpen restcamp, waar onze cottage voor zes personen boven verwachting goed bevallen is. We volgen onze standaardroute (overstromingen in januari hebben de belangrijkste weg richting Satara afgesneden dus de opties zijn nu beperkt), en komen het gebruikelijke wild tegen. De luipaard waarover we in het kamp gehoord hadden was makkelijk te lokaliseren aan het aantal auto’s dat we na een tijdje langs de weg tegenkwamen. Het luipaard zelfs lag blijkbaar ergens onder een bosje, maar wij hebben hem niet kunnen vinden.

Niet al te lang bij stil gestaan en al gauw kwamen we wat olifanten dichtbij de weg tegen.Omdat de dames gisteren niet op gamedrive geweest zijn en dus nog niet echt olifanten hebben kunnen zien, blijven we wat langer staan kijken. Op een gegeven moment moet we een stukje achteruit rijden om ze te kunnen blijven volgen en James kijkt door de achterruit om te zien of de weg vrij is. Ineens begint ‘ie te roepen ‘Pangolin! Pangolin!’.

Pangolin naast olifant. Foto: Ashley Bamforth

Pangolin naast olifant. Foto: Ashley Bamforth

Snel kijkt iedereen achterom en inderdaad, daar steekt een Pangolin de weg over, verbaasd gadegeslagen door de olifant, die ogenschijnlijk nog nooit zo een raar beest gezien heeft. Geweldig om een Pangolin te zien, dat gebeurt vrijwel nooit (ik weet dat ik dat nu al een paar keer gezegd heb over verschillende dingen, maar we hebben enorm veel geluk).

Snel in de achteruit om het dier in de bosjes te zien verdwijnen. Gelukkig gebeurt een en ander op een punt waar de weg vorkt, zodat we snel naar de andere kant kunnen waar we de Pangolin weer naar buiten verwachten te zien komen. Na ongeveer vijf minuten te hebben gewacht, zien we iets bewegen. Hij zit er nog steeds! Ondertussen komt er een auto langs die (zoals gebruikelijk) vraagt waar we naar staan te kijken. We hebben afgesproken dat Kate zou zeggen dat we een vogel proberen te vinden en dat doet ze vol overtuiging. Ze maakt er zelfs een “Lilac Breasted Roller” van, die mooi genoeg is om te fotograferen maar net te vaak voorkomt om op te wachten. Tien punten voor de uitvoering, want de mensen rijden direct weer door. Voor een dergelijke sighting zetten we de ethiek voor een keer overboord. Na een minuut of tien roept Vic ineens: “In front!!” en we kijken allemaal naar voren waar de Pangolin de weg begint over te steken. Geweldig, nu is hij van dichtbij in beeld en iedereen graait naar zijn camera. Ineens doemt een 4×4 vol met mensen aan de kant van de Pangolin op en…

Inderdaad, geen happy end. De wagen rijdt vol met z’n linkervoorwiel over het diertje, dat half meerolt met het wiel. Ongelofelijerwijs stuitert de auto op en lijkt het eerder of ze over een steen zijn gereden. De bestuurder remt direct zodat we niet kunnen zien hoe plat de Pangolin is. Moeilijk te beschrijven met hoeveel ontzetting wij dit aan hebben moeten zien. Je kunt bijna niet geloven wat je ziet gebeuren…. Het ene moment zo’n zeldzaam en mooi beest zien en het andere moment schreeuwen en gebaren en niet kunnen voorkomen dat ‘ie platgereden wordt. Met z’n zessen zitten we lange tijd met de handen op het hoofd (vreemde reflex is dat trouwens als je erover nadenkt).

De bestuurder van de auto zit stom te grijnzen en lijkt niet te weten wat er gebeurt is. Ik gebaar dat ‘ie z’n raam open moet maken en roep dat hij een Pangolin heeft overreden. Geen reactie, mogelijk weet ‘ie niet wat het is. Voorzichtig draait hij zijn auto naar achteren en daar ligt het beestje, inmiddels opgerold. Dat is goed nieuws, want dat is de standaardverdediging van de Pangolin. Als ‘ie dat kan doen is er nog hoop.

De Pangolin nadat hij overreden is.

De Pangolin nadat hij overreden is.

De andere auto rijdt door en wij draaien om, zodat we direct achter het dier kunnen gaan staan om te voorkomen dat er nog iemand overheen rijdt. Even later komen er twee auto’s die ook nu weer vragen wat er te zien is, en er ontstaat gelijk een opstopping. We besluiten dat het weinig zin heeft om te wachten en rijden maar door. Een stuk verderop als we bij wat zebra’s staan te kijken worden we ingehaald door de mensen die we gesproken hadden voordat we bij de Pangolin waren weggereden. Ongeveer twee minuten nadat we weg waren was de Pangolin weer voorzichtig gaan bewegen en weer weggelopen! Toch nog een happy end dus, ongelofelijk maar waar.

De schubben van een Pangolin zijn harder dan bot en bestand tegen een leeuwenbeet. Toch verwacht je niet dat dit pantser een volgeladen 4×4 kan laten stuiteren, maar dat blijkt dus wel zo te zijn. Nu we weten dat het beest het overleefd heeft staan we ons toe enorm te balen van de gemiste foto-mogelijkheid; we hadden hem overdag, van dichtbij, lopend kunnen fotograferen (extreem zeldzaam) wat door een enorm stom toeval niet gelukt is. Wel heeft Ash nog een foto door de achterruit kunnen maken en heb ik de opgerolde Pangolin van dichtbij kunnen fotograferen (zie boven). Uiteindelijk overheerst nu aan het eind van de dag de opluchting.

In Satara restcamp geluncht waarna we naar het noorden verder reden, richting Olifants restcamp waar we overnachten. Het is inmiddels op het heetst van de dag (in Kruger is het net weer een tikkeltje warmer dan waar wij zitten), waardoor er weinig wild te zien is. Er zijn vooral vogels te zien, en ook nog twee van de “Big Six”; de vogelvariant van de Big Five.

De Ground Hornbill heeft een aangepaste snavel om voedsel vast te houden

De Ground Hornbill heeft een aangepaste snavel om voedsel vast te houden

Hadden we van deze zes gisteren al de Saddlebilled Stork en de visarend gezien, vandaag zien we de Ground Hornbill en de Kori Bustard (de grootste vliegende vogel). Even later zien we wat auto’s op een rij staan. Ondanks het feit dat alle accommodaties helemaal volgeboekt zijn (we hadden geluk dat we nog vijf nachten aaneengesloten konden boeken), is het de hele week al erg rustig in Kruger. Het is al een bijzonderheid als ergens twee auto’s staan te kijken en nu er vijf of zes auto’s op een rij staan, weten we dus dat er iets bijzonders te zien is.

Luipaard

Luipaard

Omdat ze naast wat bomen staan, hopen we op een luipaard. We gaan op een vrij plekje in de rij staan en inderdaad, na een minuut of vijf verschijnt een luipaard! Vrij jong nog en beweeglijk, wat ervoor zorgt dat we goed de kans krijgen foto’s te maken. In combinatie met de Pangolin (mixed feelings) is dit dus wel een erg succesvolle dag geworden.

 

r_IMG_3384

 

Donderdag: een rustig dagje tussendoor

Zonsopgang bij de Olifants-rivier

Zonsopkomst bij de Olifants-rivier. Foto: Vic Pico

Morgen is het mijn beurt te rijden, maar vandaag nog een keertje op de achterste rij. Geen ramen die open kunnen dus geen goede mogelijkheden om foto’s te maken. Om 6 uur eruit om de zonsopgang bij de brug in de buurt van Olifants restcamp te gaan bekijken. Dit is een vrij forse brug en de enige plek die ik buiten de restcamps ken waar je uit je auto mag. Lekker om even heen en weer te lopen dus en een mooi gezicht om de zon over de Olifantsrivier op te zien komen. Via de zandweg nemen we de toeristische route terug.

Hyena op de weg

Hyena op de weg

In een bocht stuiten we ineens op een hyena die in de ochtendzon midden op de weg ligt uit te slapen. Na ons Pangolin-drama van gisteren is de eerste associatie gelijk dat ‘ie aangereden is. Gelukkig kijkt ‘ie als we dichterbij komen op en krijgen we de kans om hem rustig te fotograferen. Dan staat hij op en loopt in onze richting. Hij blijft lopen en lopen, op Vic af die achter het stuur zit.

In the eye of the hyena

In the eye of the hyena

Op een gegeven moment is hij zo dichtbij dat Vic het raam dicht doet (een teken dat we nog geen echte field guides zijn, want die doen dat natuurlijk niet). Het blijkt nog een jonge hyena te zijn die vooral nieuwsgierig is.

Na twee uur rijden halen we James en Kate op die besloten hadden de vroege start een keer over te slaan. We vertrekken naar Letaba, waar ze de ‘Elephant Hall’ hebben. Een permanente tentoonstelling over olifanten met in de collectie de langste (meer dan 3 meter!) slagtanden uit de geschiedenis van Kruger Park.

Verder weinig hele bijzondere dingen gezien vandaag, maar wel de kans gehad om de ‘gewone’ dingen nog eens goed te zien. Olifanten die vlakbij de auto oversteken bijvoorbeeld en giraffen die staan te eten. Rond vijf uur komen we aan bij Satara voor onze overnachting. Vroeg naar bed want morgen wordt een zeer lange dag, waarbij we meer dan 150 kilometer door het park rijden om naar Hazyview te komen, onze laatste overnachting alweer van deze trip.

Nieuwsgierige giraffen

Nieuwsgierige giraffen

Black-shouldered Kite

Black-shouldered Kite

 

 

 

 

 

 

 

 

Vrijdag: de spectaculaire afsluiting…

De laatste dag in Kruger Park, waarbij we vanuit het midden naar het zuiden rijden en vervolgens via het zuid-westen het park weer verlaten. We vertrekken om 6 uur, om zo veel mogelijk tijd te hebben om onderweg stil te staan als we iets interessants zien. We zijn nog niet koud vertrokken, of we zien een hoop aasgieren.

Hyena met White-Backed Vulture

Hyena met White-Backed Vulture

Ik stop op een plek waar we ze goed kunnen zien (ze bevinden zich op een meter of 75 het veld in) en als we foto’s nemen zien we ineens dat er ook hyena’s zijn. Later blijkt dat er drie hyena’s een karkas van een giraf aan het verorberen zijn. Het wemelt er van de gieren die een graantje willen meepikken. Het spel tussen de gieren en de hyena’s begint. De gieren komen langzaam steeds dichterbij, tot één van de hyena’s het zat wordt en ze wegjaagt. Dat levert een spectaculaire explosie van vleugels op waarna de rust weerkeert en het hele spel weer van voor af aan begint. De paar wolken die nog voor de opkomende zon waren trekken langzaam weg, waardoor het slagveld met een rode gloed oplicht, wat een prachtig plaatje oplevert.

Hyena jaagt de gieren van het karkas

Hyena jaagt de gieren van het karkas

We blijven een minuut of twintig staan kijken, filmen en fotograferen waarna we besluiten dat we toch echt verder moeten. Niet veel later staan we alweer stil; twee witte neushoorns vlakbij de weg. Het is in dit gedeelte van Kruger lekker rustig (ook al omdat het nog steeds vroeg is en het verkeer van de andere kant ons nog niet bereikt heeft). Ook bij de neushoorns hebben we dus alle kans om het goed te bekijken. Anders wordt het bij de volgende stop.

Vrouwtjesleeuw

Vrouwtjesleeuw

We hebben netto misschien een half uur gereden als we op een flinke file stuiten. Gezien de relatieve rust moet hier iets spectaculairs te zien zijn en inderdaad, in de verte loopt en vrouwtjesleeuw op de weg. Voorzichtig banen we ons een weg door de auto’s naar voren en aan de kant van de weg zien we ook nog een mannetje. De leeuwen kunnen we dus ook afvinken. We besluiten naar de leeuwin in de verte te rijden, aangezien daar nog twee vrouwtjes bijgekomen zijn.

Stapvoets rijdend kijk ik naar links tussen twee stilstaande auto’s door en kan nauwelijks geloven wat ik zie. Pal naast de weg ligt een enorm giraffenkarkas met daarop twee leeuwen die er aan vreten! Ik moet bovenop m’n rem staan om nog net een goed zicht te kunnen houden. Als je te ver doorrijdt is je plaatsje vergaan, want hier rijden we nu echt bumper aan bumper. Wat de aasgieren eerder bij de hyena’s probeerden, doen wij mensen nu met onze auto’s tegen elkaar.

In eerste instantie haalt het mannetje uit naar het vrouwtje...

In eerste instantie haalt het mannetje uit naar het vrouwtje…

Ongelofelijk, we waren gisteren nog op deze weg en toen hadden de leeuwen deze kill nog niet gemaakt, nu is de hele binnenkant van de giraf al weggevreten. Het is zo vers dat het nog niet eens stinkt. De opening van het karkas ligt naar ons toe, waardoor we een kijkje krijgen van de uitgeholde binnenkant van een giraffenborstkas. De mannetjesleeuw zint het niet dat er een vrouwtje mee-eet en hij haalt met z’n klauw uit. Indrukwekkend om de agressie en de kracht te zien waarmee ze tekeer gaan. Omdat we illegaal de weg afsluiten besluiten we na tien minuten maar door te rijden.

... later accepteert hij dat ze mee-eet

… later accepteert hij dat ze mee-eet

Achter ons bereikt een aantal mensen in woord en gebaar het kookpunt, dus dat lijkt wel zo verstandig. Verderop krijgen we nog uitgebreid de kans om drie vrouwtjes en een mannetje van dichtbij te volgen terwijl ze op de weg en vlak ernaast lopen.

Op weg naar Lower Sabie restcamp kan iedereen z’n geluk niet op; twee kills en een neushoorn-sighting op één ochtend… normaal durf je dat in twee weken nog niet te verwachten. De koek was echter nog niet op. We moeten ergens iets heel goeds gedaan hebben, want de safarigoden zijn ons  wel erg goed gezind vandaag.

Na de lunch op het terras van Lower Sabie (op exact dezelfde plek waar we in 2009 met de hele familie gezeten hebben) komen we langs de meertjes waar veel nijlpaarden zitten. Wat foto’s genomen van de (slapende) nijlpaarden bij het eerste meertje. Bij het tweede meertje ligt maar één nijlpaard in het water als we aan komen rijden. Wat wel opvalt is de grote hoeveelheid auto’s die om het water staan. Ongewoon veel voor één nijlpaard.

Een stuk of tien krokodillen vreten aan een dood nijlpaard

Een stuk of tien krokodillen vreten aan een dood nijlpaard

Als we wat dichterbij komen die we dat het nijlpaard niet helemaal recht in het water ligt en wat mee lijkt te deinen op de golven. Het is een dood nijlpaard! En als er iets dood in het water ligt… dan komen de krokodillen. Dit heb ik nooit eerder gezien; krokodillen die eten. Ze lijken door de pure omvang van het nijlpaard geen grip te krijgen op het vlees. Dan merken ze dat ze een boom die in het water staat kunnen gebruiken om het beest tegenaan te duwen. Dat doen ze dan ook regelmatig, zodat ze weerstand hebben en beter toe kunnen happen. Een enorm mannetje doet op een gegeven moment zelfs een ‘death roll’. Dat is kort gezegd een stevige beet door de krokodil in het vlees, waarna hij razendsnel om zijn lengteas begint te draaien. Krokodillen moeten onderwater hun keel afgesloten houden om niet te verdrinken. Hierdoor kunnen ze onderwater niet slikken en moeten ze boven water komen om hun nijlpaardbiefstuk naar binnen te werken. Dit ziet er nog indrukwekkender uit dan zoals de leeuwen tekeer gingen. De rillingen lopen over je lijf als je bedenkt dat je zelf eens per ongeluk te water zou raken op de verkeerde plek.

Een enorme krokodil duikt op na een 'death roll'

Een enorme krokodil duikt op na een ‘death roll’

Op weg naar de uitgang zien we nog wat mooie plaatjes meer van olifanten maar overheerst het gevoel dat er eigenlijk niet meer bij kan. Dit was de ultieme safari-dag en dit was er eentje die je nooit meer meemaakt. Na de lunch pakken de wolken zich samen en tegen het eind van de middag begint het te regenen. Tegen de tijd dat we Kruger Park verlaten komt het met bakken uit de hemel. Een geweldige afsluiting van een intensieve, vermoeiende maar vooral geweldige week.

Exact om 18 uur komen we aan in Chestnut Country Lodge, in de buurt van het huis waar we in 2009 zaten. Raar om hier weer terug te zijn in een inmiddels bijna vertrouwde omgeving. Zelfs het uitzicht lijkt op wat we toen hadden.

Zaterdag: het regent in de Blyde River Canyon

Uitzicht uit de kamer; Hazyview doet zijn naam eer aan...

Uitzicht uit de kamer; Hazyview doet haar naam eer aan…

Vandaag rijden we via de Blyde River Canyon terug naar de Bushwise Campus. Althans, dat was de bedoeling. De regen van gisteren is verdwenen, maar de wolken niet. Sterker nog, op sommige plaatsen hangt zelfs een dichte mist. Aangezien de meeste bezienswaardigheden in Blyde River Canyon gebaseerd zijn op het mooie uitzicht, is er weinig perspectief. Ook is iedereen wel een beetje klaar met actief bezig zijn. Na het bezichtigen van de Mac Mac Falls kopen we nog wat Afrikaanse houten maskers om onze kamer aan te kleden. Vervolgens naar Graskop, de pannenkoeken-hoofdstad van Zuid-Afrika, om bij het vermaarde Harrie’s Pancakes een (inderdaad) pannenkoek te gaan eten. Aangezien daar een rij staat en de tijd dringt maar besloten om ergens anders iets te eten. Het duurt enige tijd voor we klaar zijn en na afloop besluiten we om maar zo snel mogelijk naar huis te rijden. We komen net voor het donker aan zodat we ook niet meer de auto terug kunnen brengen naar Hoedspruit (dat zou bovendien nog eens twee uur extra reistijd opleveren en daar zit niemand meer op te wachten).

Om 17:30 komen we aan op de campus. Meerdere mensen zijn net terug van hun weekje weg, dus het is een drukte van jewelste met verhalen over en weer. Leuk om iedereen weer te zien en goed om weer “thuis” te zijn! Over de campus heeft gisteren een storm gewoed met hoosbuien en dat is goed te zien. Veel grote plassen, ons krachthonk (de tent) is ingestort en in het klaslokaal is een en ander omgevallen. Maandag staat “camp clean-up” op het programma, dat na elke off-week moet gebeuren. De timing had dus niet beter gekund….

Tot slot… ik heb nog wat videobeelden, vooral van de badderende olifanten en de krokodillen, die de moeite waard zijn. Zal proberen deze volgend weekend te plaatsen.

Start van het tweede semester

zondag 11 augustus

Iedereen is inmiddels weer terug op de campus inclusief Trevor (die hier sinds twee weken in een eigen huisje woont) én de vierde trainer; Conraad. Hij kon er door omstandigheden in het eerste semester nog niet bij zijn, maar vanaf morgen hebben we dus vier man om ons te begeleiden.

Het programma voor deze week

Het programma voor deze week

Deze week staat in het teken van Viewing Potentially Dangerous Game, geologie en grassen. Weer een behoorlijke kluif. Tussendoor hebben we een uitje naar (nota bene) Kruger Park en krijgen we een presentatie over neushoorns en de problemen met stropers. Belooft dus weer interessant te worden allemaal!

Nog één nachtje om bij te slapen…

 

Een nieuw semester, een nieuwe trainer

maandag 12 augustus

Vandaag begint het tweede semester met een grote schoonmaak van het kamp. Per kamer worden de verschillende taken verdeeld. James en ik mogen samen met Ash en CJ het eetgedeelte en de keuken opruimen. Na een uur zijn we al klaar, want dan moet iedereen die zijn “Professional Driving Permit” (PDP) moet halen naar Hoedspruit.

Dat zijn dus de medestudenten die niet uit Zuid-Afrika komen en na de zes maanden opleiding een half jaar stage gaan lopen als safarigids. Om aansprakelijkheidsredenen nemen lodges alleen guides aan met zo’n PDP, wat niet meer is dan een verklaring dat je geen strafblad hebt en dat je gezond bent. Helaas is het in Zuid-Afrika niet toegestaan om een PDP aan een internationaal rijbewijs toe te voegen, waardoor men eerst een Zuid-Afrikaans rijbewijs moet halen. Stap één voor mijn medestudenten was vandaag het theorie-examen. Van de tien die er gingen hebben er vijf het niet gehaald en die moeten dus op herhaling. De rest kan door voor het praktijkexamen, maar dat kan door de bureaucratie hier nog wel een tijdje duren

Het was vandaag dus heerlijk rustig op de campus en ik heb de tijd gebruikt om alvast in het werkboek aan de slag te gaan met ‘Viewing Potentially Dangerous Animals”, dat morgen de hele dag op het programma staat. Was heerlijk weer, het begint wat vochtiger te worden dus af en toe voelt het nu écht warm, dus ik kon aan mijn inmiddels vaste picnic-tafel aan het zwembad mijn papieren uitstallen.

Om half 4 stond er weer een gamedrive gepland en het was aan onze groep de eer om die als eerste met Conraad te doen, de nieuwe trainer. Op naar Makalali, met hernieuwde waardering voor onze open Jeep (na een week in een busje met dak door Kruger te hebben gereden). Was een mooie gamedrive. Allereerst zagen we een roofvogel met een prooi in zijn klauwen. Bleek een Dark-Chanting Goshawk te zijn die een Francolin (ook een vogel) gevangen had.

Dark-Chanting Goshawk met Francolin in zijn klauwen

Dark-Chanting Goshawk met Francolin in zijn klauwen

Even later vliegt 'ie recht op ons af

Even later vliegt ‘ie recht op ons af

 

 

 

 

 

 

 

 

Na wat radioverkeer en gezoek stuitten we even later op twee mannetjesleeuwen. Aan de buiken (en de relatieve inactiviteit) te zien hadden ze vandaag redelijk goed gegeten.

Conraad, onze nieuwe trainer

Conraad, onze nieuwe trainer

Ze lagen dan ook in de houding waarin je de meeste leeuwen aantreft: plat en zonder een teken van leven. We zijn er lange tijd bij blijven staan en op een gegeven moment begonnen ze zelfs te bewegen. Een van de twee begon uitgebreid te geeuwen en wij konden vijf meter verderop zijn adem ruiken; niet te harden.

r_P1020098

r_P1020090

 

 

 

 

 

r_leeuw 01r_leeuw 02

 

 

 

 

 

 

 

 

Aan het eind van de gamedrive deed in de auto plotseling het gerucht de ronde dat Iris (onze kok) vandaag weer fried chicken zou maken. Conraad zette er direct de sokken in om te zorgen dat we niet te laat thuis zouden zijn (er zijn mensen al eerder op een leeg bordje verrast…). We hebben in het begin elke maandag ‘meat free monday’ gehad, wat niet bij iedereen in even goede aarde viel. Sinds enige tijd hebben we hier geen ‘last’ meer van en bij aankomst op de campus bleek inderdaad dat de gefrituurde kip klaarstond. Dat gaat er wel in als je net twee uur roofdieren hebt zitten kijken…

 

Viewing Potentially Dangerous Animals

dinsdag 13 augustus

Oftewel; hoe benader je veilig de gevaarlijke dieren op een wandelsafari? In de ochtend geeft Charles les over alle facetten die van belang zijn wanneer je een wandelsafari (gamewalk) moet leiden (lead rifle), of moet fungeren als ‘back-up rifle’ (zeg maar de tweede man). Om te beginnen de uitrusting die je mee moet nemen en hoe je de gasten moet briefen. Vervolgens de manier waarop je de dieren het beste kunt benaderen.

Het doel voor elke gamewalk is om de dieren in hun natuurlijke gedrag te kunnen observeren, zónder dat ze ooit door hebben gehad dat je er dat gedaan hebt. Dat laatste blijkt in de praktijk een utopie. Door hun veel beter ontwikkelde zintuigen zullen de meeste wilde dieren ons eerder in de gaten hebben dan wij hen. Per dier (leeuw, olifant, buffel, neushoorn en nijlpaard) doorlopen we de verschillende gedragingen waar je alert op moet zijn. Net als bij mensen hebben dieren een comfortzone. Kom je dichterbij dan comfortabel is, dan zal het dier alerter en gespannender worden. Uiteindelijk leidt dat tot óf vluchten óf aanvallen. Beide wil je op wandelsafari voorkomen, dus is het zaak een goede afstand te houden.

Charles illustreert een en ander met videobeelden van (schijn)aanvallen van de verschillende dieren. Behoorlijk indrukwekkend. Een leeuw valt aan met 80 km/h. Dat is 22,2 meter per seconde, oftewel ruim twee keer zo snel als Usain Bolt. Je mag pas schieten wanneer je een dier maximaal de kans hebt gegeven op het laatste moment nog de aanval af te breken. In het geval van een leeuw is dat pas als ‘ie binnen 10 meter is. Dat is dus een halve seconde voordat ‘ie je te pakken heeft…. dit alles terwijl hij ook nog eens harder brult dan normaal. De hoge eisen die gesteld worden voordat je back-up rifle of lead rifle mag zijn op een gamewalk zijn dus niet overdreven. Zonder ervaring breng je jezelf en je gasten in no-time in de problemen.

Je merkt dat de hele groep, die normaal gesproken al behoorlijk betrokken is, nu op het randje van de stoel zit. Charles is in vorm en weet iedereen enthousiast te krijgen. Hij eindigt met de gewetensvraag: ben je in staat het goede te doen als je oog in oog komt met een leeuw die je aanvalt? Mocht er onverhoopt één van je gasten besluiten weg te rennen, kun je het dan opbrengen om in de baan van de leeuw te springen en te doen wat nodig is? Kun je de trekker overhalen? Aangezien dit het echte werk is en iedereen dit volgens mij graag wil doen, zal je snel geneigd zijn de vragen met ‘ja’ te beantwoorden. Het besef is er bij iedereen wel dat je het pas echt weet wanneer het zover is…

Met de lunch krijgen we van Trevor de resultaten terug van het examen ‘Oriëntatie en Survival’. Hierop 93% gescoord, dus dat viel weer niet tegen. Nu nog wachten op bomen, astronomie, ecologie en taxonomie en dan heb ik alle resultaten van het eerste semester binnen. Zoals het nu gaat moet ik de gemiddelde eis van 75% wel kunnen halen over deze examens.

In de middag krijgen we een video van anderhalf uur van allerlei guides in Zuid-Afrika die verschillende gamewalks met gevaarlijke dieren hebben opgenomen. Leerzaam om te zien hoe ze dat doen. Vooral de eerbiedige afstand die ze bewaren; de slotconclusie is dat als je een dier van dichterbij wilt zien of fotograferen, je met een gamedrive moet gaan.

Morgen gaat de helft van onze groep een hele dag met Trevor naar Kruger Park. Omdat ik net terug ben, heb ik ervoor gekozen pas over twee weken te gaan. In plaats daarvan doen we morgen een gamewalk. Kunnen we gelijk het vandaag geleerde in de praktijk brengen.

Vandaag kent voor mij een pijnlijke afsluiting. Aan een boom naast het klaslokaal hangt de schedel van een olifant op ooghoogte (zie de video van het rondje over de campus). Ik ben al twee keer ontsnapt, maar vandaag vol er tegenaan gelopen, met als resultaat een flinke bult op m’n voorhoofd. Morgen mogen we hem gelukkig hoger aan de boom bevestigen zodat ie niet meer in de loop hangt. Dat is niet meer op ware hoogte, maar who cares…

 

You can’t always get what you want…

woensdag 14 augustus

Op safari gaan is de dingen nemen zoals ze komen, anders wordt het een frustrerende bezigheid…

Met de klok mee vanaf linksboven: Charles, Vic, James en ik

Gamewalk, met de klok mee vanaf linksboven: Charles, Vic, James en ik

Vandaag zijn we de hele dag in Makalali. Te beginnen ’s ochtends met een gamewalk, samen met James en Vic onder begeleiding van Charles. Conraad en Cobus begeleiden de andere groep. We vertrekken vanaf de ‘airstrip’ in Makalali, een soort noodvliegveldje dat nauwelijks gebruikt wordt. Er worden afspraken gemaakt over wie er wat doet en beide groepen gaan een andere kant op. Wij gaan te voet op zoek naar olifanten, de andere groep gaat op zoek naar leeuwen.

Al snel komen we op het spoor van een kudde. Wanneer we bij de rivier komen is er een breed spoor van platgetrapt gras, olifantenmest en losgetrokken takken. Op een gegeven moment ziet Charles een kleine olifantendrol liggen. Een hele kleine. Dat betekent dat de kudde een heel klein olifantje heeft. Hartstikke leuk om te zien, maar het betekent ook dat het risico van de wandeling exponentieel toeneemt.

Ja, deze is vers

Ja, deze is vers

Een kudde met kleintjes heet een ‘breeding herd’, en de volwassen vrouwtjes in die kuddes staan erom bekend zeer agressief te kunnen reageren. Als het pad van de kudde gekruist wordt door twee mannetjesolifanten die een andere kant opgaan, besluiten we dan ook maar de mannetjes te volgen. Het grote puzzelen begint en we checken regelmatig de mest die we tegenkomen op versheid om te bepalen of we nog op de goede weg zitten. Dat gaat als volgt: trap met je schoen de mest doormidden en voel met de rug van je hand of de mest nog warm is van binnen. We kunnen het spoor in het begin vrij aardig volgen maar dan wordt het lastiger.

Het ene moment vindt je een nog bijna dampende mestklont, het andere moment lijkt het spoor vijf kanten tegelijk op te gaan. Om een lang verhaal kort te maken, het lukt ons niet om de olifanten te vinden. We hebben ruim tien kilometer gelopen, maar de dieren lopen waarschijnlijk op tempo door waardoor het ons nooit lukt om ze in te halen. Wel is het een mooie wandeling geweest. We hebben Impala’s, Nyala’s en bavianen gezien. Te voet geeft dat toch weer een extra dimensie. Vooral de Nyala’s hebben we van dichtbij kunnen bekijken, wat veel voldoening geeft (dat we ze dus niet weggejaagd hebben). Bij terugkeer op de airstrip blijkt de andere groep de leeuwen te hebben gezien. Ze liggen bij een kill en we besluiten voor de gamedrive in de middag naar de dieren op zoek te gaan.

Na de lunch nog gauw corveeën; onze groep heeft ‘kitchen-duty’ en moet dus afwassen. Daarnaast is ons vriendelijk verzocht één van de Jeeps te wassen en te polishen én alle vloeistoffen te checken. Om een uur of 13 zijn we klaar en kunnen we tot de gamedrive onze eigen gang gaan. Vandaag is het dan toch echt voor het eerst heet. Vochtig en warm, het zwembad wordt voor het eerst gebruikt. Niet door mij, want het water is mij nog veel te koud. Om 15:30 verzamelen we weer voor de gamedrive.

Conraad rijdt ons weer rond, en we gaan op zoek naar de leeuwen die bij de kill (naar verluid een jonge Kudu) gezien waren vanochtend.

White-Backed Vultures

White-Backed Vultures

Op weg daar naartoe komen we langs een boom met veel White-Backed Vultures, die net als wij op de kill afgekomen zijn. Terwijl we uitgebreid de aasgieren staan te fotograferen roept Mayra ineens: “Leopard, in front, walking!”. Als je aan het fotograferen bent, reageer je trager (of helemaal niet), dus ik ben te laat om het dier te zien. Uiteraard zet Conraad direct de achtervolging in. We zitten voor de verandering met z’n 11-en in de Jeep, dus 22 ogen staan op scherp en we kammen het gebied nauwkeurig uit. Eekhoorns slaan alarm en staren gefixeerd naar waar het luipaard zou moeten zijn. Wij staren dus (zo ongeveer) naar het zelfde plekje (denken we). Maar helaas, ondanks onze verwoede pogingen slagen we er niet in het luipaard te vinden. Als een luipaard niet gezien wil worden, dan wordt ze niet gezien, zo simpel is het.

Later rijden we richting de rivier, waar de leeuwen volgens het radioverkeer ‘lala panzi’ zijn. Dat is Shangaan voor ‘ze liggen te snurken’. Mijn eigen vrije vertaling is: ‘da’s niet zo interessant’. Als we aan komen rijden, zien we echter een mannetje de rivierbedding aan de andere kant omhoog lopen. Activiteit dus, altijd veel leuker dan dat ze liggen te niksen. Conraad rijdt zo snel mogelijk naar de andere kant van de rivier, waar we uiteindelijk twee mannetjes en twee vrouwtjes aantreffen. Ze zijn behoorlijk actief en één van de vrouwtjes begint zelf te grommen/ brullen wat mooi is om te horen (zie video hieronder).

r_P1020357r_P1020452

 

 

 

 

r_P1020336

Na onze koffie- en beskuitpauze doen we nog één poging om het luipaard te vinden. Inmiddels is het donker en wederom hebben we geen geluk.

Als afsluiting van deze gamedrive gaan we op zoek naar een ‘hyena den’ waar kleintjes te bewonderen zijn. Bij aankomst blijkt de familie niet thuis te zijn. Was het een mindere dag? Helemaal niet…. heerlijk om een eind te lopen en in de middag hebben we toch nog heel veel kunnen zien. De dieren laten zich alleen niet plannen… nu we al een heleboel gezien hebben wordt het steeds makkelijker dat te accepteren en te relativeren.