Soms zijn de ‘gewone’ dieren net zo mooi als de dieren die je minder vaak ziet. Vandaag een paar hele mooie sightings gehad tijdens de twee assessment-ritten waar ik als passagier mee mocht.

Vanmorgen begonnen met de rit van Tina. Dat was de student met de hoogste cijfers, waarmee ik al eens eerder meegeweest was. Ook nu met haar assessment deed ze het vlekkeloos. In haar geval heb je echt het idee dat je op gamedrive bent met een gids (dat is bij lang niet alle studenten zo).Het begon al op de heenweg. Van de campus naar Makalali rijden we een minuut of tien over een onverharde weg. Aan weerszijden van de weg liggen verschillende game reserves, waardoor je eigenlijk door een lange tunnel rijdt van hekken aan twee kanten. Op een gegeven moment kwamen we twee mannetjesleeuwen tegen die naar elkaar lagen te kijken. Het bijzondere was dat de ene in het reservaat rechts achter het hek lag en de ander in Makalali achter het hek lag (aan de linkerkant). Die in Makalali was Kalahari Jr. (wij kennen een aantal van de leeuwen inmiddels). De andere kenden we niet, want die lag in Karongwe, waar wij nooit geweest zijn. Hij lag met zijn kop in de zon wat, ondanks het hek ervoor, mooie plaatjes opleverde.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eenmaal in Makalali aangekomen kon Tina aan haar route beginnen, die liep via White Dam. Ze is denk ik de enige die hier langs is gegaan tijdens het assessment (het is een beetje om van de gangbare routes), maar dat bleek een gouden greep. White Dam is in deze periode een zeer belangrijke drinkplaats, omdat het wel geregend heeft maar nog steeds niet genoeg om de droogte te compenseren. Gevolg is dat er meestal genoeg te zien is op de drinkplaatsen en zo ook nu. Er waren elanden (al gingen die net weg), zebra’s en giraffen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na White Dam vervolgt Tina haar rondje wat haar zoals gezegd goed af ging. Verder weinig bijzonders meer gezien. Na de brunch was het weer studeren, als viel dat niet echt mee. Vandaag was het erg warm en vochtig, waardoor ik veel tijd op de kamer heb doorgebracht. Daar is het nog het best uit te houden. Mijn werkboek heb ik inmiddels afgemaakt (Charles heeft hem al nagekeken en gescoord, maar ik moest nog twee openstaande vragen invullen die ik over het hofd had gezien én alle wetenschappelijke namen in het boek onderstrepen).

James was ondertussen begonnen met de schoonmaak. Hij is geloof ik net iets opgeruimder dan ik, al volgde ik zijn goede voorbeeld na een tijdje maar. Hij greep gelijk de gelegenheid aan om alvast wat spullen in te pakken. Nog maar eens een herinnering dat hij over anderhalve week weg is, net als bijna iedereen… Tijdens een koffiepauze tussendoor zat er trouwens een Praying Mantis in mijn mok! Daar kijkt niemand hier meer raar van op, want het wemelt inmiddels van de insecten. Onze wasbak buiten waar ’s avonds het licht brandt, lijkt vaak op een scene uit Indiana Jones door alle insecten die daar krioelen. ’s Avonds zijn er ook veel kikkers en padden te vinden.

Om 15:45 (een half uur verlaat vanwege de hitte), is het tijd voor de volgende assessment-rit. Deze keer mag ik met Shawn Opperman mee. Tijdens de koffiepauze, op dezelfde plek waar we eerder een leeuw gezien hadden, zette hij zijn tafel op. Hij had droë wors, biltong, cashewnoten en zelfgemaakte koekjes meegenomen. Terwijl iedereen stond te snoepen, zei Charles ineens tegen Shawn: “Watch out…”, terwijl hij gebaarde richting de Landrover die een meter of twintig omhoog tegen de helling stond. Daar stond nu een olifant naast. En nog één, zagen we later, en nóg één… Charles vroeg Shawn wat nu zijn plan was (ideale assessment-situatie natuurlijk). Shawn antwoordde dat we het beste in de droge rivierbedding konden gaan staan. Dat was de juiste oplossing, want door de steile kant naast de rivier zouden de olifanten ons dan in ieder geval niet direct kunnen bereiken.

Tot twee keer toe gingen we uit voorzorg de rivierbedding in, terwijl Charles op de kant de situatie in de gaten hield. Uiteindelijk bleven de olifanten op veilige afstand en ontstond er een pad dat groot en veilig genoeg was voor ons om naar de Landrover terug te lopen. Daar aangekomen bleek dat er nog meer olifanten waren, inclusief een heel kleintje. De vrouwtjesolifanten sloten de kleine direct in toen ze ons zagen en de kudde zette het op een lopen. We hadden hen dus blijkbaar meer laten schrikken dan zij ons. Shawn ging met een omweg op zoek naar de olifanten en vond ze weer een stukje verderop.

Daar hebben we nog enige tijd tussen de kudde door kunnen brengen, wat altijd mooi is om mee te maken. Met het nodige geweld sneuvelde er links en rechts wat groen. Daarnaast kregen we bezoek van een nieuwsgierig vrouwtje, die de auto tot op een meter of twee naderde. Charles hoefde maar “Hey…?!” te zeggen en met zijn hoed te zwaaien, of ze stapte direct achteruit, alsof ze zich ineens realiseerde dat ze iets stouts deed. Ook weer een goede les voor ons hoe zoiets aan te pakken… Na geruime tijd met de olifanten doorgebracht te hebben, geven we de sighting over aan een andere Landrover met (echte) toeristen die inmiddels gearriveerd was en vertrekken we om een tweede poging te wagen voor onze koffiepauze.

Naast de olifanten zien we deze rit ook een jakhals van redelijk dichtbij (een unicum, want ze rennen hier altijd redelijk snel weg) en een heel jonge giraf die drinkt bij zijn moeder (ook iets wat je niet vaak ziet). Al met al een geslaagde dag. Morgenochtend staat mijn laatste assessmentrit als toerist op het programma, dan ga ik met Sean mee. Ash is morgenmiddag samen met Hayley de laatste die assessment mag doen en met hem ga ik op de wagen mee als tracker… Met betrekking tot de mensen die vandaag hun assessment hebben gedaan; Tina, Ben en Shawn hebben het gehaald, terwijl Kate het helaas nog een keer moet proberen.